…Και ο λαός κομπάρσος!

- Του ΒΑΣΙΛΗ ΑΣΩΝΙΤΗ*

• Ο στρόβιλος της κρίσης γονάτισε το γόητρο της χώρας. Το μεγαλύτερο ίσως δίλημμα στην σύγχρονη ιστορία της. Ο κίνδυνος της οικονομικής και πολιτικής έκρηξης είναι υπαρκτός.

Η αδύναμη ελληνική οικονομία δεν μπορεί ν’ αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις  της. Βυθίζεται όλο και περισσότερο στο τέλμα της ύφεσης.  Αρνητικοί ρυθμοί ανάπτυξης και αυξανόμενο χρέος διευρύνουν το δημοσιονικό άνοιγμα.  Η ευρωπαϊκή κολλεκτιβική  βοήθεια δεν άγγιξε την ουσία. Έγινε μπούμεραγκ και επέστρεψε για την αποπληρωμή παλαιοτέρων υποχρεώσεων. Σε μας έμεινε το συνεχές βύθισμα της πραγματικής οικονομίας, το Grexit  και το μεγάλωμα της εξάρτησης.
Αναντίρρητα δεν βοηθάμε όμως και εμείς την τύχη μας. Βλέπουμε  την λύτρωσή μας στο ίδιο πάντα λάθος . Φαύλος ο κύκλος! Από την αρχή και πάλι οι μοντέρνοι Σίσυφοι.  Λέτε να είναι τυχαία η αναφορά του στην ελληνική μυθολογία;  Η Ελλάδα φτωχαίνει και η επόμενη κυβέρνηση είναι και πάλι η προηγούμενη, παρ όλα τα λάθη και τις αδυναμίες της. Σκηνικό το ίδιο, αλλά και το σενάριο  για την ανικανότητα της κάθε προηγούμενης κυβέρνησης δεν διαφέρει, εκτός από κάποιες μικροδιορθώσεις. Κομπάρσος ο λαός και αιώνια η ελπίδα!
Μήπως και άλλες χώρες δεν είχαν προβλήματα;  Η ανατολική Ευρώπη επί 45 και πλέον χρόνια, η Γερμανία και η Ιαπωνία χώρες  κατεστραμένες μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η Κίνα με το ολοκληρωτικό της καθεστώς, το Ισραήλ μετά από τόσα χρόνια ξεριζωμού, αλλά και η Αμερική,  η Αυστραλία, ο Καναδάς. Χώρες χωρίς προϊστορία και πολιτισμούς, χωρίς εθνική ομοιογένεια, γλωσσικά και θρησκευτικά διαφοροποιημένες. Και όμως αναστήθηκαν, οργανώθηκαν και μεγαλουργούν.  Οδηγός τους το όραμα,

