Πολυμαθείς συνέλληνες μειώνουν την Πατρίδα!..

Είναι λυπηρό να ακούμε μερικές φορές κάποιους νεοέλληνες (όχι όλους) που σπούδασαν στο εξωτερικό, απόκτησαν τίτλους που τους έκαμαν γνωστούς σε ευρείς κύκλους και όταν έρχονται στην Ελλάδα μιλούν απαξιωτικά για τη χώρα που τους γέννησε και μας βλέπουν σαν τους… βλάχους της Ευρώπης.
Πριν από δύο χρόνια σε ένα τηλεοπτικό κανάλι ακούστηκαν από τιτλούχο σπουδών ευρωπαϊκών Πανεπιστημίων λοιδωρίες για την κουλτούρα του νεοέλληνα. Λίγο-πολύ μας είπε πως το μόνο που έχουμε είναι ο Παρθενώνας. Αν τον αφαιρέσουμε με κάποιον τρόπο, σαν λαός δεν θα έχουμε τίποτα να επιδείξουμε...
Εκείνο που έχει να παρατηρήσει κανείς είναι ότι ο Ελληνικός πολιτισμός, η Ελληνική ιστορία, η Ελληνική τέχνη κ.λπ. δεν σταματούν στον Παρθενώνα. Υπάρχει η Ολυμπία και οι Ολυμπιακοί αγώνες, οι οποίοι σήμερα έγιναν διεθνείς, έγιναν παγκόσμοι. Η Ελληνική Σημαία παρελαύνει πρώτη και οι νέοι της Ελλάδας αγωνίζονται με διακρίσεις και μετάλλια. Ο Ολυμπιακός Ύμνος γράφτηκε από τον Εθνικό μας ποιητή Κωστή Παλαμά και ακούγεται σε όλα τα στάδια του κόσμου στην ελληνική γλώσσα...
Υπάρχουν οι Δελφοί, οι Μυκήνες, η Φαιστός και τόσα άλλα «στολίδια» της διαχρονικής Ελλάδας. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι με τις νίκες τους στους Περσικούς πολέμους έσωσαν όχι μόνον την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη. Και οι Έλληνες του 1940 (20ός αιώνας μ.Χ.) έσωσαν την Ευρώπη από τον φασισμό με τις νίκες τους.
Το επιβεβαιώνουν οι ίδιοι οι αντίπαλοι: Στη δίκη της Νυρεμβέργης (Νοέμβριος 1945 – Οκτώβριος 1946), ο Γουλιέλμος Κάιντελ, Αρχηγός του Γερμανικού Επιτελείου, στην απολογία του είπε: «Αν δεν υπήρχε η αντίστασις των Ελλήνων, άλλη θα ήταν η έκβαση του πολέμου και άλλοι θα εκάθηντο στο εδώλιο που κάθομαι εγώ σήμερα».
Ο ίδιος ο Χίτλερ είπε: Χάριν της ιστορικής δικαιοσύνης, είμαι υποχρεωμένος να διαπιστώσω, ότι εκ των αντιπάλων, οίτινες μας αντιμετώπισαν, μόνον ο Έλλην στρατιώτης επολέμησε με παράτολμον θάρρος και υψίστην περιφρόνησιν προς τον θάνατον».
Ω τρακόσιοι! σηκωθήτε
και ξανάρθετε σ’ εμάς
τα παιδιά σας θέλ’ ιδήτε
πόσο μοιάζουνε με σας.
Όλοι αυτοί οι πολυμαθείς και πολλοί άλλοι ξεχνούν κάτι πολύ σημαντικό: Ο Ελληνισμός έζησε τέσσερις αιώνες πικρής σκλαβιάς, χειροπιαστό σκοτάδι, κάτω από το πέλμα αδυσώπητου δυνάστη. Τέσσερις αιώνες που οι κομψευόμενοι σήμερα Ευρωπαίοι είχαν την άνεση να δημιουργήσουν πολλά πράγματα, ενώ ο Έλληνας ραγιάς με κίνδυνο της ζωής του μάθαινε ανάγνωση και γραφή...
Επειδή, όμως, δεν άντεχαν οι Ευρωπαίοι την αστραφτερή λάμψη του ελληνικού πνεύματος τόσων αιώνων, πήραν ως αρχή του Ευρωπαϊκού πολιτισμού την εποχή του Kαρλομάγνου.
