Ο Κρόιφ και η φανέλα με το νούμερο «δεκατέσσερα»!.

.- Γράφει η ΤΖΕΝΝΥ Π. ΣΙΑΜΑΛΕΚΑ

Σας ζητάνε, είπαν στον Πρόεδρο.
Ποιος; Η κ. Κρόιφ.
Πάααλι αυτή! Να της πείτε, ότι λείπω.
Δεν γίνεται. Έχει δει έξω το Volvo σας.
Καλά, είπε ο Πρόεδρος, ας περάσει.
Η κυρία Κρόιφ ψηλή, ξερακιανή, με διαπεραστικό βλέμ-μα μπήκε στο γραφείο του Προέδρου με μια σβελτάδα αθλητική…
Παράξενο αλήθεια για την ηλικία της αλλά και για την εξουθενωτική 12ωρη εργασία της… Η κυρία Κρόιφ ήταν καθαρίστρια. Καθάριζε καθημερινά, με σχολαστικότητα, γραφεία, αίθουσες, αποδυτήρια κι ότι άλλο τέλος πάντων περιελάμβανε το φημισμένο γήπεδο του Άγιαξ.
-Μου είχατε υποσχεθεί, ότι θα μου απαντήσετε σήμερα, είπε στον Πρόεδρο.
Ναι, πως… Ακούστε κ. Κρόιφ, η Ποδοσφαιρική Ακαδημία έχει πολύ αυστηρούς όρους. Δεν μπορούμε να εγγράφουμε μαθητές, επειδή η μητέρα τους υποστηρίζει, ότι έχουν ταλέντο.
Η κ. Κρόιφ σήκωσε ενοχλημένη τα φρύδια.
-Δεν σας ζήτησα να τον γράψετε, σας ζήτησα να τον δοκιμάσετε.
Ο Πρόεδρος έμεινε για λίγο σιωπηλός. Τι θράσος πια αυτή η γυναίκα! Ποια νομίζει ότι είναι… Πώς τολμά και του απευθύνεται έτσι…
Μήνες τώρα πιέζει φορτικά τεχνικούς και προπονητές, επιμένοντας να δώσουν μια ευκαιρία στον γιο της… Αλλά βέβαια αν ο γιος της μαρκάρει τόσο σκληρά όσο η μάνα του τότε… εντάξει. Εντάξει Φέρτε τον αύριο, που θα είναι εδώ κι ο Μπάκινγκχαμ.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’50, ο μικρός Γιόχαν Κρόιφ, ήταν ένα αδύνατο παιδί, ένας κοκαλιάρης, όπως τον έλεγαν οι συμμαθητές του, με άκοπα ξανθά μαλλιά, περίεργα σιωπηλός, σχεδόν απρόσιτος, έτοιμος πάντα να ξεκινήσει ένα ζωηρό καυγά. Ο Γιόχαν έπληττε θανάσιμα στις σχολικές αίθουσες. Αυτό που τον ενδιέφερε ήταν η μπάλα. Κι έπαιζε ασταμάτητα στα πεζοδρόμια της γειτονιάς του, σ’ ένα εργατικό προάστιο του Άμστερνταμ.
Σ’ αυτό το προάστιο, σε απόσταση 350 μέτρων από το φτωχικό σπίτι των Κρόιφ, ήταν το γήπεδο του Άγιαξ. Δηλαδή ήταν το κέντρο του κόσμου για τον πιτσιρικά. Στο γήπεδο λοιπόν η μητέρα του δούλευε ως καθαρίστρια απ’ όταν πέθανε ο πατέρας του Γιόχαν. Ο Μάνους Κρόιφ πέθανε πολύ νέος από έμφραγμα και το μικρό παντοπωλείο, που είχε, έκλεισε.
Η συνέχεια είναι λίγο – πολύ γνωστή. Ο Κρόιφ μεγαλούργησε στον Άγιαξ… Και μαζί με τον προπονητή του, τον Ρίνους Μίχελς, δημιούργησαν μια ξεχωριστή κατηγορία ποδοσφαίρου, που όμοια μέχρι τότε δεν υπήρχε… Το λεγόμενο «Total Footballe»… που υιοθετεί ακόμα και σήμερα η θεϊκή Μπαρτσελόνα.
•••
Βέβαια, ανέκαθεν ο Άγιαξ ήταν μια σημαντική ευρωπαϊκή ομάδα. Στη δεκαετία όμως του ’70 έπαψε νάναι σημαντική. Έγινε η πρώτη των πρώτων! Μόνο και μόνο γιατί είχε: Τον Κρόιφ στο χορτάρι. Και τον Ρίνους Μίχελς στον πάγκο.
