Η γλώσσα μας, η θρησκεία και οι… Γραικύλοι!

Μεταξύ Ιστορίας και Μυθολογίας αναφέρονται μερικές φορές πρόσωπα και λαοί σημαντικοί. Ανάμεσα στις πανάρχαιες γλώσσες αναφέρεται και η Ιαπετική γλώσσα. Είναι συμβατικός όρος με τον οποίο ονομάζεται έτσι η γλώσσα, την οποία υποτίθεται ότι ομιλούσε στους προϊστορικούς χρόνους κάποιος λαός πανάρχαιος, που ονομάστηκε ιαπετικός.
Ονομάστηκε έτσι από τον γενάρχη που ονομάζονταν Ιαπετός. Σύμφωνα με τη Μυθολογία ο Ιαπετός μαζί με τον Κρόνο ήταν οι ισχυρότεροι από όλους τους Τιτάνες. Προς αυτούς τους δύο ο Δίας έτρεφε εντονότατη εχθρότητα.
Ο Ιαπετός ήταν γιος του Ουρανού και της Γης και σύζυγος της Κλυμένης, θυγατέρας του Ωκεανού και της Θέμιδος, μητέρας του Προμηθέα. Περίφημοι Ιαπετίδες, δηλαδή που ανήκαν στη μεγάλη οικογένεια του Ιαπετού, ήταν ο Άτλας που βαστούσε στους ώμους του τον Ουράνιο θόλο. Μετά τη νίκη του ο Δίας, στον πόλεμο κατά των Τιτάνων τους έριξε στα Τάρταρα μαζί με τους άλλους Τιτάνες και τον Ιαπετό.
Συνεχίζοντας την αναφορά στην Ιαπετική γλώσσα, πρέπει να τονίσουμε ότι κατ’ επέκταση ονομάστηκαν ιαπετικές γλώσσες όλες, όσες, λόγω συγγενείας πολλών γλωσσικών στοιχείων, υποτίθεται ότι προήλθαν από την αρχική εκείνη γλώσσα. Σαν τέτοιες χαρακτηρίστηκαν η ελληνική, η ιταλική, η Κελτική, η Γερμανική, η Περσική, η Σλαβική, η Ινδική και άλλες.
Αντί του όρου «ιαπετικές» χρησιμοποιείται από πολλούς επιστήμονες ο όρος «Ινδοευρωπαϊκές». Από άλλους ο όρος «Άριες» και από τους Γερμανούς χρησιμοποιείται ο όρος «Ινδογερμανικές».
Ωστόσο βάσει νεωτέρων στοιχείων έχει αποδειχθεί ότι η ελληνική γλώσσα δεν κατάγεται από τις Ινδοευρωπαϊκές λεγόμενες γλώσσες, καθόσον είναι αρχαιότερη από όλες αυτές. Η θεωρία του Ινδοευρωπαϊσμού έχει τις ρίζες της στις αρχές του 19ου αιώνα. Είναι εφεύρημα κυρίως των Γερμανών που η νικηφόρος γι’ αυτούς εξέλιξη των Ναπολεοντείων πολέμων, συνέβαλε και αυτή στην έξαρση του γερμανικού εθνικισμού. Έπρεπε να βρεθεί ένα έθνος Αρίων, που με τα χαρακτηριστικά του, ανάμεσα σ’ αυτά και η γλώσσα να υπερέχει των άλλων.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η θεωρία του Χίτλερ περί Αρίας Φυλής προϋπήρχε στη Γερμανία. Δεν την επινόησε αυτός. Απλώς την αξιοποίησε για τους σκοπούς του. Όσον αφορά στη θεωρία περί Ινδοευρωπαϊκής γλώσσας, πρέπει να πούμε ότι αυτή στηρίχτηκε στη συγγένεια των λέξεων που δηλώναν πρόσωπα και πράγματα. Η ρίζα των λέξεων π.χ. μητέρα – μάνα – μαμά, πατέρας και πλήθος άλλων, είναι κοινή σ’ αυτές τις θεωρούμενες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες.
