Ο «ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ» ΛΑΟΣ… ΗΠΑΤΗΘΗ!

-Του ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΩΝ. ΡΙΖΟΥ
                         Εφέτη επί τιμή

- Χαρακτηριστικό γνώρισμα της Δημοκρατίας είναι ο διάλογος. Ο διάλογος όμως όχι για την αντίθεση, αλλά για την ενημέρωση και την μετουσίωση του λόγου σε πράξη. Γιατί «δημοκρατικό καθεστώς»δεν σημαίνει αντίθεση, αλλά αρμονία λόγων και πράξεων. Και θα πρέπει να γνωρίζουν οι «κοπτόμενοι» δήθεν για την λειτουργία της δημοκρατίας, ότι η αλήθεια αποτελεί προτεραιότητα, η δε απόκρυψη της αλήθειας, υποδηλώνει ανευθυνότητα και ερασιτεχνισμό.
Προ ενός περίπου έτους οι πανέλληνες βιώσαμε το φαινόμενο της μη «συναινέσεως», την αδυναμία «ομονοήσεως», ώστε να αποφευχθεί το πολιτικό αδιέξοδο. Και έτσι η ψευδεπίγραφη ιδεολογία ή και ιδεοληψία μιας «πολιτικής τάξεως», απολιθώματος αποδραμώντος «πολιτικοκοινωνικού συστήματος», με την προβολή της δήθεν θελήσεως του κατ’ ευφημισμόν κυρίαρχου λαού, οδήγησε την Χώρα σε πολιτικό «έμφραγμα».
Αν πράγματι τα μικρά τότε πολιτικά κόμματα θεωρούσαν κυρίαρχο τον ελληνικό λαό, θα είχαν συμμορφωθεί προς την θέλησή του, όπως τουλάχιστον καταγράφηκε αυτή στις «δημοσκοπήσεις» και θα είχαν συμφωνήσει στην εκλογή του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Αντιθέτως δυναμίτισαν, με τις μεγαλοστομίες τους, τον άκριτο λόγο τους, την φρενιτιώδη «υποσχεσιολογία», την ακραία ανευθυνότητα και τις «πονηρές» προθέσεις τους, την ήδη δύσκολη πορεία της ελληνικής οικονομίας. Δυστυχώς όμως ο πολιτικός λόγος, ιδίως οι «παλινωδίες» του πολιτικού λόγου εξαπατούν.
Και ενώ ο βρόγχος της οικονομικής κρίσεως, τον οποίο με ιώβεια υπομονή βίωνε ο ελληνικός λαός, είχε αρχίσει να «χαλαρώνει», ο «ανεύθυνος» και ο «άκρατος» πολιτικός λόγος της «αξιωματικής» τότε αντιπολιτεύσεως, πυροδότησε την «παραφιλολογία» της «δια μαγείας» επιλύσεως όλων των «δεινών» και μάλιστα στο εγγύς μέλλον. Επιστράτευσε προς τούτο όλη την «υπερβατική οικονομική σοφία» μερικών από καθέδρας οικονομολογούντων… «εν τη ξένη», για να πείσει τον ελληνικό λαό… ότι η «Ελπίδα έρχεται».
Παρ’ όλον ότι η «υποσχεολογία» αποτελεί έναν παραπλανητικό οδηγό για τις άμεσες  ανάγκες ενός λαού, εν τούτοις η «αχαλίνωτη δημαγωγία» και η «ψευδολογία», η οποία χαρακτήριζε την προεκλογική περίοδο της 25 Ιανουαρίου 2015, την περίοδο της «χειραψίας», επέτυχαν να μεταλλαχθεί η ψήφος του ελληνικού λαού… σε «θυμό λαού» και «ψήφο οργής»!
Ο ελληνικός όμως λαός… «Ο κυρίαρχος λαός»… ηπατήθη. Και ηπατήθη από μία δράκα ψευδολογούντων… πολιτικών. Έτσι με την ψευδαίσθηση ότι η «πολιτική αυτή τάξη», η  ευαγγελιζομένη τον «ερχομό της ελπίδας», η διακηρύττουσα την εντός μιας νυκτός… «εξαφάνιση» της οικονομικής κρίσεως και την αποκατάσταση όλων των δεινών του ελληνικού λαού, αναρριχήθηκε στην εξουσία και ο ταλαίπωρος λαός είχε πιστέψει ότι η πολιτική αυτή τάξη θα αποτελούσε τον «Pater Patriae», τον σωτήρα της πατρίδας.
Επί ένα περίπου μήνα μερικοί Υπουργοί της «πρώτης φοράς αριστερής κυβερνήσεως» με έναν άτεχνο και άκρατο ρητορισμό, με μια αφόρητη αναίδεια, μετατράπηκαν σε τηλεοπτικούς λογομάχους και άρχισαν να κομπάζουν ανοήτως και να καυχώνται, ότι… θα επαναπατρίσουν την «ευμάρεια» στον χειμαζόμενο ελληνικό λαό, ότι θα εφάρμοζε το «tabulae novae» την ακύρωση των χρεών. Και οι «πανέλληνες»  άναυδοι παρακολουθούσαν και προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν… την περίφημη «δημιουργική ασάφεια», η οποία διαλευκάνθηκε με τα  «capital controls».
