Περιπλανήσεις στην Ιστορία

- Και να μη το ήθελα, με ξαναγύρισε σε παλιές περιπλανήσεις ο δικηγόρος κ. Μιχ. Μαρτσέκης, με όσα έγραψε με τις επανεκτιμήσεις του για τη δίκη της Πρίντζου, μια παλιά ιστορία της εποχής του ανταρτοπόλεμου ή συμμοριτοπόλεμου, όπως αδιάκριτα λεγόταν εκείνη η τραγική περίοδος που περάσαμε τότε. Και ασφαλώς, δεν ξεχνιέται από έναν μέτοικο, ότι ακριβώς εκείνη την περίοδο έγινε η μετοικεσία μας σε αυτή την πόλη με τον ισοπεδωτικό προσφυγικό χαρακτηρισμό  «ανταρτόπληκτοι» ή «συμμοριόπληκτοι».
- Αυτή η μετοικεσία γινόταν ακόμη και κατά την περίοδο που διεξαγόταν  αυτή η δίκη της Πρίντζου (από 24-7-1948), ενώ από το 1947 είχαν αρχίσει να συρρέουν στην πόλη χιλιάδες ανταρτόπληκτοι, και οι κάτοικοι των Ιωαννίνων ζούσαν στιγμές αγωνίας για τις εξελίξεις των επιχειρήσεων. Στις 9 Ιουνίου 1948 οι «αγωνιστές σύντροφοι» ανατίναξαν την δεξαμενή της Κρύας κάτι που προοιώνιζε δεινά για την πόλη και τους κατοίκους.
- Διάβασα κι  εγώ τη δίκη της Πρίντζου, μετά την προτροπή και του κ. Μαρτσέκη, από τα επίσημα Πρακτικά του Στρατοδικείου, όπως τα ανακάλυψε ο κ. Χρ. Τσέτσης, με πολύ προσοχή και στις λεπτομέρειες. Ήταν και ένα σημαντικό επεισόδιο για έναν μέτοικο που έζησε τις παράλληλες τραγικές ιστορίες της περιόδου εκείνης.
- Μια πρώτη διαπίστωση ήταν το γεγονός ότι διαφυλάχτηκαν αυτά τα Πρακτικά και διασώθηκαν σαν ιστορικά κείμενα, κάτι που δεν θα το ήθελαν οι αριστεροί «διανοούμενοι», για να συντηρούν τις ιδεολογικές μυθοπλασίες της νεφελώδους περιόδου της «Αριστεράς», μιας άλλης εποχής  «Αριστεράς», η οποία ήταν πρόγονος της «Πρώτης φοράς» που διαφημίζεται τώρα με επιμονή και θρασύτητα.
- Και η εποχή της Πρίντζου ήταν μια από τις πολλές προηγούμενες  «Αριστερές» φορές, και όχι μόνο η με «μηδενικό» πρόσημο προηγούμενη, αλλά οι πολλές παλαιότερες με «αρνητικό» πρόσημο, τις οποίες θέλουν να θάψουν στη λησμονιά με ένα περιτύλιγμα εξαγνισμού και «αντίστασης».
- Και όλοι εμείς, οι ανταρτόπληκτοι μέτοικοι, γυρίζαμε «στων Γιαννίνων τα σοκάκια όλο πίκρες και φαρμάκια».
- Ένας μέτοικος ανταρτόπληκτος μικρός εκείνη την περίοδο, που μαζί με άλλα μικρά παιδιά έζησαν την πορεία φυγής από τα χωριά, θυμάται με τρόμο τον κίνδυνο από τις νάρκες που τοποθετούσαν οι «αγωνιστές» στους δρόμους με πολλά θύματα στον άμαχο πληθυσμό. Και στη δίκη της Πρίντζου, ακούστηκαν και τέτοιες όψεις της δράσης μιας παράνομης οργάνωσης.
- Μια άλλη διαπίστωση από την ανάγνωση των Πρακτικών αυτής της    δίκης είναι η έλλειψη «ηρωϊκού στοιχείου», στη δράση του παράνομου μηχανισμού. Έτσι γεννάται το ερώτημα ποιος «Αριστερός ηρωϊσμός» εορτάζεται κάθε χρόνο στο Σταυράκι;