Αντί, όμως, να αποδοθεί αυτή η συγγένεια στην πιο αρχαία από τις σωζόμενες σήμερα γλώσσες, στην Ελληνική, εφευρέθηκε η θεωρία του ινδοευρωπαϊσμού και της ινδοευρωπαϊκής γλώσσας, για να λύσει το πρόβλημα. Δεν ήταν δυνατό οι Γερμανοί να αποδώσουν πρωτεία στους Έλληνες και το Ελληνικό πνεύμα σε μία εποχή μάλιστα που η Ελλάδα δεν είχε κρατική οντότητα, δεν υπήρχε Ελληνικό Κράτος (τουρκοκρατία). Όλα αυτά συνέβαιναν πριν από το 1821. Και επιπλέον είναι γνωστό ότι με τον πολιτισμό μας προκαλούμε τον φθόνο. Πιο έντονο είναι το φαινόμενο στην περίπτωση των Άγγλων. Άπειρες είναι οι περιπτώσεις που οι Άγγλοι έδειξαν το φθόνο και τη μικροψυχία τους απέναντι στην Ελλάδα. Από τις άπειρες περιπτώσεις αναφέρω μία αντιπροσωπευτική περίπτωση. Είναι ο Πρωθυπουργός του 19ου αιώνα Λοντόντερρυ, ο οποίος είχε δηλώσει απερίφραστα, αγορεύοντας στην Αγγλική Βουλή: «Πρέπει να καταστεί η Ελλάς όσο το δυνατόν ολιγότερον ισχυρά και επομένως ακίνδυνος για τα συμφέροντά μας, ο δε λαός της μικρόψυχος ως τα έθνη του Ινδοστάν...».
Οι Γερμανοί, όμως, επιστήμονες είναι οι πιο έγκυροι μελετητές και σχολιαστές της αρχαίας ελληνικής γραμματείας.
Ορθοδοξία και Ευρωπαίοι
Από την πρώτη ημέρα που δημιουργήθηκε το Ελληνικό κράτος, μετά από δουλεία τεσσάρων αιώνων, οι «Προστάτες» μας Ευρωπαίοι βάλθηκαν να μας αλλάξουν την πίστη. Υπακούοντας στα κελεύσματα του Βατικανού, εχρησιμοποίησαν πολλούς τρόπους για να πείσουν τους Έλληνες να εγκαταλείψουν την Ορθοδοξία. Επειδή εγνώριζαν καλά ότι ο Μακρυγιάννης αντιμετώπιζε με σφοδρότητα όσους επιχειρούσαν κάτι τέτοιο προσπάθησαν με έναν Γάλλο περιηγητή να του αλλάξουν τα μυαλά. Σταλμένος από το Παρίσι ο περιηγητής Ραούλ Μαλερμπέ πήγε με ένα διερμηνέα στο σπίτι του Μακρυγιάννη και άνοιξε μαζί του μακρά συζήτηση. Κάποια στιγμή ο Μαλέρμπης, όπως τον λέει ο Μακρυγιάννης, του είπε κοφτά: «Ένα θα σας βλάψη εσάς, το κεφάλαιο της θρησκείας, όπου είναι αυτείνη η ιδέα σ’ εσάς πολύ τυπωμένη».
Και ο Μακρυγιάννης αγέρωχα του απαντά: «Διά τούτο, είπα κ’ εγώ ότι ευκαριστούμεν τους ξένους προστάτες μας, ότι είδαμεν την διάθεσίν τους εις αυτό το κεφάλαιον. Ότι δεν τους δίνομεν χέρι οι Έλληνες, ότι δεν κάνομεν την όρεξή τους και μας κατατρέχουν και αυτείνοι και οι ειδικοί μας, οπού μας κυβερνούν τοιούτως κατά τις συμβουλές των πρέσβεων και αδικούνε όλους εμάς τους αγωνιστάς (...). Του κάκου κοπιάζει η Ευρώπη, όπου επιστηρίζει τους τοιούτους ανθρώπους.
