Απαιτείται εθνικό σχέδιο για το προσφυγικό!

- Του Dr. ΠΕΤΡΟΥ ΤΣΟΔΟΥΛΟΥ*

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, οι πρόσφυγες και εν γένει το προσφυγικό είναι ίσως το μοναδικό θέμα που απασχολεί σε καθημερινή βάση την Ελληνική κοινωνία. Όλοι σχεδόν οι φορείς τόσο της κεντρικής διοίκησης όσο και της τοπικής, αφιερώνουν ατέλειωτες ώρες σε συσκέψεις και συνέργειες  για το συγκεκριμένο θέμα. Παράλληλα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αφιερώνουν μεγάλο μέρος του ειδησεογραφικού και όχι μόνο τηλεοπτικού τους χρόνου, για τους πρόσφυγες και για εκείνους, δηλαδή τους φορείς, που ασχολούνται με αυτούς.
Φυσικά, όταν πρόκειται για ανθρώπους και ιδιαίτερα

για μικρά παιδιά που υποφέρουν και δεινοπαθούν, ανεξαρτήτου καταγωγής, θρησκευτικών πεποιθήσεων και πολιτικών τοποθετήσεων, εμείς ως άνθρωποι πολιτισμένοι και γαλουχημένοι με τις υπέρτατες αρχές του Ελληνορθόδοξου Χριστιανισμού, ασφαλώς κατανοούμε, ανιδιοτελώς προσφέρουμε και σίγουρα συμπάσχουμε. Άλλωστε, το αίσθημα της έμπρακτης αλληλεγγύης προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο, είναι ένα από τα πολλά χαρακτηριστικά του γένους μας, που εκτός των άλλων, δείχνουν την διαφορετικότητα της Ελληνικής κουλτούρας σε σχέση με εκείνη των υπολοίπων Ευρωπαίων. 

Όμως, το συγκεκριμένο θέμα δεν είναι καθόλου απλό και ως εκ τούτου δε δύναται να αντιμετωπιστεί μονομερώς, όσο αγαθές προθέσεις και αν υπάρχουν από φορείς, οργανώσεις και πολίτες. Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα πανευρωπαϊκό πολυσύνθετο και πολύμορφο πρόβλημα οι διαστάσεις και οι πτυχές του οποίου δεν έχουν ακόμη αναδειχθεί πλήρως. Οι καθημερινές πολυάριθμες και ανεξέλεγκτες ανθρώπινες εισροές αλλοδαπών στη χώρα μας, προέρχονται από διάφορες χώρες και συνεπώς δεν δύναται να χαρακτηριστούν όλοι ως πρόσφυγες που προστατεύονται από το διεθνές δίκαιο. Είναι, αποδεδειγμένο ότι, ανάμεσα τους βρίσκονται οικονομικοί μετανάστες, λαθρομετανάστες καθώς και διάφοροι άλλοι οι οποίοι βρίσκονται σε εντεταλμένη αποστολή εξόντωσης των Ευρωπαίων «απίστων», μεταξύ των οποίων και μικρών παιδιών, οι οποίοι διαπράττουν τα… αμαρτήματα να διασκεδάζουν σε συναυλίες, να περιμένουν το συρμό του Μετρό σε κάποια αποβάθρα, να περιμένουν σε κάποια αίθουσα αφίξεων, να κάνουν βόλτα στην πόλη τους, να πιστεύουν σε κάποιον άλλο Θεό κ.τ.λ.   