Ο ιστορικός Κώστας Μπαρμπής στο τρίτομο έργο του «Ελληνισμός – Χριστιανισμός – Ιουδαϊσμός» γράφει στον πρώτο τόμο: «Μικρόψυχοι, κακόπιστοι, συμπλεγματικοί. Λησμονούν ότι αν διαθέτουν προβάδισμα στα τεχνικά επιτεύγματα και στα οικονομικά μεγέθη, αυτό οφείλεται στο ότι η Ελλάδα ήταν υποταγμένη σε τετρακοσιάχρονη δουλεία, χρειάστηκε έξι αιματηρότατους πολέμους για να αποκτήσει τα σημερινά όριά της και υποχρεώθηκε επί μία τετραετία μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου να αντιμετωπίζει τη φοβερή λαίλαπα που εξαπέλυσε ο κομμουνισμός στην Ελλάδα, με τεράστιες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και εθνικό πλούτο...
Επιχειρούν να διαγράψουν από τις δέλτους της αυθεντικής ιστορίας τον Ελληνικό Πολιτισμό και να αναγάγουν σε γεννήτορα του πολιτισμού της δικής τους φυσικά Ευρώπης τον αιμοσταγή τρομοκράτη, εξολοθρευτή αμάχων, αγροίκο προσηλυτιστή και ανελέητο εκτοπιστή ολόκληρων φυλών Καρλομάγνο, ανακηρυγμένο... «άγιο» από την εξίσου αγία παπική έδρα...
Κινούνται από αθεράπευτα συμπλέγματα κατωτερότητας (συνεχίζει ο Κώστας Μπαρμπής), από καταγέλαστο σοβινισμό και από την παιδαριώδη επιθυμία να ορθώσουν την αιμοσταγή μορφή ενός τρομοκράτη απέναντι στο ιμαλαϊκό ανάστημα του Σωκράτη, του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα, του Ιπποκράτη, του Ομήρου, του Ηρόδοτου, του Θουκυδίδη, του Αισχύλου, του Σοφοκλή, του Ηρακλείτου, του Ισοκράτη, του Πραξιτέλη, του Μίνωα, του Σόλωνα, του Δημητρίου Φαληρέως, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Ιουστινιανού, του Πλήθωνα Γεμιστού, του Φωτίου, των Τριών Ιεραρχών, του Κων/τίνου Παλαιολόγου.
Η ελληνική ιστορία έχει συνάφεια και συνέχεια σε όλους τους τομείς και σε όλες τις εποχές. Η κλασική εποχή μας κληροδότησε τον Παρθενώνα. Ο Βυζαντινός ελληνισμός μας άφησε το αριστούργημα που λέγεται Αγία Σοφία.
Και έπειτα, εκτός από την κλασική αρχαιότητα υπάρχουν τόσα άλλα: Υπάρχουν οι Δελφοί, οι Μυκήνες, η Κνωσός, η Φαιστός, η Δήλος, η Επίδαυρος και τόσα άλλα που θα ήταν κουραστικό να αναφερθούν.
Στο γραπτό λόγο έχει αξιόλογες μορφές να παρουσιάσει η Νέα Ελλάδα. Δύο ποιητές πήραν βραβείο Νόμπελ: Γεώργιος Σεφέρης και Οδυσσέας Ελύτης. Αλλά και άλλοι διεθνώς γνωστοί: Καβάφης, Καζαντζάκης, Ρίτσος, Παλαμάς, Σολωμός κ.ά.
Ανάμεσα στους χαρακτηρισμούς που ακούμε ότι είμαστε αλαζόνες, ενώ οι Ευρωπαίοι είναι πολιτισμένοι και προστατευτικοί αδελφοί που εμείς ως κατώτεροι ζηλεύουμε.
Αυτή είναι η νεοδιδαχθείσα σε μας νοοτροπία των Ευρωπαίων. Μας πάσαραν τις αξίες τους, τον τρόπο ζωής τους, την παιδεία τους. Μας κατάντησαν σαν κι αυτούς, ημιμαθείς. Και αυτό είναι έργο στο οποίο συνέβαλαν και οι πολιτικοί της μεταπολίτευσης και οι οποίοι μέσω των αλλαγών στην παιδεία αφελλήνισαν και απομύζησαν κάθε ιδανικό και αξία από την διδακτέα ύλη των σχολείων. Αφήνοντάς μας τα άθεα γράμματα, που έλεγε και ο Παπουλάκος, τα οποία μας κατάντησαν αλαζόνες ημιμαθείς.
Ο Πλάτων στους «Νόμους» γράφει: «Παιδεία είναι η διαπαιδαγώγηση προς την αρετή από την παιδική ηλικία, που κάνει τον πολίτη να επιθυμεί και να αρέσκεται στο να γίνει τέλειος, να γνωρίζει δε να άρχει και να άρχεται με δικαιοσύνη».
Στους νεώτερους χρόνους ο επιφανέστερος Γερμανός φιλόλογος Βέρνερ Γαίγκερ στο τρίτομο σύγγραμμά του με τον ελληνικό τίτλο «Παιδεία» γράφει: «Παιδεία είναι η μόρφωση του Έλληνος ανθρώπου..
Σήμερα, όμως, τα Νεοταξικά βιβλία Γλώσσας του Δημοτικού Σχολείου και του Γυμνασίου, περιέχουν κείμενα τα οποία γκρεμίζουν την εθνική και θρησκευτική συνείδηση των παιδιών μας, καλλιεργούν το πρότυπο του απάτριδος καταναλωτή, απαξιώνουν ιδανικά και ήρωες και τελικά ενισχύουν την ήδη προϊούσα εθνική κατάθλιψη.
Στο βιβλίο «Γλώσσας» Α’ Δημοτικού, ευθέως και απροκάλυπτα βάλλονται η πίστη και η πατρίδα με σκοπό την επιβολή στο ελληνικό σχολείο του θολού ιδεολογήματος της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Το Πάσχα δεν είναι η Ανάσταση του Σωτήρος Χριστού, αλλά μυρουδιές φούρνων, τραπεζώματα, κουλούρια και κόκκινα αυγά. Σε μια άσκηση ο μαθητής καλείται να συμπληρώσει το εξής απαξιωτικό και κακόγουστο για την πατρίδα: «Νοστιμίζει το σέλινο τη φασολάδα και στη μέση δύο λάμδα, φοράει η πατρίδα μας Ελλάδα».
Στο «Ανθολόγιο» των Γ’ και Δ’ τάξεων, που τιτλοφορείται «Στο σχολείο του κόσμου» (όχι της πατρίδας μας) διαβάζουμε κείμενο με τον τίτλο «Τότε που πήγαμε βόλτα τον Επιτάφιο». Ακολουθεί βλασφημία και παντελής έλλειψη σεβασμού: «Σήκωσαν τον Επιτάφιο ψηλά πάνω κι όλοι περάσαμε από κάτω. Να, όπως παίζουμε το περνά-περνά η μέλισσα».
Σε άλλο κείμενο: «Ένας αλλιώτικος ποδοσφαιρικός αγώνας». Τερματοφύλακες στον «αστείο και επεισοδιακό» αυτόν αγώνα είναι ένας παπάς και ένας δάσκαλος, οι οποίοι διαπληκτίζονται κιόλας με φράσεις του τύπου «πίσω και σας έφαγα». Ο παπάς και ο δάσκαλος χλευάζονται ασύστολα. Γκρεμίζεται η εικόνα τους μπροστά στα μάτια των μαθητών!..
Γλώσσα Δ’ Δημοτικού, β’ τεύχος. Σελ. 52. Κείμενο με τίτλο: «Η μπουγάδα του Άι-Βασίλη», όπου διαβάζουμε: «Μετά από λίγο ο Άι-Βασίλης βγαίνει στην αυλή, ν’ απλώσει τη μπουγάδα του. Πρώτα κρεμάει τις κάλτσες του, ύστερα τη φανέλα του, το μακρύ του σώβρακο, το σκούφο του...».
Πλήρης διαπόμπευση του ασκητικού Μεγ. Βασιλείου. Γλώσσα Ε’ Δημοτικού σελ. 44. «Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο! Κι εμείς πήγαμε στο υπόγειο»... Ανεπίτρεπτη και απαράδεκτη αντιμετώπιση της εθνικής μας γιορτής, της γιορτής του ΟΧΙ...
