Η ιστορία έχει καταδικάσει τα εγκλήματα των Τσάμηδων!

Στον τοπικό Τύπο δημοσιεύθηκε η πληροφορία ότι οι Μουσουλμάνοι της Θεσπρωτίας, που ζουν σήμερα στην Αλβανία, κατέφυγαν στο Δικαστήριο της Χάγης, ως θύματα των Ελλήνων. Αποσιωπούν όμως τις δολοφονίες, τους πυρπολισμούς, τις αρπαγές και άλλα φρικιαστικά εγκλήματα σε βάρος των Θεσπρωτών. Από τα πολλά αυτά εγκλήματα η εφημερίδα αναφέρει το πιο χαρακτηριστικό, αυτό που συνέβηκε στο χωριό Μαργαρίτι την 6-12-1942, όταν εκτέλεσαν βασανιστικά τον Ιερέα των Σπαθαραίων Σπύρο Νούτση τον οποίο μετέφεραν στο Μαργαρίτι και αφού τον διέταξαν να τους μεταφέρει σαν υποζύγιο και του φόρεσαν σαμάρι και καπίστρι, τον σκότωσαν.
Αυτή είναι μία από τις πάρα πολλές περιπτώσεις δολοφονιών που διέπραξαν οι Μουσουλμάνοι στο Θεσπρωτικό χώρο μερικές από τις οποίες θα αναφέρω, για την ενημέρωση αυτών που προσφεύγουν στο Διεθνές Δικαστήριο και προφανώς είναι παιδιά και εγγόνια αυτών που διέπραξαν τα εγκλήματα. Δεν το κάνω με διάθεση να αναμοχλεύσω πάθη ή να ξύσω πληγές. Πολλοί από αυτούς που σήμερα θεωρούν τον εαυτό τους θύμα από θύτες που είναι, ήλθαν στον τόπο μας, τους δώσαμε τροφή και εργασία και τώρα δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο που κληρονόμησαν από τους προγόνους τους.
Τα εγκλήματα που οι Μουσουλμάνοι διέπραξαν στον Θεσπρωτικό χώρο, είχαν σαν σκοπό να τρομοκρατήσουν τους Χριστιανούς ώστε να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, καταφεύγοντες σε γειτονικά χωριά. Έτσι θα ήταν πιο εύκολη η επιτυχία του σκοπού τους που ήταν η αυτονομία της Θεσπρωτίας και στη συνέχεια η προσάρτησή της στην Αλβανία, βλέψεις που άλλωστε εκδηλώνονται μέχρι σήμερα.
Η εκπολιτιστική Ένωση Παραμυθιωτών Αθηνών την 15-7-1991 συνέταξε Διακήρυξη «Περί της Εγκληματικότητας των Μουσουλμάνων της Θεσπρωτίας» και την απέστειλε προς τον Πολιτισμένο Κόσμο, δώδεκα σελίδων, στην οποία αναφέρει, με λεπτομέρεια και στοιχεία την εγκληματική συμπεριφορά των Μουσουλμάνων. Η Διακήρυξη αυτή είναι κατατεθειμένη και στη Ζωσιμαία Βιβλιοθήκη Ιωαννίνων και αποτελεί πλέον Ιστορικό Κείμενο.
Πέραν των προσωπικών μου βιωμάτων θα δανειστώ από το Κείμενο αυτό ενδεικτικές περιπτώσεις, ως τις πλέον ειδεχθείς, για την ενημέρωση, σεβόμενος και τον χώρο της εφημερίδας. Κατ’ αρχάς θα αναφέρω τις προπαρασκευαστικές ενέργειες στις οποίες προέβησαν για την υλοποίηση του σκοπού τους:
1. Κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο 1940-1941 εντάχθηκαν στους Ιταλούς πολεμώντας τους Έλληνες συγκροτήσαντες προς τούτο Μουσουλμανικό τάγμα.
