Περί Παιδείας συνέχεια…

Σε προηγούμενο άρθρο μας είδαμε σε γενικές γραμμές την ακολουθούμενη πολιτική στη χώρα μας γύρω από την Παιδεία.
Τονίσαμε ιδιαίτερα τη σημασία που έδιναν τα προηγούμενα Συντάγματα της χώρας στο θέμα της θρησκείας και το μάθημα των θρησκευτικών. Τα θρησκευτικά και η ιστορία, εκτός των γνώσεων που παρέχουν στους μαθητές είναι και μαθήματα ηθοπλαστικά. Όμως, τα τελευταία χρόνια εκδηλώνεται μία τάση μείωσης της αξίας των μαθημάτων αυτών, μέχρι του σημείου να γίνονται προτάσεις για προαιρετική διδασκαλία…
Στη συνέχεια, τα θρησκευτικά από μάθημα ορθοδοξίας έγιναν ιστορία των θρησκειών τι είναι Μωαμεθανισμός, Βουδισμός, Ινδουισμός, Κομφουκιανισμός, κλπ. Τα βιβλία ιστορίας, όπως είναι γραμμένα, δίνουν την εντύπωση, ότι γράφτηκαν έτσι για να μη μάθουν ιστορία τα παιδιά. Η αναπληρώτρια υπουργός παιδείας κυρία Αναγνωστοπούλου, όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο για την ύπαρξη κρυφού σχολείου, απάντησε: «Αν υπήρξε ή όχι κρυφό σχολείο αφορά την ιστορική έρευνα. Είναι όμως κρίσιμο να καταλάβουμε ότι το σχολείο ως δημόσιο αγαθό είναι προϊόν του έθνους – κράτους. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είχε σχολεία θρησκευτικά, όπως η Μεγάλη του Γένους Σχολή για να αναπαράγει την εξουσία της».
Δηλαδή, η Ορθόδοξη Εκκλησία ενδιαφέρονταν μόνο για τη μόρφωση στελεχών της, να υπάρχουν άνθρωποι μορφωμένοι να συνεχίσουν το έργο της. Δεν την ενδιέφερε αν μπορούσαν να μάθουν γράμματα ή όχι τα Ελληνόπουλα…
Ο Άγγλος ιστορικός Στήβεν Ράνσιμαν γράφει: «Ο Ελληνισμός επέζησε γαλουχούμενος από την Εκκλησία, επειδή οι Έλληνες δεν έπαψαν ποτέ να ελπίζουν και να κάνουν σχέδια για την ημέρα που θα αποκτούσαν την ελευθερία τους…».
Ο Στρατής Μυριβήλης βεβαιώνει: «Και σωστά το είπανε, πως σε πολλές κρίσιμες ώρες το ράσο στάθηκε η εθνική σημαία της Ελλάδας στα χρόνια της σκλαβιάς. Αν υπάρχουμε σήμερα σαν ελληνική φυλή είναι γιατί κρατηθήκαμε από το άμφιο της θρησκείας μας όλα αυτά τα χρόνια».
Το σκοτάδι της δουλείας ήταν τόσο βαθύ που είναι θαύμα η διάσωση του Ελληνισμού και προπάντων η διατήρηση της γλωσσικής και πνευματικής κληρονομιάς, αλλά και η Εθνική και θρησκευτική του ιδιομορφία.
Η Εκκλησία έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στο θέμα αυτό. Όσο και αν θέλουν κάποιοι να ομιλούν περί του αντιθέτου πολέμιοι της Εκκλησίας, μία είναι η αλήθεια: Η Εκκλησία εβοήθησε τον ελληνικό λαό «επισυνάγουσα τους χειμαζομένους πιστούς ον τρόπον επισυνάγει η όρνις τα νοσσία εαυτής υπό τας πτέρυγας» (= συγκεντρώνοντας τους πιστούς που υπέφεραν, όπως συγκεντρώνει η όρνιθα τους νεοσσούς της, τα πουλάκια της κάτω από τις φτερούγες της).
