Ανάγκη για μια νέα πολιτική ταυτότητα!..

Δεν χρειάζονται επιστημονικές έρευνες ούτε δημοσκοπικές μετρήσεις για να πειστούμε ότι η πλειοψηφία του κόσμου γυρίζει την πλάτη σε κόμματα και στους πολιτικούς. Παντού ακούς τη λαϊκή ρήση: «Όλοι είναι ίδιοι». Και η ιστορία δείχνει ότι, όταν σε μία κοινοβουλευτική δημοκρατία τα κόμματα απαξιώνονται, τότε διαμορφώνονται συνθήκες λίαν επικίνδυνες για το πολίτευμα, για την κοινωνία και για τον καθένα χωριστά. Αυτό  επιβεβαιώνεται  και  σήμερα  σε  πολλές  ευρωπαϊκές χώρες λόγω του προσφυγικού ζητήματος.
Η ευθύνη για μία τέτοια εξέλιξη βαραίνει πρωτίστως τους πολιτικούς και δευτερευόντως τους πολίτες. Γιατί στη χώρα μας είναι τα κόμματα που ύστερα από την μεταπολίτευση δημιούργησαν τις τωρινές δύσκολες συνθήκες. Ο ίδιος ασπάζομαι και υποστηρίζω την άποψη ότι η Ελλάδα αυτή την περίοδο (1974-2010) προόδευσε αρκετά σε πολλά επίπεδα, καθώς το βιοτικό επίπεδο του λαού βελτιώθηκε θεαματικά, καθιερώθηκαν σημαντικοί δημοκρατικοί θεσμοί και σταθεροποιήθηκε το πολιτικό μας σύστημα. Και όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής των κομμάτων που άσκησαν την Εξουσία, γιατί αυτόματοι πιλότοι στα πολιτικά πράγματα δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμα.
Όμως άφησαν τις Θερμοπύλες αφύλαχτες. Έτσι ο λαός «ανεπαισθήτως» από την ευημερία βρέθηκε στη φτώχεια, από την εργασία στην ανεργία και από την ασφάλεια σε καθολική αβεβαιότητα. Και για την κατάσταση αυτή έχουν την μέγιστη ευθύνη η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ που κυβέρνησαν για σαράντα χρόνια τη χώρα και δεν έλαβαν όλα τα μέτρα ώστε να μπορεί η Πολιτεία να αντισταθεί σε οικονομικές και θεσμικές περιπέτειες.
Το δυστύχημα ανεπάντεχα συνεχίζεται κι ας καταδίκασε τους υπεύθυνους ο λαός κι ας έφερε στην εξουσία την Αριστερά ως λυτρωτή και θεραπευτή παντός κακού. Πίστεψε μέσα στην απογοήτευσή του ότι ένα κόμμα της Αριστεράς με τόσα κοινωνικά οράματα και τόση ιστορία θα σώσει τον τόπο και θα τον απαλλάξει από μνημόνια, φόρους, δανεισμούς, λιτότητα, διαφθορά... Και όμως, πριν αλέκτωρ λαλήσαι τρις, όλα δείχνουν σαν φαντάσματα εφηβικής ηλικίας. Ήρθε και τρίτο μνημόνιο, μέτρα βάρβαρα, ιδιοτέλεια Υπουργών, αναξιοκρατία και τόσα βάσανα ων ουκ έστι τέλος.
Ανήμποροι οι πολίτες να αντιδράσουν, αφού τους ψήφισαν τρεις φορές σε οχτώ μήνες, παρακολουθούν το θέατρο του παραλόγου και αμήχανοι σταυροκοπιούνται για το αύριο των παιδιών τους.
Άρα έχει δίκιο ο κόσμος που δεν θέλει να συζητά περί πολιτικής, που περιφρονεί τους πολιτικούς και προτιμάει να παραδίνεται στο μοιρολόι της συμφοράς κουνώντας απειλητικά το χέρι του. Ίσως να έχει ακούσει στο σχολείο ότι η κάθε τραγωδία καταλήγει σε κάθαρση.
Ευτυχώς, η πολιτική μας ιστορία του νεοελληνικού κράτους μας θυμίζει ότι ο ελληνικός λαός πολλές φορές οδηγήθηκε σε ανάλογες καταστάσεις και μπόρεσε να δώσει λύσεις. Για επιβεβαίωση αναφέρομαι στην επανάσταση στο Γουδί το 1910, όπου ο λαός φώναξε από την Κρήτη τον Βενιζέλο, το 1922 ύστερα από την Μικρασιατική Καταστροφή εκτελέστηκαν οι έξι, το ’74 με την κατάρρευση της χούντας ήρθε ο Καραμανλής, το ’81 με την παρακμή του πολιτικού συστήματος ήρθε ο Ανδρέας...
Μήπως, λοιπόν, και τώρα ήρθε η ώρα να ξανασκεφτούμε, να πάρουμε την πολιτική κατάσταση στα χέρια και να τελειώσουμε την πολιτική του παραλόγου Κυβέρνησης και Ευρώπης; Η Ευρώπη και μπορεί και πρέπει να αναθεωρήσει τη στάση της προς την Ελλάδα, μια χώρα που έχει δώσει τόσα πολλά στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό και στις κρίσιμες περιόδους της σύγχρονης εποχής.
Βέβαια η Ευρώπη δηλώνει απόλυτα ικανοποιημένη από τον κ. Τσίπρα, αφού ο Πρωθυπουργός λέει σε όλα «ΝΑΙ» και δεν διεκδικεί τίποτε. Αλλά μήπως και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν ευθύνονται για την σιωπηρή τους στάση. Ψηφίζουν τα πάντα, αρκεί να παραμείνουν στην καρέκλα τους.
Όσο για τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα Ευρωπαϊκά, είναι κατώτερα των περιστάσεων. Το καθένα τραβάει το δρόμο του και επιμένει στα δόγματά του. Ειδικά η αξιωματική αντιπολίτευση αντί να πρωτοστατεί στην αποδυνάμωση της Κυβέρνησης, έχει παραδοθεί στην εσωστρέφεια με αποτέλεσμα να απομακρύνεται και ο δικός της κόσμος.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων μήπως ήρθε η ώρα για μία νέα πολιτική ταυτότητα; Μήπως οφείλουν οι ικανοί και οι καθαροί πολιτικοί να μπούνε μπροστά και να διαμορφώσουν μία νέα συλλογικότητα δημοκρατική και ευρωπαϊκή; Αυτοί, πολιτικοί και λόγιοι, ας δημιουργήσουν τον πυρήνα και οι πολίτες να βρούν τη δύναμη και το κουράγιο να στρατευτούν πάλι από την αρχή.
Όσο καθυστερεί η γέννηση του καινούριου, τόσο θα σαπίζει το σύστημα και θα δηλητηριάζει τη φύτρα για κάθε αναγκαία σκέψη και πρωτοβουλία.