Υπάρχει λύση για να βγούμε από την οικονομική δίνη!

Η οικονομία είναι ένα θέμα που βρίσκεται στη σκέψη και στα χείλη των συμπολιτών μας, λόγω της εξαθλίωσης των πλείστων από τη συνεχιζόμενη αφαίμαξη και της αδυναμίας να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους είτε προς το κράτος είτε ακόμη και προς την οικογένειά τους.
Μετά από πέντε χρόνια σκληρής δοκιμασίας και απώλειας του 50-60% των μισθών και των συντάξεων, της διαλύσεως της μεσαίας τάξεως –της ραχοκοκκαλιάς της Ελληνικής κοινωνίας, της ουσιαστικής υπονόμευσης, λόγω της υψηλής φορολογίας, της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της επιχειρηματικότητας, της εκτόξευσης της ανεργίας στα ύψη, η ψυχολογία εξακολουθεί να είναι αρνητική για την έξοδο από την κρίση και αβεβαιότητα για το μέλλον, η απελπισία και η κατάθλιψη έχουν σταδιακά υποκαταστήσει την αισιοδοξία και την ελπίδα, την ελπίδα που υποσχέθηκε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχεια την ακύρωσε, όπως και τόσες άλλες  προεκλογικές υποσχέσεις.
Είναι ευνόητο ότι σε καιρούς ύφεσης η βαριά φορολογία, συνδυαζόμενη με δραματική μείωση των μισθών και των συντάξεων, οδηγεί σε ένα φαύλο οικονομικό κύκλο, με συνέπεια η ανάκαμψη να μένει απλά ως όνειρο θερινής νυκτός. Η μόνη διέξοδος από αυτόν είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη περικοπή της σπατάλης, η οποία δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις ή μάλλον χωρίς, όπως έλεγε και ένας τέως πρωθυπουργός, «επανίδρυση του κράτους», μια άλλη προεκλογική υπόσχεση, η οποία. δυστυχώς και πάλι, όπως συνηθίζεται πια από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις, δεν πήρε σάρκα και οστά.
Η ανάληψη της εξουσίας από οποιοδήποτε κόμμα δεν θα πρέπει να είναι αυτοσκοπός ούτε βέβαια και η κατοχή της. Σκοπός πρέπει να είναι η εξυπηρέτηση του συμφέροντος των πολιτών και της χώρας γενικότερα. Επομένως, είναι πρωταρχική και ουσιαστική ανάγκη, πρώτον, το κάθε κόμμα που διεκδικεί την εξουσία να προτείνει στον λαό ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου, δεύτερον, εφόσον αναλάβει την εξουσία, η άσκησή της να είναι ανάλογη με τις υποσχέσεις που δόθηκαν και όχι αντίθετη με αυτές. Να υπάρχει, δηλαδή, ισορροπία λόγων και έργων. Θα έπρεπε να είναι συνταγματική επιταγή – πέραν της πολιτικής ηθικής – η αυτοδίκαιη απώλεια της εξουσίας σε περίπτωση που ένα κόμμα χρησιμοποιεί το ψεύδος ως μέσο για κατάληψη της εξουσίας.
Η σημασία της οικονομικής πολιτικής είναι μεγάλη, όχι επειδή μπορεί να αυξήσει τις οικονομικές δυνατότητες του κάθε πολίτη, αλλά επειδή, αν χρησιμοποιηθεί σωστά και επιτυχημένα, μπορεί να δώσει ώθηση σε όλους τους άλλους τομείς του δημόσιου και του ιδιωτικού βίου και να συντελέσει στην επίτευξη του μοναδικού πολιτικού στόχου της κρατικής ύπαρξης, ο οποίος δεν είναι άλλος από την ευδαιμονία των πολιτών, το εὖ ζῆν. Προϋπόθεση, ωστόσο, για την επίτευξή του είναι, σύμφωνα και με τους αρχαίους έλληνες φιλοσόφους, η ηθική και πνευματική ολοκλήρωση του ανθρώπου και, βεβαίως, η ανάληψη της εξουσίας από ηθικά ακέραιους και  ολοκληρωμένους ανθρώπους.