Όπως σεβόμαστε τον πόνο που βιώνουν οι πραγματικοί πρόσφυγες, οφείλουμε να σεβαστούμε και τον πόνο όλων εκείνων που έχασαν άδικα κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο στις πρόσφατες επιθέσεις αυτοκτονίας των ισλαμιστών καθώς και την δικαιολογημένη ανησυχία που επικρατεί σήμερα σε ολόκληρη την Ευρώπη από τις αλλεπάλληλες απειλές που συστηματικά διαχέουν οι ίδιοι πάντα ισλαμικοί κύκλοι. Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι όλοι θεωρούνται εν δυνάμει στυγνοί εγκληματίες, απλά θα πρέπει να καταλάβουν όλοι (πρόσφυγες, μετανάστες, πολιτεία, ακτιβιστές, εθελοντικές οργανώσεις κ.τ.λ.) πως τα δικαιώματα που έχουν οι πρόσφυγες και οι τυπικοί μετανάστες που εισρέουν καθημερινά στη χώρα μας, σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να καταστρατηγούν εκείνα των εδώ πολιτών. Ο Ελληνικός λαός, παρότι ζει το δικό του δράμα, έδειξε από την πρώτη στιγμή την φιλοξενία του προσφέροντας ανιδιοτελώς απλόχερα από το στέρημά του, χωρίς διακρίσεις και προϋποθέσεις. Αυτός δε είναι ένας επιπλέον λόγος για τον οποίο επιβάλλεται από όλους αυτούς ο ύψιστος σεβασμός της καθημερινότητας, της προσωπικότητας και της θρησκευτικής πίστης  του κάθε Έλληνα.             
Επιπλέον, λόγω όλων αυτών, εάν δεν ληφθούν άμεσα τα ενδεικνυόμενα μέτρα και δεν τεθούν τα επιβεβλημένα όρια μέσα στα οποία θα πρέπει να κινούνται όλοι οι εμπλεκόμενοι (αλλοδαποί, οργανώσεις, πολιτεία), τότε διατρέχουμε ως κοινωνία έναν ακόμη σοβαρότατο κίνδυνο, εκείνο της μετάλλαξης των τωρινών συναισθημάτων εκ μέρους των πολιτών και από τα αρχικό στάδιο του οίκτου, να μεταβούμε στο επόμενο της αμφισβήτησης και στη συνέχεια σ’ εκείνα της αγανάκτησης και της οργής. Διότι, όσο περνάει ο καιρός της παρατεταμένης, ανεύθυνης και πρόχειρης αντιμετώπισης του από την Ελληνική και Ευρωπαϊκή ηγεσία, τόσο αυξάνει η κούραση και ο εκνευρισμός όλων. Κάτι που όχι μόνο δε βοηθάει, αλλά αντιθέτως, λειτουργεί ως αναμμένο βραδύκαυστο φυτίλι που βρίσκεται ανάμεσα σε τσακισμένα βαρέλια με μπαρούτι. Δυστυχώς, τα πρώτα μηνύματα έχουν είδη σταλεί, από τους «οργανωμένους» καταυλισμούς και ιδίως από τους αυτοσχέδιους που βρίσκονται στις προβλήτες των λιμανιών.  Βέβαια, το ζητούμενο είναι εάν και κατά πόσο η ενασχολούμενη με το θέμα  «μετριότητα» τα έχει λάβει ή εξακολουθεί να αναζητά στις σκηνές των καταυλισμών τους θεσμικούς επενδυτές που θα φέρουν την ανάπτυξη;    
Πάντως, το γεγονός ότι η καθημερινότητά μας στρέφεται κατ’ αποκλειστικότητα και προτεραιότητα γύρω από το προσφυγικό – μεταναστευτικό, σαν να είναι το μοναδικό πρόβλημα που μας απασχολεί, αυτό δεν σημαίνει ότι ζούμε σε άλλη χώρα κι όχι στην Ελλάδα των μνημονίων, μην τρέφετε αυταπάτες. Είμαστε στη χώρα όπου οι Έλληνες άστεγοι εξακολουθούν να ζούνε στα πεζοδρόμια. Όπου πολλοί Έλληνες αναζητούν καθημερινά την τροφή τους στα σκουπίδια. Όπου πολλά Ελληνόπουλα λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία. Όπου έχουμε την παγκόσμια πρωτοτυπία να διώχνουμε από τη χώρα τους ικανούς Έλληνες. Όπου