Ένα κουρασμένο εκλογικό σώμα…

- Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ Ι. ΚΑΛΕΣ, Φιλόλογος

 Ίσως κάποιος διακρίνει μια αντίφαση στον παραπάνω τίτλο. Πώς δηλαδή είναι δυνατόν οι εκλογές, η γιορτή της Δημοκρατίας, να κουράζουν τους εκλογείς; Κι όμως, όταν διενεργούνται με συχνότητα χωρίς σοβαρό λόγο, κουράζουν. Και η κούραση οδηγεί στην αδιαφορία και την απάθεια του πολίτη για τα κοινά. Άρα και στην αποχή από τις εκλογές.
Η προεκλογική εκστρατεία των κομμάτων τελείωσε, οι εκλογές διεξήχθησαν, ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Κατά την προεκλογική περίοδο, αλλά και κατά την αμέσως μετεκλογική, τουλάχιστον μέχρι την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρ-νηση, έδιναν και έπαιρναν οι πολιτικές συζητήσεις, αναλύσεις, προτάσεις και αντιπαραθέσεις από στελέχη και από υποστηρικτές των κομμάτων. Μεγάλο μερίδιο συμμετοχής σε αυτές το κατέχουν οι δημοσιογράφοι, αφού τέτοιες χρονικές περίοδοι τροφοδοτούν τη δουλειά τους.
Υποτίθεται ότι οι συζητήσεις κατά την προεκλογική περίοδο έχουν και νόημα και αναγκαίες είναι γιατί προετοιμάζουν τον πολίτη για τη σωστή απόφαση-ψήφο στις εκλογές. Αφού, κατά τον Θουκυδίδη, «είναι βλαβερὸ το να αποφασίζει κανεὶς χωρὶς να έχει φωτιστεί». Αλλά μπαίνουν κάποια ερωτήματα: αλήθεια, από τις συζητήσεις και τις αναλύσεις έγινε κάποιος σοφότερος κι έτσι έκανε σωστή επιλογή; Όταν οι συνομιλητές αποσκοπούσαν στο να αποκρύψουν την αλήθεια ή να τη συσκοτίσουν βοηθούσαν τον πολίτη; Όταν στόχος ήταν να επιφέρουν χτυπήματα, ακόμα και κάτω από τη μέση, στον πολιτικό αντίπαλο, αυτό βοηθούσε τον ψηφοφόρο; Όταν χρησιμοποιούσαν αντί για επιχειρήματα ευφυολογήματα και αρκετά ντεσιμπέλ στη φωνή τους, βοηθούσαν τον εκλογέα; Στις ρητορικές ερωτήσεις η απάντηση είναι όχι. Ως συνήθως τις εκλογές τις κερδίζουν οι μαέστροι στα  συνήθη ψεύδη.  
Κατά την πρώιμη μετεκλογική περίοδο οι συζητήσεις περισσότερο αποβλέπουν στην ανάλυση του DΝΑ του εκλογικού αποτελέσματος από πολιτικούς, δημοσιογράφους, καλλιτέχνες κλπ. Πολλές φορές με διάθεση αυτοϊκανοποίησης από όσους συνέβαλαν στη διαμόρφωση του επιθυμητού γι’ αυτούς εκλογικού αποτελέσματος.  Οι νικητές των εκλογών καθώς και οι υποστηρικτές τους αισθάνονται –και την αίσθηση αυτή την εκφράζουν με κάθε τρόπο- ικανοποιημένοι, αλλά και δικαιωμένοι γιατί κατόρθωσαν να πείσουν την πλειοψηφία (!) του εκλογικού σώματος. Βιάζονται να ζήσουν το όνειρο, την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας, γιατί μπορεί μεν να μη γνωρίζουν να άρχουν, γνωρίζουν όμως ότι εσαεί δεν θα άρχουν. Οι ηττημένοι από την άλλη μεριά φροντίζουν να βρουν αιτιολογίες, δικαιολογίες και απολογίες για  την ήττα τους.
Όμως το εκλογικό σώμα, κουρασμένο από τις ατέλειωτες συζητήσεις, ως επί το πλείστον ανούσιες, και από τις  απανωτές εκλογές, που δεν επιφέρουν σχεδόν τίποτε άλλο από τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης, θέλει να ησυχάσει, να ηρεμήσει. Γι’ αυτό οι πολιτικοί και οι κάθε είδους πολιτικολογούντες, πλην των νεοδημοκρατών, καλό θα είναι να βάλουν τη γλώσσα μέσα στο στόμα και το καλύτερο ακόμα να τη βουτήξουν στο μυαλό πριν την ξαναβγάλουν έξω και οι της κυβέρνησης, επιτέλους, να κυβερνήσουν.
Και λέω πλην των νεοδημοκρατών γιατί γι’ αυτούς μετά τον προεκλογικό «πόλεμο» προέκυψε και ο «εμφύλιος», εννοώ τις εσωκομματικές διαδικασίες για την ανάδειξη του προέδρου του κόμματος. Ως τότε δικαιούνται και δικαιολογούνται να ομιλούν. Ως τότε, για να ηρεμήσουμε!