Ακόμη κι όσοι δεν ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο… αγαπούσαν τον Άγιαξ. Είτε έπαιζαν στο πρωτάθλημα, είτε στο κύπελλο, είτε στο Μουντιάλ… Οι Ολλανδοί έβρισκαν πάντα τον τρόπο να σε κάνουν να χαρείς! Να διασκεδάσεις με το παιχνίδι… Να πεταχτείς από την καρέκλα, από την κερκίδα… Και ν’ αναφωνείς μαζί με τον Διακογιάννη:
-Μιούρεν σε Κάιζερ. Κάιζερ σε Κρολ… Ο Κρολ πλασάρει στον Νέεσκενς. Ο Νέεσκενς πλησιάζει επικίνδυνα τα δίχτυα του αντιπάλου και δίνει πάσα στον Βαν Ντάικ… Ο Βαν Ντάικ με ένα δυνατό σουτ! Η μπάλα είναι άουτ.
«Πως μας ενώνει και πως μας δονεί του Διακογιάννη η φωνή».
Όταν ο Κρόιφ χτυπούσε πέναλτι… (εκείνο ειδικά το εξωπραγματικό πέναλτι του 1982… με πάσα! Στον Όλσεν)… Το φαγητό άρπαζε στην κουζίνα… Το μωρό στην κούνια έμενε ατάιστο… Και η κυκλοφορία στους δρόμους σχεδόν διακόπτονταν. Ο Έλληνας της δεκαετίας του ’70 έδινε για τον Άγιαξ την ψυχή του.
•••
Και ενώ το Χουντικό καθεστώς ήταν ένα ατέλειωτο «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Κι ενώ για τον κάθε αριστερό ή έστω αριστερίζοντα, η θηλειά στο λαιμό τον έπνιγε κυριολεκτικά… στα γήπεδα εν τούτοις γίνονταν χαμός! Είχε ποδοσφαιροποιηθεί η Ελλάδα απ’ άκρο σ’ άκρο. Ούτε φορολογικό έπαιζε… Ούτε ασφαλιστικό. Έπαιζε ο ΠΑΟ με τον Ερυθρό Αστέρα! Και η κάθε γιαγιά και του πιο ξεχασμένου –της επικράτειας- χωριού, ήξερε πάραυτα τη βασική εντεκάδα του Πούσκας.
-Δομάζος, Οικονομόπουλος, Καμάρας, Βλάχος… στάκα ένα λεπτό ν’ αρμέξω ψίχα την κατσίκα και θα σ’πω και τσ’ υπόλοιπους.
-Πρρ, πρρ… Κοντήλω, πρρ… ώρσε μωρή… θα μ’ γυρίσ’ του καρδάρ… Αστόισα, που σταμάτσα παιδάκι μ’… Αντωνιάδης, Ελευθεράκης, Καψής, Φυλακούρης, Τομαράς, Γραμμός… Μ’ αυτούς νικήσαμαν την Έβερτον παιδ’μ… Μ’ αυτούς θα νικήσουμε και στο… το λησμονάω.
-Στο Γουέμπλεϊ γιαγιά. Σ’ αυτό.
Και νάταν μόνο τα περήφανα γηρατειά; Εδώ κοτζάμ Δέσποινα Παπαδοπούλου ήταν σ’ όλα τα ματς πρώτο τραπέζι πίστα! Όλα κι όλα, η Δέσποινα «εντίμως» εξ αρχής είχε ταυτοποιηθεί, ως original ΑΕΚτζού. Στη διαδρομή όμως του ΠΑΟ προς του Γουέμπλεϊ όχι μόνο δεν έλειψε στιγμή από τις εξέδρες αλλά ΑΠΑΙΤΗΣΕ ν’ ασπάζεται θερμά και εγκάρδια, έναν-έναν τους ποδοσφαιριστές, μετά από κάθε νίκη.
Αυτή της η επιθυμία είχε αποτελέσει τον προσωπικό εφιάλτη των αγωνιζομένων. Και πιστεύω, πως αυτή ήταν η αιτία που ο Άνθιμος Καψής έβαλε το μοιραίο αυτογκόλ, στον περίφημο τελικό.
Ο ΤΕΛΙΚΟΣ! Τι νύχτα κι αυτή! 2 Ιουνίου του 1971... Καλοκαιράκι... Πορτοπαράθυρα ανοιχτά... Δρόμοι έρημοι... Σε απευθείας αναμετάδοση – μέσω Γιουροβίζιον – για 100.000.000 τηλεθεατές σ’ όλο τον πλανήτη! Ο διαιτητής σφύριξε την έναρξη στις 21:45 ώρα Ελλάδος.
