Ξεροί οι βοσκότοποι της εξουσίας!..

Οι περιλάλητοι βοσκότοποι της Ιθάκης που χρησιμοποιήθηκαν ως ενέχυρο για την απόκτηση τηλεοπτικής άδειας και οι οποίοι απασχόλησαν με ποικίλα σχόλια το Πανελλήνιο, είχαν σαν αποτέλεσμα να καθιερωθεί νέος όρος στην πολιτική ζωή της ταλαίπωρης αυτής χώρας, με το χαρακτηριστικό τίτλο «οι βοσκότοποι της εξουσιας».
Απέραντοι και αρκετά αποδοτικοί για τους επιτήδειους αυτοί οι βοσκότοποι, όπως τους απολαύσαμε -τρόπος του λέγειν- όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης, ιδιαίτερα δε τα τελευταία χρόνια που άνοιξε διάπλατα ο δρόμος για τη χρεοκοπία της χώρας μας. Όπως ο γνωστός σήμερα στο Πανελλήνιο  Καλογρίτσας -σε ορισμένους από μας ήταν γνωστός εδώ και πολλά χρόνια- που μετέτρεψε αυτούς τους άγονους βοσκότοπους της Ιθάκης σε χρυσοφόρα οικόπεδα πολλών εκατομμυρίων ΕΥΡΩ -λες και ήταν οικόπεδα του Μονακό-έτσι και οι πολιτικοί μας, κατά κάποιο τρόπο, εκμεταλλευόμενοι την ευπιστία μας, που γίνεται συχνά η πιο χαρακτηριστική μορφή της πλάνης, αφού κατά τον εθνικό μας ποιητή «ο ευκολοπίστευτος είναι και προδομένος» μετατρέπουν συχνά την πολιτική όταν αυτή γίνεται ταπεινή θεραπαινίδα της εξουσίας σε απέραντο βοσκότοπο, προσφέροντας με τις υποσχέσεις τους και την ασυνέπειά τους τροφή λίαν εύπεπτη, αλλά και εξίσου βλαβερή, στους τροφίμους τους, που είμαστε εμείς οι πολίτες.
Πώς συμβαίνει αυτό; Είναι ένα θέμα που απασχόλησε σοβαρά τους αρχαίους Έλληνος οι οποίοι, για να το εκφράσουν όσο γίνεται πιο παραστατικά, επινόησαν για την εξουσία το γνωστό μύθο της Κίρκης που είχε τη δυνατότητα να μεταμορφώνει, κατά τρόπο βασικό, τους ανθρώπους. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την εξουσία που έχει τη δυνατότητα  να πετυχαίνει πολλές  φορές πλήρη μεταμόρφωση των πολιτικών. Άλλα μας λένε και άλλα μας υπόσχονται προεκλογικά, άλλα κάνουν μόλις φορέσουν την τήβεννο της εξουσίας, σε βαθμό πολλές φορές που να μη μπορεί κανείς να τους αναγνωρίσει. Έτσι τα χρυσοφόρα οικόπεδα των υποσχέσεών τους -όπως ακριβώς οι βοσκότοποι της Ιθάκης- γρήγορα μετατρέπονται σε ξερούς βοσκότοπους που δεν έχουν σχεδόν τίποτε να σου προσφέρουν.
Με αφορμή παραστάσεις από τη σύγχρονη πραγματικότητα έφεραν τις προάλλες στη μνήμη μου, σύμφωνα με το γνωστό από την Ψυχολογία νόμο του συνειρμού των παραστάσεων, και ιδίως με τον πιο χαρακτηριστικό νόμο της ομοιότητας, παραστάσεις από όσα συνέβησαν στον τόπο μας τα τελευταία χρόνια, και ιδίως  από το 2004 και μετά, αφού αυτά συνδέονται με  πρόσωπα τα οποία άσκησαν  εξουσία και εξακολουθούν και σήμερα να βρίσκονται στο προσκήνιο και να επηρεάζουν από το προσκήνιο ή από το  παρασκήνιο τα πολιτικά πράγματα της  χώρας μας.