Εμόρφωσε με όποιον τρόπο μπορούσε τον Ελληνικό λαό, στους νάρθηκες των εκκλησιών και στα κελιά των μοναστηριών και σε άλλες κρύπτες. Αυτό φαίνεται και στην όλη ψυχοσύνθεση του Έλληνα. Με το ψαλτήρι, την οκτώηχο και τις εκκλησιαστικές προσευχές κράτησαν ανοιχτά τα μάτια της ψυχής των σκλάβων. Χιλιάδες ελληνόπουλα σε όλους τους σκοτεινούς αιώνες της δουλείας διδάχτηκαν λίγα γράμματα, ίσα – ίσα για να μην χάσουν τη γλώσσα τους και να συντηρείται η εθνική ιδέα.
Ο ιστορικός και Ακαδημαϊκός Διονύσιος Κόκκινος στο κλασσικό έργο του «Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑ­ΣΤΑΣΙΣ», Τόμος Α’ Έκδ. 1957, σελ. 25, γράφει: «Ο παπάς κάτω από τα ράκη του ράσου του κρατεί το ψαλτήρι και πηγαίνει να μάθει τα παιδιά, που τον περιμένουν, να διαβάζουν. Ομιλεί ακόμη εις τα παιδιά και για τους μεγάλους ανθρώπους που εδόξασαν άλλοτε αυτόν τον τόπο. Διδάσκει την ολίγην ιστορίαν που γνωρίζει και αυτός. Το κρυφό σχολείο δεν είναι θρύλος. Το συντήρησε, παρά τας καταδιώξεις, παρά την αξιοθρήνητον έλληψιν παντός μέσου, παρά την φοβεράν πίεσιν τόσων άμεσων αναγκών που θα ήτο φυσικόν να οδηγήσουν προς τον εξισλαμισμόν, ο βαθύτατος πόθος του τυρανουμένου έθνους να υπάρξη».
Υποστηρίζουν κάποιοι το αδιανόητο επιχείρημα ότι δεν υπήρξε νόμος της Οθωμανικής Αρχής που να απαγορεύει τη σύσταση και λειτουργία σχολείων των Ελλήνων. Πρέπει να γνωρίζουμε καλά ότι οι Οθωμανοί δεν έστησαν κράτος θεμελιωμένο σε οποιεσδήποτε αξίες και αρχές, αλλά μία αυτοκρατορία αυθαιρεσίας, όπου κάθε μπέης, κάθε αγάς και κάθε πασάς είχε το δικαίωμα να αδειάζει πάνω στους Γραικούς όλη τη βρώμα και την κακότητα της ψυχής του. Και συνεπώς, η διδασκαλία ήταν κρυφή από τον Τούρκο δυνάστη, όχι όμως οπωσδήποτε παράνομα.
Δεν ήταν ο νόμος αυτό που έκανε το Σχολείο παράνομο, δηλαδή κρυφό σχολείο, αλλά ήταν ο φόβος του τυραννισμένου μπροστά στην αυθαιρεσία και τη μοχθηρία του τυράννου, δηλαδή του άρχοντα κάθε περιοχής, του αγά, του μπέη ή του πασά…
Μόνο όποιος εχθρεύεται το ράσο και την Εκκλησία μπορεί να αρνείται, όσα αναφέρονται πιο πάνω.
T T T
Ανάμεσα στα άλλα που ακούγονται στις ημέρες μας είναι και η κατάργηση της αριστείας, «καταπολέμηση της ρετσινιάς»…
Πολλά ακούσαμε ένα χρόνο τώρα, αλλά ουδέποτε περνούσε από το μυαλό μας ότι η αριστεία θα χαρακτηριζότανε ρετσινιά. Είναι και αυτό μέσα στα πρωτάκουστα.
Η αριστεία είναι η ισχυρότερη κινητήρια δύναμη για πρόοδο σε όλους τους τομείς της ζωής, πολύ περισσότερο στις σπουδές.
Όλοι οι μεγάλοι άνδρες των γραμμάτων με την ευγενή άμιλα για να γίνουν άριστοι και αυτοί δοξάστηκαν και την Πατρίδα τους εδόξασαν. Πολύ δε περισσότερο εκείνοι που έφθασαν τόσο ψηλά, ώστε να πάρουν το βραβείο Νόμπελ.
