Άφαντη η Δημοτική Αρχή!

Με θλίψη πραγματική αντικρύζω καθημερινά την πλήρη εγκατάλειψη των Μαρμάρων, που είναι και η γενέθλια πατρίδα μου. Ο Δήμος αρκείται μονάχα να μαζεύει τα σκουπίδια και να εκδίδει πιστοποιητικά γεννήσεως και ληξιαρχικές πράξεις. Αν αυτό συμβαίνει και στα υπόλοιπα χωριά, τότε θα πρέπει να μιλάμε για μια περίοδο ερήμωσης και γενικευμένης παρακμής. Και τούτο γίνεται πιο τραγικό για τους συμπολίτες μας, αν αναλογιστούμε και τις βαρύτατες συνέπειες στην προσωπική και οικογενειακή ζωή μας, λόγω της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης.
Βλέποντας την εγκατάλειψη θυμάται την εποχή που είχαμε την ευθύνη της Κοινοτικής Αρχής, το Συμβούλιο και οι κάτοικοι και παλεύαμε με ζήλο να εξασφαλίσουμε χρήματα, να σχεδιάσουμε επεμβάσεις και να δράσουμε δυναμικά ώστε το χωριό να βελτιώνεται συνεχώς και να χαίρονται οι άνθρωποι καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Και είναι αλήθεια ότι έχουμε καταφέρει να ξεχωρίζει σε πολλούς τομείς, όπως είναι το περιβάλλον, η καθαριότητα, οι υπηρεσίες, τα πολεοδομικά σχέδια, τα σχολεία κ.ά., και να αποτελεί τόπο έλξης σε ομαδικές επισκέψεις σχολείων, Γιαννιωτών και φίλων. Με μια κουβέντα είχαμε όλοι μαζί συνείδηση συλλογικής ευθύνης και προσφοράς.
Και τώρα μείναμε παντελώς μόνοι, ξεχασμένοι και περιφρονημένοι. Τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο. Όλα παραδόθηκαν στη φθορά του χρόνου και στη θεά τύχη. Ο Δήμος με την αδιαφορία του και την απραξία, δείχνει σαν να έχει σβήσει τα Μάρμαρα από τον χάρτη. Μόνο τα έσοδα και τις επιμέρους οικονομικές υποχρεώσεις των κατοίκων δεν ξεχνάει να εισπράξει. Και αν υπάρχει στον Δήμο τόση οικονομική καχεξία, δεν μπορεί τουλάχιστον μία φορά το χρόνο ο Δήμαρχος ή κάποιο άλλο στέλεχος της Δημοτικής Αρχής να μας επισκεφτεί και να μας ενημερώσει για την πτώχευσή του; Αλλά ας μην τους αδικώ, αφού παρουσιάστηκαν μία νύχτα σε μουσική εκδήλωση με φώτα σβησμένα και υπό το φως της σελήνης!
Ίσως κάποιος θεωρήσει ότι η κριτική μου πηγάζει από διάθεση αντιπολιτευτική και από υπερβάλλοντα τοπικισμό. Ας επισκεφτεί τον τόπο μας και θα βγάλει τα συμπεράσματά του. Όπου και να κοιτάξεις, πληγώνεσαι και αγανακτείς. Πολλά εκατομμύρια είχε ξοδέψει η πρώην Κοινότητα Μαρμάρων για να νοικοκυρέψει το χωριό. Και τώρα μας στενοχωρούν όλους οι εγκαταλελειμένοι χώροι, η ρημαγμένη παιδική χαρά, τα χαλασμένα παραδοσιακά πεζούλια, το διαλυμένο συντριβάνι, η τραυματισμένη παραδοσιακή βρύση, τα σβησμένα φώτα της πλατείας...
Και το μεγάλο δυστύχημα από τη δημοτική απραξία είναι σε βάρος των πολλών παιδιών, τα οποία, ειδικά την περίοδο του καλοκαιριού, κατακλύζουν τα χωριά. Δεν έχουν χώρους κατάλληλους για παιχνίδι, δεν υπάρχει φωτισμός και η βρωμιά σε όλους τους κοινόχρηστους χώρους περισσεύει. Ενδεικτικά και μόνο επισημαίνω ότι ο άλλοτε ωραίος και ακριβός φωτισμός της κεντρικής πλατείας μοιάζει με κεριά κρυφού σχολείου, αφού οι λάμπες είναι καμμένες από χρόνια και τα περισσότερα φωτιστικά σπασμένα. Αλλά και το συντριβάνι που πριν από χρόνια με το καθαρό του νερό και τον φωτισμό του κοσμούσε ολόκληρη την πλατεία σήμερα έχει μετατραπεί σε χωματερή με του κόσμου τα σκουπίδια. Ευτυχώς για τα αδέσποτα σκυλιά αποτελεί καλό καταφύγιο!
Έλεος, άρχοντες του χωριού και του Δήμου. Η οικονομική κρίση δεν δικαιολογεί και τη δικιά μας ανυπαρξία. Μπροστά σ’ αυτό το αίσχος σκέφτομαι μήπως κάποιοι δεν ξέρουν γιατί έχουν εκλεγεί. Με θάρρος ομιλώ για ακαταλληλότητα, για ανεπάρκεια και για αναλγησία. Όλοι τους βρέθηκαν στη θέση του αιρετού με δική τους απόφαση και με την ψήφο του κόσμου. Αλλά και οι συμπολίτες έχουν μεγάλο μερίδιο προσωπικής ευθύνης.
Κατά την άποψή μου το πλέον ανησυχητικό είναι η συλλογική αφωνία και η απουσία κάθε διεκδικητικής διάθεσης. Παντού σιωπή και συμβιβασμός. Αντιδρούμε μόνο όταν απειλείται το ατομικό μας συμφέρον, ενώ μένουμε βουβοί μπροστά στα κοινά και δημόσια προβλήματα. Οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι η συνεχής παρέμβαση των πολιτών, η απαίτηση για λογοδοσία των αιρετών και η διαμαρτυρία αποτελούν προϋποθέσεις για το γενικό καλό. Και ας μην ξεχνάμε ότι οι αντιπρόσωποί μας σε όλα τα επίπεδα έχουν την ευθύνη και να προστατεύουν, αλλά και να παράγουν το γενικό καλό. Διαφορετικά, όπως λέει και ο πρωθυπουργός μας, ταξιδεύουμε χωρίς προορισμό.