Οι πολέμιοι της πίστης και της πατρίδας…

Ανάλογες ιδέες και αντιλήψεις έχουν διακηρυχθεί και διατυπωθεί από πολύ παλιά. Αλλά, στις ημέρες μας έχουν ενταθεί. Υπάρχουν κάποιοι φονταμενταλιστές (με αμετακίνητες ιδέες), που εμφανίζονται απόστολοι νέων ιδεών. Είναι οι «ιδεολόγοι» που πολεμούν ως μύθους την Πίστη, την Πατρίδα, το Έθνος, τη Σημαία. Όλα αυτά για τον πολύ, τον απλό λαό αποτελούν υπέροχα ιδανικά και πολύτιμα σύμβολα.
Επιχειρούν να μας πείσουν ότι δεν εκφράζουν μόνον τις αρχές του γαλλικού αντιχριστιανικού Διαφωτισμού, αλλά και τη συνέχεια των ιδεών του Κοραή και του Ρήγα Φεραίου. Δηλαδή, θέλουν να μας πουν ότι οι δύο μεγάλες αυτές μορφές του Ελληνισμού είχαν τις ίδιες φαντασιώσεις με αυτούς... Κρίμα! Είναι γνωστό ότι ο Ρήγας προσδιόριζε την εθνικότητα του Έλληνα με το ότι ήταν Ορθόδοξος Χριστιανός. Η σημαία για το νέο κράτος που θα δημιουργούσαν οι Έλληνες πρότεινε να έχει τρεις σταυρούς. Και αυτό γιατί το κράτος που είχε σχεδιάσει θα ήταν μεν ανεξίθρησκο (να ανέχεται όλες τις θρησκείες), αλλά κατά ταυτότητα ελληνικό και, όταν ο Ρήγας γράφει ελληνικό, εννοεί ορθόδοξο. Αλλά, φαίνεται όλοι αυτοί ερμηνεύουν την ανεξιθρησκεία ως αθεΐα... Όπως τους συμφέρει.
Ο Ρήγας έγραψε σχετικά: «Σας κράζει η Ελλάδα, σας θέλει, σας πονεί, ζητά τη συνδρομή σας με μητρική φωνή. Στεριάς και του πελάγου να λάμψη ο Σταυρός και εις την δικαιοσύνην να σκύψη ο εχθρός...». Αλλά και με όλα τα κείμενά του, είτε ποιητικά είτε πεζά, δείχνει την βιωματική οικειότητά του με την Ορθοδοξία.
Ο Κοραής παρά τον θαυμασμό του προς την Γαλλική Επανάσταση, αντιστάθηκε τόσο στον προσηλυτισμό των Ορθοδόξων που επιχείρησαν οι καθολικοί, όσο και στην αθεΐα που επέβαλαν στη Γαλλία οι Ιακωβίνοι.
Ένα κείμενο – ντοκουμέντο, για επιβεβαίωση της αλήθειας, είναι το παρακάτω: Μεταξύ των πολλών άλλων, είναι αυτό που έγραψε στο Υπόμνημα περί Ελλάδος και συγκεκριμένα στο Υστερόγραφό του. Γράφει ο Κοραής: Μόλις που τελείωσα αυτό το υπόμνημα, πέρασαν στα χέρια μου δύο τυπωμένες εγκύκλιοι. Η πρώτη είναι του Πατριάρχη της Πόλης και της Συνόδου. Η άλλη για διαχειριστές λαϊκούς, διορισμένους από τη Σύνοδο για να συστήσουν στο Άγιον Όρος μία Σχολή, όπου διδάχτηκε για πρώτη φορά η Λογική (το μάθημα εθεωρείτο στη Δύση η βάση για τις θετικές επιστήμες).
Του Πατριάρχη και της Συνόδου η Εγκύκλιος, ύστερα από τυπικές ευλογίες, αρχίζει με αυτά τα σημαντικότατα λόγια: «Έκαστον ον κέκτηται οικεία προσόντα. Του ανθρώπου δε προσόν είναι ο λόγος, ο χρήζων θεραπείας»... Και επιλέγει ο Κοραής: «Να λέγω ποιοι είναι οι Έλληνες, που δεν συστήνουν δικαστήρια Ιερής Εξέτασης, αλλά ειρηνικά ασχολούνται και ζητούν τα μέσα και τους τρόπους για να καλλιεργήσουν και να αναπτύξουν το λογικό τους και σ’ αυτή τους την προσπάθεια κάνει την αρχή με την εισήγησή του ο κλήρος».