Αλλοίμονο όμως… «η πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση», ως κοινωνική και πολιτική επιλογή, στην βάση των αξιών ή των οραμάτων και όχι των μετριοτήτων, των κηφήνων,  των αποτυχημένων κοινωνικώς ή και επαγγελματικώς «σαλτιμπάγκων» κατέρρευσε και θα αποτελεί μία «θλιβερή αριστερή παρένθεση»! Μία παρένθεση «αλαζονείας», πομποδών ανοησιών, «κουφότητας», ακόμα και «ευήθειας», αλληλοκατηγορουμένων, υβριζομένων και αλληλοχλευαζομένων, κατά τα άλλα όμως,… «αλλλοεκτιμωμένων συντρόφων»! Έτσι επαληθεύθηκε το «ότι τα όσα λέγονται για την δημόσια φήμη κάποιου πηγάζουν μέσα από το σπίτι του»!
Αν όμως ζούσαν σήμερα οι ηγέτες «ευρωκομμουνιστές» Καρίλιο και Μπερλίγκουερ, αλλά και ο δικός μας Λεωνίδας Κύρκος, θα ψυθίριζαν στο «αυτί» των αλληλοσπαρασσομένων «συντρόφων», ότι… «η άλλοτε προωστική δύναμη της Οκτωβριανής Επαναστάσεως έχει πλέον εξαντληθεί». Και θα μου επιτραπεί να συμπληρώσω… «σταματήστε πλέον την αυτοδιαίρεση και τις συνιστώσες, σταματήστε να δηλώνεται αριστεροί, γιατί στο μέλλον θα θεωρείστε μάλλον γραφικοί. Σταματήστε επί τέλους να εκτρέφετε με ιλιγγιώδεις βλακείες τους νεαρούς οπαδούς σας, οι οποίοι ηδονίζονται με τους λιθοβολισμούς, τους εμπρησμούς και την βανδαλοφιλοσοφία τους».
Ειλικρινώς, είναι απορίας άξιο πως μία «αριστερή» Κυβέρνηση, με την έννοια της ριζοσπαστικής αναθεωρήσεως, με τόσους πανεπιστημιακούς δασκάλους, απαρνήθηκε την αριστεία στην παιδεία, επανέφερε τους «αιώνιους  φοιτητές – νεολαίους της», δέχθηκε τις περίεργες οικονομολογικές θεωρήσεις τους (κοπή δισεκατομμυρίων ευρώ και κατάληψη του νομισματοκοπείου κ.λ.π), εφάρμοσε στο έπακρο την «beneficium» των ημετέρων και πίστεψε ότι θα επαναφέρει την «nobilitas», την κομματική αριστοκρατία του τρυφηλού βίου με τις πολυτελείς επαύλεις.
Αλλοίμονο όμως, αντ’ αυτών ο ελληνικός λαός, κατά το επτάμηνο της διακυβερνήσεως αυτής, κινδύνευσε να γίνει το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης. Η ελληνική οικονομία κατέρρευσε, η δε πλήρης, η ολοκληρωτική καταστροφή, αποφεύχθηκε χάρις στην ψυχραιμία μεγάλης μερίδας της αντιπολιτεύσεως. Θα μου επιτραπεί εδώ το χαριτολόγημα… «χρειαζότανε άραγε τόσοι καθηγητές για να καταστρέψουν την Ελλάδα! Δεν αρκούσαν οι τρεις καθηγητές του Bismarck – Drei Professoren… Vaterland verloren»!
Θα πρέπει πλέον να έχει διδαχθεί ο ελληνικός λαός, ότι οι «γραικύλοι» και οι «κηφήνες», μερίδας της πολιτικής τάξεως, δεν είναι σε θέση να εκτιμήσουν την ψήφο του, έστω και αν είναι απόρροια θυμού, έστω και αν είναι ψήφος οργής, ώστε να την αξιοποιήσουν. Έτσι η «ψήφος οργής» της 25 Ιανουαρίου 2015 ήταν ολέθριο σφάλμα. Γιατί οδήγησε σε εσφαλμένα συμπεράσματα και εξέθρεψε την αλαζονεία.

***
Πιστεύω πλέον, ελπίζω, αλλά και επιθυμώ, ότι το ένστικτο της δικαιολογημένης αυτοάμυνας του λαού, δεν θα αποτελέσει τον «καταλύτη» της αυτοκαταστροφής του. Θα ακούσει την φωνή της συνειδήσεώς του και θα πορευθεί… «οίκαδε», στην πολιτική τάξη στην οποία ανήκει. Ενσυνείδητα και χωρίς πολιτικά νεφελώματα, με σύνεση και ψυχραιμία θα προσέλθει στις «κάλπες». Alea jacta est – ο κύβος ερρίφθη. Και οψόμεθα.