Ο Πρωθυπουργός δε γνωρίζει τη «συγγνώμη»

Υπάρχει έστω κι ένας νουνεχής Έλληνας που να περίμενε να γιορτάσει τα γενέθλιά του ο ΣΥΡΙΖΑ; Άραγε πίστευε άνθρωπος ότι ο πρωθυπουργός θα συγκέντρωνε το απανταχού εναπομείναν κομματικό του ακροατήριο και θα απηύθυνε λόγους υμνητικούς για το «μεγάλο έργο» που πέτυχε η Κυβέρνησή του στον πρώτο χρόνο διακυβέρνησης;
Και όμως, από πολιτικούς στην Ελλάδα τα πάντα μπορούν να γίνουν. Έχει χαθεί η λογική, η σωφροσύνη και το μέτρο. Γι’ αυτούς ζει και βασιλεύει ο Μακιαβέλι για να τους θυμίζει ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Κατ’ ανάγκη μας έχουν επιβάλει να λειτουργούμε σαν θεατές του παραλόγου. Ο Πρωθυπουργός πανηγυρίζει και ο λαός δεινοπαθεί. Ο λογικός διχασμός κοινωνίας και Εξουσίας έχει ξεπεράσει κάθε όριο.
Ο λαός βρίσκεται σε απόλυτη απόγνωση και οι κυβερνώντες καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν. Άρα και ο πολίτης βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου και ο πολιτικός βρίσκεται εκτός κοινωνίας. Γιατί, εάν συνυπάρχουν, τότε κάτι το πολύ σοβαρό συμβαίνει με τη φύση και τη λειτουργία του όλου πολιτικού μας συστήματος.
Μ’ αυτά τα συμβάντα έχω τη γνώμη πως ανάλογη πολιτική φαρισαϊσμού ποτέ στο παρελθόν δεν έχει δοκιμάσει ο ελληνικός λαός. Ο κυβερνήτης θριαμβολογεί, ενώ το σκάφος βουλιάζει στα κύματα χωρίς καμία ελπίδα σωτηρίας. Ίσως η ανεπάντεχη κατάληψη της Εξουσίας να προκαλεί στον άνθρωπο αλαζονεία, αλλοτρίωση και αμετροέπεια. Και πράγματι ύστερα από το όχι του δημοψηφίσματος κανείς από τους ανθρώπους του Τσίπρα και του Καμμένου δεν πίστευε ότι θα συνεχίσουν να κυβερνάνε. Εδώ παραβιάστηκαν νόμοι της φυσικής και του πολιτικού ορθολογισμού. Ίσως γι’ αυτό τώρα το τίμημα της επιλογής να είναι βαρύ και αξεπέραστο.
Ως παρακλάδια της Αριστεράς θα πρέπει να ευχαριστούν και όχι να κατηγορούν τους πρώην κυβερνήτες, αφού με τα σοβαρά λάθη τους και παραλείψεις τους δώρισαν την Εξουσία. Έτσι βρέθηκαν σε κυβερνητικούς θώκους, ξεπερνώντας ακόμα και τα όνειρά τους.
Και τώρα όλοι μαζί, με πρώτο τον Πρωθυπουργό, δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα, όχι για την πατρίδα, αλλά για να κρατήσουν τις καρέκλες τους. Μιλούσε στην κομματική φιέστα ο κ. Τσίπρας και νόμιζε ότι μπροστά του βρισκόταν ολόκληρη η Ελλάδα. Καυχόταν για τα κατορθώματά του την ώρα που όλες οι κοινωνικές ομάδες βρίσκονται στους δρόμους και απαιτούν να αποσύρει το ασφαλιστικό – φορολογικό νομοσχέδιο. Ο Πρωθυπουργός θριαμβολογεί και οι πολίτες διαδηλώνουν με κάθε μέσο για να μη γίνουν ζητιάνοι μέσα στο σπίτι τους.
Ο Πρωθυπουργός δεσμεύτηκε ότι η λιτότητα τελειώνει και η ανάπτυξη βρίσκεται προ των θυρών. Δυστυχώς δεν υπάρχει διάθεση ούτε για ειρωνικό χαμόγελο. Όλοι περιμέναμε τη μέρα αυτή του κυβερνητικού απολογισμού να δώσει ένα δείγμα παλληκαρισμού και να αναλάβει τις ευθύνες για το τρίτο μνημόνιο, για την ύφεση, για τη φτώχεια και για την ανεργία. Ξέχασε ότι οι μισθοί έχουν μειωθεί τα χρόνια της κρίσης στο 30%, ενώ οι τιμές των αγαθών αντί να μειώνονται ανάλογα αυξάνονται περίπου 18%. Δεν τόλμησε να κάνει ούτε μία αναφορά στο μνημόνιο της Κύπρου που σε δύο μήνες τελειώνει.
Δυστυχώς νέες ιδέες και ρεύματα σκέψης στέρεψαν. Αλλά αράχνιασαν και στις βιβλιοθήκες των Υπουργών της Αριστεράς τα μαρξιστικά λενινιστικά βιβλία που διάβαζαν όταν αγωνίζονταν για τα δίκια του λαού. Ίσως η Εξουσία να έχει τους δικούς της νόμους. Εκτός κι αν ο συνεταίρος τους επιβάλλει ως Υπουργός των όπλων να ασχολούνται μόνο με βία και εθνικολαϊκά!
Η πρόκληση του Πρωθυπουργού την ημέρα των γενεθλίων ήταν ενοχλητική και σε τούτο: υποστήριζε ότι δύο είναι σήμερα οι πόλοι της πολιτικής έκφρασης στην Ελλάδα. Στον ένα των φτωχών, εργαζομένων, ανέργων και γενικά μισθωτών ηγείται ο ίδιος. Ενώ στον άλλο πόλο αρχηγός είναι ο κ. Μητσοτάκης, ο οποίος κατά τα λεγόμενά του εκλέχτηκε από τα βόρεια προάστια. Στ’ αλήθεια μήπως ο κ. Τσίπρας πιστεύει ότι ενσαρκώνει τον Αντρέα και ότι είναι σταλμένος από το υπερπέραν για να ολοκληρώσει το έργο του; Η όλη εικόνα του, το έργο του, οι ιδεοληψίες του, τα ψέμματά του, οι υποσχέσεις και τα καψόνια του, δημιουργούν σε κάποιον την αίσθηση ότι πρόκειται για ηγέτη των λαϊκών τάξεων; Αυτός δεν είναι που προσκύνησε τον ΣΕΒ, τους Αμερικανούς και τους Γερμανούς; Ο Τσίπρας δεν κρατάει στην Εξουσία τον Καμμένο, το σύμβολο του εθνικισμού, του λαϊκισμού και πλέον ακραίων συντηρητικών αντιλήψεων;
Η απογοήτευση και η οργή του λαού δείχνει ποια είναι η αληθινή διάσταση της κυβερνητικής πολιτικής. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να συνεχίσει αυτό το έργο. Γι’ αυτό ήρθε η ώρα τα κόμματα της Αντιπολίτευσης ν’ αναλάβουν τις ευθύνες τους και με σοβαρότητα στα λόγια και στις πράξεις να δημιουργήσουν τις αναγκαίες συνθήκες για μία άλλη πορεία του τόπου.