Αν ξυπνούσε ο Μακρυγιάννης…

- Γράφει ο ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ,
πρ. Δημοτικός Σύμβουλος Ιωαννίνων

Ο Μακρυγιάννης, ο επαναστάτης του ’21, διηγείται στα «Απομνημονεύματα» τούτη την ιστορία: «Ένα πρωί είδα μέσα στον κάμπο του Άργους κάποιους στρατιώτες μου να κρατάνε στα χέρια τους ένα άγαλμα που το είχαν βρει μέσα σε χωράφι. Συζητούσαν με κάποιους ξένους που τότε είχαν πλημυρίσει την Ελλάδα, ψάχνοντας για αρχαία. Ήταν αρχαιοκάπηλοι
και προσπαθούσαν να εξαγοράσουν από τους φτωχούς στρατιώτες μου  το  αρχαίο  άγαλμα  όσο – όσο.  Τότε  πήρα  τους στρατιώτες, τους μίλησα. Αυτά και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μη καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα. Γι’ αυτά πολεμήσαμε».
Ερμηνεύοντας τα λόγια του στρατηγού καταλαβαίνουμε ότι ήθελε να πει πως Πατρίδα σημαίνει ιστορία, γλώσσα, πολιτισμός, θάλασσα, ήλιος και οι άνθρωποί της. Άρα ό,τι να πωλούσες ήταν σαν να προδίνεις τα ιερά και τα όσια της φυλής μας. Έτσι με απλές και σταράτες κουβέντες ένας πραγματικός πατριώτης και αγωνιστής από εκείνα τα ηρωικά χρόνια μας δείχνει το δρόμο των υποχρεώσεων όλων μας απέναντι στην πατρίδα και την ιστορία της.
Αν σήμερα μπορούσε να ξυπνήσει ο Μακρυγιάννης κι έβλεπε το ξεπούλημα του τόπου μας, του δημόσιου πλούτου, με υπογραφή για 99 χρόνια από μια Κυβέρνηση που διαλαλεί ότι είναι κίνημα αριστερό, πώς άραγε θα αντιδρούσε; Και επειδή μόνο το πνεύμα του φτερουγίζει ανάμεσά μας με το έργο του, μάλλον θα τρίζουν τα κόκαλά του, καθώς θα βλέπει το ραγιαδισμό και την ταπείνωση των απογόνων του. Δυστυχώς εμείς με πρώτους τους πολιτικούς μας έχουμε λησμονήσει το παρελθόν μας και δε νοιαζόμαστε ούτε καν για το μέλλον των παιδιών και του τόπου μας.
Ο καθένας μας αναγκάζεται μπροστά στο φόβο της αβεβαιότητας να ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του, ακολουθώντας τη ρήση «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Όμως ας μην ξεχνάμε ότι ο πολίτης μπορεί να ζήσει και να προοδεύσει μόνο όταν η πολιτεία στο σύνολό της ευτυχεί. Γιατί ποια αξία έχει σε τρόπο ατομικής καλοπέρασης, όταν τα σχολεία υπολειτουργούν, τα νοσοκομεία διαλύονται, τα ασφαλιστικά ταμεία χρεοκοπούν και οι επιχειρήσεις κλείνουν; Στην Ιεράπετρα έφτασε ο κόσμος να εξετάζεται σε κτηνιάτρους, γιατί δεν υπάρχουν γιατροί και ο υπεύθυνος Υπουργός Υγείας τους διαμαρτυρόμενους τους αποκάλεσε «τραμπούκους» και «σκυλιά που γαυγίζουν»!
Ας το πάρουμε απόφαση ότι η Ελλάδα έφτασε στο πιο δραματικό τέλος της νεότερης ιστορίας μας. Πού πάμε, κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα. Και αντί η Κυβέρνηση να συνετιστεί και να αντιληφθεί τις ευθύνες της για την τραγική κατάληξη της χώρας, περί άλλων τυρβάζει. Ο κόσμος έχασε τον ύπνο του, δε γνωρίζει πώς θα νυχτώσει, πώς θα εξασφαλίσει το ψωμί στα παιδιά του και η Κυβέρνηση τώρα ανακάλυψε ότι χρειάζεται αναθεώρηση του Συντάγματος και αλλαγή του εκλογικού νόμου.
Η κοινή λογική λέει πως τα σοβαρά θεσμικά ζητήματα όπως το Σύνταγμα μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο σε κανονικές συνθήκες μιας κοινωνίας. Γιατί υπάρχει σήμερα διάθεση ή κάποια ευαισθησία από τους πολίτες να σκεφτούν και να ενεργοποιηθούν για τους θεσμούς, όταν τα πάντα βρίσκονται σε κατάσταση διάλυσης;
Επιτέλους πήραν την πρωτοβουλία κάποιοι ενεργοί πολίτες και ζήτησαν από τον κόσμο να αφήσει τη μοιρολατρεία και να απαιτήσει την αλλαγή της κυβερνητικής πολιτικής. Το σύνθημα αυτού του λαϊκού κινήματος «παραιτηθείτε» θεωρώ πως εκφράζει το σύνολο της κοινωνίας, ανεξάρτητα αν μπορούν όλοι να το στηρίξουν φανερά. Γιατί δεν υπάρχει πολίτης που να έχει το θράσος να δικαιολογήσει τη συγκεκριμένη κυβερνητική πολιτική.
Είναι ενδεικτική η αντίδραση ενός απλού πολίτη, που πάντα ακολουθούσε ιδεολογικά κόμματα με αριστερή φιλοσοφία. Ζητώντας να μου δικαιολογήσει τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ μου απάντησε: «Εγώ είμαι αριστερός, αλλά δεν παντρεύτηκα τον Τσίπρα»! Είναι πράγματι ο κόσμος αγανακτισμένος και παντελώς απογοητευμένος από την μεγάλη πολιτική απάτη του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό χρειάζεται να σταματήσει αυτή η πολιτική και χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις οι πολίτες να δώσουν την αναγκαία λύση. Ας μην έχουμε καμιά ψευδαίσθηση ότι μπορούν να αλλάξουν οι εκάστοτε κυβερνώντες, γιατί η εξουσία «μαγαρίζει» και την κοινωνική συνείδηση και την ιδεολογική αφετηρία καθενός.
Κλείνοντας παραθέτω και μια ακόμα συμβουλή του Μακρυγιάννη: «Κι όταν λέγονται τα λάθη μας, τότε κάνουν λιγότερα οι μεταγενέστεροι και γινόμαστε κ’ εμείς έθνος».