Έτσι ήταν τότε η Πρωτομαγιά…

- Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ

Άδικα ψάχνουμε οι κάποιας ηλικίας, να ακούσουμε ή να δούμε σήμερα, κάτι που να μας θυμίζει αληθινή Πρωτομαγιά. Η βασική εκδήλωση έχει κομματικό και πολιτικό χαρακτήρα. Ακούς ομιλίες για την πολιτική κατάσταση, για τις αλλαγές που θα μπορούσαν να γίνουν για την καλυτέρευση της ζωής. Σχεδόν τα ίδια, τα συνηθισμένα.
Δεν ακούς κάτι που να σε απομακρύνει από τα ίδια και τα ίδια. Δεν χαίρεσαι πραγματικά τη φύση. Δεν ζεις την Πρωτομαγιά.
Όσοι, πάλι, παίρνουν το αυτοκίνητο και πάνε έξω από την πόλη παρκάρουν κοντά στο κέντρο ενός χωριού, παραγγέλουν

κάτι το ξεχωριστό από το καθημερινό, για να αισθανθούν ότι βρίσκονται στην εξοχή. Και αυτό είναι όλο…

***
Πού είναι τα χρόνια εκείνα, που γινόμασταν ένα με τη φύση. Πώς να ξεχάσουμε τις Πρωτομαγιές που χορταίναμε τραγούδια του Μάη. Τα τρανζίστορς αντικαθιστούν τα χαρούμενα τραγούδια των νέων, που έτρεχαν στην εξοχή να προϋπαντήσουν το Μάη που ερχόταν…
Όλα τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, με μικρά βουαγιάζ και ξηρά τροφή μαζί με το δάσκαλο ξεκινούσαμε, να συναντήσουμε το Μάη στην εξοχή…
Λουλούδια ας διαλέξουμε και ρόδα και κρίνα,
κι ελάτε να πλέξουμε στεφάνια μ’ εκείνα,
στο Μάη που σήμερα προβάλλει στη γη…
Αυτή ήταν η αρχή μιας σειράς τραγουδιών που μιλούσαν για το Μάη και για την Άνοιξη γενικά. Και συνεχίζαμε:
Ο Μάιος μας έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ
να τον προϋπαντήσουμε, παιδιά, στην εξοχή.
Φέρνει τραγούδια και χαρές, λουλούδια και δροσιά,
και μυρωδάτη εφόρεσε ωραία φορεσιά.
Δώρα στα χέρια του πολλά και όμορφα κρατεί
και τα μοιράζει γελαστός σε όποιον τα ζητεί.
Πάμε κι εμείς να πάρουμε, μη χάνουμε καιρό.
Μας φθάνει ένα τριαντάφυλλο, ένα κλαδί χλωρό.
Όταν φθάναμε στο εξωκκλήσι με τα πανυψηλα δέντρα και την καταπράσινη απλωσιά γύρω, ξαπλώναμε για λίγο στην πρασινάδα και συνεχίζαμε:
Ήρθε πάλι Άνοιξη, ήρθαν τα λουλούδια,
πράσινα η γη φορεί και ανθίζει το κλαρί
και παντού χαράς χοροί και χαράς τραγούδια.
Έλιωσαν στις κορυφές των βουνών τα χιόνια,
άνοιξ’ η τριανταφυλλιά και στην πρώτη τους φωλιά
ήρθαν πάλι τα πουλιά ήρθαν και τ’ αηδόνια.
Ολ’ η φύση χαρωπή χαίρεται και θάλλει,
ψάλλετε και σεις παιδιά με χαρούμενη καρδιά!
Ο χειμώνας τα κλαδιά θα μαράνει πάλι…
Τα παιχνίδια στο παχύ πράσινο χαλί στολισμένο με άπειρα χρώματα λουλουδιών ήταν κάτι το ανεπανάληπτο, κάτι που με νοσταλγία ερχόταν στη θύμησή μας στις δεκαετίες που ακολούθησαν και μας ακολουθούν… Το μεσημέρι απλώναμε στις σκιές των πανύψηλων δέντρων τα φαγητά μας. Το δροσερό αεράκι του Μάη μυρωμένο από το άρωμα των λουλουδιών, που πλημμύριζαν σ’ όλη την έκταση δημιουργούσαν ατμόσφαιρα παραδείσου…
Όταν πλησίαζε η ώρα της επιστροφής ετοίμαζε καθένας το μαγιάτικο στεφάνι με αγριολούλουδα που μοιάζουν πολλές φορές ωραιότερα από τα λουλούδια που καλλιεργούνται στους ανθόκηπους. Το στεφάνι αυτό προορίζονταν να κρεμαστεί στην εξώπορτα του σπιτιού. Κόβοντας τα λουλούδια ακούγονταν και το τραγούδι:
Χορεύει το πρόβατο τ’ αρνάκι βελάζει
κι από’να αγκαθόβατο δροσούλα σταλάζει…
Στο Μάη, που σήμερα προβάλλει στη γη.
Εκεί αισθάνεσαι την Πρωτομαγιά που πρέπει.
Σήμερα, δυστυχώς, κάποια χωριά κατέληξαν πραγματικές νεκρές πολιτείες. Εκείνα δε που έχουν αρκετό κόσμο έλκονται περισσότερο προς την αστικοποίηση. Τους αρέσει περισσότερο να μιμούνται τη ζωή των πόλεων και αδιαφορούν για τη χαρά που τους προσφέρει απλόχερα η φύση.