Μετά την Αριστερά, τι;

Η ελπίδα έγινε απελπισία. Η υπομονή σταγόνα που ξεχείλισε. Τα όνειρα γίναν εφιάλτες. Η παθητική αναμονή στον καναπέ, «φτερωτή»  πορεία  στους  δρόμους. Η σιωπή μετατράπηκε σε οργισμένα συνθήματα υψηλών ντεσιμπέλ. Το ροζιασμένο χέρι του αγρότη έσφιξε αγωνιστικά την παλάμη με το μανικετόκουμπο στον καρπό του δικηγόρου, τα κράνη ασφαλείας των μηχανικών συναντήθηκαν κάτω από κλίμα ανασφάλειας με τα κράνη των σωμάτων ασφαλείας. Οι δημόσιοι υπάλληλοι χέρι - χέρι με τους ιδιωτικούς και η σύνταξη του πατέρα
περπάτησε δίπλα - δίπλα με την κάρτα ανεργίας του γιου στους δρόμους διαμαρτυρίας.
Ο θυμός του κόσμου ενωμένος απέναντι στην κυβέρνηση που υποσχέθηκε προεκλογικά τα πάντα στους πάντες. Κι όταν διαψεύδονται οι ελπίδες που καλλιέργησες σε έναν ήδη βαριά πληγωμένο και εξαπατημένο λαό, η αντίδραση είναι ανεξέλεγκτη. Οι εποχές που «χόρταινε» ο λαός με υποσχέσεις πέρασαν ανεπιστρεπτί. Ό,τι σπέρνεις θερίζεις. Η συγκυβέρνηση  έσπειρε πολλή ψεύτικη ελπίδα, χωρίς κανένα σχέδιο και τώρα θερίζει θύελλα αντιδράσεων. Οι άλλοτε αγανακτισμένοι που μοίραζαν χαρντομάντηλα αλληλεγγύης και υποστήριξης  στις πλατείες για να σκουπίσουν τα δάκρυα οι αδικημένοι, σήμερα από υπουργικές θέσεις κουνάνε άλλα μαντήλια «ποσέτ» αλλά και το δάκτυλο επιδεικτικά στο λαό δηλώνοντας με κυνισμό «ο κόσμος τα ήξερε όλα αυτά που υποσχεθήκαμε και δεν κάναμε, αλλά μας ξαναψήφισε», υπενθυμίζοντάς ότι  «ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση από το ταμείο». Το ταμείον όμως του κράτους είναι πολύ μείον.
Ο «Έλληνας ασθενής» παραμένει διασωληνωμένος, με την Τρόικα και τους ισχυρούς Ευρωπαίους να τον κρατάνε ζωντανό ζητώντας γη και ύδωρ και τον Σοιμπλε να καιροφυλακτεί να τραβήξει την πρίζα από το μηχάνημα, απειλώντας να εκδικηθεί με ξαφνικό ακαριαίο θάνατο. Υπάρχει πλέον ελπίδα για τον ασθενή ή είναι μοιρολατρικά καταδικασμένος σε «τεχνητή υποστήριξη»; Θα ζει σαν «φυτό» όσο έχει να πληρώνει «στους θεράποντες Τροικανους ιατρούς» την περίθαλψή του μέχρι να ξεψυχήσει; Όχι δεν είναι ζωή αυτή. Δεν είναι επιλογή αυτή. Η έξωθεν τεχνητή βοήθεια δεν θα μας βγάλει από την ενταντική, δεν θα μας αναστήσει, αν δεν το πάρουμε απόφαση να σηκωθούμε από το κρεβάτι «της αδράνειας». Να σταθούμε στα πόδια μας. Μα πως; λογικά θα αναρωτηθεί κάποιος. Σίγουρα όχι με σπασμωδικές κινήσεις, όχι χωρίς σχέδιο, όπως έγινε με την πρωτοδεύτερη φορά Αριστερά.
Αλλά και ούτε με την «μνημονιακή αγωγή» που εφάρμοζαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις χωρίς να ενδιαφέρονται να αντιμετωπίσουν τις μεγάλες παθογένειες: το κομματικό κράτος, τη γραφειοκρατεία, την απουσία επενδύσεων, την ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομίας, την αξιολόγηση στο δημόσιο, τον εξορθολογισμό στις κρατικές δαπάνες, την περικοπή στις σπατάλες, την ουσιαστική αναβάθμιση της Παιδείας, την πάταξη της διαφθοράς, την απονομή δικαιοσύνης.