Ο Κοραής στο βιβλίο του «Δελφική Διδασκαλία» γράφει: «Η δε Νέα Διαθήκη (= Καινή Διαθήκη) και η εις αυτήν θεμελιωμένη των Γραικών θρησκεία μήπως εδίδαξαν άλλα περί ελευθερίας; Όστις μετά προσοχής αναγνώσει το Ευαγγέλιον και τας Επιστολάς των Αποστόλων, θέλει πανταχού εύρη μίαν δημοκρατικήν ισονομίαν, μίαν ελευθερίαν φρόνιμον, περιωρισμένην από μόνους τους νόμους... Και βέβαια αν ο σκοπός και το τέλος διδαχής του Χριστού, ήτον η βελτίωσις της ανθρώπινης ψυχής πως ηδύνατο να πράξη την αρετήν ο άνθρωπος, αν δεν ήτον ελεύθερος;». Όπως φαίνεται καθαρά, ο Κοραής έβλεπε ότι το Ορθόδοξο Χριστιανικό κράτος δεν μπορούσε παρά να εγγυάται την ελευθερία των πολιτών και δεν πρότεινε ποτέ για να εξασφαλιστούν οι θρησκευτικές ελευθερίες των πιστών των άλλων δογμάτων ή θρησκειών να γίνει το κράτος άθεο...
Η προσπάθεια των άθεων και σύγχρονων αντιεκκλησιαστικών κύκλων να εκμεταλλευτούν τον Κοραή και τον Ρήγα Φεραίο είναι από τα γεγονότα καταδικασμένη. Ο κύριος σκοπός τους είναι να μεταλαμπαδεύσουν τον αντιχριστιανισμό της Γαλλικής Επανάστασης στη σύγχρονη Ελλάδα. Δεν μπορούν ή δεν θέλουν να μάθουν την αλήθεια, γιατί τους τυφλώνει ο ιδεολογικός τους φανατισμός. Δεν υπάρχει καμία απολύτως ομοιότητα του ελληνικού με τον γαλλικό κλήρο.
Οι κληρικοί στη Γαλλία πριν από το 1789 (που άρχισε η Γαλλική Επανάσταση) ήταν φεουδάρχες. Απλός Γάλλος πολίτης ήταν απαγορευμένο να γίνει καρδινάλιος (= Μητροπολίτης). Η εθνική συνείδηση των Γάλλων ξεκινάει με τη Γαλλική Επανάσταση (1789) και το κράτος που προέκυψε από την επανάσταση αυτή. Τι σχέση έχει ο Γάλλος προεπαναστατικός κληρικός με τους τίτλους ευγενείας, που έχει, με τον Επαναστάτη Έλληνα παπά του 1821, που πρώτος έτρεχε με το καριοφίλι για την απελευθέρωση και την Ανεξαρτησία του Γένους;
Ο υπέροχος Μακρυγιάννης, αγαναχτισμένος με εκείνους που μιλούσαν σαν Γραικύλλοι στους ξένους, γράφει: «Και βρίζουν οι πουλημένοι εις τους ξένους και τους παπάδες μας, εμείς τους είχαμε μαζί εις κάθε μετερίζι εις κάθε πόνον και δυστυχίαν. Όχι μόνον διά να βλογάνε τα όπλα τα ιερά, αλλά και με ντουφέκι και γιαταγάνι, πολεμώντας σαν λιοντάρια. Ντροπή Έλληνες!». Σε άλλο σημείο γράφει: «30 ιερείς σκοτώθηκαν στη διάρκεια του αγώνα σε διάφορες μάχες».
Ο Γάλλος πρόξενος στην Πάτρα Πουκεβίλ αναφέρει: «Στη διάρκεια της τουρκοκρατίας και στην Επανάσταση θυσιάσθηκαν συνολικά 10 Πατριάρχες, 100 επίσκοποι και 6000 (έξι χιλιάδες) ιερείς.
