Ο κόσμος τι να κάνει;

Αχός βαρύς ακούγεται για την Κυβέρνηση. Οι πολίτες αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι η ενεργή τους συμμετοχή στις κοινές υποθέσεις αποτελεί βασική συνθήκη για να αλλάξει η καταστροφική πορεία της χώρας. Τούτο φάνηκε με τη συγκέντρωση του κόσμου στην πλατεία Συντάγματος και με την ταραχή που έδειξε η πολιτική Εξουσία. Γνωρίζουν πολύ καλά οι πολιτικοί πως, όταν η κοινωνία οργίζεται και τυραννιέται, τότε η Εξουσία απειλείται ανά πάσα στιγμή. Αυτός είναι και ο λόγος που προσπάθησαν με νύχια και με δόντια να περάσουν το μήνυμα ότι ο οργισμένος κόσμος είναι καθοδηγούμενος και η πράξη τους είναι εχθρός της χώρας!
Νομίζω, λοιπόν, ότι βρισκόμαστε στην αρχή της λαϊκής αντίδρασης και σε λίγο καιρό τίποτε δε θα θυμίζει το χτες. Γιατί θα ήταν πολιτικά και ηθικά παράδοξο ο ελληνικός λαός να χάνει την αξιοπρέπειά του, την περηφάνειά του, και να παραμένει σιωπηλός, σαν να περιμένει τη σωτηρία από κάποιον σωτήρα. Είναι βαθιά πληγωμένος ο πολίτης με όσα έχει πάθει τα τελευταία χρόνια από τους εξουσιαστές του και γι’ αυτό δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε για υπομονή ούτε για συμβιβασμούς.
Οπωσδήποτε οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ο Τσίπρας κατόρθωσε να αγγίξει ευαίσθητες χορδές τον Έλληνα και να τον πείσει ότι είναι ικανός να δώσει λύσεις στα μεγάλα και τραγικά αδιέξοδα που βιώναμε με ευθύνη αποκλειστική των προηγούμενων κυβερνήσεων. Και πράγματι πόσο ωραία ήταν τα συνθήματα της ψευτο-Αριστεράς! Αλλά δεν ήταν ούτε αληθινά ούτε ρεαλιστικά. Στην Ελληνική Νομαρχία διαβάζουμε: «Πόσο γλυκύ πράγμα είναι να ομιλή τινάς την αλήθειαν! Γλυκύτερον όμως κατά πολλά να εκφέρη εις φως ιδέας επωφελείς».
Δυστυχώς, οι υποσχέσεις και τα οράματα του ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκαν λόγια χωρίς ουσία, υποκριτικά και παραπλανητικά χάριν της Εξουσίας και τίποτα άλλο. Σήμερα όλοι έχουμε αντιληφθεί ότι ο Τσίπρας, μεγαλωμένος με ιδεοληψίες και μακριά από την πραγματικότητα, είχε τάξει να πετύχει «κλέος άφθιτον», δηλαδή δόξα αιώνια και άφθαρτη. Γι’ αυτό και είπε τόσα «επαναστατικά» για την αλλαγή του νότου, για τον χορό της Ευρώπης και για τον Παράδεισο της νέας Ελλάδας.
Και αντί να ανατείλει ο νέος κόσμος κατά την «Αριστερά» όλο και ακροδεξιές κυβερνήσεις φυτρώνουν, όλο και συντηρητικοποιείται η Ευρώπη. Και όμως, οι κυβερνώντες επιμένουν ακόμα σε θεωρίες για νέα εποχή, ενώ η πρακτική τους θυμίζει καθεστωτικές και απολυταρχικές εξουσίες. Έφτασαν σε σημείο να θεωρούν τη λαϊκή διαμαρτυρία ως ενέργεια αντισυνταγματική και εχθρική προς το κράτος. Άρα βρισκόμαστε σε μια πρωτόγνωρη πολιτική κατάσταση που μπορεί, αν δείξουμε και άλλη ανοχή, να μας οδηγήσει σε τραγικές εξελίξεις. Έτσι εξηγείται και η απόρριψη της Κυβέρνησης από το 80% του λαού.
Αλλά δεν αρκεί να δηλώνουμε ότι δεν εμπιστευόμαστε τον Τσίπρα και τον Καμμένο. Χρειάζεται ο κάθε ενεργός πολίτης να επεξεργαστεί τα πολιτικά δεδομένα της Ελλάδας και της Ευρώπης και να διαμορφώνει ολοκληρωμένη θέση για το πώς μπορεί η κοινωνία μας να προχωρήσει και να βγει από τις κυβερνητικές συμπληγάδες.
Θα συμφωνήσουμε όλοι, πλην των βολεμένων και των δογματικών, ότι η συγκεκριμένη πολιτική της Κυβέρνησης πρέπει να αλλάξει, αφού δεν μπορεί ο λαός να ανταποκριθεί στα φορολογικά δεινά και στην αβεβαιότητα. Άλλωστε, τούτη η Κυβέρνηση έδωσε τα πάντα στους ξένους με ταπεινωτικό ραγιαδισμό και αποδείχτηκε ανίκανη να διαχειριστεί τα ουσιώδη. Σκεφτείτε ότι ενώ έγραφαν στις Βρυξέλλες το Μνημόνιο των 7.500 σελίδων, υποκρίνονται ότι διαπραγματευόταν στο Χίλτον, μόνο και μόνο για να δουλεύουν το λαό.
Επομένως, αυτή η Κυβέρνηση δεν μπορεί να δώσει καμία ελπίδα, αφού παραδόθηκαν αμαχητί. Ο λόγος της μετάλλαξής τους είναι για μεν τους προερχόμενους από το ΠΑΣΟΚ η διατήρηση της Εξουσίας, για δε την παρέα του Τσίπρα η ιδεοληψία της καθεστωτικής νοοτροπίας. Μ’ αυτά τα δεδομένα φαίνεται σήμερα ότι η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, σε διαφορετική βάση, είναι μονόδρομος. Η Ενωμένη Ευρώπη, όπως την έχουν οραματιστεί μεγάλοι ηγέτες, μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες για την μελλοντική ευκαιρία και την ειρηνική συμβίωση των λαών. Ο Μπράουν, πρ. πρωθυπουργός της Αγγλίας, για να πείσει τους Άγγλους να ψηφίσουν την παραμονή της Αγγίας στην Ε.Ε., υποστήριξε ότι χάρη της Ενωμένης Ευρώπης οι λαοί της δεν πολέμησαν για πρώτη φορά στην ιστορία για εβδομήντα χρόνια.
Άρα και εμείς μπορούμε να ελπίζουμε σε μία άλλη Ευρώπη, με την προϋπόθεση ότι θα αναθέτουμε την πολιτική Εξουσία σε ανθρώπους σοβαρούς, αξιόπιστους με καθαρή δημοκρατική συνείδηση και κοινωνική ευαισθησία. Πρόσφατα ο καθηγητής Γ. Παγουλάτος επεσήμανε σε άρθρο του: «Ο πραγματικός πατριωτισμός είναι η ευλαβική διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων και του δημοσίου πλούτου».