Πορεία με απορίες…

Όχι μόνο από τότε που ξέσπασε η κρίση, αλλά ανέκαθεν οι πολιτικοί μας έκρυβαν μέσα τους και πολλές φορές εκδήλωναν έναν μεσσιανισμό. Βέβαια οι μεσσίες και οι σωτήρες στον καιρό της κρίσης βρίσκουν πρόσφορο έδαφος ώστε να καταστήσουν αναγκαία μεν την παρουσία τους στο λαό, δυστυχώς δε μέχρι σήμερα ατελέσφορη. Όλοι αυτοί μάς υπόσχονται πως, αν τους ακολουθήσουμε, θα μας οδηγήσουν στη γη της επαγγελίας. Χαράσσουν έναν δρόμο που κατά τα λεγόμενά τους δίνει λύση στα αδιέξοδα. Ωστόσο εμείς πορευόμεθα με απορίες… Με όλες τις σημασίες της λέξης απορία, στην οικονομία, στη διαλεκτική, στην πολιτική.
Κατ’ αρχάς, απορώ με την ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική. Η χώρα ομολογουμένως βρίσκεται σε κρίση, σε περιδίνηση, από την οποία καλείται η κυβέρνηση  να την απεγκλωβίσει. Γι’ αυτό εκλέχτηκε. Έχουμε λοιπόν ή δεν έχουμε αριστερή, για δεύτερη φορά, κυβέρνηση; Κατά την ίδια έχουμε. Και δεν έπρεπε μια αριστερή κυβέρνηση να ακολουθήσει έναν αριστερό δρόμο εξόδου από την κρίση; Έπρεπε. Εδώ βρίσκεται το άξιον της απορίας! Γιατί μια αριστερή, επαναλαμβάνω, κυβέρνηση ακολουθεί τον δεξιό δρόμο για τη σωτηρία της χώρας και μάλιστα στη χειρότερη μορφή του, αυτή του δαιμονοποιημένου νεοφιλελευθερισμού;
Και αν αυτός ο δρόμος κατά την εκτίμησή της δεν είναι σωτήριος, γιατί τον ακολουθεί; Μήπως δεν υπάρχει άλλος δρόμος, μήπως είναι μονόδρομος ο νεοφιλελευθερισμός, ενώ αδιέξοδος ο αριστερός; Πόσο συνεπές με τις αρχές της αριστεράς είναι να ακολουθεί τον δεξιό δρόμο; Αν ο δρόμος της αριστεράς είναι αρετή, ενώ της δεξιάς κακία, γιατί ένας αριστερός ακολουθεί το δρόμο της κακίας;
Επιπλέον άξιον απορίας. Λέει ότι διαφωνεί με τις δεσμεύσεις που συνυπέγραψε με τους δανειστές, ενώ παράλληλα τις περιχαρακώνει με τους πιο σκληρούς νόμους που γνώρισε ποτέ η χώρα. Γιατί και για ποιους το λέει; Έτσι όμως κερδίζει την αξιοπιστία, την εμπιστοσύνη;
Η αλήθεια να λέγεται, έχει κι ο λαός τις ευθύνες του, ο οποίος, αν δεν εξώθησε τον κ. Τσίπρα προς τον μονόδρομο της κεντροδεξιάς, τουλάχιστον ανέχεται αδιαμαρτύρητα να ηγείται της πορείας προς την κεντροδεξιά. Και το επίσης απορίας άξιον, ενώ πορευόμενος αυτόν τον δρόμο επιβεβαιώνει  ότι αποτελεί μονόδρομο, λοξοκοιτάει προς την αριστερά!  
Και ακόμη άξιον απορίας είναι το πώς εμπιστεύεται ο λαός έναν «αριστερό» πρωθυπουργό να τον οδηγεί στον δρόμο της κεντροδεξιάς, έναν δρόμο που τώρα τον μαθαίνει και του οποίου δε γνωρίζει τις κακοτοπιές, τις επικίνδυνες στροφές, τις λακκούβες κλπ. Και, αν εκτροχιαστεί, θα φταίνε αυτοί που έφτιαξαν αυτόν τον δρόμο και όχι ο ίδιος που τον ακολούθησε χωρίς να τον γνωρίζει! Και πώς είναι δυνατόν ένας αριστερός να γνωρίζει καλύτερα  και να σε ξεναγήσει σε έναν δρόμο που οδηγεί στο σπίτι της κεντροδεξιάς;
Αλλά και αυτοί οι άνθρωποι της κεντροδεξιάς αντί να τον καλοδεχτούν και να τον συμβουλέψουν πώς θα πορευθεί ασφαλώς τον αποπαίρνουν και τον τρομάζουν!
Η βασική απορία εξακολουθεί να υπάρχει. Ο δρόμος της κεντροδεξιάς είναι μονόδρομος; Αν δεν είναι, γιατί τον ακολουθεί ο αριστερός και ως πότε; Ωσότου απαντηθεί η απορία μας, ο λαός θα ζει σε απορία – φτώχεια!