Τι «αποτύπωμα» άφησε η Σύνοδος των Εκκλησιών!

Έπεσε την Κυριακή, στα Χανιά η αυλαία της Συνόδου Ορθοδόξων Εκκλησιών με συλλείτουργο των Προκαθημένων τους, στο τέλος του οποίου ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος ζήτησε να φτάσουν παντού οι αποφάσεις της και να γίνουν αποδεκτές. Στο διαδίκτυο ήδη αναρτήθηκαν κείμενα διαμαρτυρίας και απόρριψης συγκεκριμένων σημείων των αποφάσεων, όπως εκείνου που αποδίδει με λεκτικές ακροβασίες εκκλησιαστικότητα σε αλλόδοξες θρησκευτικές κοινότητες.
Είναι σχετικά νωρίς να προσδιορίσει κανείς τη θέση που θα πάρουν στη συνείδηση των Ορθοδόξων οι αποφάσεις της Συνόδου, αφού υποστούν τη βάσανο της κριτικής αποδοχής ή μη από ειδικούς ή και από απλούς πιστούς υπό το φως του Ευαγγελίου και της Ιερής Παράδοσης και τότε θα φανεί αν η Σύνοδος ορθοτόμησε πλήρως και σε όλα τα θέματα. Γι’ αυτό και ακολουθούν κάποιες γενικότερες επισημάνσεις.
Στο αξιολογικό ερώτημα τι ήταν αυτή η Σύνοδος απάντησε ο Μακαριότατος Τιράνων κ. Αναστάσιος. Ήταν «κάτι» απέναντι στο μέχρι χθες «τίποτε», είπε. Και φαίνεται ότι αυτό το «κάτι» ήταν σημαντικό τόσο, ώστε πολλοί να επικροτήσουν την πρόταση του Ρουμάνου Πατριάρχη να συνέρχεται η Σύνοδος ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Η Σύνοδος ήταν φυσικά Σύνοδος Επισκόπων, οι οποίοι και υπέγραψαν τις αποφάσεις. Στις αντιπροσωπείες όμως των κατά τόπους Εκκλησιών υπήρχαν ως ειδικοί σύμβουλοι και κληρικοί άλλων βαθμών και μοναχοί και λαϊκοί, μεταξύ των οποίων -για πρώτη φορά;- και γυναίκες Μοναχές ή μη. Στην αντιπροσωπεία του Πατριαρχείου Κων/πολης συμμετείχε η Μοναχή Θεοξένη και η κ. Ε. Προδρόμου, σ’ εκείνη των Ιεροσολύμων οι κ.κ. Ουάφα Ξους και Ρόδη Κράτσα και ο κ. Π. Κονδύλης στην Αλβανική.
Απέτυχαν όσοι στόχευαν στη ματαίωση της πραγματοποίησης της Συνόδου με την απουσία τους. Κάποιοι απ’ αυτούς επικαλέσθηκαν για δικαιολόγηση της απουσίας τους την συμφωνημένη αρχή της ομοφωνίας των Εκκλησιών για την πραγματοποίησή της. Διευκρινίστηκε όμως ότι η αρχή της ομοφωνίας ισχύει για τους παρόντες στη Σύνοδο. Ειδικότερα, η απουσία των Πατριαρχείων Ρωσίας και Γεωργίας έδωσε την αφορμή να προβληθεί διεθνώς και με ιδιαίτερη ένταση το αίτημα της αυτοκεφαλίας των Εκκλησιών Ουκρανίας και Αμπχαζίας. Συνέβη δηλαδή το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που επιδίωκαν τα παραπάνω Πατριαρχεία.
Προβληματίζει το γεγονός ότι τον Ρωμαιοκαθολικισμό εκπροσώπησε ως παρατηρητής στη Σύνοδο ο Καρδινάλιος Kurt Koch, ο οποίος έχει προωθήσει την Ουνία στην Ορθόδοξη Δ. Ουκρανία. Γι’ αυτό και απέκτησε ιδιαίτερη σημασία η αποδοχή απ’ τη Σύνοδο της πρότασης του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερωνύμου να καταδικαστεί η Ουνία, η χυδαία αυτή μέθοδος προσηλυτισμού και επέκτασης του παπισμού σε πιστούς με ορθόδοξο παρελθόν. Διερωτώμαι πώς ανέχεται αυτή την ανήθικη μέθοδο ο τάχα και πνευματικός «αδελφός» Πάπας Φραγκίσκος... Την ώρα που Ορθόδοξα  Πατριαρχεία μάχονται εναντίον αλλήλων ο Πάπας αρπάζει το ποίμνιό τους!
Κλείνοντας, αξίζει να αναφέρουμε κάποια από όσα ακούστηκαν στη Σύνοδο από τον Μακαριότατο Τιράνων κ. Αναστάσιο, ο οποίος τόνισε ότι «η μεγαλύτερη αίρεση, η μητέρα των αιρέσεων [είναι] ο εγωκεντρισμός. Προσωπικός, ομαδικός, φυλετικός, τοπικιστικός... που δηλητηριάζει τις ανθρώπινες σχέσεις και κάθε μορφή αρμονικής και δημιουργικής συνύπαρξης... Η Εκκλησία δεν ζει για τον εαυτό της. Ό,τι έχει, ό,τι κάνει, ό,τι προσφέρει προορίζεται για ολόκληρη την ανθρωπότητα, για την ανύψωση και την ανακαίνιση του κόσμου... Η Εκκλησία είναι ευαίσθητη στον πόνο, τις αγωνίες και στην κραυγή για δικαιοσύνη και ειρήνη».
Για ποιον χτυπάει η καμπάνα του Μακαριοτάτου; Για όλους μας βεβαίως, αλλά περισσότερο για όσους πονηρώς και ιδιοτελώς ονειρεύονται μακροχρόνιες πολιτικές ή εκκλησιαστικές κυριαρχίες και κοινωνίες μακρυά από τη σωστική επίδραση του Λόγου της Αληθείας. Στην πατρίδα μας και στη μνημονιακή εποχή που ζούμε, μόνο η Εκκλησία στέκεται εμπράκτως ΚΑΙ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΩΣ δίπλα στον πονεμένο, αγωνιούντα και διψώντα για δικαιοσύνη συνάνθρωπο.