πολλοί μικρομεσαίοι Έλληνες επιχειρηματίες έχουν γίνει από νοικοκυραίοι επαίτες. Όπου η λίστα με τα ονόματα των Ελλήνων «οικονομικών» θυμάτων μεγαλώνει διαρκώς. Όπου καθημερινά όλο και περισσότεροι Έλληνες περνούν την πόρτα της ανέχειας. Όπου οι διεφθαρμένοι εμφανίζονται πολέμιοι της διαφθοράς και οι ανήθικοι υποστηρικτές της ηθικής. Όπου όλοι οι Έλληνες, και ιδίως οι μη έχοντες, καλούνται να πληρώνουν άδικους, παράλογους και εξαντλητικούς φόρους. Όπου οι αντοχές και οι ανοχές των Ελλήνων δοκιμάζονται σε καθημερινή βάση. Όπου η κρατική πρόνοια χορηγείται στους ανήμπορους Έλληνες με το σταγονόμετρο. Όπου το λάβαρο του πολιτικού ψέματος εξακολουθεί επιμελώς να κυματίζει ανέμελα.  Τέλος, ζούμε στη χώρα όπου η καθημερινότητα των περισσοτέρων πολιτών, έχει χαρακτηριστεί από μια «συμμορία» αδίστακτων οικονομικών εκτελεστών, ως «κόκκινη και το μέλλον τους ως «μαύρο», ή μήπως όχι;                     
Γι’ αυτό λοιπόν, επιβάλλεται η αντιμετώπιση – διαχείριση του προσφυγικού – μεταναστευτικού προβλήματος, που εδώ και μήνες απασχολεί την Ελληνική κοινωνία με την πρέπουσα σοβαρότητα και υπευθυνότητα.   Είναι επιβεβλημένη η σύνταξη ενός εθνικού στρατηγικού σχεδίου δράσης,  βάσει του οποίου θα γίνονται όλες οι κινήσεις και ιδιαίτερα θα καθορίζονται τα αυστηρά όρια μέσα στα οποία θα κινούνται όλοι όσοι επιθυμούν να συμβάλλουν. Οι μεμονωμένες ενέργειες από διάφορες οργανώσεις και φορείς, χωρίς την έγκριση και εποπτεία της επίσημης πολιτείας, θα πρέπει να σταματήσουν άμεσα, διότι πολλά ακούγονται και πολύ περισσότερα εννοούνται περί ιδιοτελής δράσης. Συνεπώς, για να μην καλλιεργούνται φήμες και υπόνοιες, καλό θα είναι να υπάρχει απόλυτη διαφάνεια και τα πάντα αναρτημένα στη «Διαύγεια», ο νοών νοείτω.
Παράλληλα, ας έχουν υπόψη όλα το πολιτικά κόμματα πως το θέμα έχει και εθνικές διαστάσεις και ως εκ τούτου δεν σηκώνει μικροκομματικές αντιπαραθέσεις και στείρες αντιπολιτευτικές τακτικές. Τώρα, εάν κάποιο κόμμα πιστεύει ότι έχει μια ολοκληρωμένη και τεκμηριωμένη πρόταση που θα συντελέσει στην εξομάλυνση του προβλήματος, οφείλει υπεύθυνα να την καταθέσει, διαφορετικά είναι προτιμότερο και ωφελιμότερο για τη χώρα να σιωπά.
Επίσης, ορισμένες πολιτικές ευρωπαϊκές ηγεσίες θα πρέπει επιτέλους να σοβαρευτούν και να πάψουν να στρουθοκαμηλίζουν. Δε χρειάζεται καμία ιδιαίτερη πνευματική ικανότητα για να κατανοήσουν πως, το πρόβλημα δεν το δημιούργησε η Ελλάδα και ότι θα πρέπει να αντιμετωπιστεί από κοινού με ξεκάθαρες και πολιτισμένες λύσεις. Η μέχρι τώρα αποφυγή – αναστολή εύρεσης λύσης, πέραν του ότι οξύνει το πρόβλημα, διαφθείρει συνειδήσεις, καλλιεργεί τον φανατισμό, ξυπνά πάθη, ανατρέπει την κοινωνική ομαλότητα, κλονίζει αξίες και δίνει τη δυνατότητα σε άτομα και σε ομάδες να λειτουργήσουν σε βάρος των πολιτών. Άλλωστε, ας μην λησμονούν τη Διακήρυξη του 1951 του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και την αναθεώρηση αυτής από το Πρωτόκολλο του 1957 της  Ύπατης Αρμοστείας του Ο.Η.Ε. που υπογράφθηκε από όλα τα ευρωπαϊκά κράτη.
