Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα!..

➤  Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΡΙΟΥΝΗΣ

Στη χώρα μας τους τελευταίους δέκα μήνες βιώνουμε μια πρωτόγνωρη αλλά αξιοσημείωτη πραγματικότητα που ίσως να συνιστά και μια πολιτική παραδοξότητα, αυτή των απανωτών και αχρείαστων εκλογικών αναμετρήσεων. Τον Ιανουάριο του ’15 η προσφυγή στις κάλπες θα μπορούσε να αποφευχθεί εύκολα αφού κοινοβουλευτικά υπήρχε η αντικειμενική δυνατότητα το ζήτημα να διευθετηθεί συναινετικά. Τον Ιούλιο του 15’ διεξήχθη ένα δημοψήφισμα που, όχι άδικα, πολλοί χαρακτήρισαν ως παρωδία και εμπαιγμό αλλά που σε
κάθε περίπτωση δυσκόλεψε τη σχέση μας όχι μόνο με την Ευρωζώνη αλλά και με την Ε.Ε συνολικά και κυρίως είχε ως αποτέλεσμα την υπογραφή μιας προφανώς ετεροβαρούς έως Λεοντείου συμφωνίας και τη μακρόχρονη δέσμευσή μας με ένα σαφώς πιο δυσβάστακτο σε σχέση με τα προηγούμενα Τρίτο Μνημόνιο.
Εσχάτως λοιπόν είμαστε ενώπιον μιας περίεργης πλην επικίνδυνης πραγματικότητας: Όταν δεν αποφασίζουν  να στρωθούν στη δουλειά για την αντιμετώπιση και επίλυση των λαϊκών προβλημάτων υιοθετούν την πρακτική του «στρίβειν δια των εκλογών» σε μια ιδιότυπη αποθέωση της γνωστής Βαρουφάκειας «θεωρίας των παιγνίων» και  νομίζουν ότι έτσι μεταθέτουν χρονικά τις λύσεις και μετατοπίζουν τα κοινωνικά κρίσιμα ζητήματα μην αναδεχόμενοι το συνακόλουθο κόστος, κάτι  που όμως δε μπορεί να γίνεται εις το διηνεκές. Κάποτε έρχεται για όλους ο λογαριασμός.
Βεβαίως και  οι λαοί εξ ορισμού έχουν βαρύνοντα λόγο στα τεκταινόμενα γιατί άλλωστε αυτούς αφορούν, όμως δε συνιστά εμβάθυνση δημοκρατίας το φαινόμενο να καταναλώνουμε περιπτωσιολογικά και περιστασιακά περισσότερη δημοκρατία από όση χρειαζόμαστε γιατί αυτό οδηγεί στην κατάχρηση και τον ευτελισμό της.
Δύσκολα θα μπορούσε κανείς να διαφωνήσει ότι οι εκλογές του Σεπτεμβρίου είχαν μια ιδιαιτερότητα: Δεν προέκυψαν 1. γιατί η Κυβέρνηση απώλεσε τη «δεδηλωμένη» 2. γιατί ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης και δεν την πήρε 3. ακόμη γιατί υποβλήθηκε από την τότε αντιπολίτευση πρόταση δυσπιστίας και αποδοκιμάσθηκε. Τίποτε από όλα αυτά που σε συνταγματικό και κοινοβουλευτικό επίπεδο προβλέπονται δεν συνέβη. Απλώς η συγκεκριμένη εκλογική αναμέτρηση ήταν προϊόν μιας μονομερώς προσωπικής απόφασης του παραιτηθέντος  πρωθυπουργού, της αυλής του Μαξίμου και ενός πρόθυμου κομματικού ιερατείου για να απαλλαγούν από τα «βαρίδια» της εσωκομματικής αμφισβήτησης της «αριστερής πλατφόρμας» και άλλων ενοχλητικών έτσι ώστε απερίσπαστοι και ανεμπόδιστοι να μπορούν να κάνουν τους τακτικούς συμβιβασμούς και την τελική τους στρατηγική συνθηκολόγηση που ανερυθρίαστα άλλωστε έχουν ομολογήσει. Το ερώτημα είναι τι θα  «γίνουν τώρα χωρίς βαρβάρους»;
Σήμερα, τώρα που μιλάμε, ανοίγεται μπροστά μας ένας καθαρός ορίζοντας τετραετίας με έναν εξαιρετικά μεγάλο και ασυνήθιστα ωφέλιμο χρόνο αλλά ταυτόχρονα κρίσιμο και καθοριστικό. Τα πράγματα έχουν σοβαρέψει και ιδιαίτερα δυσκολέψει. Οι εντολές δόθηκαν  και είναι και σαφείς και αυστηρές. Τα ψέματα τελείωσαν, οι οδοί διαφυγής έχουν απελπιστικά μειωθεί καθώς και τα λαϊκίστικα άλλοθι. Οι λεκτικοί ακροβατισμοί, οι μεγαλόστομες αλλά θολωτικές αοριστολογίες, οι βερμπαλισμοί, τα ευχολόγια και οι ανούσιοι αυτοσχεδιασμοί μπορεί να χρησιμοποιούνται πρόσκαιρα και χάριν επικοινωνιακής τακτικής, σίγουρα όμως  δεν υπηρετούν καμιά  πολιτική ουσία. Το τρίτο και βαρύτερο Μνημόνιο φέρει φαρδιά-πλατιά τη δική σας υπογραφή, κ. Τσίπρα, και  δε γίνεται πια να το καταγγείλετε και να το εξορκίζετε όπως κάνατε όταν το παίζατε αντι-Μνημονιακός και κτίσατε πάνω σε αυτό  και τη δική σας πολιτική καριέρα και των συντρόφων σας. Εδώ και τώρα πρέπει να το εφαρμόσετε. Βλέπετε, η στροφή στο ρεαλισμό συνεπάγεται και ευθύνες. Θα τις αναλάβετε; Προσωπικά δεν είμαι πολύ σίγουρος. Θα δείξει λίαν συντόμως.
Σε κάθε περίπτωση η ευφορία των κυβερνητικών  από την εκλογική νίκη, η προκλητική  έπαρση και  αλαζονεία είναι επιτακτικά αναγκαίο να αντικατασταθούν από τη σεμνότητα, τη σύνεση, τη μετριοπάθεια, τη συναινετική διάθεση και την προσπάθεια για συνένωση δυνάμεων. Στο βαθμό που η χώρα μας και η οικονομία της  κινείται στο πεδίο  μιας πολύπλευρης κρίσης υψηλής έντασης και σε ένα μακράς διάρκειας θολό τοπίο αστάθειας και αβεβαιότητας είναι εκ των ων ουκ άνευ η  ανάληψη πρωτοβουλιών  και η εφαρμογή δράσεων με εμμονικό το στόχο της παραγωγής έργου. Αυτό έχουμε ανάγκη.