Περιπλανήσεις στα συνθήματα…
- Καθώς πληθαίνουν γύρω μας, στους τοίχους, στα πανό και στις πορείες, τα διάφορα συνθήματα, είναι φυσιολογικό να γίνεται ανάγνωση, σχολιασμός, κριτική και μια ιστορική και διαχρονική αναδρομή για όσα γράφονται και εκφωνούνται.
- Κατ’ αρχήν, μια πρώτη διαπίστωση είναι ότι σχεδόν το σύνολό τους φέρει τη σφραγίδα προέλευσης μιας φατρίας, ή όπως η τροφός ιδεολογία συνηθίζει να το λέει, ενός «γκρουπούσκουλου», ή νεωτερίστικα, μιας «συνιστώσας» ή «τάσης» της Αριστεράς! Είναι μια εικόνα της Αριστεράς.
- Και εκεί, «χαίρε βάθος αμέτρητο» και «τρέχα γύρευε» να δημοσκοπήσεις ποιά Αριστερά εκφράζει όλη αυτή η συνθηματολογική καταιγίδα που μας βομβαρδίζει κάθε μέρα μουτζουρώνοντας τους τοίχους των σπιτιών των νοικοκυραίων, φορτώνοντας και επιβαρύνοντας την υπηρεσία καθαριότητας που πληρώνεται από τους πολίτες, αναστατώνοντας και περιορίζοντας την κυκλοφορία της πόλης και την καθημερινή ζωή των πολιτών και προσβάλλοντας την νοημοσύνη των ανθρώπων που δεν μπορούν να αντιδράσουν και να ρυθμίσουν καλύτερα τη ζωή τους.
- Ένα βασικό ερώτημα για όλη αυτή την αναταραχή του ρυθμού της καθημερινής ζωής των πολιτών είναι, αν πράγματι οι συνθηματολογούντες έτσι, «αντιεξουσιαστικά» και «αναρχικά», πιστεύουν ότι θα ανατραπεί η ειρηνική ζωή που επιθυμούν όλοι πολίτες και την οποία κατέκτησαν με πολλή δουλειά και με πολλούς αγώνες.
- Αλλά μελετώντας διαχρονικά αυτό το συνθηματολόγιο της Αριστεράς θα βρεθεί ότι η «λίστα» και το «περιεχόμενο» δεν έχει αλλάξει για πολλές δεκαετίες. Στη σκέψη και στο μνημονικό του μέτοικου, ανασύροντας το πέπλο του χρόνου, από την παλιά και τότε «πρώτη φορά Αριστερά», ένα σύνθημα που αντιγράφεται συνεχώς αλλά ξεχνιέται με τα γνωστά ιδεολογήματα. Γιατί δεν μπορεί να γίνει κατανοητό πως εννοείται το τελευταίο «για πρώτη φορά Αριστερά», όταν υπουργοί έχουν κρεμασμένη στο γραφείο τους την «εικόνα» του δηλωσία Άρη Βελουχιώτη, μιας εποχή που έχει αρχαιότητα και σκουριά πολλών δεκαετιών.
- Η πρώτη Αριστερά, που την κατοχή είχε εμφανιστεί με απελευθερωτικό προσωπείο, έριχνε τα πρώτα συνθήματα. Συνοπτικά, για τους μη Αριστερούς έλεγαν: «Πας μη ΕΑΜίτης είναι γκεσταμπίτης», ή «Ή μεθ’ ημών ή καθ’ ημών». Ήταν τα πρώτα βήματα του διχασμού. Οι αντίπαλοι, ήταν «αντιδραστικοί». Μετά έγιναν «προδότες», «συνεργάτες», «πουλημένοι», «δοσίλογοι», «χαφιέδες». Οι νοικοκυραίοι έγιναν «μπουρζουάδες», αργότερα «πλουτοκράτες», και νεωτερίστικα «καπιταλίστες» και «ολιγάρχες». Με αυτά και άλλα περνούσαν στον κόσμο την ιδέα της «πάλης των τάξεων», ένα σύνθημα διαχρονικό με πολλές σελίδες αίματος και διχασμού. Μερικά από αυτά τα συνθήματα εμφανίζονται και στη σύγχρονη συνθηματολογία, συμπληρωμένα με νέες έννοιες «διαπλοκής», «διαφθοράς», «ξεπουλήματος», και τελευταία με ρατσιστικές κορώνες.
