Οι γυναίκες των πολιτικών...

- Γράφει ο ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ,
Φιλόλογος-Πρώην Δημοτ. Σύμβουλος Ιωαννίνων

• Πολλά ζητάμε από τους πολιτικούς μας. Ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές του τόπου μας όλοι απαιτούμε λύσεις στα προβλήματα και τους θεωρούμε υπόλογους για την κατάντια μας. Και πράγματι αυτή είναι η αλήθεια σε μεγάλο βαθμό για τα ελληνικά πράγματα. Γιατί χρόνια τώρα μας είχαν μάθει οι αιρετοί μας να φροντίζουν για όλα είτε προβλεπόταν από τους νόμους είτε όχι. Μάλλον έχουν διαμορφώσει ένα παράλληλο με το Σύνταγμα πολίτευμα, το οποίο λειτουργεί κατά τις επιθυμίες των πολιτικών. Δηλαδή η αρχή και το τέλος προσδιορίζεται αποκλειστικά από το συμφέρον των αντιπροσώπων μας.
Να γιατί ως πολίτες δικαιούμαστε να τους κρίνουμε αυστηρά για τις επιλογές τους, τις πράξεις και για την συμπεριφορά τους, εφόσον αυτή επηρεάζει όχι μόνο την ιδιωτική τους ζωή, αλλά προπαντός τα κοινωνικά πράγματα.
Θεωρώ πως στις μέρες μας, όπου οι ιδεολογίες παραχώρησαν τη θέση τους στις κομματικές σκοπιμότητες και έχασαν κάθε αναφορά στο κοινωνικό γίγνεσθαι, έχει πολιτική σημασία να εξετάζουμε και την συμπεριφορά των πολιτικών σε σχέση με τις γυναίκες τους, μια και στην εποχή μας οι σύγχρονες γυναίκες διαθέτουν μόρφωση, επαγγελματισμό, επιστημονική κατάρτιση και κοινωνική χειραφέτηση. Ο καθένας παρατηρεί τον ενεργό ρόλο των συζύγων για την εκλογή του άντρα σε πολιτικό αξίωμα και για την εδραίωσή του στο εξουσιαστικό περιβάλλον. Αυτή η πρακτική κρίνεται λογική και αυτονόητη.
Το πρόβλημα όμως μετατρέπεται σε πολιτικό και ηθικό, όταν ο πολιτικός μαζί με την έγνοιά του για το κοινό συμφέρον δείχνει μεγαλύτερο ζήλο να τακτοποιήσει το οικογενειακό του περιβάλλον.  Ο Καζαντζάκης στην «Ασκητική» να πως το λέει: «Δεν είμαι ένας! Δεν είμαι ένας! Τ’ όραμα τούτο κάθε στιγμή να σε καίει».
Αυτό το ηθικό πρόταγμα πολλές γυναίκες πολιτικών το υπηρετούν με θρησκευτική ευλάβεια. Δυστυχώς το περιεχόμενο αυτής της συμπεριφοράς απέχει πολύ από το βαθύτερο νόημα που δίνει στο όραμά του ο Καζαντζάκης.
Έτσι βλέπουμε αρκετές γυναίκες από την πρώτη στιγμή της εκλογής να βολεύονται από τους συζύγους βουλευτές. Άλλες προσλαμβάνονται ως συνεργάτες και σύμβουλοι του συζύγου βουλευτή, άλλες εξυπηρετούνται επιλεκτικά στον εργασιακό τους χώρο και άλλες προωθούνται σε πόστα υψηλά με το ανάλογο αντίτιμο.
Υπάρχουν μάλιστα και περιπτώσεις όπου η ευνοϊκή μεταχείριση των συζύγων ξεπερνάει κάθε όριο πρόκλησης. Δε λογαριάζουν ούτε νόμους ούτε αρχές και ούτε την αντίδραση της κοινωνίας. Κυριαρχεί το μακιαβελικό πνεύμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»! Δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί μας που στο βωμό του οικογενειακού συμφέροντος δείχνουν με τις πράξεις τους ότι δεν ταυτίζεται το ηθικό δίκαιο με το νόμιμο. Σ’ αυτή τη συμπεριφορά βρίσκει απόλυτη εφαρμογή η γνώμη του Άγγλου ιστορικού Barwell  (1776): «Καλύτερα ορισμένοι να είναι δυστυχισμένοι παρά να μην είναι κανένας ευτυχισμένος, όπως θα συνέβαινε σε καθεστώς γενικής ισότητας».
Φαίνεται πως η ισότητα δεν έχει το ίδιο περιεχόμενο για όλους. Και προς ενίσχυση των απόψεών μου θα αναφερθώ σε τρία παραδείγματα της εποχής μας, όπου γυναίκες ισχυρών πολιτικών προκάλεσαν ανάλογο προβληματισμό σε σκεπτόμενους πολίτες. Βεβαίως δεν υποστηρίζω ότι και στις τρεις περιπτώσεις υπάρχει η ίδια ηθική βάση και πολιτική σημασία. Σε κάθε όμως περίπτωση το σημαινόμενο των επιλογών τους αποτελεί πρόκληση για την κοινωνία και ειδικά για τους νέους.