Αν ρίξουμε μια ματιά στη διαδρομή που ακολούθησαν όλοι οι σπουδαίοι άνδρες της χώρας μας θα διαπιστώσουμε ότι ξεκίνησαν με τη φτώχεια να σπουδάσουν και η επιδίωξη της αριστείας τους όπλιζε με θέληση και δύναμη να φθάσουν στο στόχο τους και το επέτυχαν χάρη στην ευγενή άμιλλα. Όλοι αυτοί αρίστευσαν στα σχολεία τους. Από τα βάθη των αιώνων ο μέγιστος ποιητής της ανθρωπότητας Όμηρος βροντοφωνεί: «Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων».
Με έναυλο το ομηρικό δίδαγμα, όλοι αυτοί αγωνίστηκαν και αναδείχτηκαν. Η ισοπέδωση όλων σημαίνει αδράνεια, σημαίνει στασιμότητα παντού. Όταν μπαίνουν όλοι στο ίδιο καλούπι είναι δυνατό να υπάρξει πρόοδος; Πολύ περισσότερο όταν γίνεται λόγος για κατάργηση της αξιολόγησης.
Η κατάργηση της αξιολόγησης αποτελεί το εφαλτήριο για την ανάδειξη των αναξίων όχι μόνο στην εκπαίδευση, αλλά σε όλους τους τομείς του δημοσίου βίου. Ο Απόστολος των εθνών Παύλος στη Β’ επιστολή «Προς Τιμόθεον» γράφει: «Εάν αθλή τις, ου στεφανούται, εάν μη νομίμως αθλήση». Όλα αυτά, για κάποιους είναι ψιλά γράμματα. Γι’ αυτό και πήραμε τον κατήφορο και είναι γνωστό το τέρμα…
Στις 20 Δεκεμβρίου 2015 στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» διάβασα το άρθρο του φιλοσόφου Χρήστου Γιανναρά με τον τίτλο: «Η Παιδεία δεν χρειάζεται «ισοδύναμα». Στην πρώτη παράγραφο γράφει:«Ο υπουργός της παιδείας κ. Νικόλαος Φίλης οφείλει να αποσύρει πάραυτα την τροπολογία (σε νομοσχέδιο για τα βοσκοτόπια!) που επαναφέρει την επιλογή στελεχών της εκπαίδευσης (διευθυντών στα σχολεία) με, κραυγαλέας αναξιοπιστίας, «συνεντεύξεις». Λέτε να έχει άδικο;
Έτσι, αποκαλύπτεται πλήρως ο στόχος της κατάργησης της αξιολόγησης και ο χαρακτηρισμός της αριστείας ρετσινιά! O tempora, o mores…
Η αριστεία μετατοπίζεται αλλού. Τα σχολεία μετατρέπονται σε χώρους συνδικαλιστικής δράσης, όπου επιβραβεύονται οι διακριθέντες. Η διάκριση στα μαθήματα έρχεται σε δεύτερη μοίρα…
Αυτή η διαπίστωση δεν είναι ατομική και αυθαίρετη. Ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) πραγματοποίησε μία έρευνα για τα Ελληνόπουλα. Η έρευνα αυτή αποκάλυψε ότι τα Ελληνόπουλα είναι από τα τελευταία στην Ευρώπη στη δυνατότητα δημιουργίας λόγου και σκέψης. Αυτό φυσικά, οφείλεται στο γεγονός ότι έχουν άγνοια λεξιλογίου και ετυμολογίας.