2. Αντικατέστησαν με το έτσι θέλω, έχοντας την έγκριση των Ιταλών, τους εκλεγμένους Προέδρους των Κοινοτήτων, έγιναν διερμηνείς των Ιταλικών Αρχών αλλά και βδεληροί πράκτορες και αργυρώνητοι καταδότες.
3. Σε όλη τη Θεσπρωτία επεδίωξαν να επιβάλουν ως επίσημη γλώσσα την Αλβανική, ίδρυσαν την Αλβανική φασιστική Νεολαία «Μιλίτσια» και συγκρότησαν συμμορίες με την βοήθεια των Ιταλών, τους οποίους ακολούθησαν μετά την κατοχή.
4. Ανάρτησαν την Αλβανική σημαία στο Γραφείο της Κοινότητας Παραμυθιάς και στο Γυμνάσιο. Το γεγονός αυτό ανέδειξε μια ηρωϊκή μορφή η οποία λίγο – πολύ ξεχάστηκε και πέρασε στα αζήτητα, ως συνήθως συμβαίνει. Είναι ο αχθοφόρος Μιχάλης Μαρτίνης ο οποίος συνήθιζε να περπατά ξυπόλυτος στους δρόμους της Παραμυθιάς και ο οποίος έκανε τον ηρωϊσμό πράξη. Πήγε στο σπίτι του Γυμνασιάρχη Σιωμόπουλου, πήρε το κλειδί του γυμνασίου, ανέβηκε στο μπαλκόνι, κατέβασε την σημαία και στη συνέχεια έκανε το ίδιο και στο Κοινοτικό Γραφείο. Είναι ένα γεγονός που αναφέρει ο γιος του Γυμνασιάρχη Στέλιος στο ημερολόγιό του αλλά και όλοι οι Ιστορικοί στα κείμενά τους.
5. Την 6-11-1940, έκαψαν την Ηγουμενίτσα και δολοφόνησαν τους Χρήστο Πιτούλη και Χρ. Τσώνη, επιφανείς πολίτες και λεηλάτησαν την Πλαταριά, το Μούρτο, το Μαργαρίτι και την Παραμυθιά.
6. Την περίοδο μέχρι 14-11-1940 υποδέχονταν με τελετές τις προελαύνουσες Ιταλικές δυνάμεις στη Θεσπρωτία των οποίων έγιναν μίσθαρνα όργανα.
7. Για την εκκένωση της Θεσπρωτίας από τις Ελληνικές Διοικητικές Αρχές, δολοφόνησαν στο μέσον της αγοράς της Ηγουμενίτσας την 19-2-1942 και ώρα 6 το απόγευμα τον Νομάρχη Θεσπρωτίας Γεώργιο Βασιλάκο.
8. Εκτός από τον προαναφερόμενο στην αρχή Ιερέα Νούτση την 24-10-1942 δολοφόνησαν με μεσαιωνικό τρόπο τον ηρωικό Ιερέα του χωριού Καρτέρι Ανδρέα Γ. Βασιλείου. Το ίδιο έπραξαν και στον συναιχμάλωτό του Πρόεδρο της Κοινότητας Σπαθαρατιού Βασίλειο Τσούπη.
9. Ίδρυσαν Κυβέρνηση Θεσπρωτίας «Κισλί Νάσιοναλ Σκιπετάρ» καλούμενη ΞΙΛΙΑ, Αλβανική Χωροφυλακή και κήρυξαν με κάθε επισημότητα την Αυτονομία της Θεσπρωτίας, αποβλέποντας στην προσάρτησή της στο Αλβανικό Κράτος.
10. Εβίασαν πλήθος γυναικών και απήγαγαν 50 νεάνιδες στα χαρέμια τους. Ελεηλάτησαν τον κινητό πλούτο της ευφορώτατης πεδιάδας του Φαναρίου όπως και το ζωικό. Το σύνολο των απαχθεισών και βιασθεισών γυναικών φθάνει τις 850.
