Οι δραχμολάγνοι εκτός τόπου και χρόνου…

-  Του ΠΑΝΑΓ. ΚΑΡΑΚΑΤΣΟΥΛΗ,
Ομοτ. Καθηγητή Γεωπονικού Παν/μίου Αθηνών

«Κάθε πράγμα στον καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο» λέγει σοφά, η λαϊκή παροιμία. Ουδείς με στοιχειώδη παιδεία, αγνοεί την ευελιξία ελιγμών που προσφέρει το εθνικό νόμισμα σε μία ανταγωνιστική ελεύθερη αγορά και ως εκ τούτου καθίσταται περιττή κάθε περαιτέρω ανάλυση. Το πρόβλημα όμως για τη χώρα μας βουτηγμένη στα χρέη, εκπεφρασμένα σε ευρώ και δολάρια, μπορεί να λυθεί με την προσφυγή στη δραχμή;
Οι δραχμολάγνοι διαλαλούν με περισσή άνεση πώς η προσφυγή στο εθνικό νόμισμα με μονομερή κατάργηση των χρεών, την εθνικοποίηση των τραπεζών, τη δέσμευση των καταθέσεων και το «μπουκάρισμα» στα όσα συναλλαγματικά αποθέματα του τραπεζικού συστήματος, αποτελούν τη λύση για την έξοδο της χώρας από την πολύχρονη οικονομική ύφεση. Μεταξύ άλλων προβάλλουν και το επιχείρημα ότι υπάρχουν χώρες εντός της ευρωζώνης με δικό τους νόμισμα (γιατί όχι και εμείς;) χωρίς όμως καμία σύγκριση των δικών τους οικονομικών υποχρεώσεων με τις δικές μας.
Όλα, όμως, αυτά είναι έωλα, γενικά και αόριστα και παντελή ανεύθυνα ως προς τα συγκεκριμένα επόμενα βήματα σε βραχύ-μέσο και μακροπρόθεσμο χρονικό ορίζοντα λαμβανομένων, παράλληλα, υπ’ όψιν και των γεωπολιτικών προβλημάτων του τόπου πέραν των διασυνδέσεων της χώρας με διεθνείς αμυντικούς οργανισμούς (ΝΑΤΟ, Δυτική Ευρωπαϊκή Ένωση, ΔΑΣΕ κ.ά) και τις όχι και τόσο φιλικές σχέσεις μας με τις γειτονικές χώρες καθώς και πέραν του μείζονος προβλήματος των εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών που κατακλύζουν τη χώρα μας.
Οι δραχμολάγνοι, αντί ανεύθυνης αερολογίας, ας μπουν στον κόπο να πάρουν χαρτί και μολύβι κι ας καταγράψουν με σαφήνεια τη λύση της δραχμής και τις πρόσθετες θυσίες μέσα στο χρόνο που αυτή συνεπάγεται για τον ήδη κατακουρασμένο, απογοητευμένο και εξαντλημένο οικονομικά ελληνικό λαό.
Το επιχείρημα ότι τα μνημόνια δεν οδηγούν στην έξοδο από την κρίση δεν αρκεί δεδομένου ότι ακόμα και ο αρχηγός τους, όταν βρέθηκε μπροστά στο χάος και το γκρεμό, αναθεώρησε (ανάγκα και οι θεοί πείθονται…) τις προηγούμενες θέσεις του (νταούλια, λεβεντικοπερήφανα νταηλίκια   εκφοβισμού των εταίρων, κόκκινες γραμμές κ.α) και έστω αργά (κάλιο αργά παρά ποτέ) προσγειώθηκε στην ωμή πραγματικότητα για να καταλήξει στο αδήριτο συμπέρασμα ότι το  ευρώ αποτελεί μονόδρομο και ότι ένα μνημόνιο έστω και πλέον επώδυνο των προηγουμένων είναι αναπόφευκτο.
Ωστόσο, δεν θα ήταν τόσο επώδυνο αν δεν ακολουθούσε ο κ.Τσίπρας τη γραμμή των σκληρών και δεν διασπάθιζε πολύτιμο χρόνο με τις δημιουργικές… ασάφειες και άλλα φαιδρά, όπως οι εταίροι τι θα κάνουν; στο τέλος θα υποχωρήσουν μπροστά στις απαράβατες  κόκκινες γραμμές (!) που ψήφισε ο «κυρίαρχος» ελληνικός λαός, αγνοώντας προκλητικά, την κυριαρχία των λαών των άλλων κρατών της ευρωζώνης.
Η απειρία διαπραγμάτευσης, η ανικανότητα εκτίμησης των πραγματικών συνθηκών, η προχειρότητα και τέλος, η απαράδεκτα προσβλητική συμπεριφορά του όλου ΣΥΡΙΖΑ προς τους εταίρους μας, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής επί των κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθησιν ασυνεπειών μας για τη τήρηση των εκάστοτε συμφωνουμένων, που σαν φυσική συνέπεια είχαν την έλλειψη εμπιστοσύνης τους προς τη χώρα μας και σαν αποτέλεσμα την επιστροφή στην ύφεση με τεράστιες πρόσθετες οικονομικές ζημιές και το επερχόμενο δυσμενές νέο μνημόνιο της αριστεράς (αριστερά κατ’ όνομα, γιατί οι περισσότεροι των Συριζαίων έχουν τσέπη δεξιά και τη γλώσσα αριστερά... καπηλευόμενοι, προκλητικά, τα ιδεώδη της).
Πώς και γιατί οι εταίροι μας να μην απαιτούν σκληρές δεσμεύσεις, όταν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός δεν πιστεύει τη λύση που επιδιώκει και θα πρέπει να εφαρμόσει; Ο λαός τάχει χαμένα αλλά παρά ταύτα, το  75% θέλει τη χώρα στο ευρώ και την ευρωζώνη. Το εκτός ευρώ, στο οποίο κατά περίεργο τρόπο συμμαχούν οι πλέον ασύμβατοι πολιτικοί σχηματισμοί ήτοι το ΚΚΕ, η Χρυσή Αυγή και η Αριστερή Πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπερβαίνει το 25% και κατά συνέπεια, σε ενδεχόμενες εκλογές, πολλοί της πλατφόρμας δεν θα επανεκλεγούν και κατά βάθος, τρέμουν τις εκλογές γιατί θα χάσουν βουλευτικά και θεσμικά αξιώματα,
Έτσι, οι δραχμολάγνοι δεν έχουν καμιά ελπίδα πολιτικής επιβίωσης, παρά μόνον αν αποδείξουν με γραπτά, υπεύθυνα, τεκμηριωμένα, αναλυτικά και πειστικά προγράμματα την επιβίωση της χώρας μας με την επιστροφή στη δραχμή, αλλιώς θα ισχύσει η λαϊκή παροιμία ότι «τα σκυλιά γαυγίζουν, το καραβάνι περνά». Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα κύριοι της αριστεράς πλατφόρμας. Προτάσεις καθαρές και όχι λόγια του αέρα.