- Γρήγορα και μετά την μεταπολίτευση τα αντιχουντικά συνθήματα στόλιζαν κάθε μη εκδηλούμενον αριστερά, με ανάσυρση του «δοσίλογου», του «φασίστα», του «γερμανοτσολιά», του «ασφαλίτη» και άλλα που γέμιζαν τοίχους, πανό, και τα διαλαλούσαν «χωνιά», ντουντούκες και μεγάφωνα.
- Δεν άργησαν και τα κοινωνικά συνθήματα, για τους «μη προνομιούχους» που σήμερα μετατράπηκαν σε «ευάλωτες τάξεις» ή «ευπαθείς ομάδες» που μετατρέπονται τελικά σε «κάρτες σίτισης», που θυμίζουν την εποχή των στερήσεων και των δελτίων απορίας άλλων ξεχασμένων κρίσεων...
- Εξελισσόμενα είναι και τα αντιδυτικά συνθήματα, αρχίζοντας από τα «αγγλικά» με τα Δεκεμβριανά, τα «αντιαμερικανικά», με τις «βάσεις του θανάτου», το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Τα συνθήματα κατά τον εμφύλιο δεν μετριούνται μεταδιδόμενα από χώρες του σοσιαλιστικού «παραδείσου».
- Πολλά από αυτά τα συνθήματα αναπαράγονται και σήμερα με μια διανοουμενίστικη και εξυπνακίστικη γλώσσα, πάνω σε έντυπα, φυλλάδια, αφίσες, και φέϊγ βολάν, που προκαλούν την απορία για το εκδοτικό κόστος και ποιοι τα πληρώνουν.
- Πέρασε βέβαια γρήγορα η αναζήτηση συνθημάτων που αντλήθηκαν από τα κινήματα της Νότιας Αμερικής, με τους σταντινίστας, τον Κάστρο, τον Τσε Γκεβάρα, τον Τσάβες κ.ά. για να μη λησμονήσουμε τον Μάο, του Βιετ Ναμ, των Χμερ που για χρόνια αποτελούσαν τις επιλογές της Αριστεράς.
- Και η αναπαραγωγή των συνθημάτων πέρασε και από την αντι ευρωπαϊκή «ίωση» των «αντιμερκελιστών», τον πόλεμο κατά των «δανειστών», των «αντιευρωπαϊστών», με επικίνδυνους κλειδωνισμούς για GREXIT, δραχμή, καπιταλ κοντρόλ και φαντασιώσεις για την παγκοσμιοποίηση(!) της ελληνικής πρότασης για μια άλλη κοινωνική επανάσταση που εξατμίστηκε μέσα στις ατελείωτες διαπραγματεύσεις και ατελέσφορα αποτελέσματα και κατέληξαν σε νέα μνημόνια.
- Μέσα σε αυτή τη συνθηματολογία έχουμε και τα ανέκδοτα για την αντιμετώπιση της κρίσης με τα «γεμιστά» της υπουργού, τα συσσίτια, την κάρτα σίτισης, τα «κοινωνικά προγράμματα», τα κουπόνια αναπλήρωσης ποσοστού του ΕΚΑΣ, και τα παράλληλα προγράμματα, και τις εξαγγελίες της Θεσσαλονίκης.
- Και όλο αυτό το χαρτομάνι, η βιντεοσκόπιση, οι φωτογραφίες, οι τοιχογραφίες, τα facebook, οι αφίσες και τα έντυπα, δεν βρήκαν ακόμη έναν μανιώδη και παθιασμένο συλλέκτη να τα συγκεντρώσει για να γίνει κάποτε ένα συνθηματολογικό μουσείο της Αριστεράς, για να καταγραφούν και να χωρέσουν όλα αυτά τα συνθήματα, με τελευταίο την καταγραφή των γελοιογραφιών ελληνικών και ξένων, που δίνουν την έκταση της προπαγάνδας και του επικοινωνιακού ψέματος που μας βομβαρδίζουν συνεχώς στο όνομα μιας Αριστεράς που ομολογούν και οι ίδιοι ότι «δεν είναι αυτό που ονειρευόταν». Στη μετώπη αυτού του μουσείου θα γραφεί το τελευταίο σύνθημα: «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Αριστερά»
- Και οι περιπλανήσεις συνεχίζονται…
ο μέτοικος