11. Ένα από τα φρικαλέα εγκλήματα διαπράχθηκε στο χωριό Ραχούλι Παραμυθιάς, όταν την 24-8-1943 Μουσουλμάνοι προερχόμενοι από τη Μαζαρακιά, πήγαιναν για πλιάτσικο στο Φανάρι. Όταν έφθασαν στο Ραχούλι, αντελήφθηκαν τα άλογα των αδελφών Χαράλαμπου και Θανάση Αθανασίου και προσπάθησαν να τα πάρουν. Τα αδέρφια αντέδρασαν και για βοήθειά τους έτρεξε ο συγχωριανός Σωτήρης Αναστασίου. Οι Μουσουλμάνοι κατά τη συμπλοκή φόνευσαν κοντά στον Αγ. Γεώργιο τους τρεις Ραχουλιώτες και στη συνέχεια διέφυγαν με λεία τα τέσσερα άλογα.
Αποκορύφωμα της μεσαιωνικής εγκληματικότητας των μουσουλμάνων υπήρξε η εκτέλεση από τους ΝΑΖΙ με τη συνδρομή τους το πρωί της 29ης Σεπτεμβρίου 1943 των 49 Προκρίτων της Παραμυθιάς, οι οποίοι με την ατίμητη θυσία τους κατατάχθηκαν αυτοδίκαια στο χώρο της αθανασίας. Από τους εκτελεσθέντες ήταν: Ένας Ιερέας με το παιδί του, Αρχιερατικός Επίτροπος της Μητρόπολης Παραμυθιάς, ένας καθηγητής φιλόλογος, ο Γυμνασιάρχης, δύο Καθηγητές, ένας γιατρός, τρεις Δάσκαλοι, από τους οποίους ο ένας ήταν Δ/ντής του Σχολείου, ένας Ταχ. Υπάλληλος, τρεις Υπάλληλοι του Δήμου, ένας λογιστής, ο Δ/ντής της Αγροτικής Τράπεζας, ένας Βιβλιοπώλης (το καλύτερο Βιβλιοπωλείο Παραμυθιάς), έξι Παντοπώλες, τέσσερις καφεπώλες, ένας αγωγεύς, δύο σιδηρουργοί, όλοι οι έμποροι και ελεύθεροι επαγγελματίες. Το δράμα αυτό εκτυλίχθηκε σε αρχαία τραγωδία με την εκτέλεση ανηλίκων στην αγκαλιά των πατέρων τους. Και ενώ η Παραμυθιά τον προηγούμενο καιρό ήταν το εμπορικό και πνευματικό κέντρο της περιφέρειας και μελισσοβοούσε σε ζωντάνια, μετατράπηκε σε ένα απέραντο νεκροταφείο. Και μόνο το κλάμα των παιδιών και οι οδυρμοί των γυναικών μαρτυρούσε το κακό που έγινε.
Η σφραγίδα όμως των πολυάριθμων και απάνθρωπων εγκλημάτων τους παραμένει ανεξίτηλη και εδραιώνει με κύρος και διάρκεια την διεθνή καταδίκη τους. Και όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου τα Δικαστήρια των Ιωαννίνων με την υπ’ αριθ. 344/23-5-1945 Απόφαση Ειδικού Δικαστηρίου καταδίκασαν 1.930 Μουσουλμάνους, στην ποινή του θανάτου.
Υπάρχει συνεπώς στις ψευδολογίες και στις ανεδραίωτες και ανέντιμες ενέργειές τους το δεδικασμένο το οποίο είναι η άγκυρα της κοινωνικής γαλήνης. Κυρίως υπάρχει το εδραιωμένο και αναμφισβήτητο δίκαιον το οποίο ποτέ δεν μπορεί να μεταβιβασθεί εις τους εγκληματίσαντες Μουσουλμάνους και τους απογόνους τους. Επί πλέον η όλη ανθελληνική και εγκληματική δράση των Μουσουλμάνων της Θεσπρωτίας, έχει περιγραφεί και καταδικαστεί με την απόφαση του Μαρτίου 1947 του Κλιμακίου της Επιτροπής Ερεύνης του ΟΗΕ.