πειθαρχία, η εργατικότητα, η πίστη και η αγάπη τους για την παλιά και τη νέα τους Πατρίδα.
✴✴✴
Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν πρόβλημα μειωμένης ζήτησης των προϊόντων της. Δεν ήτανε πρόβλημα υποαπασχόλησης του παραγωγικού δυναμικού της οικονομίας. Ήταν πρόβλημα έλλειψης οράματος, οργάνωσης, αναπτυξιακού μοντέλλου, έρευνας και ανταγωνιστικότητος. Ήταν πρόβλημα διαφθοράς και έλλειψης πατριωτικής ευθύνης .
Και φτάσαμε στο σημείο να γίνουν οι συμπληγάδες το επικίνδυνο πέρασμα που συνθλίβει κάθε υγιή προσπάθεια για ανάπτυξη με μια διαφοροποιημένη κοινωνία, στηριγμένη σ’ ένα παχύσαρκο, μαλθακό και πολυδάπανο δημόσιο μηχανισμό, που αποθαρύνει κάθε νεοεπενδυτική σκέψη με τις γνωστές αλχημικές διαδικασίες της σκόπιμης καθυστέρησης. Κι έγινε η συνταγή του δημοσιονομικού νοικοκυρέματος και η οργανωτική ανανέωση του κράτους, ανάγκη μιας πικρής θεραπείας και προϋπόθεση για το φτιάξιμο μιας ανταγωνιστικής και μοντέρνας οικονομίας, που νά βασίζεται στην ρεαλιστική αξιοποίηση των πολυτίμων συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας και στην κατάργηση της ρητορικής αναφοράς για μια αμμόχτιστη δημιουργία.
Υπεύθυνα πρέπει να εφαρμόζονται και στήν χώρα μας θετικές εμπειρίες αλλων λαών. Η γνώση του αξιώματος ότι «η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας ενός οργανισμού  ή επιχείρησης, είναι αποτέλεσμα της λογικοποιημένης οργάνωσης της εργασίας και όχι του αριθμού των απασχολουμένων»  οδηγεί σήμερα την Αγγλία με το 14.8%, την Αμερική με το 14,4 % και την Γερμανία με το 10 %  των απασχολουμένων στον δημόσιο τομέα, στην συνεπή εφαρμογή του και στην πρόοδο. Κι είναι το μήνυμα αυτό ακριβώς το αντίθετο από την δική μας πρακτική της σπατάλης και της μη παραγωγικότητας του 30,4% (ΟΟΣΑ).
Η οργανωτική και διαρθρωτική μεταρρύθμιση των δημοσίων οργανισμών και η εφαρμογή της σπαρτιατικής  κοινωνικής και οικονομικής φιλοσοφίας, της απομάκρυνσης των αρρωστημένων σωμάτων από τον υγιή κορμό μιας κοινωνίας, απελευθερώνει την επενδυτική δύναμη των δεσμευμένων κεφαλαίων από το βάρος της συνεχούς πριμοδότησης αρρωστημένων κρατικών επιχειρήσεων και κατευθύνει τα απελευθερωμένα  κεφάλαια σε παραγωγικές επενδύσεις.  Αντιπαραγωγικές και ζημιογόνες κρατικές επιχειρήσεις που επί χρόνια ζούσαν και ζούν στα πλαίσια του μονοπωλιακού προστατευτισμού του κράτους οδήγησαν στην de facto  οικονομική εξάντληση  του κεντρικού μηχανισμού, στην διαφοροποιημένη ερμηνεία της κοινωνικής δικαιοσύνης, την καστοποίηση των ατόμων της κοινωνίας και στην μείωση της ανταγωνιστικότητας της πραγματικής οικονομίας.
Η ιδιωτικοποίηση γίνεται τώρα επιταγή αναγκαιότητας για την  αναπτυξιακή προσπάθεια της χώρας και το μεταρρυθμιστικό  πνεύμα είναι διαρκής διαρθρωτική ανάγκη για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας . Κι έφτασε η στιγμή που και η συλλογική ευθύνη της Ευρωπαϊκής Οικογένειας θα πρέπει να βρεί επιτέλους την έκφρασή της στην ελάφρυνση της καταστροφικής και αγχωτικής επιβάρυνσης του χρέους, στην τεχνολογική και επενδυτική βοήθεια προς την  χώρα μας και στην αξιοποίηση του πλούσιου πνευματικού δυναμικού των νέων επιστημόνων μας και γνώμονα την αξιοπρέπεια.
✴✴✴
Καθήκον της πολιτικής, είναι το δόσιμο των χεριών σε μια καθολική προσπάθεια ανόρθωσης του τόπου  και το δυνάμωμα της χώρας. Η εθνική μας ταπείνωση και η αναγωγή της χώρας στην κατάσταση του ευρωπαίου ζητιάνου θα πρέπει να σβύσει, να προβληματίζει δυνατούς και αδυνάτους, πλούσιους και φτωχούς και να γίνει δύναμη. Η ρετσινιά του φουκαρά και του άχρηστου δεν κάνει διακρίσεις, όσο δυνατός και πλούσιος και εάν είναι ο ΕΝΑΣ . Η οικονομική ευρωστία της χώρας και η αναδιοργάνωση της κοινωνίας, έγινε πλέον υπαρξιακή αναγκαιότητα της φυλής μας.
Η φυγή του νέου αίματος της φυλής μας και του υγιούς πνευματικού δυναμικού από τον βιότοπό του είναι μήνυμα επικίνδυνο και έκφραση της σαρωτικής  επιδημίας που απομονώνει, αποδυναμώνει και εξαφανίζει κοινωνίες και έθνη. Λιβύη, Τυνησία, Ιράκ, Συρία, Αφγανιστάν και αυτή η πανάρχαια Αίγυπτος, ο σκαπανέας του αιώνιου πολιτισμού και  σιτοβολώνας της παγκόσμιας οικονομίας , κινδυνεύουν από μια νέα Γιάλτα. Λαοί  εγκαταλείπουν τις ρίζες τους στην αναζήτησή τους για ηρεμία και μια άλλη ζωή.
Οι αντιδράσεις της ελληνικής  κοινωνίας δεν είναι τυχαίες. Είναι εκδηλώσεις απογοήτευσης και απελπισίας ενός λαού που περιμένει και ελπίζει αλλά και  αναζητά...

✴✴✴
* Ο κ. Βασίλης Ασωνίτης, Ηπειρωτικής καταγωγής,
είναι οικονομολόγος με σπουδές
ως υπότροφος στη Γερμανία