Η συγκυβέρνηση της «δήθεν» Αριστεράς θα αποτελέσει πολύ συντομότερα από την προβλεπόμενη τετραετία παρελθόν για την Ελλάδα. Υπάρχει όμως εναλλακτική; Παρόλο που η εκλογή ενός μεταρρυθμιστή αρχηγού στη Νέα Δημοκρατία είναι ελπιδοφόρο μήνυμα, δυστυχώς ένας «Κυριάκος δεν φέρνει την άνοιξη». Η σύνθεση της «σκιώδους κυβέρνησης» που επέλεξε κάθε άλλο παρά στροφή στην ανανέωση σηματοδοτεί. Η συντήρηση και τα «παλαιά τζάκια» δίνουν πάλι το «παρών», ενώ το μούδιασμα πρωτοκλασάτων στελεχών που υποστήριξαν ανοιχτά και πόνταραν σε άλλα «άλογα» στην κούρσα εκλογής του νέου προέδρου της ΝΔ, δεν έχει ξεπεραστεί. Συνεπώς η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση δεν αποτελεί ικανή εναλλακτική (τουλάχιστον από μόνη της) για να εκφράσει όλο το φάσμα των απογοητευμένων Ελλήνων που οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν και από την Αριστερά.
Η αναγκαιότητα λοιπόν του ριζοσπαστικού κέντρου, του πολιτικού χώρου που συγκλίνουν οι Ευρωπαίοι αριστεροί μεταρρυθμιστές με τους προοδευτικούς φιλελεύθερους, και τους σοσιαλδημοκράτες, είναι επιτακτική. Η ισχυροποίηση ενός  πολιτικού κέντρου αλλαγών όπου η εργασία, η παιδεία και η δικαιοσύνη θα αποτελούν προτεραιότητα, είναι μείζονος σημασίας. Ποιος όμως μπορεί να εμπνεύσει τη μεγέθυνση του απαραίτητου αυτού πολιτικού χώρου; Αυτοί που έκαναν τα ίδια και χειρότερα κατά τη διακυβέρνησή τους πριν το ΣΥΡΙΖΑ; Αυτοί που εγκαθίδρυσαν το κομματικό κράτος που συνεχίζει να συντηρεί η σημερινή κυβέρνηση; Αυτοί που με ατυχείς πολιτικές εκτόξευσαν το χρέος σε δυσθεώρητα ύψη, με αποτέλεσμα να είμαστε σήμερα δέσμιοι της Τρόικας; Σε καμία περίπτωση.
Πρωταγωνιστής, εμπνευστής, συσπειρωτής και  εγγυητής του νέου πολιτικού κέντρου μπορεί να αποτελέσει ΜΟΝΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ. Το κίνημα που δεν κυβέρνησε, ενώ θα μπορούσε να συγκυβερνήσει γιατί επέλεξε να μην κάνει «εκπτώσεις» στις αξίες του και δεν συμβιβάστηκε να καθίσει σε υπουργικές καρέκλες, με αντάλλαγμα να δώσει το «ελεύθερο» στην ιδεοληψία και την εγκαθίδριση του νέου κομματικού κράτους. Το κίνημα που δεν διόρισε και δεν υποσχέθηκε ότι θα διορίσει «δικά» του παιδιά, γιατί δεν έχει «δικά» του παιδιά.  Το κίνημα που δεν άνοιξε «γραφεία ρουφετιών» γιατί αντιμετωπίζει το λαό ως πολίτες και όχι σαν πελάτες. Το κίνημα που η συντριπτική του πλειοψηφία είναι «ερασιτέχνες της πολιτικής» και επαγγελματίες της ζωής, χωρίς προϋπηρεσία και θητεία σε κομματικές οργανώσεις. Το κίνημα όμως, που δεν αποτελεί «πολυκατοικία με κλειδαμπαρωμένη» την είσοδο, όπου όσοι πρόλαβαν μπήκαν και διατηρεί ανοικτή την πόρτα του σε όσους στην πολιτική τους διαδρομή άλλα και στην πορεία της ζωής τους τόλμησαν, συγκρούστηκαν, αντιστάθηκαν, καινοτόμησαν.
Οι πολιτικές εξελίξεις στο προσεχές διάστημα θα είναι ραγδαίες. Δεν υπάρχει πλέον δικαιολογία. Πλέον τους ξέρεις και τους μέν και τους δε. Έρχεται η σειρά σου, για να αλλάξεις την Ελλάδα. Φρόντισε αυτή τη φορά να είσαι παρών. Με το Ποτάμι…
 
* Ο Πέτρος Ι. Μπούγιας είναι Αγρονόμος Τοπογράφος Μηχανικός και Εμπειρογνώμονας στον Τομέα Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων.