Το κομματικό Κράτος είναι ακόμα εδώ!..

Κύριο γνώρισμα του νεοελληνικού Κράτους, από τη σύστασή του μέχρι σήμερα, υπήρξε ο κομματισμός. Την έννοια και το ρόλο που έπαιξαν τα κόμματα στη χώρα μας, τα αποδίδει, με αρκετή μάλιστα δεξιοτεχνία και ειρωνική διάθεση ο Ροΐδης, δεσπόζουσα φυσιογνωμία, κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, με τούτη τη χαρακτηριστική φράση: "Κόμμα εστίν ομάς ανθρώπων ειδότων ν’ αναγιγνώσκωσι και ν’ ανορθογραφώσι, εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες, ενούμενοι υπό ένα, οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν’ αναβιβάσωσιν αυτόν, διά παντός μέσου, εις την έδραν του πρωθυπουργού, ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα διά να ζώσι χωρίς να εργάζωνται".
Η διεισδυτική παρατηρητικότητα του Ροΐδη και η σαφής γνώση της κοινωνικής και πολιτικής ζωής της εποχής του, καθιστούν τις απόψεις του για τα πολιτικά κόμματα στη χώρα μας διαχρονικές και επίκαιρες.
Επιβεβαίωση αυτών των απόψεων αποτελούν τα όσα εξελίχθηκαν στην πολιτική ζωή της χώρας μας, κατά τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Όλα αυτά τα χρόνια ο πιο σίγουρος και αποδοτικός εργοδότης υπήρξε το Κράτος· πρώτο μέλημα του κόμματος που ασκούσε την εξουσία ήταν –μετά την κατάκτηση– η νομή του κράτους και η διατήρηση της εξουσίας, προκειμένου να μη χάσει την πίστη των οπαδών του στην ικανότητά του να υπερασπίσει, όχι το κοινό συμφέρον, αλλά τα συμφέροντά τους.
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια καλλιεργήθηκαν και διογκώθηκαν οι πελατειακές σχέσεις ανάμεσα στους πολιτικούς και στους ψηφοφόρους. Οι ψηφοφόροι που ανήκαν στο ίδιο κόμμα που ασκούσε την εξουσία, παρείχαν στους πολιτικούς του ίδιου κόμματος την υποστήριξή τους, με αντάλλαγμα προσοδοφόρες κρατικές θέσεις και αξιώματα. Έτσι βλέπαμε για "τα δικά τους παιδιά" να δημιουργούνται ευκαιρίες πολιτικής και κοινωνικής σταδιοδρομίας, με μοναδικό κριτήριο το χρώμα αυτών των παιδιών που συνέπιπτε με το χρώμα του κόμματος που βρισκόταν στην εξουσία. Όταν κυβερνούσαν οι "γαλάζιοι", κυριαρχούσαν στο πολιτικό στερέωμα τα "γαλάζια" παιδιά. Μόλις άλλαζε το χρώμα του κόμματος που κυβερνούσε, άλλαζε αυτόματα και το χρώμα των παιδιών που κατέκλυζαν τις κρατικές θέσεις και τα αξιώματα.
Τα "γαλάζια παιδιά" παραχωρούσαν τη θέση τους στα "πράσινα παιδιά", και οι εναλλαγές αυτές συνέβαιναν στα πλαίσια του γνωστού δικομματισμού που κυριάρχησε, όλα αυτά τα χρόνια, στον πολιτικό μας ορίζοντα. Εναλλαγές οχληρές και επικίνδυνες που οδήγησαν τη χώρα μας στο σημερινό κατάντημα και το πολιτικό μας σύστημα στην πλήρη εξαχρείωσή του.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, αφού όμως είχε κάνει την εμφάνισή της η βαθιά και πολύπλευρη κρίση, με κορύφωση, βέβαια, την οικονομική, που άγγιξε, σε βαθμό απρόσμενο, τις τσέπες των μέχρι τότε αμέριμνων και αδιάφορων πολιτών, κατέστη αναπόφευκτη η ανάγκη της αλλαγής την οποία υποσχέθηκαν συνιστώσες ή συνασπισμοί κομμάτων που μέχρι τότε βρίσκονταν στο περιθώριο, κατέκριναν με δριμύτητα τη διαπλοκή και τη διαφθορά των παλαιών κομμάτων, αξιοποίησαν την αγανάκτηση των πολιτών, υποσχέθηκαν να φέρουν κάτι το νέο και το άφθαρτο στον τόπο και να βγάλουν τη χώρα μας από το τραγικό της αδιέξοδο.
Εδώ όμως έγινε το μεγάλο λάθος· και το λάθος αυτό διαπράχθηκε από τον έρωτα και τη σπουδή για την εξουσία. Το παλαιό και ταυτόχρονα φθαρμένο υλικό μεταλλάχθηκε σε νέο· πάσχισε –συνηθισμένο στη διαπλοκή και στη διαφθορά– να αλλάξει δρόμο. Η δύναμη του εθισμού υπήρξε και εδώ καταλυτική. Η αλλαγή που περιμέναμε οι πολίτες σε ορισμένες αλλά χαρακτηριστικές περιπτώσεις δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά απλή εναλλαγή στην εξουσία. Κλασική η περίπτωση, που δεν πρέπει να παραμείνει απαρατήρητη και ασχολίαστη από όσους πονάμε αυτό τον τόπο, αυτή του συζύγου της βουλευτού του κυβερνώντος κόμματος, που πρόσφατα επιλέχθηκε από τον αρμόδιο υπουργό να καταλάβει την έδρα του διευθύνοντος συμβούλου ανύπαρκτης εταιρίας.
Αυτή είναι η πρώτη πράξη του δράματος. Ακολούθησε όμως και η δεύτερη: "Χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ" η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ξεσήκωσε την κοινή γνώμη, με αυτά που υποστήριξε: "Ο σύζυγός μου είναι άνθρωπος της επιστήμης, της κοινωνίας, έχει μια συγκεκριμένη επαγγελματική πορεία (ποια;) και αναγνωρίστηκε από τον υπουργό". Δε νομίζω πως χρειάζονται σχόλια.
Το μόνο παρήγορο γεγονός είναι πως ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης και ο διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας Κώστας Ζαχαριάδης, αντέδρασαν δημόσια, μάλιστα με χλευαστικό τρόπο. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό: Ο νέος διευθύνων σύμβουλος -σύζυγος της βουλευτίνας– και ο υπουργός Σκουρλέτης που "τον αναγνώρισε", πρέπει άμεσα να απομακρυνθούν. Και όχι μόνο αυτό. Η αντίδραση σε τέτοιου είδους διαλυτικά φαινόμενα, πρέπει από όλα τα όργανα του κόμματος να εκδηλωθεί και να στιγματιστεί.
Πρώτα για το καλό του ίδιου του κόμματος που κυβερνάει. Έπειτα για το καλό της κοινωνίας ολόκληρης. Αν τέτοιου είδους φαινόμενα συνεχιστούν και μαζί μ’ αυτά και οι ανάλογες συμπεριφορές των υπεύθυνων, τότε δε θα μιλάμε για απλή κρίση, ούτε για χρεοκοπία· τότε θα προετοιμάσουμε, όλοι μαζί, το έδαφος για την οριστική μας διάλυση.