«Δεν φταίει ο ίδιος, τόσος ήτανε…»

Καθώς η κοινωνία βουλιάζει όλο και χειρότερα, αναζητάμε τον κύριο υπεύθυνο της συμφοράς. Και ως Έλληνες πάντα η ευθύνη βρίσκεται σε όλους τους άλλους εκτός από εμάς. Οι συνήθεις κατηγορίες και ύποπτοι: το σύστημα, οι πολιτικοί, η Ευρώπη, οι Εβραίοι και οι Αμερικάνοι με το ΝΑΤΟ. Ευτυχώς σταμάτησαν οι κυβερνητικοί το τροπάριο που έψελναν όταν ήταν στην αντιπολίτευση και φώναζαν: «Αμερικάνοι φονιάδες των λαών». Αλήθεια τι φταίει σε τούτον τον τόπο άλλα να φωνάζουμε, όταν βρισκόμαστε από την πλευρά της αντιπολίτευσης και άλλα, εντελώς αντίθετα, να πράττουμε όταν ασκούμε την Εξουσία; Φαίνεται πως η σχέση με την καρέκλα της Εξουσίας διαμορφώνει και την πολιτική μας στάση. Ίσως να είναι ίδιον του νεοέλληνα να διαμαρτύρεται τάχα για το γενικό συμφέρον, ενώ στον πυρήνα της σκέψης του και της ιδεολογίας βρίσκεται πάντα η επιθυμία να ικανοποιήσει το ατομικό του συμφέρον.
Γιατί πως αλλιώς να εξηγήσει κάποιος την κυβερνητική πολιτική από τους αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, οι οποίοι δεν έχουν κρατήσει ούτε τα προσχήματα του αριστερού λόγου; Έχω τη γνώμη ότι μεγαλύτερη πολιτική απάτη από κυβερνήτη ποτέ δεν έχει συμβεί στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους. Κέρδισε ο Τσίπρας τις εκλογές με κεντρικό σύνθημα και υπόσχεση ότι την πρώτη μέρα της Εξουσίας του θα σχίσει το Μνημόνιο και θα το κάνει κουρέλι για χαρταετό. Ας αφήσουμε τα υπόλοιπα παραμύθια και υποσχέσεις του. Και σήμερα τον βλέπουμε να πανηγυρίζει μαζί με τον συνεταίρο του τον εθνικιστή Καμμένο για την υλοποίηση δύο καθαρά δικών του Μνημονίων!
Και φέρνει τα δύο Μνημόνια χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, χωρίς καμία διάθεση απολογίας. Αντίθετα ομιλούν για «ιστορικούς συμβιβασμούς» και για πράσινα άλογα. Σπουδάσαμε, πολιτικοποιηθήκαμε και μεγαλώσαμε αγωνιζόμενοι από διάφορα μετερίζια με τη βεβαιότητα ότι οι φορείς της αριστερής ιδεολογίας θα εδραιώσουν μία κοινωνία με δικαιοσύνη, με ισότητα και με σεβασμό στα βασικά κοινωνικά δικαιώματα.
Και εκεί που είχαν γίνει σοβαρά βήματα από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και κόντευε η Ελλάδα να αποχτήσει ταυτότητα σύγχρονης Ευρωπαϊκής χώρας, μέσα σε ένα χρόνο γκρεμίστηκαν τα πάντα στο όνομα της δήθεν για «πρώτη φορά» Αριστεράς κυβέρνησης.
Τώρα σχεδόν όλοι οι Έλληνες έχουμε αντιληφθεί ότι η παρέα του Τσίπρα έχει καπηλευτεί την ιστορία της Αριστεράς και αντί για αριστερή ιδεολογία διακατέχεται από το ιδεολόγημα του δρόμου. Για χρόνια το μόνο που είχαν κάνει ήταν καταλήψεις στα σχολεία και πανό στα λιμάνια και στις εισόδους των Υπουργείων. Γι’ αυτό και είχαν πατώσει για χρόνια στο 3%.
Δυστυχώς η οικονομική κρίση παρέσυρε τον Γ. Παπανδρέου σε μνημόνια και στις αυλές των απανταχού δανειστών. Και ουκ ολίγα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, επειδή είχαν καλομάθει στα καλά της Εξουσίας, δραπέτευσαν και εντάχτηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ για να συνεχίσουν το «άρμεγμα» από άλλα έδρανα. Αυτοί είναι τα λεγόμενα ορφανά του ΠΑΣΟΚ που καμαρώνουν στα υπουργικά έδρανα και κατακεραυνώνουν τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Οι άνθρωποι είναι μικροί στο μπόι, καιροσκόποι και τυχοδιώκτες. Είναι βέβαιο ότι ο κ. Τσίπρας θα αντιληφθεί κάποια στιγμή ότι πρόκειται για τοξικά απόβλητα της πολιτικής πρακτικής, αλλά θα είναι αργά για τον λαό.
Με μια κουβέντα η κοινωνία διαλύεται οικονομικά, θεσμικά και ηθικά, γιατί ατάλαντοι πολιτικάντηδες πήραν την Εξουσία και μάλιστα δύο φορές με την ψήφο του λαού. Ο ποιητής Αναγνωστάκης λέει σε ένα ποίημά του: «Δεν έφταιγε ο ίδιος, τόσος ήτανε». Δυστυχώς ένας λαός, όταν από την καλοπέραση πέσει στη φτώχεια, δεν έχει αποθέματα ούτε μνήμης ούτε ορθής κρίσης. Μήπως δεν είναι άξιον απορίας και το γεγονός ότι, ενώ υπογράφονται βάρβαρα μνημόνια χωρίς καμία ελπίδα σωτηρίας, οι αντιδράσεις της κοινωνίας να περιορίζονται σε επίπεδο παρέας και όχι συλλογικής αντίστασης; Γι’ αυτό ο πρωθυπουργός το παίζει «κουφός» όταν βλέπει «μουγκό» τον λαό.
Ίσως η ομάδα της Κυβέρνησης να επαναπαύεται επηρεασμένη από τούτη τη σκηνή του Γκαραγκιόζη. Ο Μπαρμπαγιώργος χτυπάει την πόρτα της καλύβας του Γκαραγκιόζη και ακολουθεί ο διάλογος:
- Ποιος είναι;
- Είσαι μέσα Γκαραγκιόζη;
- Είμαι και δεν είμαι.
- Μα τι λες; Είσαι ή δεν είσαι μέσα;
- Είμαι, μόνο εάν μου φέρεις κάτι!
Δηλαδή ο Γκαραγκιόζης ανοίγει την πόρτα μόνο αν είναι να πάρει.
Μήπως και η Κυβέρνηση πιστεύει ότι ο ρόλος της είναι να παίρνει φόρους, να κόβει συντάξεις, να δανείζεται από την Ευρώπη και να μην επιστρέφει τίποτε σε κανέναν;
Στον Καιάδα, λοιπόν, της ιστορίας οι αξίες, οι ιδεολογίες, η αξιοπιστία, η ευθύνη και συνολικά η δημοκρατία.
Αν η πλειοψηφία του λαού θέλει να συμβιβαστεί μ’ αυτή την τραγική κατάσταση, άξιοι της μοίρας μας.