Πού πάμε σήμερα;

Με βάρκα την ελπίδα και την αισιοδοξία αρμενίζαμε τον περασμένο Γενάρη και λίγους μήνες μετά. Οι "μερκελιστές", οι "γερμανοτσολιάδες", οι άνθρωποι "της διαπλοκής και της διαφθοράς" είχαν αποχωρήσει από την εξουσία με την ψήφο του ελληνικού λαού, συνεπικουρούμενη, επί δεκαετίες τώρα, από το γνωστό καλπονοθευτικό εκλογικό σύστημα. Το "παλιό" παραχωρούσε τη θέση του στο "νέο" και οι "αγανακτισμένοι" αποχωρούσαν από τις πλατείες, προσμένοντας κάτι καινούριο. Ακολούθησαν τα γνωστά πολιτικά γεγονότα, σε εθνικό, και ευρωπαϊκό επίπεδο, με τις ανάλογες μεταβολές που οδήγησαν την πολιτική ζωή από τον κόσμο των ψευδαισθήσεων στο χώρο της σκληρής πραγματικότητας.
Στα δυο πρώτα -Μνημόνια που επρόκειτο, με ένα άρθρο, να σχιστούν– προστέθηκε ένα τρίτο, πιο σκληρό, όπως λένε, από τα προηγούμενα. Στο δημόσιο χρέος –που επρόκειτο να διαγραφεί– προστέθηκε και άλλο, εξίσου σκληρό και δυσβάστακτο. Η Τρόϊκα –που επρόκειτο να εξαφανιστεί– μετατράπηκε σε κουαρτέτο. Και το μόνο όφελος από όλη αυτή τη βαβούρα, η παραμονή –προσωρινή και αβέβαιη κι αυτή– στην ευρωπαϊκή Ένωση και στον κόσμο του ΕΥΡΩ.
Έτσι φτάσαμε στο σήμερα, όπως το αποτυπώνει, επίσημα, το "Παρατηρητήριο κοινωνικών – πολιτικών αλλαγών" σε "ποιοτική ανάλυση των τάσεων της κοινωνίας" –όχι σε δημοσκόπηση απ’ τις συνηθισμένες– σύμφωνα με την οποία "εννέα στους δέκα πολίτες πιστεύουν πως η χώρα κινείται σε λάθος κατεύθυνση" και πως "στην ελληνική κοινωνία επιστρέφει η απογοήτευση μετά την έκρηξη της ελπίδας του Ιανουαρίου".
Πού οφείλεται όμως αυτή "η επιστροφή της απογοήτευσης στην ελληνική κοινωνία"; Όσο τυχαίνει να παρακολουθούμε από κοντά αντικειμενικά και απροκατάληπτα τα πολιτικά μας πράγματα, δεν δυσκολευόμαστε να εξηγήσουμε αυτό το φαινόμενο. Πολλά –και κατά τρόπο ακατανόητο, τα συμπτώματα, σε κυβερνητικό επίπεδο.
Υπουργός, που είναι μάλιστα και καθηγητής Οικονομικών σε ελληνικό πανεπιστήμιο, ξεχνάει να δηλώσει στο "πόθεν έσχες" του γύρω στα δυο εκατομμύρια ΕΥΡΩ και δεκάδες ακίνητα· και όμως παραμένει στη θέση του.
Υπουργός εισηγείται και πετυχαίνει στη Βουλή τροπολογία νόμου για τις γεωργικές επιδοτήσεις, δηλώνοντας ταυτόχρονα πως όσο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην κυβέρνηση, και αυτός υπουργός, η τροπολογία αυτή δεν πρόκειται να εφαρμοστεί. Αγνοεί ο αφελής πως Δημοκρατία, χωρίς θεσμούς, δεν υπάρχει.
Υπουργός κατηγορεί την προηγούμενη κυβέρνηση Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ ότι δεν προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις –και είναι σωστό– τις οποίες όμως το σημερινό κόμμα, ως αντιπολίτευση, καταπολεμούσε λυσσαλέα.
Υπουργός συνυπογράφει το ξεπούλημα των περιφερειακών αεροδρομίων σε γερμανική εταιρία, δηλώνει όμως ότι διαφωνεί και πονάει γι’ αυτό το ξεπούλημα· και όμως δεν παραιτείται.
Υπουργός, πρώην εισαγγελικός λειτουργός, διοικητής της ΕΥΠ επί Ν.Δ., δηλώνει δημόσια πως "οι πυλώνες της Δημοκρατίας είναι τρεις: Η Προεδρία της Δημοκρατίας, ο αρχιερέας της Αριστεράς –δηλαδή ο Τσίπρας– και ο πολιτικός του μέλλοντος, δηλαδή ο Κωστάκης ο Καραμανλής". Αυτή η δήλωση πρέπει να περιληφθεί –και δεν είναι παράξενο να τη δούμε– στα νέα σχολικά εγχειρίδια.