Αυτά και άλλα πολλά μας έρχονται από την Ευρώπη και από τα κέντρα εκείνα που στοχεύουν στην ισοπέδωση των πάντων, όλων των ηθικών αξιών. Στα σχολικά εγχειρίδια υπήρχαν πάντα διδακτικά και ηθοπλαστικά κείμενα των μεγάλων νεοελλήνων λογοτεχνών ποιητών και πεζογράφων, αλλά και της δημοτικής μούσας. Όλα αυτά εξοβελίστηκαν και τη θέση τους πήραν κείμενα σαν αυτό που βλέπουμε στην σελ. 190 του βιβλ. Β’ Γυμνασίου. Εκεί παραθέτουν ένα ποίημα από την συλλογή του Ιβάν Γκολ «Τα ερωτικά ποιήματα». Αφού παρατίθεται το «αισθησιακό» ποίημα, οι μαθητές καλούνται να απαντήσουν στην εξής απαράδεκτη ερώτηση: «Περιγράψτε με δικά σας λόγια τη συναισθηματική ένταση των ερωτευμένων. Έχετε νιώσει ποτέ ανάλογα συναισθήματα;». Αλλά είναι αναμενόμενα όλα αυτά εφόσον εκπορεύονται από τον μοντερνισμό της Ευρώπης που έχει κάποια βάση αθεΐας.
Η Παιδεία ως πρώτο στόχο πρέπει να έχει τη διαμόρφωση άρτιου ήθους και κατόπιν την παροχή γνώσεων. Ανάμεσα στα άλλα μέσα που πρέπει να προβάλλονται είναι και η προβολή προσωπικοτήτων που αναγνωρίζονται ως ηθικά αναστήματα με αρετή και κύρος.
Όμως, ποια εξήγηση μπορεί να δώσει κανείς, όταν στο εγχειρίδιο της τρίτης τάξης του Γυμνασίου «Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» σελ. 72 βλέπει ένα εντελώς απαράδεκτο κείμενο, υβριστικό σε βάρος του αγίου της πολιτικής, του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννη Καποδίστρια. Είναι γνωστό ότι ο Ιω. Καποδίστριας έδωσε όλη την περιουσία του για το ελληνικό κράτος. Ούτε αυτός ούτε κανείς άλλος από την οικογένειά του απέκτησε σπιθαμή γης στη χώρα αυτή.
Όταν η Εθνοσυνέλευση αποφάσισε να δοθεί χορηγία (μισθός) στον Κυβερνήτη, ο Καποδίστριας απάντησε με ένα έγγραφο το οποίο δεν έχει όμοιό του στα πολιτικά πράγματα και καταλήγει: Ελπίζω ότι όσοι εξ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν, θέλουν γνωρίσει μεθ’ ημών ότι εις τας παρούσας περιστάσεις εις τα δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατό να λαμβάνουν μισθούς αναλόγους με τον βαθμόν του υψηλού υπουργήματός των και τας εκδουλεύσεις των, αλλ’ ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της...».
Έπειτα από όλα αυτά θα περίμενε κανείς, εύλογα, να προβάλουν τον Καποδίστρια ως πρότυπο αρετής, ιδανικό παράδειγμα στα νεά παιδιά για μίμηση, όπως και πραγματικά είναι ο Πρώτος άξιος Κυβερνήτης του Νεοελληνικού Κράτους, ο οποίος επάξια αποκλήθηκε «άγιος της πολιτικής».
Κι όμως, αντί γι’ αυτό, στο βιβλίο της Γ’ Γυμνασίου παραθέτουν ένα ποίημα με σαφείς υπαινιγμούς για χρηματισμό. Από ποιον; Από τον άνθρωπο που δώρισε ό,τι είχε στο φτωχότατο κράτος, τον πολιτικό με το ήθος το ενάρετο, που είναι άριστο υπόδειγμα για κάθε πολιτικό;
Αλλά, το ευρωπαϊκό πνεύμα έπρεπε να αγνοήσει όλα αυτά και με κάποιους υποτακτικούς της Νέας Τάξης να ακολουθήσει την διεθνοποίηση της Παιδείας.