Όσο να καταστρέψη την αρετήν, δεν σώνεται (= δεν χάνεται η αρετή). Ότι χωρίς αρετή και θρησκεία δεν σκηματίζεται κοινωνία ούτε βασίλειον. Και πράμα τζιβαϊρικόν πολυτίμητον (εννοεί τη θρησκεία), όπου το βαστήξαμεν εις την τυραγνία του Τούρκου, δεν το δίνομεν τώρα ούτε το καταφρονούμεν οι Έλληνες. Η ευγενεία σου παρατιέσαι (= παραιτείσαι) από την θρησκείαν σου. Και αν γυρίσω (= αλλαξοπιστήσω) εγώ και οι άλλοι, πώς θα μας θεωρήσεις τίμιους ανθρώπους εσύ ο τίμιος; Και τι έχεις εσύ διά μένα να δοξάζω; Και διατί να φροντίζω εγώ διά σένα τι δοξάζεις;
Ο Θεός ας θεωρήση του κάθε ενού την γνώμη, είναι φροντίδα αυτεινού. Σε παρακαλώ ένα παρόμοιον να μην το ειπής άλλου Έλληνα, ότι θα βαφτής. Εμένα όπου μου το είπες σου’δωσα την απάντηση. Κι όχι του λόγου σου να μου το ειπής δεν σ’ ακούγω, αλλά κι ο Θεός ο δικός σου να μου το ειπή, δεν σαλεύει το μάτι μου» (Απομνημονεύμαα τόμος Β’, σ. 126).
Μερικές παράγραφοι από την μνημειώδη «Παγκόσμια Ιστορία του Πολιτισμού» του διάσημου Αμερικανού μελετητή Γουίλ Ντιράντ.
Μεταξύ άλλων ο Ντιράντ γράφει: Το ελληνικό πνεύμα πότισε τόσο ολοκληρωτικά το σύγχρονο πολιτισμό, ώστε όλα τα ανεπτυγμένα έθνη είναι σήμερα πνευματικές Αποικίες της Ελλάδας.
Ο Βρετανός σερ Χένρι Μέιν γράφει: «Τίποτε δεν κινείται στον κόσμο μας που δεν είναι ελληνικό». Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, η Βουλή και οι νόμοι, τα στάδια και οι Ολυμπιάδες, η ευγονία και η υγεία, η Χριστιανική Θεολογία, όλα μα όλα κατάγονται από την Ελλάδα.
Η Λογοτεχνία μας, γράφει ο Ντιράντ, δεν θα υπήρχε χωρίς την ελληνική παράδοση, το αλφαβητάρι μας ήρθε από την Ελλάδα. Εννοεί το λατινικό αλφάβητο, το οποίο είναι διασκευή του ελληνικού αλφαβήτου που το πήραν από τους Έλληνες της Κύμης της Εύβοιας. Οι γλώσσες μας (οι Ευρωπαϊκές) βρίθουν ελληνικών λέξεων (γι’ αυτό και λέγονται κρυπτοελληνικές γλώσσες). Το ένα τέταρτο του αγγλικού λεξιλογίου είναι ελληνικές λέξεις.
Οι επιστήμες μας κατακλύζονται από ελληνικούς όρους. Η γραμματική μας, η ρητορεία μας, ακόμη και η στίξη και οι παράγραφοι είναι ελληνικές εφευρέσεις.
Η σύγχρονη μουσική έχει ελληνική καταγωγή και η θεωρία της μουσικής αναπτύχθηκε πρώτα από τον Πυθαγόρα και τον Αριστόξενο (= μαθητής του Αριστοτέλη). Ζωγραφική, Γλυπτική και Αρχιτεκτονική φέρνουν βαθειές τις ελληνικές σφραγίδες. Η χειροτεχνία, η μηχανική, η μεταλλειολογία, το εμπόριο, η βιομηχανία, οι οικονομικές επιστήμες, η οργάνωση της εργασίας προέρχονται από την αρχαία Ελλάδα.
Ο Δημόκριτος διατύπωσε πρώτος την ατομική θεωρία. Ο Αρίσταρχος ο Σάμιος (320-250 π.Χ.) διακήρυξε πρώτος ότι η Γη κινείται περί τον Ήλιον και περί τον άξονά της. (Ο Κοπέρνικος το ανέφερε κάπου στα ψιλά του βιβλίου του, αλλά η σχετική παράγραφος απαλείφτηκε αργότερα...».