Ο Πρωθυπουργός, δήλωσε σε συνέντευξή του, πως "κάναμε λάθη, χάσαμε χρόνο"· αυτά τα λάθη όμως, ποιος τα πληρώνει;
Η πολιτική ζωή στο προσκήνιο καίγεται, και όμως οργιάζει, ως συνήθως, το παρασκήνιο. Εκεί γίνεται λόγος για συναντήσεις και τηλεφωνικές επικοινωνίες του σημερινού πρωθυπουργού με τον πρώην πρωθυπουργό, τον Κωστάκη που αναπαύεται, αμίλητος, στη Ραφήνα. Επίσημα αυτές διαψεύδονται, πλην μιας, όχι όμως από τους ίδιους, αλλά από τους κολαούζους τους. Τα γεγονότα όμως τους διαψεύδουν παταγωδώς. Πρόεδρος της Δημοκρατίας γίνεται ο εκλεκτός του Κωστάκη. Συγκροτείται επιτροπή έρευνας για το πώς δημιουργήθηκε το χρέος, και από αυτήν εξαιρείται η περίοδος Καραμανλή (2004 – 2009) που οδήγησε την Ελλάδα στα βράχια και άνοιξε το δρόμο για τη χρεοκοπία της χώρας μας. Ο μικρός ακροδεξιός συνεταίρος της –αριστερής– κυβέρνησης, ο Καμμένος, δηλώνει ότι βρίσκεται σε συχνή επαφή με τον Κωστάκη και τον συμβουλεύεται. Έλα τώρα να πιστέψεις αν ισχύει το παρασκήνιο ή το προσκήνιο.
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, έρχονται σ’ αυτόν τον αχταρμά, να προστεθούν οι δυο γνωστές και μη εξαιρετέες κυρίες Παπανδρέου να δώσουν με τα βιβλία τους μια ακόμα ιλαροτραγική νότα. Η μια, η Μαργαρίτα, μας ενημερώνει πως όταν ο σύζυγός της ο Ανδρέας συνδέθηκε με την "αεροσυνοδό" –τη Δήμητρα Λιάνη ευνοεί– αυτή είχε φροντίσει να συνάψει τις δικές της σχέσεις με κάποιον ξένο αξιωματικό. Η άλλη, η Δήμητρα, βλέπει οράματα στα οποία ο Ανδρέας εκδηλώνει την οργή του γιατί οι διάδοχοί του δεν τήρησαν την παρακαταθήκη του. Καταλαβαίνετε δηλαδή τι συνέβαινε όσο ζούσε ο μακαρίτης και οι δυο κυρίες κυριαρχούσαν στην πολιτική ζωή της χώρας!
Αν προσθέσουμε επίσης όσα συμβαίνουν στο Νεοδημοκρατικό στρατόπεδο, όπου, επί μήνες, πασχίζουν να εκλέξουν Πρόεδρο, έχουμε μια πλήρη εικόνα της πολιτικής ζωής της χώρας μας.
Και, έπειτα από όλα αυτά, ο πολύς κόσμος, "εννέα στους δέκα" κατά το Παρατηρητήριο, βυθισμένος σε απογοήτευση, διερωτάται: Πού πάμε;
Μπορούμε, πιστεύω, να προσδιορίσουμε τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της σημερινής πολιτικής ζωής, συγκρίνοντάς τα με τα ανάλογα γνωρίσματα της ιστορικής περιόδου του 1897. Ήταν τότε που η χώρα μας, ύστερα από σκληρές ταπεινώσεις και απογοητεύσεις, με κορύφωση τη μαύρη εκείνη σελίδα της ήττας και της ντροπής του 1897, ήταν χρεοκοπημένη, ο λαός καθημαγμένος, θεσμοί, όπως διοικητική μηχανή, νομοθεσία, εκπαίδευση, ανύπαρκτοι ή διαλυμένοι, πολιτική ηγεσία εξαχρεωμένη. Δεν υπήρχε, όπως γράφει ο Παλαμάς, "άλλο σκαλί η χώρα πιο κάτω να κατρακυλήσει πιο βαθιά στου κακού τη σκάλα".
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, άρχισαν αργά αλλά σταθερά "να φυτρώνουν τα φτερά, τα φτερά τα πρωτεινά και τα μεγάλα", επήλθε η εθνική αφύπνιση των Ελλήνων, που προοιωνίζονταν ένα νέο ανέβασμα· αυτό ακριβώς το ανέβασμα επιτεύχθηκε, καθώς τα ηνία της χώρας ανέλαβε ο μεγάλος Κρητικός πολιτικός, ο Ελ. Βενιζέλος, που ύψωσε το φρόνημα του λαού και προετοίμασε το έδαφος για τους νικηφόρους αγώνες του 1912 – 13, και την εδραίωση, αργότερα, του Νεοελληνικού Κράτους.
Υπάρχει ελπίδα να συμβεί σήμερα κάτι παρόμοιο όπως το είχε προβλέψει ο Παλαμάς ή μήπως συμβεί αυτό που διατυπώνει, ο άλλος ποιητής, ο Χρ. Κατσιγιάννης με τους στίχους του:
"Έλληνες είμαστε διάολε,
Θα βρούμε τρόπο
Να φτιάξουμε κι άλλα σκαλιά
πιο κάτω απ’ του κακού τη σκάλα".