Το παρόν προβληματικό και το μέλλον αβέβαιο!..

Σε παρακείμενο τραπέζι μιας καφετέριας, μια παρέα αποτελούμενη από φίλους συζητάει έντονα. Μου τράβηξε την προσοχή και το ενδιαφέρον και έστησα όπως συνηθίζουμε να λέμε «αυτί».
Το θέμα της συζήτησης ενδιαφέρον. Τι άλλο από πολιτικό. Αυτό απασχολεί σήμερα έντονα την κοινωνία μας. Μέσα σ’ αυτό όλα. Ανεργία, φτώχεια, στέρηση των πάντων. Με μια λέξη οικονομικός ξεπεσμός. Έρχονται τώρα, λένε, τα μαύρα μαντάτα, φόροι επιπλέον, περικοπές κι άλλες μισθών και συντάξεων. Πώς να τα βγάλουμε πέρα; Τι να πρωτοπληρώσουμε;
Από τα τηλεοπτικά κανάλια και τι δεν ακούμε. Τον Πρωθυπουργό και την Κυβέρνησή του τους στολίζουν κανονικά. Είναι οι πλέον ακατάλληλοι που πέρασαν από τη χώρα μας, λένε πολλοί πολίτες.
Ένας από την παρέα απορεί και εξανίσταται: «Καλά. Ο κύριος Πρωθυπουργός, ο κ. Τσίπρας, ο Αλέξης μας, ο Σωτήρας μας δεν παρακολουθεί τηλεόραση; Δεν ακούει τα όσα του προσάπτουν; Δεν ακούει τι του σέρνουν και ότι για την όλη κατάσταση τον θεωρούν υπεύθυνο; Δεν ακούει και δεν ντρέπεται; Δεν μαζεύει τα πολλά του και τα λίγα του να παραιτηθεί, να πάει στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τα Τζουμέρκα, να τον φυσήξει καθαρός αέρας, να του ξεθολώσει το μυαλό, να του λαμπηκάρει το πνεύμα μπας και δει την πραγματικότητα;»…
Αντί όμως να προβεί σ’ αυτή την ενέργεια, να πάρει την απόφαση να αποσυρθεί, ανεβαίνει στο «Βήμα της Βουλής» και παρουσιάζει την κατάσταση ρόδινη κι ωραία και το έργο του πετυχημένο.
Μιλάει για ανάπτυξη. Ποια ανάπτυξη κ. Πρωθυπουργέ μας; Ανάπτυξη έχουμε; Πού τη βρήκαμε; Τα προβλήματα πάμπολλα και αντί να μειωθούν γίνονται περισσότερα. Συν τοις άλλοις και το μεταναστευτικό και το προσφυγικό. Δε λέω. Αξιολύπητοι είναι οι άνθρωποι. Ξεσπιτώθηκαν για να σώσουν τη ζωή τους, την οποία δυστυχώς πολλοί την τελειώνουν στα βάθη του Αιγαίου. Πόσο όμως να προσφέρουν και οι Έλληνες; Τι να πάρουν από τους μη έχοντες; Κι όμως παίρνουν. Παίρνουν ανθρωπιά, συμπόνοια, καλοσύνη. Ο φτωχός κι ο δυστυχής από τον όμοιό του παίρνει έλεος. Οι πλούσιοι, οι έχοντες και οι κατέχοντες κοιτάζουν πώς να φουσκώσουν ακόμη περισσότερο το πορτοφόλι τους.
Άλλο που άκουσα να συζητιέται από την φιλική συντροφιά ήταν τα θέματα της Βουλής, που γίνονται πολλές φορές αιτία διαξιφισμών και ύβρεων που μόνο σε ξυλοδαρμούς δεν καταλήγουν. Και το ωραίο είναι ότι ακούμε συχνά τον εκάστοτε Πρόεδρο της Βουλής να αναγγέλει: «Σήμερα φιλοξενούμε στο Κοινοβούλιο μαθητές που παρακολουθούν τις συζητήσεις μας από το τάδε σχολείο Δημοτικό ή Γυμνάσιο ή Λύκειο» και αναρωτιέμαι: Τι να δουν και τι ν’ ακούσουν; Τι διδάγματα να πάρουν περί πολιτικής, περί εξουσίας, περί διακυβέρνησης της χώρας;
Εκεί; Ένας το μακρύ του κι άλλος το κοντό του. Σύμπλευση ουδεμία. Ασυμφωνία και ασυνεννοησία σε όλο το μεγαλείο τους. Γίνεται έτσι προκοπή; Μπορεί να λειτουργήσει το κράτος, να λυθούν προβλήματα; Όχι βέβαια.
Ο Θεός να βάλει το χέρι του. Να συνετίσει, να ομονοιάσει. Την ελπίδα μας μόνο στο Θεό την αναθέτουμε. Η ζωή απελπιστική. Χωρίς όνειρα και προσδοκίες οι νέοι. Το παρόν προβληματικό. Το μέλλον αβέβαιο.
Αυτή ήταν η κατάληξη της συζήτησης της φιλικής συντροφιάς, πίνοντας τι άλλο; «Τον καφέ της παρηγοριάς».