Εθνική αυτοκτονία! Γιατί;

- Του ΠΑΥΛΟΥ ΑΘ. ΠΑΛΟΥΚΑ
επίτ. Σχολικού Συμβούλου Δ.Ε.

Κατά τα τελευταία χρόνια, μερίδα του ελληνικού λαού, και απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα, «εξέστραπτεν» και κινείται στο χώρο του παραλόγου. Αφού… «έλυσε» τα εργασιακά και οικονομικά προβλήματα και… «υπερκορέστηκε» από τα αναγκαία της επιβίωσης, βάλθηκε να… «αυτοκτονήσει»!
Πώς; Με το να στρέφεται ενάντια όσων στοιχείων συνέβαλαν επί αιώνες και συμβάλλουν στην ιστορική και εθνική του ύπαρξη˙ και, με το να προσπαθεί επίμονα να μην τρέφεται πλέον από τις χυμώδεις ρίζες του λαϊκού παραδοσιακού μας «δένδρου»,

απ’ όπου βλασταίνει και αναπτύσσεται ο σύγχρονος λαϊκός μας πολιτισμός και κατά συνέπειαν και ο ευρωπαϊκός.
Πυροβολεί επομένως τον ίδιο τον εαυτό του, την ύπαρξή του, το μέλλον του, τον πολιτισμό του, τον τόπο του, τις αξίες.
«Στ’ ακάθαρτα κυλήστε μας του βούρκου, και πιο βαθιά. Πατήστε μας με κάτι…».
Φαίνεται σα να ανατέμνει τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα ο εθνικός μας ποιητής Κ. Παλαμάς, με τους σατιρικούς αυτούς στίχους, που σατίριζε αρνητικές συμπεριφορές πολιτικών κ.ά. της εποχής του. Έτσι και σήμερα, πολιτικοί παράγοντες, διανοητές και λοιποί, ενστερνιζόμενοι το πνεύμα της παγκοσμιοποίησης, μας οδηγούν στην εθνικοθρησκευτική μας αλλοτρίωση:
- Με την παραποίηση, τη διαστρέβλωση και τις «εκπτώσεις» της ιστορικής μας αλήθειας.
- Με την κακοποίηση, την καταστροφική και αφανιστική «απλοποίηση» της γλώσσας μας, «της γλώσσας των θεών» και μητέρας γλώσσας όλων των άλλων γλωσσών, όπως διαπιστώνεται και επιστημονικά από Έλληνες και ξένους φιλολόγους και διανοούμενους γενικά.
- Με την προταθείσα στο άμεσο παρελθόν από τον αείμνηστο υπεραιωνόβιο πανεπιστημιακό δάσκαλο, Εμμ. Κριαρά, «κατάργηση του μαθήματος της αρχαίας ελληνικής γλώσσας στο Γυμνάσιο», και θεωρούμενη από ορισμένους η πρόταση αυτή ως «σοφή από σοφό».
- Με τις προσπάθειες διάβρωσης των θεμελίων του Ελληνισμού και απεμπόλησης της ελληνικότητάς μας, μέσω της παραχάραξης της ιστορίας και του αφανισμού της γλώσσας μας, αλλά και της θρησκείας μας, που συγκρατεί και συνέχει τον ελληνισμό μας, κατά τον διάσημο Άγγλο ιστορικό Στ. Ράνσιμαν κ.ά., και «είναι το σπίτι του για τον Έλληνα, η Ορθοδοξία», όπως είχε πει σε συνέντευξή του ο αείμνηστος Γάλλος συγγραφέας Ζάκ Λακαριέρ. Και ας μην ξεχνάμε ότι, οι δύο μεγάλες αξίες και τα τεράστια μεγέθη του Χριστιανισμού και του Ελληνισμού αποτελούν τη βάση όχι μόνο του ευρωπαϊκού αλλά και του παγκόσμιου πολιτισμού!
- Με την τακτική της παγκοσμιοποίησης, τουτέστι της «πολτοποίησης» των λαών και της επικράτησης ενός θρησκευτικού και πολιτιστικού συγκρητισμού.
- Με την υποχρεωτική αλλοίωση της θρησκευτικής μας πίστης μέσω της αλλαγής του ορθόδοξου χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία μας ή ακόμη και της εφαρμογής του προαιρετικού του χαρακτήρα με απώτερο σκοπό την κατάργησή του, τουλάχιστον από το Λύκειο (βλ. εφημερ. «Το Παρόν», 3-10-2010, σελ. 27, «Ελευθεροτυπία», 10-1-2011, σελ. 50-51 κ.ά.).
- Με την προσπάθεια της επιχειρούμενης «αποκαθήλωσης των συμβόλων από τα σχολεία» και μάλιστα των χριστιανικών (σταυρού και εικόνων), στο όνομα δήθεν της θρησκευτικής ουδετερότητας του κράτους και του σεβασμού του πλουραλισμού στην εκπαίδευση. Η αρχή έγινε από την Ιταλία, όπου, το έτος 2009, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποφάσισε ομόφωνα, ότι στα σύγχρονα ευρωπαϊκά σχολεία δεν έχουν καμία θέση ο σταυρός και άλλα θρησκευτικά σύμβολα ή τελετές, και η απόφαση αυτή ίσως ανοίγει τον δρόμο για αποκαθήλωση των θρησκευτικών συμβόλων από τις σχολικές αίθουσες όλων των ευρωπαϊκών χωρών, άρα και της δικής μας.
