Η Κυβέρνηση...αμήχανη και η Αντιπολίτευση «παίζει»!

l Αποδεικνύεται και μάλιστα ηχηρά ότι, όπως στη ζωή έτσι και στην πολιτική, «το ψέμα έχει κοντά ποδάρια» καθώς βιώνουμε σήμερα  μια επώδυνη πραγματικότητα αναντίστοιχη με την ειδυλλιακή κατάσταση που για ψηφοθηρικούς σκοπούς είχε φιλοτεχνηθεί προεκλογικά από τη ΣΥΡΙΖΑΝΕΛΙΚΗ συγκυβέρνηση. Έτσι κινούμαστε πια στον αστερισμό της παταγώδους κατάρρευσης ψευδαισθήσεων και  ιδεοληψιών και ταυτόχρονα του φαινομένου της απομυθοποίησης των περίφημων κόκκινων γραμμών και των στερεοτύπων περί της δήθεν ηθικής υπεροχής και της κραυγαλέας κατάπτωσης του δήθεν ηθικού πλεονεκτήματος μιας δήθεν Αριστεράς η οποία επιβιώνει στηριζόμενη στα πρόθυμα κοινοβουλευτικά δεκανίκια ενός εξώφθαλμα εθνο-λαϊκιστικού μορφώματος που έκτισε την όλη του πολιτική παρουσία και καριέρα κουνώντας αυτάρεσκα και μόνο το αντι-Μνημονιακό λάβαρο ευκαιρίας.
Παρακολουθούμε λοιπόν μια κυβέρνηση αμήχανη, άβουλη και εν τέλει μοιραία, χαμένη κάπου μεταξύ των λεγόμενων προαπαιτούμενων,  ενός παράλληλου προγράμματος όπως η ίδια πομπωδώς το είχε ονομάσει και των ισοδυνάμων που τα ψάχνει και δεν τα βρίσκει γιατί αδυνατεί να ιεραρχήσει τα πράγματα, τουτέστιν να ξεχωρίσει τι είναι πιο σημαντικό: το βοδινό κρέας, τα ζυμαρικά, τα ποτά και τα τσιγάρα ή η Παιδεία. Δεν είναι δα τόσο απλό και εύκολο.
Αλλά ενώ «εδώ ο κόσμος καίγεται…..» από έναν τρομακτικό και χωρίς προηγούμενο φορομπηκτικό οδοστρωτήρα, από νέες  εξοντωτικές μειώσεις των λαϊκών εισοδημάτων που θα αποτελειώσουν την ήδη νεκρή αγορά και θα απογειώσουν τα μεγέθη της ανεργίας,  η ανυπόφορα όζουσα ατμόσφαιρα εξ αμνησίας  παραλείψεων και  σκανδάλων που αγγίζουν και κυβερνητικά στελέχη μας έλειπε. Αλήθεια, πως και ξεχάστηκαν όλες εκείνες οι ψευτο-λεβέντικες διακηρύξεις «περί μηδενικής ανοχής» και καταπολέμησης της διαφθοράς; Εδώ ο καθρέπτης σε κάποιους θα ήταν πολύ χρήσιμος.
Από την άλλη, στον αντίποδα  και  στο χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης φαίνεται ότι «τα παιδία παίζει» και «περί άλλα τυρβάζουν». Όπως  λένε «η φύση απεχθάνεται το κενό» και με δεδομένο ότι ο σημερινός πρόεδρος είναι μεταβατικός άρα προσωρινός και υπηρεσιακός έχει ήδη δρομολογηθεί η διαδικασία εκλογής νέου όμως εν μέσω διαφωνιών και άγονων δημόσιων αντιπαραθέσεων.
Είναι γεγονός ότι σπαταλήθηκε ήδη, και εξακολουθεί να γίνεται και σήμερα που μιλάμε,  πολύς πολύτιμος χρόνος για να διευθετηθούν τεχνικο-διαδικαστικά ζητήματα προφανώς ελάσσονος σημασίας σε βάρος βεβαίως της πραγματικής ουσίας του διακυβεύματος της εκλογής του νέου τους ηγέτη με αυταπόδεικτη την αποθάρρυνση, την απογοήτευση και εν τέλει την αδιαφορία και  αποσυσπείρωση της λαϊκής βάσης.