Εκεί, μεταξύ των άλλων αναφέρεται πως «από τη στιγμή που ένας άνθρωπος χαρακτηριστεί πρόσφυγας, τότε έχει το δικαίωμα να ταξιδέψει ελεύθερα και νόμιμα στις χώρες που έχουν υπογράψει τη Διακήρυξη», ενώ σε άλλο σημείο συνεχίζει «από τη στιγμή που πιστοποιείται ως πρόσφυγας, τότε είναι υπό την αιγίδα και την απόλυτη προστασία του Οργανισμού». Ας φροντίσουν λοιπόν, έστω και τώρα, ορισμένοι ευρωπαίοι πολιτικοί να λάβουν γνώση του περιεχομένου της εν λόγω διακήρυξης, που φυσικά η χώρα τους έχει αποδεχθεί και συνυπογράψει. Παράλληλα, ας σταματήσουν να βαρβαρίζουν, γιατί πέραν του ότι, διατρέχουν τον κίνδυνο να βρεθούν οι ίδιοι στο περιθώριο, μικρό το κακό, υπάρχει το ενδεχόμενο να καταχωρηθεί στις σελίδες της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας ιστορίας  ότι, εκείνο που τελικά χωρίζει τον ανθρωπισμό – πολιτισμό - προοδευτισμό από την απανθρωπιά – βαρβαρότητα - συντηρητισμό, είναι οι φράχτες τις ντροπής και της προπαγάνδας που φέρουν το λογότυπο «MADE IN EUROPΕ».
Τέλος, η κοινή λογική επιτάσσει ότι, για να αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα θα πρέπει αρχικά να αναζητήσουμε τα πραγματικά αίτια γέννησης αυτού και στη συνέχεια να προβούμε στην ανεύρεση λύσεων. Συνεπώς, τίθεται το ερώτημα: πια είναι τα γενεσιουργά αίτια του συγκεκριμένου προβλήματος; Η απάντηση είναι τα δεινά που προκαλούν οι πολεμικές συγκρούσεις που μαίνονται, εδώ και χρόνια, στις πατρίδες τους. Άρα, θα πρέπει σύσσωμη η διεθνής κοινότητα και οι παγκόσμιοι οργανισμοί, αφού ξεπεράσουν τα εμπόδια από τα οφέλη του πολέμου που αποκομίζουν οι λίγοι ασυνείδητοι, να φροντίσουν τάχιστα για τον τερματισμό αυτού, ώστε να ωφεληθούν από την ειρήνη όλοι οι υπόλοιποι ευσυνείδητοι.  Ωφέλιμες θεωρώ ότι θα είναι οι παρακάτω σκέψεις του Μ. Ναπολέοντα: «Το θέαμα του πεδίου της μάχης μετά τη σύγκρουση αρκεί, για να εμπνεύσει τους ηγεμόνες με την αγάπη προς την ειρήνη και με τη φρίκη προς τον πόλεμο».
***
Αντί επιλόγου: Μπορεί κάποιος σημερινός «υπεύθυνος» ευρωπαίος πολιτικός «ηγέτης», να φανταστεί τι θα γίνει εάν κάποια στιγμή οι Κινέζοι πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς – μετανάστευσης προς την Ευρώπη;    
Καλή Ανάσταση σε όλους μας!

*Ο Dr. Πέτρος Τσόδουλος είναι Οικονομολόγος - Γενικός Διευθυντής του Γηροκομείου Ζωσιμάδων