Γιατί ο Υπουργός Παιδείας φοβάται την Ιστορία;

Τι κι αν η ιστορία μας μετράει χιλιετηρίδες στον ιστορικό χρόνο; Τι κι αν ο πρόγονός μας Ηρόδοτος είναι ο γεννήτορας της Ιστορίας; Τι κι αν όλοι οι λαοί μας θαυμάζουν για την μακρόχρονη ιστορία μας; Η Ελληνική Πολιτεία διά του Υπουργού Παιδείας έχει διαφορετική άποψη για την ιστορία μας και αποφάσισε να την ψαλιδίσει και να περιορίσει τη διδασκαλία της στα παιδιά των Ελλήνων. Πρόκειται για μία ακόμα παραδοξότητα του κ. Φίλη, η οποία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το πνεύμα της παιδαγωγικής επιστήμης και με τις αρχές της δημοκρατικής πολιτείας.
Πράγματι, δεν μπορεί ο πολίτης να κατανοήσει και να ερμηνεύσει αυτή την πολιτική πρακτική και αρκούμαστε να εκφράζουμε την απορία μας για το τι συμβαίνει στο κυβερνητικό επιτελείο και ο καθένας προκαλεί με τις αμπελοφιλοσοφίες του ακόμα και την κοινή λογική.
Έτσι ο Υπουργός Παιδείας αποφάσισε να διδάσκονται στην Α’ Λυκείου συνοπτικά και να μην εξετάζονται τα ακόλουθα κεφάλαια της Αρχαίας Ιστορίας: Μινωικός, Κυκλαδικός και Μυκηναϊκός Πολιτισμός, οι αποικισμοί, οι Περσικοί Πόλεμοι, ο Πελ/κός πόλεμος, ο Φίλιππος και ο Μέγας Αλέξανδρος. Πρόκειται για τα γεγονότα που συμπυκνώνουν την ιστορική πορεία των Ελλήνων κατά την αρχαιότητα (χίλια περίπου χρόνια).
Ουσιαστικά τα σημαντικότερα γεγονότα της αρχαίας ελληνικής ιστορίας διαγράφονται από το γνωστικό αντικείμενο των μαθητών σε συνδυασμό και με την μη εξέταση της συνοπτικής ύλης του βιβλίου. Και αν συνδυαστεί η λειψή ιστορική παιδεία με την αφαίρεση από τα Αρχαία Ελληνικά του «Επιταφίου» του Θουκυδίδη, δεν απομένει σχεδόν τίποτε από την αρχαιοελληνική σκέψη και πράξη προς διδαχή των σύγχρονων Ελλήνων. Επομένως κάποιοι επιδιώκουν να σβήσουν το ιστορικό παρελθόν της χώρας μας ή να το κουτσουρέψουν έτσι που να μην προκαλεί κανένα ενδιαφέρον στους νεότερους.
Έχει δίκιο ο ιστορικός Αντώνιος Λιάκος, όταν στο βιβλίο του «Αποκάλυψη, Ουτοπία και Ιστορία» σημειώνει: «Είναι δύσκολη η σχέση ανάμεσα στην ιστορία και στις πολιτικές χρήσεις, ιδιαίτερα από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα (σελ. 301)». Πώς άραγε ο κ. Λιάκος ως στενός συνεργάτης σήμερα του Υπουργού Παιδείας τον καθοδηγεί στις «ιστορικές του καινοτομιες»;
Ας μην ξεχνάμε και την προσπάθεια του Υπουργού να απαξιώσει την Εκκλησία. Αλλά σαν είδε την αντίσταση κλήρου και κοινωνίας περιόρισε την ηρωική του σύγκρουση μόνο με το καμπαναριό και όχι με την εκκλησία, όπως εύστοχα σχολίασε ο σκιτσογράφος Κ. Μητρόπουλος.
Δυσκολεύεται ο κ. Φίλης να κατανοήσει την ευαγγελική ρήση: «Η αλήθεια ελευθερώσει υμάς», προσαρμόζοντας τη λέξη «αλήθεια» από το θεολογικό στο ιστορικό πεδίο. Επιχειρούν να υποβαθμίσουν την αρχαία ιστορία ίσως ως ανιστόρητοι, οπότε η επιείκεια της κρίσης μας είναι χρήσιμη. Όμως υπάρχει η βεβαιότητα ότι κινούνται ο Υπουργός κα οι συνεργάτες του από παρωχημένες ιδεοληψίες με μαρξίζουσα χροιά, οπότε καθίστανται επικίνδυνοι για τη δημόσια Παιδεία. Οι άνθρωποι, μεθυσμένοι από την εξουσιολαγνέια, δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται την θετική επίδραση της ιστορικής παιδείας στη μόρφωση του νέου, στην καλλιέργεια της κριτικής σκέψης και στη διαμόρφωση της ιστορικής συνείδησης. Ίσως να έχουν πρόβλημα με την ιστορικότητα της φυλής μας και με τη σμίλεψη της εθνικής μας συνείδησης. Μάλλον αυτό είναι το ιδεολογικό πρόβλημα του Φίλη και της παρέας του.
Ο Υπ. Παιδείας χρησιμοποιεί υλικά άχρηστα και φθαρμένα για να χτίσει το μέλλον της νεολαίας. Ξεχνάει τη ρήση του Νίτσε που είπε: «Καλό είναι να γνωρίζουμε ότι μόνο όποιος χτίζει το μέλλον δεν έχει δικαίωμα να δικάζει το παρελθόν» (Νίτσε, Η ιστορία και η ζωή).
Θεωρώ, λοιπόν, ότι οι πολιτικοί μας αντιπρόσωποι γενικά οφείλουν να αποδεχτούν και να εφαρμόζουν στην πράξη την αρχή που λέει: Η επιστροφή στην ιστορία είναι μία αναγκαστική προσγείωση και αναγνώριση των περιορισμών, ένας συμβιβασμός με ό,τι έχει σμιλέψει ο χρόνος πάνω στην επιφάνεια του κόσμου και πάνω στο πρόσωπό μας.
Ας αντιληφθούμε όλοι, πολιτικοί και πολίτες, μία κοινωνία χωρίς ιστορία είναι και χωρίς ελπίδα. Ευτυχώς για μας, το ελληνικό γένος, φρόντισαν οι πρόγονοί μας να χαράξουν δρόμους σταθερούς για να πορεύεται ο ελληνισμός όχι μόνο ως έθνος, αλλά και ως ιδεολογία. Εμείς οι τωρινοί δεν έχουμε το δικαίωμα ούτε να λησμονάμε το ιστορικό μας παρελθόν και ούτε να παραχαράσσουμε την ιστορική μας ταυτότητα.