«ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΗΓΕΤΕΣ»!

Πριν μερικά χρόνια – το Δεκέμβριο του 2010 – ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Γιόσκα Φίσερ, έδωσε συνέντευξη με τίτλο:
"Ζητούνται Ηγέτες με πυγμή για την Ευρώπη".
Απ’ τα πιο ενδιαφέροντα σημεία αυτής της συνέντευξης ήταν εκείνο στο οποίο τόνιζε ότι κύριο μέλημα ενός σύγχρονου Ευρωπαίου ηγέτη είναι το ενδιαφέρον του για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις, ανεξάρτητα απ’ την τύχη την οποία ένα τέτοιο ενδιαφέρον θα έχει στην πατρίδα του.
Την ίδια ακριβώς εποχή, ένας άλλος Ευρωπαίος ηγέτης, ο καγκελάριος Χέλμουτ Σμίτ, σε παρόμοια συνέντευξή του, επισήμανε, με έμφαση, την έλλειψη ηγετών στο σύγχρονο ευρωπαϊκό χώρο. Έφερε δε ως παραδείγματα τον τότε πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Βαν Ρομπάϊ και τη βαρώνη Άστον που ήταν – υποτίθεται, όπως έλεγε στη συνέντευξή του – υπεύθυνη για την εξωτερική πολιτική της Ευρώπης.
Η ίδια έλλειψη ηγετών, σε επίπεδο Ευρωπαϊκό, παρατηρείται και σήμερα. Δεν είναι ανάγκη σήμερα να παρακολουθεί κάποιος μόνο τις συνεδριάσεις του Ελληνικού Κοινοβουλίου – ιδιαίτερα εκείνες σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών – για να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα για τους δικούς μας πολιτικούς ηγέτες. Χρειάζεται, συμπληρωματικά, να παρακολουθεί είτε τις συνεδριάσεις των ευρωπαίων υπουργών οικονομικών, είτε, καλύτερα, τις περίφημες Συνόδους Κορυφής, απ’ τις οποίες, βασικά, εξαρτάται η τύχη τούτου του δύσμοιρου Ελληνικού κράτους· εύκολα τότε μπορεί να προχωρήσει στην αξιολόγηση των δικών μας πολιτικών ηγετών, συνυφασμένη με τη σημερινή χρεοκοπία – σε όλα τα επίπεδα – της χώρας.
Παρακολουθείς τη σημερινή κατάσταση στην Ευρώπη και στη χώρα μας, και ψάχνεις – όπως ο Διογένης στην αρχαιότητα – με το φανάρι να συναντήσεις κάποια τουλάχιστον από τα προσόντα εκείνα που πρέπει να διαθέτει ένας σύγχρονος – Ευρωπαϊκού επιπέδου - ηγέτης: Να έχει δηλαδή επαρκή και σαφή γνώση των εθνικών και ευρωπαϊκών ζητημάτων, να διαθέτει επιπλέον την ικανότητα να κρίνει και να αποφασίζει γι’ αυτά, να παίρνει ξεκάθαρες και δύσκολες – όταν χρειάζεται – αποφάσεις, να διαθέτει όραμα και δημιουργική φαντασία, να επιλέγει και να περιστοιχίζεται από ικανούς συνεργάτες, χωρίς να επηρεάζεται από φτηνές και ολέθριες κομματικές και δημαγωγικές διαθέσεις· και πάνω απ’ όλα να έχει το θάρρος να λέει την αλήθεια στο λαό.
Σκέφτομαι όλα αυτά, και επειδή διαπιστώνω ότι, στο σημείο αυτό, είναι "σβησμένες όλες οι φωτιές κι οι πλάστρες μες στη χώρα" – στην Ευρώπη γενικά και στη χώρα μας ειδικά – φέρνω στο νου μου το σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο "Οι ειρηνοποιοί" του Μάργκαρετ Μακ Μίλαν, που διαπραγματεύεται τις "Συνομιλίες των Βρυξελλών" μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, και σκιαγραφεί την προσωπικότητα του Ελευθέριου Βενιζέλου, με τούτες τις χαρακτηριστικές φράσεις:
"Σκλάβωνε – γράφει – τους συνομιλητές του με τα επιχειρήματά του και εξασφάλισε τελικά για την Ελλάδα περισσότερα από αυτά που δικαιολογούσε η συμβολή της στη νίκη της παράταξης στην οποία είχε προσχωρήσει".
Κάντε μια σύγκριση με τους ηγέτες που "απολαύσαμε" και "απολαμβάνουμε" τα τελευταία χρόνια, και βγάλτε τα συμπεράσματά σας. Πριν όμως καταλήξετε στο – συνήθως ακουόμενο και πολύ εύκολο – συμπέρασμα ότι πρέπει να εξαλείψουμε σημαντικό μέρος του πολιτικού κόσμου που μας έφερε στο σημερινό αδιέξοδο, και – παρ’ όλα αυτά – έχει το θράσος να διεκδικήσει τη μελλοντική μας ψήφο, σκεφθείτε – μαζί μ’ αυτό – και το μερίδιο της ευθύνης που αναλογεί σε μας τους πολίτες, αλλά και στους πνευματικούς μας ηγέτες που πρέπει να ανοίξουν – και να υποδείξουν – το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε, ώστε να παύσουμε να καθοδηγούμαστε από συμφεροντολόγους πολιτικούς – και κρατικοδίαιτους συνδαιτημόνες τους - που βάζουν πάνω από όλα μόνο τον προσωπικό τους εγωισμό και το προσωπικό τους συμφέρον.