Στη σημερινή γλωσσική ανεπάρκεια φθάσαμε μετά την απομάκρυνσή μας από τις αξίες, που καθόριζαν ό,τιδήποτε το ελληνικό. Και ήταν πολύ φυσικό και εύλογο. Όταν οι επίσημοι φιλόλογοι και γλωσσολόγοι και ιστορικοί, αντί να παίξουν τον ρόλο του Λεωνίδα, έπαιξαν τον ρόλο του Εφιάλτη, ήταν βέβαιο ότι οι Θερμοπύλες θα έπεφταν και οι Μήδοι θα περνούσαν…
Πριν από τον ΟΟΣΑ είχε διαπιστώσει κάτι ανάλογο και ο Ελληνιστής Ελληνο-Ιταλός Μάριο Βίττι, καθηγητής της Νεοελληνικής γλώσσας σε πανεπιστήμιο της Ιταλίας. Ο Μ. Βίττι δήλωσε σε αθηναϊκή εφημερίδα, δυστυχώς για μας: «Βλέπω στα ελληνόπουλα που έρχονται να σπουδάσουν στην Ιταλία μία αισθητή άγνοια στην ελληνική γλώσσα ακόμη και σε σχέση με τους Ιταλούς νέους. Και αυτό είναι κάτι που τους εμποδίζει να φθάσουν στο ευρωπαϊκό επίπεδο, όπου οι περισσότεροι νέοι έχουν κλασικές γνώσεις». Οι Έλληνες σπουδαστές έχουν αισθητή άγνοια της ελληνικής γλώσσας σε σχέση με τους Ιταλούς νέους! Ελλάς το μεγαλείο σου…
Οι Έλληνες νέοι έχουν επίδοση σε άλλους τομείς… Έχουν ικανότητα να χτίζουν με τούβλα και λάσπη τις πόρτες των γραφείων των καθηγητών…
Τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα της οικτρής γλωσσικής κατάστασης που διαμορφώθηκε τα τελευταία τριάντα χρόνια. Ξεκινάει από το δημοτικό σχολείο, στο οποίο, λόγω των συνεχών παρεμβάσεων - «απλοποιήσεων» στη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας δημιούργησαν ένα έκτρωμα, που κατ’ επίφαση ονομάζεται δημοτική.
Ο ΟΟΣΑ, που αναφέραμε πιο πάνω, επισημαίνει ότι η εκπαίδευση στην Ελλάδα παρουσιάζει το χειρότερο εκπαιδευτικό σύστημα σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο καταλαμβάνει ασθμαίνοντας την 33η θέση ανάμεσα σε 40 χώρες.
Ο πίνακας που βρίσκει τη χώρα μας λίγες θέσεις πριν από το τέλος ανάμεσα στην Τουρκία και στην Ταϊλάνδη και την Κολομβία βασίζεται σε στοιχεία που έχει συλλέξει ο ΟΟΣΑ για τις επιδόσεις μαθητών και σπουδαστών στις διάφορες χώρες. Στις γνωστικές δεξιότητες η Ελλάδα καταλαμβάνει πάλι την 33η θέση, ενώ όσον αφορά στο μορφωτικό επίπεδο πέφτει ακόμα περισσότερο στην 35η θέση, με τη Βραζιλία και την Ταϊλάνδη να ακολουθούν, ενώ η Ινδονησία κατέχει την τελευταία θέση.
Είδαμε ότι ο ΟΟΣΑ κατέταξε το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα στην 33η θέση ανάμεσα σε 40 χώρες. Στο μορφωτικό επίπεδο πέφτει στην 35η θέση. Μένει τώρα να δούμε, αν λειτουργεί σωστά η Αγωγή, αν έχουμε σήμερα στην Ελλάδα «μόρφωση του Έλληνος ανθρώπου», όπως ενθουσιωδώς διεκήρυξε ο μεγάλος Ελληνιστής Βέρνερ Γαίγκερ.
Η πρώτη εντύπωση από τα σχολικά βιβλία Νεοελληνικών Κειμένων του Δημοτικού και του Γυμνασίου είναι ότι εξοβελίστηκαν οι μεγάλοι Έλληνες λογοτέχνες, η αγνή δημοτική μας μούσα και γενικά τα κείμενα με εθνικό, πατριωτικό και χριστιανικό περιεχόμενο. Τα κείμενα που υπάρχουν σήμερα στα εγχειρίδια Δημοτικού και Γυμνασίου γκρεμίζουν την εθνική και θρησκευτική συνείδηση των παιδιών μας, καλλιεργούν το πρότυπο του απάτριδος καταναλωτή, απαξιώνουν ιδανικά και ήρωες…