Ο Αρχιμήδης είναι ο μεγαλύτερος εφευρέτης όλων των εποχών. Ο Ερατοσθένης μέτρησε πρώτος και εχαρτογράφησε τη γήινη σφαίρα. Ο Αναξαγόρας και ο Εμπεδοκλής διατύπωσαν πρώτα τη θεωρία της εξέλιξης των ειδών. Ο Αριστοτέλης και ο Θεόφραστος ταξινόμησαν πρώτοι το ζωικό και φυτικό βασίλειο και δημιούργησαν τη Μετεωρολογία, τη Ζωολογία, τη Βοτανική, την Εμβρυολογία. Ο Ιπποκράτης είναι ο πατέρας της Ιατρικής. Ο Ηρόφιλος, ο Ερασίστρατος και ο Γαληνός έκαναν επιστήμη την Ανατομία και τη Φυσιολογία.
Ο Ηράκλειτος είναι ο πατέρας της διαλεκτικής. Εάν εσώζονταν τα αριστουργήματα όλων των Ελλήνων σοφών, θα θεωρούσαμε την ελληνική επιστήμη σαν το μεγαλύτερο κατόρθωμα της ανθρωπότητας. Οι επιστήμες, οι τέχνες και η φιλοσοφία κατέχουν τις ανώτερες θέσεις στην ελληνική μας κληρονομιά.
Και η Παγκόσμια ιστορία του Πολιτισμού του Ντιράντ συνεχίζει: Όλοι όσοι αγαπούν την ελευθερία, τη δημοκρατία, τη λογική και το κάλλος θα ακούνε αιώνια τις φωνές του Σόλωνος, του Σωκράτη, του Πλάτωνος, του Ευριπίδη, του Φειδία, του Πραξιτέλη, του Επίκουρου και του Αρχιμήδη. Και θα είναι ευγνώμονες διότι υπήρξαν τέτοιοι άνδρες. Θα βλέπουν την Ελλάδα σαν τη λαμπρή αυγή του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, ο οποίος, παρά τα ελαττώματά του, είναι ο τρόπος μας και η ζωή μας...
Γραικύλοι
Τα τελευταία χρόνια λέγεται και γράφεται ο όρος (επίθετο) Γραικύλος = ο Έλληνας που είναι ανάξιος της εθνικής του παραδόσεως, ο ξεπεσμένος, ο παρηκμασμένος Έλληνας, συνήθως δουλοπρεπής προς τους ξένους.
Λατινικά: Graeculus = Γραικύλος. Οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν τον όρο αυτό περιφρονητικά για τους Έλληνες αντί του ελαφρός, κενός, αλαζονικός.
Το 146 π.Χ. η Ελλάδα υποτάχτηκε στους Ρωμαίους. Τότε, πολλοί ευτελείς και μικροπρεπείς Έλληνες άρχισαν να γίνονται ρωμαϊκότεροι των Ρωμαίων, για να περνάνε σαν Ρωμαίοι ή για να έχουν την εύνοια των Ρωμαίων. Οι Ρωμαίοι, όμως, ονόμαζαν τους τύπους αυτούς τους σκωληκοειδείς και ερπετοειδείς Έλληνες Γραίκουλους, που είναι υποκοριστικό, σμικρυντικό του Graecus (= Έλληνας). Graeculus αρχικά λεγότανε ο Ρωμαίος που προσπαθούσε αδέξια να μιμηθεί τους Έλληνες.
Είναι ενδεικτικό ότι ο Τραϊανός ονόμαζε Graeculus τον θετό γιο του και διάδοχό του Ανδριανό, επειδή ελλήνιζε περιπαθώς. Αργότερα, όμως, όπως είδαμε πιο πάνω, Graeculi – Γραικύλοι ονομάζονταν άνθρωποι ελληνικής καταγωγής με μειωμένο αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας, δουλοπρεπείς προσκυνητικοί στους ξένους, όπως ο Χατζηαβάτης στις παραστάσεις Καραγκιόζη. Γενικά οι μιμητές ξένων ηθών και τρόπων ζωής, οι αρνητές της δικής τους πνευματικής και ηθικής παράδοσης. Μια μορφή γραικυλισμού είναι και η ευρεία χρήση ξενόγλωσσων επιγραφών. Κυκλοφορεί κανείς στην αγορά και δυσκολεύεται να βρει επιγραφή γραμμένη στο ελληνικό αλφάβητο...