Εκεί, και προς τιμήν τους, ο πολιτικός κόσμος της Ιταλίας και η ιταλική κοινωνία αντέδρασαν απέναντι στην απόφαση αυτή. Ενώ στην πατρίδα μας οι εκκλησιομάχοι κινητοποιούνται για την αποκαθήλωση των θρησκευτικών συμβόλων από τα σχολεία και τα δημόσια κτίρια. Λοιπόν, «αφαιρέστε το Θεό από έδρες και θρανία (δηλ. τα σχολεία) και θα έχετε συγκομιδή από διαβόλους», καθώς είχε επισημάνει ο μεγάλος πολιτικός της Βρετανίας Ουέλιγκτον. Την ίδια ακριβώς προειδοποίηση (με άλλα λόγια) είχε κάνει με αυστηρή ειλικρίνεια ο M. Allard μέσα στη Γαλλική Βουλή στην αρχή περίπου του περασμένου αιώνα, όταν έλεγε: «φονεύοντες τον Θεόν, εξαφανίζετε πάσαν ηθικήν, ήτις είναι αναγκαία. Ομολογήσατέ το λοιπόν ειλικρινώς! Εγώ το ομολογώ. Από Θεόν φονευμένον δεν πηγάζει ουδεμία κατηγορική προσταγή…» (Albert Farges, Νέα απολογητική, μετάφρ. Αργ. Σακελλαρίου, Αθήναι 1911, σελ. 342).
Ανοίγει όμως και το δρόμο της αντινομίας, της αντιφατικότητας, της αδικίας και των κοινωνικών διακρίσεων, αφού ικανοποιεί τις πληθυσμιακές μειονότητες και καταργεί τα δικαιώματα των πλειονοτήτων, και μάλιστα μέσα στον ίδιο τον τόπο τους, την πατρίδα τους. Επειδή το θέμα αυτό έχει σχέση κυρίως με τους μετανάστες, δανειζόμαστε την εύστοχη απάντηση του πρωθυπουργού της Αυστραλίας κ. Κέβιν Ράντ, που τους είπε: Οι μετανάστες και όχι οι Αυστραλοί, είναι αυτοί που πρέπει να προσαρμοστούν… Να δεχθείτε αυτό που πιστεύουμε εμείς (λ.χ. τη χριστιανική μας πίστη κ.λπ.) και να ζήσετε μαζί μας με αρμονία, χαρά και ειρήνη… Δεχθείτε τη χώρα που εσείς διαλέξατε! Η ίδια στάση τηρείται και στην Ευρώπη, όπου η λεγόμενη πολυπολιτισμικότητα απέτυχε!
- Με την καθ’ οιονδήποτε τρόπο (φορολόγηση Εκκλησίας, καύση νεκρών, πολιτικό γάμο, αποφυγή αγιασμού, πολιτικό όρκο, σύμφωνο συμβίωσης ομοφυλοφίλων κ.ά.) καταπολέμηση ή τουλάχιστον περιθωριοποίηση της Εκκλησίας από την εθνική, κοινωνική και πολιτική ζωή των ανθρώπων. Η φορολόγηση της Εκκλησίας έχει ως συνέπεια τη συρρίκνωση του ανθρωπιστικού της έργου σε μια δυσμενή οικονομικά συγκυρία που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι (μέλη της και μη). Έτσι, δεν θα μπορεί να επιτελέσει το τεράστιο κοινωνικό – φιλανθρωπικό της έργο, για το οποίο δαπανώνται πολλά εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο (λ.χ. αρκετές χιλιάδες μερίδες συσσιτίου παρέχονται καθημερινά από την Εκκλησία), ώστε να πέσει το κύρος της στα μάτια του λαού.
- Με την νεοπαγανιστική μανία και την κατασπίλωση του προσώπου χριστιανών ιερέων της Εκκλησίας, που κατέστρεψαν δήθεν με μίσος μνημεία της αρχαίας τέχνης, χωρίς να προσκομίζονται σαφείς και ατράνταχτες ιστορικές μαρτυρίες, όπως λ.χ. με το επινόημα του σκηνοθέτη για τη δήθεν καταστροφή του μνημείου της Ακροπόλεως, την οποία διέπραξαν, κατά τη φαντασία του, κληρικοί ντυμένοι με μαύρο ράσο, ενώ ακόμη δεν είχε καθιερωθεί ως ενδυμασία του ορθόδοξου χριστιανικού Κλήρου! Η Εκκλησία (και οι Πατέρες της) δεν ήταν ποτέ εναντίον της τέχνης, απλώς πολέμησε τα είδωλα, ενώ πολεμήθηκε σκληρά και αιματηρά από την ειδωλολατρία και τους άρχοντές της (γνωστά είναι τα εκατομμύρια των μαρτύρων της˙ σε 11 εκατομ. περίπου τους ανεβάζει ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος).
- Με την επιβληθείσα τα τελευταία πέντε χρόνια οικονομική υποδούλωση των Ελλήνων.
•••
Σταματούμε εδώ την απαρίθμηση τέτοιων ενεργειών ανθελληνικού, αντιχριστιανικού και αντικοινωνικού χαρακτήρα.
Ας αναδιπλωθούμε, έστω κι αργά, για να μη κόψουμε τελείως το κλωνάρι του δέντρου στο οποίο πατάμε, γιατί θα πέσουμε και θα τελειώνουμε. Τουναντίον, ας ποτίζουμε τις ρίζες του δέντρου της ρωμιοσύνης, για να ξαναστεριωθούμε.
Έχουμε χρέος ν’ αντισταθούμε, γιατί «αυτήν εδώ τη Γη δεν την κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας, αλλά τη δανειστήκαμε από τα παιδιά μας». Θα δώσουμε λόγο σ’ αυτά και η ιστορία θα μας πολιτογραφήσει ως ενόχους και εθνικά, πατριωτικά αδιάφορους. Ο Κ. Παλαμάς θα φωνάξει και πάλι από τον τάφο του: «Ρωμαίικο, να! Με γειά σου, με χαρά σου».