Αρκετός ένας χρόνος άκρατου λαϊκισμού!..

Η κατάρρευση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας διήρκεσε τρεις αιώνες. Στην σύγχρονη Ελλάδα ένας χρόνος ήταν αρκετός, χωρίς την βοήθεια βαρβάρων εισβολέων, για να καταρρεύσει στα μάτια και του πιο καλόπιστου πολίτη η «εναλλακτική διακυβέρνηση» των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Και μαζί οι βλέψεις για πανευρωπαϊκή ηγεμονία της «ριζοσπαστικής» αριστεράς.
Ο γρανιτένιος μονόλιθος συγκρατιόνταν από… σάλιο. Μας χάρισε μοναδικές στιγμές ο περασμένος χρόνος. Τι να πρωτοθυμηθούμε. Μας έπεσαν τα σαγόνια με τα «ουάου» και το κιτς του Βαρουφάκη. Οι ανεπανάληπτες ντίβες Ζωή και Ραχήλ. Η περήφανη διαπραγμάτευση, που λίαν προσφάτως βραβεύθηκε και από την νομική σχολή του Χάρβαρντ ως η χειρότερη του 2015. Τα κάπιταλ κοντρόλ και οι ουρές με τους υπερήλικες έξω από τα μηχανήματα των χρεοκοπημένων τραπεζών. Το υπερήφανο ΟΧΙ που ακολουθήθηκε εντός ολίγων ωρών από το ακόμα πιο υπερήφανο ΝΑΙ. Οι δηλώσεις του υπουργού παιδείας για την γενοκτονία των Ποντίων. Οι αποκρατικοποιήσεις με πρόσφατο παράδειγμα την επένδυση των Καναδών στην Χαλκιδική.
Οι λαϊκιστές σε όλο το μεγαλείο τους και ο κομματικός στρατός που τους συνοδεύει μας χάρισαν γέλιο, έκπληξη, οργή αλλά και πόνο. Υπήρξαν και τα… θετικά. Φυσικά, οι αυτοκτονίες εξαλείφθηκαν, το ίδιο και οι αεροψεκασμοί, τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ εξαρθρώθηκαν, ο αθλητισμός εξυγιάνθηκε, τα παιδιά στα σχολεία όχι μόνο έπαψαν να λιμοκτονούν αλλά πλέον ωρίμασαν και οι συνθήκες να πληρώνουν και δίδακτρα στα δημόσια σχολεία, αφού η παραπαιδεία εξαλείφθηκε.
Η άνοδος των ασήμαντων και των μετρίων ιδεοληπτικών σταμάτησε και πλέον αρχίζει η πτώση. Μάλλον δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι μάταια θα ψάχναμε να βρούμε την παραμικρή σχέση, ανάμεσα στα όσα λένε και κάνουν οι κυβερνώντες όχι μόνο με την αριστερή ιδεολογία αλλά και γενικά σε οποιαδήποτε ιδέα. Για τι απλά ΙΔΕΑ δεν έχουν τι κάνουν και τι λένε. Η κατάρρευσή τους είναι νομοτελειακή. Είναι όμως (τουλάχιστον για μένα) και υπό όρους αδιάφορη. Αρκεί να μην παρασύρουν και εμάς μαζί τους, αρκεί να μην γαντζωθούν στην εξουσία σαν τα ινδάλματά τους, τους  καθεστωτικούς λατινοαμερικάνους δικτάτορες, αρκεί να μην δυσφημίσουν ολόκληρο το χώρο της υγιούς σκεπτόμενης αριστεράς (η οποία είναι χρήσιμη και για μένα τον κεντροδεξιό), αρκεί να μην καταστήσουν την κατάσταση ανεπανόρθωτη και αρκεί να μην διαιρέσουν και διχάσουν την χώρα.
Οι κυβερνώντες δεν υπήρξαν παρά επαναστάτες του φρεντοτσίνο - λάτε, των καταλήψεων και του νεφελώματος των μπλοκ των συνομωσιολόγων και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Αποκύημα μιας γιαλαντζί πτωχευμένης κεντροδεξιάς και μιας πελατειακής κεντροαριστεράς. Μετά από ένα χρόνο κάτι πάει να αλλάξει στην κεντροδεξιά. Σε κάθε περίπτωση όμως σχετικά με τους κυβερνώντες ΑΡΚΕΤΑ, ΑΡΚΕΤΑ… ΑΡΚΕΤΑ!