Αρχικά θυμίζω την κυρία Τσοχατζόπουλου. Θέλησε να εκμεταλλευτεί τη δύναμη του άντρα της και χωρίς ηθικό φραγμό μεταμορφώθηκε σε πριγκίπισσα. Καθόλου δεν την ενόχλησε αν ο πλούτος ήταν αποτέλεσμα κλεψιάς από το ταμείο του φτωχού λαού… Ίσως και να προέτρεπε τον σύζυγο για μεγαλύτερη ληστεία του δημοσίου χρήματος. Ευτυχώς η Βουλή και η Δικαιοσύνη συνετέλεσαν ώστε να επέλθει η κάθαρση.
Η άλλη αναφορά μου σχετίζεται με την σύζυγο του πρώην Πρωθυπουργού κ. Καραμανλή. Χωρίς να το αντιληφθούμε πέτυχε στην Ιατρική με ειδικές εξετάσεις, τέλειωσε χωρίς καμιά χρονοτριβή και έλαβε και την ειδίκευση χωρίς καμία διαδικασία λίστας. Νομίζω ότι μπορεί εύλογα να αναζητήσει κάποιος ανάλογη εξέλιξη σε χιλιάδες παιδιά που σπουδάζουν ιατρική και για χρόνια ταλαιπωρούνται να εξασφαλίσουν έστω ένα μεροκάματο.
Και η τρίτη περίπτωση έχει σχέση με τη σύζυγο του σημερινού Πρωθυπουργού μας. Ως καθηγήτρια Πληροφορικής Δ/βαθμιας Εκπ/σης επιλέχτηκε να διδάξει στο Παν/μιο της Δυτ. Μακεδονίας για ένα χρόνο με πρόσθετη αμοιβή. Δεν αμφισβητώ ότι τηρήθηκαν τα προβλεπόμενα και ότι η ανάθεση του επιστημονικού έργου έγινε νόμιμα, αν και υπάρχει πληροφορία ότι κατά την αξιολόγηση του φακέλου της ήρθε τρίτη, ενώ ο πρύτανης την επέλεξε ως πρώτη. Ας σκεφτούμε όμως ότι έχουν αποσπαστεί 4.000 εκπ/κοι σε διοικητικές θέσεις ενώ τα κενά φθάνουν στα σχολεία τις 25.000. Πράγματι δε θα μπορούσε ένας άλλος με τα ίδια ή και περισσότερα προσόντα να προσφέρει το έργο της κυρίας Πρωθυπουργού; Χιλιάδες νέοι με πολλά πτυχία είναι άνεργοι και ζούνε με το φιλοδώρημα του πατέρα.
Και τι θέλω να δείξω με αυτές τις διαπιστώσεις; Πιστεύω ότι οι πολιτικοί μας όχι μόνο πρέπει να είναι, αλλά και να φαίνονται τίμιοι. Πράξεις τους που γεννούν έστω και υποψία παράβασης νομικών και ηθικών κανόνων πρέπει να αποφεύγονται. Και προπαντός τούτη τη χρονική στιγμή που η φτώχεια, η ανεργία και η ανασφάλεια ρημάζουν τον κόσμο. Έχουν συνολικά την ευθύνη οι πολιτικοί μας να ξαναδώσουν στον κόσμο μια ανάσα και μια ελπίδα επιστροφής σε κανονικές συνθήκες ζωής. Να δείξουν ότι νοιάζονται για τους πολίτες και να παραμερίσουν τα ατομικά τους προνόμια, τις ιδεοληψίες και την πολυλογία.
Το να ηθικολογούμε καταλαβαίνω πως δεν προσφέρει τίποτα. Γι’ αυτό και δε μας ενδιαφέρει η ιδιωτική ζωή των πολιτικών αφού και αυτοί είναι προϊόντα της κοινωνίας. Άρα υπάρχει ευθύνη συλλογική για πράξεις και επιλογές της πολιτικής ηγεσίας. Α, μην ξεχνάμε ότι οι Γερμανοί καταδικάζουν ηθικά τον Χίτλερ και οι Ρώσοι τον Στάλιν, λες και αυτοί δεν γεννήθηκαν στην κοινωνία τους.
Πάντα έχει επίκαιρη σημασία η γνώμη του Καζαντζάκη: «Κοίταξε τους ανθρώπους, λυπήσου τους. Κοίταξε τον εαυτό σου ανάμεσα στους ανθρώπους, λυπήσου τον. Μέσα στο θαμπό σούρουπο της ζωής αγγίζουμε ο ένας τον άλλον, ψαχνόμαστε, ρωτούμε, αφουγκραζόμαστε, φωνάζουμε βοήθεια!».
Υστερόγραφο: Σε καμιά περίπτωση δεν γενικεύω τη στάση των πολιτικών προς τις γυναίκες τους, αρκεί να θυμηθούμε πώς συμπεριφέρθηκαν οι κυρίες των πρώην Πρωθυπουργών Σαμαρά, Γ. Παπανδρέου και Κ. Σημίτη.