Θα πρέπει από εδώ και πέρα, ίσως να είναι και αργά, να γίνουν από πολλούς πολλές πειστικές και αποφασιστικές κινήσεις ομαλοποίησης του εσωκομματικού πεδίου και απαλλαγής της Ν.Δ. από μια ανόητη αλλά καταστροφική εσωστρέφεια. Η εκλογή του νέου προέδρου δεν μπορεί να αποτελεί το μοναδικό ζητούμενο γιατί τότε θα πρόκειται για εντελώς στατική, ευκαιριακή και επιπόλαιη προσέγγιση του ζητήματος και θα συνιστά μια απλή, μονοσήμαντη  λειτουργία εναλλαγής και διαδοχής από την οποία θα θυμόμαστε μόνο κάποιες μίζερες δυσαρέσκειες και άσκοπες γκρίνιες για τα μικρά και τα ασήμαντα που κανένα δεν ενδιαφέρουν.
Η εμμονική προσήλωση στα δευτερεύοντα και τα αμελητέα, η διαμόρφωση στρατοπέδων και συσχετισμών και κυρίως η υιοθέτηση της καταδικασμένης πρακτικής των παράλληλων δρόμων που, ως γνωστόν ουδέποτε συναντώνται, συνεπάγονται μια αφόρητη βαρεμάρα των πολιτών και εν πάση περιπτώσει αντιστρατεύονται και ακυρώνουν την ανάδειξη της πολιτικής, κοινωνικής και ιδεολογικής ταυτότητας μιας παράταξης που ισχυρίζονται, μάλλον υποκριτικά, ότι φιλοδοξούν να ανορθώσουν. Αγνοούν προφανώς ότι το σημαντικό και καίριο δεν είναι το ποιος θα είναι ο νέος ηγέτης τους αλλά ποιάς Νέας Δημοκρατίας θα ηγείται.
Στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες παγκοσμίως και στα πλαίσια της δημοκρατικής εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία η αξιωματική αντιπολίτευση είναι εν δυνάμει η επόμενη κυβερνητική παράταξη, κάτι που κατά το διάστημα αυτό δεν φαίνεται να κατανοούν όλοι  οι υποψήφιοι.
Οι πολίτες, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης και ένταξης, θα άκουγαν ευχάριστα από όλους τους υποψήφιους δεσμεύσεις για την οικοδόμηση ενός νέου, σύγχρονα και δημοκρατικά οργανωμένου κόμματος με την  αξιοκρατία να αποτελεί απαράβατο κανόνα και τη λογοδοσία προσώπων και οργάνων  καταστατικά υπαγορευμένη.
Οι πολίτες θα ανάμεναν μια ολοκληρωμένη πρόταση και ένα νέο  οραματικό σχέδιο για τη χώρα και τους πολίτες καθώς και απαντήσεις για λύσεις συσσωρευμένων προβλημάτων και παθογενειών, απολύτως μακριά όμως από φθηνούς λαϊκισμούς, ασυγκράτητη υποσχεσιολογία και πρόσκαιρη εντυπωσιοθηρία. Αρκετά έχουμε καεί από τα παχιά και τα μεγάλα λόγια.
Αυτά όμως προϋποθέτουν πολιτικούς αποφασισμένους να σπάσουν και αυγά και να πάνε και κόντρα στον πολιτικό συρμό και  ρεύμα μην υπολογίζοντας τη μεγάλη γάγγραινα υπό τον όρο πολιτικό κόστος, πολιτικούς αδέσμευτους από δουλείες και εξαρτήσεις κάθε είδους καθώς και απαλλαγμένους από νοοτροπίες πελατειασμού και μικρο-συμφεροντολογίας.
Μακάρι να διαψευσθώ, αλλά ταπεινά νομίζω ότι και αυτή η ευκαιρία εκλογής του νέου ηγέτη της Φιλελεύθερης Παράταξης δεν αξιοποιήθηκε σοβαρά και δε θα στεφθεί, φοβούμαι,  με επιτυχία. Κρίμα.