- Εκείνο όμως που κάνει εντύπωση μεγαλύτερη είναι αυτό που τόσο λεπτομερώς αναλύει ο κ. Μαρτσέκης για τις ενώπιον του δικαστηρίου ομολογίες αποκήρυξης του ΕΑΜ-ΚΚΕ και τις καταγγελίες της ανταρσίας που βρισκόταν σε έξαρση εκείνη την περίοδο, από τους φερόμενους ως πρωταγωνιστές της κίνηση με την ομολογία της Πρίντζου σε πρώτη ζήτηση από τους δικαστές.
- Αυτές οι ομολογίες,  «δηλώσεις μετάνοιας»  και «δημόσιας αποκήρυξης»  των Αριστερών Οργανώσεων, έχουν ιστορικά  καταχωρηθεί στην Αριστερή ιστοριογραφία ως ταυτότητα του «Δηλωσία». Και πολλοί Αριστεροί έχουν πληρώσει με τη ζωή τους ή έφεραν το ταπεινωτικό στίγμα του «δηλωσία» μέχρι του θανάτου τους. Το πιο κραυγαλέο είναι αυτός ο χαρακτηρισμός για τον «πρωτοκαπετάνιο» Άρη. «Δηλωσίας, Μιζέριας, και όταν θέλησε να ξαναρχίσει αντάρτικο, η εντολή της Αριστεράς ήταν: ούτε ψωμί ούτε νερό στον προδότη!». Και αυτόν τον «Δηλωσία» έχουν στο γραφείο τους υπουργοί του Σύριζα.
- Τώρα, επίσημοι και παρόντες  στο Σταυράκι, που τιμούν «δηλωσίες» οι οποίοι ομολόγησαν  έτσι εύκολα  μια παρανομία, ποιόν τιμούν και ποιος αγώνας δικαιώνεται;
- Αλλά αυτό είναι δικό τους θέμα ιδεολογικής καθαρότητας ή ομολογημένης  «αυταπάτης» που ζημίωσαν  τον τόπο.
- Για έναν μέτοικο, παιδί τότε, που γλύτωσε από τύχη μέσα στην ολέθρια ατμόσφαιρα του πολέμου εκείνου, και ξυπνάει πολλές φορές από πληγωμένες αναμνήσεις και από τον χαμό προσφιλών προσώπων, αγνοούμενων των περισσότερων, και παιδικών φίλων με τους οποίους έκαναν κατά την κατοχή όνειρα για την μεταπολεμική πατρίδα, δεν μένει παρά να θυμάται ποιητικά κάποιες φρικτές εικόνες που έμειναν στον σκληρό δίσκο μιας οδυνηρής αναδρομής, είναι ένα άλλο μνημόσυνο, για τους  εξαφανισμένους ανθρώπους.
Η φωνή της μάνας
Ω  ω  ω  μάνααα!
Αντήχησαν τα ρουμάνια
Κι έτρεξε η ηχώ στη λακιά
Ω  ω  ω Γιώργοοοο εδώ είμαι σ’ ακούω,
αν μ’ ακούς φύγε, κρύψου
σε κυνηγούν να σε πιάσουν.
Κι  εκείνος δεν ξανακούστηκε
Άκουσε τη φωνή της μάνας.
Κι η κοιλάδα εσιώπησε
Κι  η ρεματιά βουβάθηκε

Ο θάνατος του αδερφού
Σε πήραν μια νύχτα του Μαρτιού
Άνθρωποι του μίσους και του φθόνου
αχτένιστο στο φως του φεγγαριού
στα μάτια σου τα δάκρυα του πόνου

και το φεγγάρι σε συντρόφευε αδελφέ
ως πέρα που χάθηκ’ η σκιά σου
έκλαιγαν γονείς, αδέλφια και πλαγιές
Μηνά! Φωνάζανε τρελά. Μηνά, το ονομά σου.
…………….
- Και οι περιπλανήσεις συνεχίζονται  με λογισμό σε τόπους, στο χρόνο, στη σκέψη…

ο  μέτοικος