Και όμως, λύση μπορεί να υπάρξει για την Ελλάδα!

Παντού και σε κάθε σημείο της κοινωνίας έχει κυριαρχήσει η θλίψη, η απόγνωση και η αμηχανία. Στις συζητήσεις όλων το συμπέρασμα είναι το πλήρες αδιέξοδο και το καθολικό χάος. Και όλοι μαζί εν χορώ κλαίμε τη μοίρα μας σαν να ήταν η πορεία προδιαγεγραμμένη και καταστροφική. Ευτυχώς που στα αρχεία της μνήμης και της σκέψης έρχεται η ιστορική γνώση και μας υπενθυμίζει ότι στην νεοελληνική κοινωνία τίποτε δεν μένει σταθερό και τα «πάντα ρει».
Και πράγματι, ο Ελληνισμός δεν δοκιμάζει για πρώτη φορά περιπέτεια μ’ αυτό το περιεχόμενο. Πολλές φορές στο παρελθόν οδηγήθηκε η πατρίδα μας σε αδιέξοδα εθνικά, πολιτικά και κοινωνικά, είτε με ευθύνη δική μας είτε λόγω συγκυριών στον διεθνή ή ευρύτερο των συνόρων μας χώρο. Σ’ αυτές τις περιστάσεις οι Έλληνες δεν παραδόθηκαν στη μοίρα τους, αλλά αντέδρασαν συλλογικά και με πνεύμα αγωνιστικό και υπεύθυνο άντεξαν και στάθηκαν όρθιοι.
Προς επιβεβαίωση να θυμούμαστε τον ντροπιαστικό πόλεμο του 1897, την Μικρασιατική Καταστροφή (Γενοκτονία των Ποντίων), τον Εμφύλιο Πόλεμο του 1946-49. Αν και ο Ελληνισμός βρέθηκε σε τραγικά δεδομένα, δεν παραδόθηκε στις στάχτες, αλλά πάλεψε και έδωσε λύσεις πολιτικές που συντέλεσαν ώστε η πατρίδα να βρει το δρόμο της και να ξαναδώσει ελπίδα και προοπτική στους πολίτες της.
Αυτή η ιστορική εμπειρία μας δείχνει ότι και τούτη την περίοδο που τα πάντα σκεπάζει η αγωνία και η αβεβαιότητα υπάρχει λύση, αρκεί οι πολιτικοί μας να μπορέσουν να υπερβούν τις αδυναμίες και τις σκοπιμότητές τους. Γιατί ο τόπος μαζί με την οικονομική κρίση έχει και πολιτική χρεοκοπία. Η Κυβέρνηση αποδείχτηκε ανεπαρκής, η αντιπολίτευση έχασε το βηματισμό της, ενώ οι πολίτες απαξιώνουν το όλο πολιτικό σύστημα.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι πρέπει να φύγει ο Τσίπρας για να μπορέσει ο τόπος να βρει άλλη λύση. Υποστηρίζουν μάλιστα ότι θα επέλθει και κάποια πολιτική κάθαρση στα κόμματα, αν κυβερνητικοί βουλευτές αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους. Λένε, δηλαδή, ότι χρειάζεται ο κ. Τσίπρας να έχει ένα τέλος, όπως αρμόζει σε πολιτικούς που συνηθίζουν να εξαπατούν τους πολίτες με ανεδαφικές υποσχέσεις και με λόγια ευχάριστα.
Προσωπικά θεωρώ ότι σήμερα δεν υπάρχει «Ιφιγένεια» προς θυσία και σωτηρία του λαού. Όλοι είναι χρήσιμοι, αρκεί να αφήσουν κατά μέρος τον λαϊκισμό και τη δημαγωγία. Οι πολιτικοί που για χρόνια κολακεύουν το λαό και χαϊδεύουν τις πλάτες του ας μιλήσουν αληθινά και ας αποφασίσουν να συνεργαστούν για το κοινό καλό. Ιδεολογήματα, αφηγήματα και παραμύθια έχουν τελειώσει. Ο τόπος χρειάζεται ανθρώπους με σοβαρότητα, αξιοπιστία και με κοινωνική ευαισθησία.
Και φτάνουμε στο καίριο ερώτημα που βασανίζει όλους μας: Μπορεί σήμερα να βρεθεί μια λύση που να δρομολογήσει άλλη πορεία μπροστά στα μεγάλα αδιέξοδα της φτώχειας, της ανεργίας και της πολιτικής αστάθειας;
Τετραγωνισμό του κύκλου δεν επιδιώκουμε. Άρα οι πολιτικοί μας ως αντιπρόσωποι του λαού θα έπρεπε κιόλας να είχαν καταθέσει το ανάλογο σχέδιο διεξόδου.
Τούτη την ώρα η συνεργασία των κομμάτων με Ευρωπαϊκό προσανατολισμό είναι μονόδρομος. Ας αφήσουν για αργότερα την αλαζονεία τους και την αμετροέπεια. Μπορούν και οφείλουν να σχηματίσουν άμεσα από αυτή τη Βουλή μια ολιγάριθμη κυβέρνηση με πρόσωπα που να διακρίνονται από σοβαρότητα, αξιοπιστία, ικανότητα και αξιοπρέπεια. Να συντάξουν ένα κυβερνητικό πρόγραμμα τουλάχιστον τριετίας με κύριες προτεραιότητες: Ελάφρυνση του δημοσίου χρέους, αντιμετώπιση της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης – κατάργηση όλων των προνομίων, ειδικά των πολιτικών. Αυτή η Κυβέρνηση θα έχει την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας της Βουλής και θα αποφασίσει αυτόνομα και όχι με την έγκριση κάθε πράξης της από τα κόμματα. Εννοείται ότι προϋπόθεση να ανταποκριθεί στην αποστολή της θα είναι να πείσει τους δανειστές της ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει ως μέλος της Ε.Ε. χωρίς τη βοήθεια εκ μέρος της.
Επιτέλους, κυβέρνηση και αντιπολίτευση ας καταλάβουν ότι δεν υπάρχει άλλη υπομονή και ότι υπάρχει κίνδυνος ορατός να βρεθούμε με προβλήματα εθνικά, οικονομικά και πολιτικά ανεξέλεγκτα.
Εφόσον δεν έχουν την αίσθηση της πολιτικής τους ευθύνης, ας παραδόσουν τη σφραγίδα της εξουσίας στο λαό και εκείνος θα αναγκαστεί να αναλάβει τις ευθύνες του μαζί με τις συνέπειες των επιλογών του για μια ακόμα φορά.