Η πυξίδα της κυβέρνησης…

- Γράφει ο ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ,
πρ. Δημοτικός Σύμβουλος Ιωαννίνων

Στα πλαίσια μιας αστικής δημοκρατίας, δυτικού τύπου, σε μεγάλο βαθμό τα συμφέροντα και οι ανάγκες της κοινωνίας διαχειρίζεται η πολιτική ηγεσία. Έτσι η εκάστοτε κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη και στο πνεύμα του Συντάγματος να σχεδιάζει και να εφαρμόζει εκείνες τις πολιτικές που υπηρετούν τα εθνικά συμφέροντα και αντιμετωπίζουν τα προβλήματα των πολιτών.
Εφόσον δεχόμαστε ως αξίωμα αυτή την άποψη, εύλογα γεννιούνται ερωτήματα στον καθένα για το ποιος έχει την ευθύνη της οδυνηρής κατάστασης της χώρας μας, που ολοένα και χειροτερεύει. Σύμφωνα με τα νοητά στον ανθρώπινο λογισμό η ευθύνη είναι ανάλογη με τις αποφάσεις που λαμβάνονται σε κάθε χρονική στιγμή και οι οποίες λειτουργούν θετικά ή αρνητικά στο σύνολο των πολιτών. Άρα αβίαστα και χωρίς ίχνος σκοπιμότητας η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι υπόλογη για όσα αποφασίζονται σε βάρος του ελληνικού λαού.
Αυτά τα δυο κόμματα απαρτίζουν την συριζανελική κυβέρνηση του τρίτου και σκληρότερου μνημονίου, από την εφαρμογή του οποίου ο κόσμος έχασε τον ύπνο του και πληρώνει χωρίς να φταίει έναν βαρύτατο λογαριασμό και χωρίς να γνωρίζει αν ποτέ σταματήσει να οφείλει στο κράτος. Δηλαδή η κοινωνία καλείται να ματώσει επειδή οι κυβερνώντες δεν είναι σε θέση ούτε να διαπραγματευτούν με τους εταίρους ούτε να σκεφτούν άλλες πρακτικές.
Ωστόσο να μην λησμονάμε ότι από λίγες μέρες η σχετική πλειοψηφία του λαού για τρίτη φορά μέσα σε λίγους μήνες επιδοκίμασε την πολιτική αυτών των δυο κομμάτων και επομένως κάθε αμφισβήτηση νομιμοποίησης της πολιτικής τους δεν έχει νόημα ούτε βάση δημοκρατικής ουσίας. Διαφορετικά πρέπει να μπούμε στο χώρο του παραλογισμού και διαρκώς να λύνουμε τα προβλήματα με εκλογές. Εκτός κι αν οι ψηφίσαντες επικαλούνται άγνοια προγράμματος ή πλάνη, πράγμα που δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Γι’ αυτό  και ο κ. Τσίπρας από κάθε βήμα κουνάει το δάχτυλο και με στόμφο υποστηρίζει ότι μόνο αυτός πρώτα υπόγραψε το μνημόνιο και ύστερα ζήτησε την ψήφο μας. Έτσι ακριβώς είναι.
Και όμως, κάποιοι συνεχίζουν να ψελίζουν το γνωστό και χιλιοειπωμένο τροπάριο, ότι δηλαδή για την κρίση ευθύνονται μόνο οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Συμφωνώ μαζί τους, αλλά μόνο για χάρη της ιστορίας και για μια πλησιέστερη θεώρηση των πραγμάτων , μια και το κάθε παρόν είναι προϊόν του παρελθόντος. Αλλά στα πολιτικά πράγματα η παρελθοντολογία απλώς ικανοποιεί το συναίσθημα , ενώ η ουσία βρίσκεται στο «δια ταύτα», αφού οι πολίτες αγωνιούν για το σήμερα και το αύριο.
Mε βάση αυτή τη συλλογιστική οι συμπολίτες μας μένουν άφωνοι, καθώς βομβαρδίζονται από τα αντιλαϊκά και βάρβαρα μέτρα της κυβέρνησης. Οι περισσότεροι προς το παρόν διαμαρτύρονται φωναχτά, ενώ άλλοι, μάλλον κυβερνητικοί, σιωπούν και σταυροκοπιούνται, μην μπορώντας να εξηγήσουν πως αυτή η «δεξιά» πολιτική εφαρμόζεται από την Αριστερά. Να γιατί διαμορφώνεται ένα περιβάλλον όπου η αμηχανία, η ανασφάλεια και η απογοήτευση βασανίζουν τον κόσμο.
Ευτυχώς ξέμειναν και λίγοι να επαινούν δημόσια το μεγάλο έργο της κυβέρνησης! Αυτοί θυμίζουν το κοντινό παρελθόν, τότε που οι πολίτες υποκρίνονταν τους πελάτες των πολιτικών για κάποια ατομικά ανταλλάγματα. Σ’ αυτή τη λογική εντάσσεται και η μαζική μετάλλαξη πολλών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που έδωσαν γη και ύδωρ στο ΣΥΡΙΖΑ.
Το τρίτο, λοιπόν, μνημόνιο της λεγόμενης Αριστεράς έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία και σάρωσε κυριολεκτικά ιδέες, αξίες και αντιλήψεις. Ποτέ στο παρελθόν κόμματα της Αριστεράς δεν στήριξαν αντιλαϊκές πολιτικές είτε σε προγραμματικό λόγο είτε σε κυβερνητικό πόστο. Ποτέ στο παρελθόν ηγέτες της Αριστεράς δεν προσκύνησαν τους ισχυρούς και δεν αδιαφόρησαν για τη μοίρα του λαού.
Γιατί ποια σχέση έχει το όραμα του κ.Τσίπρα με τις ιδέες του Παπαναστασίου, του Ηλιού, του Κύρκου ή και του Φλωράκη; Οι τωρινοί αριστεροί μοιάζουν με παραγιούς και όχι με κλώνους της Αριστεράς.
Μόνο δυο εικόνες αρκούν για να φανερώσουν τα οράματα της τωρινής κυβερνητικής αριστεράς: Η μια δείχνει το αγκάλιασμα του πρωθυπουργού με τον Καμμένο στην εξέδρα την ώρα της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων! Η άλλη πιο αποκαλυπτική, είναι η υπόκλιση του κ.Τσίπρα στην Αγγελοπούλου στους κεφαλαιοκράτες του ιδρύματος του Κλίντον!
Αυτά τα γεγονότα και η εφαρμοζόμενη πολιτική από ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δείχνουν την πολιτική παράκρουση και την βαθειά παρακμή της Ελλάδος. Τα αδιέξοδα πολλά και αξεπέραστα.
Αναρωτιέμαι συχνά πώς θα μπορέσει αυτή η παρά φύση κυβέρνηση μέσα στο ευρωπαϊκό περιβάλλον να δώσει λύσεις. Κανείς δεν μιλάει για κάποιο σχέδιο, για έναν εθνικό στόχο, για μια άλλη πορεία της χώρας. Επομένως δεν υπάρχει ούτε οδικός χάρτης ούτε πυξίδα. Ο τόπος πορεύεται κατά τύχη, ανάλογα με την ροπή των ανέμων. Ενώ η κυβέρνηση νοιάζεται μόνο για τους βουλευτές της, για να έχει την πλειοψηφία στη Βουλή και να κρατάει τα σκήπτρα της εξουσίας , λες και ο λαός καίγεται αν είναι υπουργός ο Κατρούγκαλος, ο Πελεγρίνης ή ο Κουίκ.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων το μοιρολόγι της συμφοράς δεν βοηθάει. Οι Έλληνες πολλές φορές στο παρελθόν δοκίμασαν την βαρβαρότητά της πολιτικής και ορκίστηκαν να μην κάθονται με τα χέρια σταυρωμένα. Μήπως και τώρα οφείλουμε να αντισταθούμε και να μην παρακαλάμε τον Αγά «να μας σφάξει για να αγιάσουμε»;