Τι σχέση έχει ο Γάλλος κληρικός με τους τίτλους ευγενείας που είχε να συγκριθεί με τον Έλληνα Επαναστάτη παπά του 1821, που με το καριοφίλι και το γιαταγάνι πρώτος έτρεχε για την απελευθέρωση και την Ανεξαρτησία του Γένους. Ποια σχέση έχει με τον παπά που οι ίδιοι οι κάτοικοι των χωριών και των κωμοπόλεων επέλεγαν για να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι τις καθημερινής και της κοινωνικής ζωής τους; Ο κλήρος στη Γαλλία κατά την επανάσταση τάχθηκε με τους ευγενείς.
Η σύγχρονη Γαλλία είναι θεμελιωμένη στο πνεύμα του άθεου κράτους, που επέβαλαν και καθιέρωσαν οι Ιακωβίνοι στη συνέλευση της 27ης Σεπτεμβρίου 1792. Αντίθετα, το ελληνικό κράτος θεμελιώθηκε στους αγώνες των Ελλήνων Ορθοδόξων στο θρήσκευμα που πολεμούσαν με το σύνθημα: «Για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδας την Ελευθερία, γι’ αυτά τα δύο πολεμώ κι αν δεν τα αποκτήσω τι μ’ ωφελεί να ζήσω;». Στη Γαλλία η εθνική συνείδηση δημιουργήθηκε μετά τη δημιουργία του κράτους. Στην Ελλάδα, η Εκκλησία αγωνίστηκε για να διαφυλάξει όχι μόνον την πίστη αλλά και την εθνική συνείδηση. Κατά τη διάρκεια της δουλείας οι έννοιες «ορθόδοξος. και «Ρωμιός» ήταν σχεδόν ταυτόσημες. Εθνάρχης όλων των Ορθοδόξων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν ο Πατριάρχης. Η απώλεια της θρησκευτικής ταυτότητας σήμαινε αυτομάτως και την απώλεια της εθνικής ταυτότητας. Όποιος άλλαξε την πίστη του, διά της βίας ή εκουσίως, τούρκευε ή φράγκευε!
Η Εκκλησία αγωνίστηκε για να σταματήσουν οι προσχωρήσεις Ορθοδόξων στο Ισλάμ. Ο Νεκτάριος Τέρπος και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα μοναχών που έδωσαν την πνευματική μάχη για να αποτρέψουν τον εξισλαμισμό των ταλαίπωρων Ελλήνων και για να διατηρήσουν την ελληνικότητα της γλώσσας και της εθνικής συνείδησης.
Οι τουρκόφωνοι Καππαδόκες στη Μικρά Ασία κράτησαν την ελληνική εθνική ταυτότητα, διότι παρέμειναν πιστά μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αντιθέτως, οι εξισλαμισθέντες Τσάμηδες της Θεσπρωτίας μαζί με το θρήσκευμα άλλαξαν και την εθνική συνείδηση. Ήταν Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Μετά την ατυχή εξέγερση του Διονυσίου Φιλοσόφου – Σκυλοσόφου το 1611, για να μη χάσουν κάποια προνόμια που είχαν, προσχώρησαν στον Ισλαμισμό. Οι απόγονοί τους, αργότερα, έσφαζαν τον Ελληνισμό ως όργανα των Τούρκων. Στο διάστημα της Ιταλογερμανικής κατοχής 1941-1944 διέπραξαν φοβερά εγκλήματα. Το 1949 τα κατέγραψε η Επιτροπή του Ο.Η.Ε. Δολοφονηθέντες είτε από τους Τσάμηδες αποκλειστικά είτε σε συνεργασία με τους κατακτητές 632, εξαφανισθέντες και απαχθέντες όμηροι 428, βιασμοί γυναικών και κορασίδων 209. Απαγωγές 31. Πυρποληθείσες οικίες 2332. Χωριά που λεηλατήθηκαν ολοσχερώς 53. Διαρπαγέντα ζώα άνω των 80.000 κεφαλών. Εδολοφόνησαν και τον Νομάρχη Θεσπρωτίας Βασιλάτη...