Οικονομία σημαίνει, σύμφωνα με τον Σωκράτη, το εὖ οἰκεῖν τὸν ἑαυτοῦ οἶκον, δηλαδή την καλή διοίκηση του οίκου και κατ’ επέκταση της πόλεως και του κράτους. Η διατήρηση της περιουσίας του κράτους και πολύ μάλλον η αύξησή της είναι δείγμα συνετής και καλής διοίκησης. Ένα περιουσιακό στοιχείο, όμως, το οποίο, αντί να είναι προσοδοφόρο, είναι ζημιογόνο, ο μόνος τρόπος να θεωρηθεί χρήσιμο είναι η πώλησή του.
Σημασία, βέβαια, έχει η αντιμετώπιση του πλούτου από μέρους των πολιτών. Ο πλεονέκτης θα θεωρεί τον εαυτό του πάντοτε φτωχό και θα επιδιώκει να αποκτήσει ακόμη περισσότερα. Για τον ολιγαρκή, ωστόσο, πλούτος είναι να έχει τα απαραίτητα. Δυστυχώς, η νοοτροπία που επικράτησε τις τελευταίες δεκαετίες ήταν συνυφασμένη με την πολυτέλεια και τη σπατάλη.
Το κακό είναι ότι αυτοί που αναλαμβάνουν κάθε φορά τη διαχείριση των οικονομικών του κράτους μοιάζουν, όπως λέει ο Σωκράτης, με αυτούς που για πρώτη φορά πιάνουν στα χέρια τους κιθάρα. Πλήττοντας τις χορδές, όπως τύχει, πειραματιζόμενοι, όχι μόνο δυσαρμονικό και αποκρουστικό ήχο δημιουργούν, αλλά και καταστρέφουν και την ίδια την κιθάρα. Επιπλέον, αποσκοπώντας πρωτίστως στο να ικανοποιήσουν τους πελάτες-ψηφοφόρους, αδιαφορούν για τη βασική οικονομική αρχή, ότι δηλαδή δεν πρέπει τα έξοδα να είναι περισσότερα από τα έσοδα. Και αυτός είναι ο κύριος λόγος που φόρτωσαν στους ώμους του κράτους, ουσιαστικά δηλαδή των πολιτών, ένα δυσβάστακτο και εξαιρετικά μεγάλο χρέος, για την εξυπηρέτηση του οποίου αφαιμάσσουν οι κυβερνώντες τον Ελληνικό λαό και δεν του δίνουν την αναγκαία ανάσα, για να μπορέσει να ξεφύγει από τη φτώχια και να συμβάλει στην ανάπτυξη και την πρόοδο.
Στην οικονομική δίνη στην οποία βρισκόμαστε δεν υπάρχει άλλη διέξοδος, αν θέλει οποιαδήποτε κυβέρνηση να δώσει ώθηση στην οικονομική δραστηριότητα, από τη μείωση των φόρων και την δραστική περικοπή των δαπανών και της σπατάλης. Και σε αυτή την προσπάθεια πρωταρχικής σημασίας είναι να δοθεί προτεραιόητα στην πρωτογενή παραγωγή, τη γεωργία και τη κτηνοτροφία, καθώς και στην υψηλοτάτου επιπέδου παιδεία. Η πρωτογενής παραγωγή θα δώσει ώθηση και σε άλλες συναφείς τέχνες και επιστήμες. Η δε υψηλού επιπέδου παιδεία θα δώσει τη δυνατότητα παραγωγής προηγμένων τεχνολογικά προϊόντων, καθώς και τη δυνατότητα παροχής υψηλού επιπέδου υπηρεσιών.