Γέλια ειρωνικά...

Η μελέτη και η ανάλυση, ορισμένων ατομικών και κοινωνικών φαινομένων, δεν θα πρέπει να γίνονται επιδερμικά, ούτε υπεραπλουστευτικά, αλλά απαιτείται, μια βαθύτερη ενδοσκόπηση των πραγμάτων. Ειδικότερα, για την περίπτωση του Έλληνα, σε ό,τι αφορά την πορεία του και τη... συμπεριφορά του, θα πρέπει... πολλοί επιστήμονες να ασχοληθούν και μάλιστα σε βάθος... (Είναι εξαιρετική περίπτωση...). Τα... καλύτερα παραδείγματα, τέτοιων φαινομένων στη χώρα μας, αναδείχτηκαν σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο. Ιδού, μερικά:
- Ο Έλληνας της υπαίθρου, νομίζοντας, πως η ζωή στην πόλη είναι άνετη και χλιδάτη, πούλησε τα υπάρχοντά του στο χωριό και κατευθύνθηκε στα αστικά κέντρα (αστυφιλία), δίνοντας εκεί, τον αγώνα επιβίωσης, ανάμεσα στο ανώνυμο πλήθος, αλλά εις μάτην...
Γρήγορα, ψέλλισε τη φράση: Χωριό μου, χωριουδάκι μου!
- Την ίδια περίοδο, για ένα νοήμονα και εργατικό άνθρωπο υπήρχαν δουλειές. (Τριάντα μεροκάματα το μήνα έκανε ο Έλληνας, τώρα πιάνει, δεν πιάνει... τα τρία!). Έβγαινε πιο εύκολα το χρήμα, έκανε «κομπόδεμα» ο Έλληνας και άρχισε... τις τρέλες του νεόπλουτου! (Καινούριο αυτοκίνητο, που το... άλλαζε κάθε τρία χρόνια, κοστούμια, γραβάτες, ουίσκι, ...μπριγιαντίν στο μαλλί και... φιλενάδα, ο «καθώς πρέπει» οικογενειάρχης!).
- Αλλαγή και στα πολιτιστικά και ψυχαγωγικά του δεδομένα. Άφησε το... κλαρίνο και τη γκάιντα, τόριξε στην κλασική μουσική, μέχρι και κονσέρτο για πιάνο παρακολούθησε ο αθεόφοβος! (όντας... απαίδευτος!). Γέλια ειρωνικά απ’ τον νεόπλουτο, για το γείτονά του, που ακούει ακόμη Καζαντζίδη!
- Παλιότερα ο Έλληνας, έτρωγε, κρατώντας το πηρούνι, στο δεξί του χέρι (δεν ξέρω, αν αυτό ήταν... συνυφασμένο και με την, κατά κόρον, ψήφο... στη Δεξιά!). Τώρα, άλλαξε συνήθειες και... κατηγορία!
Το πηρούνι, στο αριστερό του χέρι, το μαχαίρι, στο δεξί, δυσκολεύεται λιγάκι, αλλά έτσι λέει... ο Χρήστος Ζαμπούνης και προσπαθεί να... καρφώσει το κρέας, αλλά του ξεφεύγει!
Η... επιθυμία του είναι να σβήσουν τα φώτα του πολυτελούς εστιατορίου και με την ευκαιρία αυτή, να χώσει... το κοψίδι στο στόμα του, αμάν πια, έμεινε νηστικός!
Τις τελευταίες δεκαετίες ο Έλληνας, ήταν ένα πολιτικό ζώο, με έντονη δράση...
Στο κινητό του, μιλούσε συνεχώς, με τον τοπικό βουλευτή, ...έτσι έλεγε, συζητώντας για διάφορα θέματα της περιοχής του, αλλά και με τον τραπεζίτη, για... τα θαλασσοδάνειά του!
Αυτά λοιπόν «τα φαινόμενα», άρχισαν σιγά-σιγά να λιγοστεύουν με το τέλος της μεταπολίτευσης. Ο Έλληνας κατάλαβε, έστω και αργά, πως ζούσε στην εποχή «της φούσκας», η οποία και τελικά, έσκασε! Ο ίδιος, απότομα προσγειώθηκε, στη σκληρή κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα. Ξέχασε όλες τις... μεγαλοαστικές του συνήθειες και τώρα, απλά κυνηγάει το μεροκάματο και μάλιστα, τραγουδώντας... το λαϊκό άσμα: «οι ωραίοι, έχουν χρέη!».
Έστω και στο παρα-πέντε, ο «ταλαιπωρημένος» Έλληνας, μαζί με ένα ανανεωμένο, επιτέλους, πολιτικό σύστημα, θα πρέπει να δώσουν μια ώθηση στη χώρα, να «λακτίσουν» μαζί τη φτώχεια και τη μιζέρια και να ζήσουν οι νέες γενιές των Ελλήνων, καλύτερες μέρες!

* Ο κ. Γιάννης Μπούγιας είναι Καθηγητής Φυσικής Αγωγής.