Το θέμα μας αναφέρεται και στην Πατρίδα. Την έννοια της Πατρίδας και την αγάπη προς αυτήν καθιέρωσαν άριστα οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Όταν οι νέοι επήγαιναν να υπηρετήσουν την πατρίδα έδιναν τον «όρκον πίστεως εις την πατρίδα: «Ου καταισχυνώ όπλα τα ιερά, ουδ’ εγκαταλείψω τον παραστάτην, ότω αν στοιχήσω, αμυνώ δε και υπέρ ιερών και υπέρ οσίων και μόνος και μετά πολλών. Την πατρίδα δε ουκ ελάττω παραδώσω, πλείω δε και αρείω (αρείων χρησιμοποιείται ως συγκριτικός βαθμός του επιθέτου αγαθός), όσης αν παραδέξωμαι κ.λπ., κ.λπ. ...».
Τα πρότυπα των νέων στην ένδοξη εποχή των Περσικών Πολέμων (490-479 π.Χ.) τα καταγράφει ο Αισχύλος στον παιάνα των Σαλαμινομάχων: «Ίτε, παίδες Ελλήνων, ελευθερούτε πατρίδα, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων, νυν υπέρ πάντων αγών».
Οι Έλληνες που έσωσαν την Ευρώπη από την ασιατική απειλή καλλιεργούσαν μέσω της παιδείας την αγάπη προς την πατρίδα, τη θρησκευτικότητα, τον σεβασμό στην οικογένεια και στους τάφους των προγόνων. Στον όρκο των Αθηναίων Εφήβων βλέπουμε ότι στον κολοφώνα της δημοκρατίας της η Αθήνα δίδασκε τους νέους να τιμήσουν τα όπλα τα ιερά, να παραδώσουν την πατρίδα μεγαλύτερη και όχι μικρότερη από όση την παρέλαβαν και να τιμήσουν «ιερά τα πάτρια».
Σήμερα διαβάζουμε στο βιβλίο «Γλώσσα Ε’ Δημοτικού, α’ τεύχος», σελ. 44. «Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο! Κι εμείς πήγαμε στο υπόγειο». Και διάλογος: «Πατέρας: Άκη, από σήμερα θα γίνεις άντρας. Παιδί: Εγώ τότε φοβήθηκα πάρα πολύ, γιατί δεν ήθελα να γίνω σήμερα άντρας». Ανεπίτρεπτη και απαράδεκτη αντιμετώπιση της εθνικής μας γιορτής. Όχι ηρωισμός, φιλοπατρία και θυσία, αλλά φόβος, ηττοπάθεια και περίεργα υπονοούμενα. Χλευασμός και υποτίμηση της εθνικής μας επετείου, ενώπιον 10χρονων παιδιών...
«Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Β’ Γυμνασίου». Σελ. 190. Ποίημα από την συλλογή (17) «τα ερωτικά ποιήματα» του Ιβάν Γκολ. Αφού παρατίθεται το «αισθησιακό» ποίημα του Ιβάν Γκολ, οι μαθητές καλούνται να απαντήσουν στην εξής απαράδεκτη ερώτηση: «Περιγράψατε με δικά σας λόγια τη συναισθηματική ένταση των ερωτευμένων. Έχετε νιώσει ποτέ ανάλογα συναισθήματα;».
Τα υπέροχα κείμενα των μεγάλων Νεοελλήνων λογοτεχνών ποιητών και πεζογράφων εξοβελίστηκαν από τα σχολικά βιβλία. Τη θέση τους πήραν οι ξενόφερτες ρυπαρότητες που ξεριζώνουν από την ψυχή των παιδιών μας τις διαχρονικές αξίες του Ελληνισμού. Σαν τα δύο παραπάνω και ακόμη χειρότερα κείμενα υπάρχουν πολλά.
Πριν λίγα χρόνια το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο χαρακτήριζε ακατάλληλους για τους νέους μας τους στίχους του εθνικού μας ύμνου και εξέφραζε την ανάγκη να εισαχθούν στα σχολικά βιβλία μοντέρνοι ποιητές!.. Έπειτα από αυτά, έχει άδικο ο σοφός λαός μας όταν λέει ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι;».
Ακόμη και κάτι άλλο: Τα σχολικά βιβλία της ιστορίας είναι γραμμένα με τέτοιον τρόπο, ώστε να μη μάθουν τα ελληνόπουλα Ελληνική Ιστορία.
Ο μεγάλος Γερμανός φιλόλογος Βέρνερ Γαίγκερ έγραψε: Παιδεία είναι η μόρφωση του Έλληνος ανθρώπου. Αν ζούσε σήμερα θα μετανοούσε σκληρά και θα έκλαιε πικρά ως άλλος Πέτρος...