Ο Αλ. Τσίπρας ούτε θέλει ούτε μπορεί να γίνει ηγέτης!..

Η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία έχει παραχωρήσει υπερβολικές εξουσίες στον εκάστοτε Πρωθυπουργό και γι’ αυτό το πολιτικό μας σύστημα μετατράπηκε σε πρωθυπουργικό. Αυτή η πολιτική ταυτότητα απαιτεί ο Πρωθυπουργός να διακρίνεται από πολλά χαρίσματα για να μπορεί να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του αξιώματος χάρη του λαού. Κι ένας λόγος παραπάνω είναι τόσο η προβληματική οικονομική κατάσταση της χώρας όσο άλλα ζητήματα που σταθερά ή περιστασιακά επηρεάζουν το status quo της πατρίδας, όπως για παράδειγμα είναι οι γείτονές μας, το προσφυγικό, οι σχέσεις με την Ευρ. Ένωση και άλλα.
Επομένως η γεωγραφική και η πολιτική θέση της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο επιβάλλουν ο Πρωθυπουργός να είναι εξοπλισμένος με πολλά εφόδια, πολιτικά, ηθικά, διπλωματικά και μορφωτικά. Γιατί, αν υστερεί σ’ αυτά δημιουργείται συνεχώς πρόβλημα και η χώρα εκτίθεται σε σοβαρούς κινδύνους είτε λόγω της πίεσης της κοινωνίας, είτε από τα συγκρουόμενα συμφέροντα των κρατών. Και πάντα να έχουμε κατά νου αυτό που έχει επισημάνει ο ιστορικός Ψυρούκης, ότι δηλαδή η λογική των κρατών ποτέ δεν συμπίπτει με τη λογική των λαών.
Εύλογα, λοιπόν, ως πολίτες, προσπαθούμε να διαγνώσουμε τα προσόντα του σημερινού μας πρωθυπουργού, ώστε να μετριάζουμε τις αβεβαιότητες και να νιώθουμε κάποια σιγουριά, καθώς η χώρα βρίσκεται σε τρικυμία και το μέλλον φαίνεται βαθιά σκοτεινό.
Δυστυχώς τα έργα και οι ημέρες του κ. Τσίπρα δεν επιτρέπουν στον κάθε πολίτη να κοιμάται ήσυχος. Αντίθετα, βλέπουμε ο Πρωθυπουργός να παραμένει ίδιος και απαράλλαχτος σε νοοτροπία, σε συμπεριφορά και σε πολιτική σκέψη, όπως ακριβώς λειτουργούσε ως αρχηγός του Κόμματος, για να μην ειπώ ως πρόεδρος μαθητικής κοινότητας.
Ο κ. Τσίπρας εφαρμόζει ως τώρα μια πολιτική πρακτική που πηγάζει από την προπαγάνδα και ουδεμία σχέση έχει ούτε με όραμα Αριστεράς ούτε με τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας. Οι ιδεοληψίες και οι εμμονές καθορίζουν τις πολιτικές αποφάσεις, ενώ η ιδεολογία αξιοποιείται μονάχα σε κομματικές φιέστες και σε περιβάλλοντα χειροκροτητών και δογματικών οπαδών. Φαίνεται πως η εξουσία ανάγκασε τον πρωθυπουργό να ξεχάσει την προτροπή του Μαρξ: «Δεν αρκεί η ιδέα να πάει στο πραγματικό, πρέπει και το πραγματικό να πάει στην ιδέα».
Ο καθηγητής Χρ. Γιανναράς χαρακτηρίζει τον Πρωθυπουργό ως σπιθαμιαίο ως προς τις ηγετικές του προδιαγραφές. Δυστυχώς όλα τα δεδομένα της πρωθυπουργικής ταυτότητας τείνουν προς επιβεβαίωση αυτού του χαρακτηρισμού. Ο Πρωθυπουργός σε λόγους και σε πράξεις, δείχνει ότι είναι εγκλωβισμένος σε κομματικό καθεστώς. Έτσι ερμηνεύεται το πάθος να κομματικοποιήσει το κράτος, όπως και οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί, διορίζοντας σε όλες τις διοικητικές θέσεις ανθρώπους με μοναδικό προσόν την κομματική και συγγενική ιδιότητα. Θυμίζω μόνο ότι ο νέος Γραμματέας της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ την επόμενη μέρα της εκλογής διόρισε και τη μάνα και τη φιλενάδα του με το επιχείρημα ότι οι πρόγονοί του είχαν πολεμήσει κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο 1946-49 υπό τις διαταγές του Ζαχαριάδη!
Μήπως ταιριάζουν σε ηγέτη Πρωθυπουργό οι προκλητικές του κυβιστήσεις (κωλοτούμπες) σε σοβαρότατα ζητήματα; Αυτός δεν είχε για σημαία του το κάψιμο των μνημονίων και το διώξιμο της Τρόικας; Σήμερα παρακαλάει τους δανειστές να επιστρέψουν γρήγορα στην Αθήνα και νιώθει περήφανος μαζί με τον Καμμένο που ένας Γερμανός Στρατηγός διοικεί στο Αιγαίο το ΝΑΤΟ!
Η χώρα σήμερα χρειάζεται τη συνεννόηση και τη συνεργασία όλων των πολιτικών δυνάμεων για να βγει από τα αδιέξοδα. Κι όμως ο κ. Τσίπρας βρίζει και απειλεί την αντιπολίτευση, γιατί το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι όχι το κοινωνικό και εθνικό συμφέρον, αλλά η συσπείρωση του Κόμματός του.
Για όλους αυτούς τους λόγους είναι βέβαιο ότι ο Πρωθυπουργός, μη έχοντας το στίγμα του ηγέτη, είναι μειωμένης αξιοπιστίας, όχι μόνο στο εσωτερικό, αλλά προπαντός στους ηγέτες της Ευρώπης. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που η Αυστρία σήμερα και οι άλλοι βαλκανικοί λαοί αποφασίζουν για το κλείσιμο των συνόρων χωρίς να λογαριάζουν τις επιπτώσεις στην Ελλάδα.
Συμπερασματικά, θεωρώ ότι ο κ. Τσίπρας ούτε θέλει και ούτε μπορεί να ανταποκριθεί στο ρόλο του ηγέτη. Αλλά η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, όπως σοφά επεσήμανε ο Τσώρτσιλ λέγοντας: «Η δημοκρατία είναι η χειρότερη μορφή Κυβέρνησης, αν εξαιρέσει κανείς όλες τις άλλες που έχουν δοκιμαστεί κατά καιρούς».