Οι ενοχές και οι ανοχές της ελληνικής κοινωνίας…

Έχει γενικευτεί η απόγνωση του κόσμου και καθημερινά όλο και φουσκώνει η αμφισβήτηση προς την Κυβέρνηση και το έργο της. Ακόμα και οι πρόσφατα ψηφίσαντες δειλά-δειλά αποδέχονται ότι η μνημονιακή Αριστερά δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της κοινωνίας. Ίσως να έχει δίκιο ο ποιητής Αναγνωστάκης όταν γράφει: «Δεν έφταιγε ο ίδιος, τόσος ήτανε, η εποχή, τα βάρη, οι συνθήκες».
Ένα μονάχα δεν πρέπει να καταλογίσουμε στον κ. Τσίπρα. Κράτησε και εφάρμοσε πιστά ό,τι προεκλογικά δεσμεύτηκε. Είχε υπογράψει το τρίτο μνημόνιο και ζήτησε την έγκριση από τον λαό για να το υλοποιήσει. Πήρε την θετική ψήφο της πλειοψηφίας και αντάμα με τον εκλεχτό του συνέταιρο, τον οποίο και γνωρίζαμε, προχωρούν ακάθεκτοι σύμφωνα με τις εντολές των δανειστών. Άρα είναι και ειλικρινής και αξιόπιστοι.
Το πρόβλημά μας επομένως δεν βρίσκεται στην πλευρά της Κυβέρνησης, αλλά της κοινωνίας. Το 35,5% ψήφισε για τρίτη φορά τον ΣΥΡΙΖΑ και χωρίς αίσθημα ντροπής χειροκρότησε ακόμα και τον συγκυβερνήτη κι ας είναι εθνικιστικής, ρατσιστής, αντιευρωπαίος και αναξιόπιστος. Γι’ αυτό και σήμερα ένα τμήμα της κοινωνίας αρχίζει να εξομολογείται και να φανερώνει αισθήματα ενοχής.
Αντιλαμβάνεται ο αριστερός με συνείδηση ότι έχει εξαπατηθεί από το κόμμα του και ότι οι αξίες και τα προτάγματα της ιδεολογίας έχουν πάει περίπατο. Γιατί ποιος τολμάει δημόσια να μιλήσει για ταξική πάλη, για κράτος πρόνοιας και για αναδιανομή του πλούτου; Ο Τσίπρας, ενώ διατυμπάνιζε ότι θα φέρει τα χρήματα των φοροφυγάδων και των λησταρχών από το εξωτερικό, μας έχει απορροφήσει και το τελευταίο ευρώ. Ενώ μιλούσε για ισοδύναμα με κοινωνική δικαιοσύνη πρότεινε το 23% στην εκπαίδευση, κάτι που δεν υπάρχει σε καμία χώρα της Ευρώπης. Και τώρα τρέχουν και δεν προλαβαίνουν. Δεν τόλμησαν να φορολογήσουν το εισαγόμενο γαλλικό κρασί και προτίμησαν το εξαγόμενο ελληνικό. Μήπως ζήλεψαν τους «γερμανοτσολιάδες» και θέλουν να γίνουν και αυτοί «γαλοτσολιάδες»;
Και πώς να μην νιώθουν αμήχανοι και ένοχοι οι υποστηριχτές του ΣΥΡΙΖΑ όταν βλέπουν τους Ευρωπαίους να δηλώνουν ότι «μόνο ο Τσίπρας μπορεί τώρα να περάσει τα μέτρα»; Φαντάζει σαν παραμύθι η σκηνή από το κοντινό παρελθόν, όταν ο κ. Τσίπρας και οι σύντροφοί του από κάθε βήμα και μπαλκόνι διατυμπάνιζαν ότι θα σκίσουν το μνημόνιο και θα σταματήσουν τη λιτότητα. Και τώρα, μην μπορώντας να κοιτάξουν τον κόσμο στα μάτια, αφού σταθερά βρίσκονται γονατιστοί στα πόδια της Μέρκελ και του Ολάντ, εφευρίσκουν τη θεωρία περί εκβιασμών και αποσταθεροποίησης. Για όλα φταίνε κάποιοι συνωμότες και οι ίδιοι είναι τα θύματα της κοινωνικής και ιδεολογικής επανάστασης!
Ευτυχώς που σκέφτηκαν να διευθετήσουν και τα εθνικά μας ζητήματα και επισκέφτηκαν τον Ερντογάν. Μήπως, βλέποντας τον Τσίπρα στο γήπεδο με τον Νταβούτογλου, θυμηθήκατε τον Γ. Παπανδρέου να χορεύει ζεμπέκικο με τον συγχωρεμένο Τζεμ και τον Καραμανλή να στεφανώνει την κόρη του Ερντογάν; Δυστυχώς για την Ελλάδα τα προβλήματα με την Τουρκία δεν μπορεί να λυθούν με ποδοσφαιρικό αγώνα ούτε με χορό κι ούτε με κουμπαριές. Γι’ αυτό και ο Ερντογάν περιορίστηκε μόνο να δωρίσει μία γραβάτα στον Πρωθυπουργό και μια μαντίλα στη Γεροβασίλη. Βλέποντας αυτή τη χειρονομία θυμήθηκα ένα σύνθημα που φώναζαν στα Γιάννινα κατά την απεργία νέοι που έλεγαν «κουκούλες και γραβάτες είναι αυταπάτες».
Έτσι έχει σε γενικές γραμμές η πολιτική κατάσταση και η ευθύνη μεταφέρεται στην κοινωνία, αφού το τίμημα της πολιτικής είναι δυσβάσταχτο για τους πολίτες. Η ανοχή μας, νομίζω, έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Εφόσον δεν υπάρχει ούτε χαραμάδα για φως και ελπίδα, δεν μένει παρά αντίσταση και αντίδραση. Οφείλουμε να απαλλαγούμε όλοι από ιδεοληψίες και κομματικές αγκυλώσεις και να αφήσουμε την ιδιώτευση. Άλλωστε όλοι έχουμε γίνει ένα κουβάρι και δύσκολα ξεχωρίζεις ιδεολογίες, αξίες και πολιτικές προτιμήσεις.
Μόνο με τη βοήθεια του ορθού λόγου και με αναφορά τα κοινωνικά μας αδιέξοδα θα μπορέσουμε να ξαναδιαμορφώσουμε πολιτικές συνθήκες, τέτοιες που θα ξαναδώσουν στον νέο, στον φτωχό, στον επιχειρηματία, στον συνταξιούχο και στον αγρότη, ανάσα ζωής και σκέψης.