Η ανάσα της πτωχής, στρατιωτικοποιημένης Ελλάδας ακούγονταν βαριά στο Λονδίνο.
«ΕΝΤΕΚΑ ΕΣΕΙΣ. ΕΝΤΕΚΑ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΟΙΤΑΤΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ». Είπε ο Πούσκας στους παίχτες του, ένα λεπτό πριν βγουν στον αγωνιστικό χώρο.
Κι ύστερα; ύστερα σιωπή. Κατάνυξη. Ακόμα και οι γάτες κατέβηκαν από τα κεραμίδια... Ακόμα κι ο «Συνταγματάρχης Βαρτάνης» έπαψε να αναζητά τον Έκτορα Ψάχο. Ακόμα κι οι καλόγεροι μέτραγαν στα κομποσκίνια τους... τα κόρνερ και τα σουτ.
•••
Πόσο λυτρωτικό είναι αλήθεια να μην απασχολεί το μυαλό σου ο Σόιμπλε... ο Ντάισεμπλουμ... ο Κατρούγκαλος... το Διεθνές Νομισματικό... το Grexit του Ελληνικού Ποδοσφαίρου! Μάλιστα, τόδαμε κι αυτό! Και ΔΕΝ συναρπάζει. και ΔΕΝ ψυχαγωγεί. Και ΔΕΝ συγκινεί... Κι απίστευτα χρηματικά ποσά δαπανώνται ή ξεπλένονται αναλόγως... Κι ο Κοντονής την τελευταία στιγμή τα βρήκε με τη Fifa για να αρχίσει πάλι το Κύπελλο Ελλάδος.
Πόσα άραγε Exit ακόμα θα υποβαθμίσουν την καθημερινότητά μας; Πόσες αδέξιες ντρίπλες θα κάνουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις μας για να μας αποδείξουν, ότι δεν υπάρχει πια «μαγεία» υπάρχει μόνο αφραγκία...
Και γιατί πρέπει να φεύγουν τόσο νωρίς άνθρωποι σαν τον Γιόχαν Κρόιφ; Το «14» που ταυτίστηκε με τον άνεμο... Αυτός ο πρίγκιπας των γηπέδων, που κανένας ποτέ δεν μπόρεσε να μαρκάρει, γιατί κανένας δεν προλάβαινε να καταλάβει πού βρίσκεται!
-Υπάρχει μόνο μία μπάλα στο ποδόσφαιρο, οπότε πρέπει να την έχεις – έλεγε συχνά ο ιπτάμενος Ολλανδός... Ή το γνωστό: «Αν δεν είσαι εκεί. Είτε πήγες πολύ νωρίς, είτε άργησες».
Γράφτηκε για τον Κρόιφ, πως χόρεψε με την μπάλα καλύτερα από τον Νουρέγιεφ. Πως είχε ένα αφύσικο – πέρα από κάθε λογική – κοντρόλ. Πως ήταν ο Πυθαγόρας! Ναι ο Πυθαγόρας με ποδοσφαιρικά παπούτσια... Εξ αιτίας της απόλυτης γεωμετρίας του γηπέδου, που κατείχε και ανέπτυσσε στο παιχνίδι... Πώς σταμάταγε απότομα στις πιο κρίσιμες φάσεις και επιτάχυνε από την αρχή.
-Έπαιζε μπάλα τελικά ο Κρόιφ; Ή σκάκι; Ποιος ξέρει; Κανένας δεν μπορεί να ξέρει, πώς λειτουργεί ο νους ενός ανθρώπου με τόσο υψηλό IQ.
•••
Όπως και νάχει, «Η φανέλα με το νούμερο 14» έχει εντυπωθεί στο μυαλό μας, συνώνυμη με την κίνηση, με τον αέρα, με το άπιαστο. Ό,τι ακριβώς δηλαδή χρειαζόμαστε για να φρεσκάρουμε λίγο τη σκέψη μας που έχει βαλτώσει στα λασπόνερα των Αξιολογήσεων, των συμφωνιών, που δεν κλείνονται, των περικοπών, των συντελεστών, των επικουρικών, των φόρων κι όλων των –ων που λιμνάζουν και περιχαρακώνουν την ύπαρξή μας.
Κι όπως είπε κι ο «πολύς» και άτακτος και επιρρεπής σε ακολασίες, Ντιέγκο Μαραντόνα: Αντίο Κοκαλιάρη! Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ!
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.