Και ταυτόχρονα θυμάμαι με πόση ευκολία -γιατί όχι και αφέλεια- εμείς οι πολίτες μετακινούσαμε την ψήφο μας από τον έναν  βοσκότοπο στον άλλο με την ελπίδα να απολαύσουμε την «τροφή» την οποία προεκλογικά μας υπόσχονταν.
Ο πρώτος, φέρελπις νέος πολιτικός, αφού είχε διαπιστώσει ότι «πέντε νταβατζήδες και δέκα συντεχνίες κυβερνάνε τον τόπο», μας πρόσφερε ως «βοσκή» πλούσιες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που θα άλλαζαν το μέλλον της χώρας.
Ο δεύτερος, «αχθοφόρος και αυτός λαμπρού οικογενειακού ονόματος», δε δυσκολεύτηκε να μετατρέψει τους αποδεδειγμένα άνυδρους βοσκότοπους σε χρυσοφόρα οικόπεδα, διαβεβαιώνοντας  το «ευκολοπίστευτο» κοινό  πως, παρά τη διαπιστωμένη σε παγκόσμια  κλίμακα  κρίση, στην Ελλάδα  «λεφτά υπάρχουν».  Πήρε, με βάση αυτή τη διακήρυξη, με το μέρος του το  μισό  περίπου εκλογικό σώμα που έσπευσε να καρπωθεί και  αυτό ένα μερίδιο  από τους πλούσιους καρπούς των  βοσκότοπων της εξουσίας.
Δε χρειάστηκε να περάσει όμως πολύς καιρός για να διαπιστωθεί αυτό που κάθε στοιχειωδώς σκεφτόμενος πολίτης  διαισθανόταν: Ότι δηλαδή πλούσιοι βοσκότοποι δεν υπήρχαν. Έτσι φτάσαμε στο πρώτο και φαρμακερό Μνημόνιο, τους «καρπούς» του οποίου και σήμερα ακόμα  απολαμβάνουμε.
Να όμως που υπήρχε και τρίτος και καραδοκούσε. Αυτός  διαφήμιζε  τους δικούς του βοσκότοπους -το Ζάππειο 1 και το Ζάππειο 2- και καλούσε τους απογοητευμένους  από το πρώτο Μνημόνιο  να πάνε να βοσκήσουν   στους δικούς του βοσκότοπους. Με πολλή δυσκολία -είναι αλήθεια- αυτός  με τη σύμπραξη  και άλλων που έσπευσαν  σε βοήθεια  για να  εξυγιάνουν το νέο βοσκότοπο της εξουσίας  άρχισε το έργο του το οποίο όμως δεν περιείχε  τίποτε  από αυτά που είχε τάξει με τα Ζάππειά του. Και αναπόφευκτα μας έφερε το δεύτερο Μνημόνιο, ενώ σιγά - σιγά η σύμπραξη, καθώς ήταν  και ανομοιογενής, άρχισε να διαλύεται.
Έτσι ήρθε η σειρά του άλλου που υποσχέθηκε  ότι θα καθαρίσει το βοσκότοπο από την «κόπρο» των Μνημονίων και εμείς οι πολίτες  θα  έχουμε  άφθονη τη βοσκή στο νέο βοσκότοπο, ίδια και καλύτερη από αυτή που είχαμε τα παλιότερα καλά χρόνια. Να όμως που ο αριθμός 3, από την αρχαιότητα είναι μαγικός και έτσι  αντί να απαλλαγούμε, όπως μας είχαν υποσχεθεί, από τα προηγούμενα Μνημόνια αποκτήσαμε και τρίτο, πάντως  ύστερα από σκληρές διαπραγματεύσεις. Αυτό βρίσκεται σε εξέλιξη, το ξέρουμε, και απολαμβάνουμε  τη σημερινή «βοσκή» που μας  προσφέρει, εξίσου άφθονη, όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, πολύ συχνά και αυτός ο βοσκότοπος, αλλά, προς το παρόν, είναι άγνωστο πού θα μας πάει.
Και το  συμπέρασμα από όλα αυτά; Ένα και πολύ απλό: Χρόνια ολόκληρα τώρα οι πολίτες ζούμε με όνειρα και με ψευδαισθήσεις, επηρεασμένοι από όσα μας υπόσχονται και με τα οποία μας αποκοιμίζουν  αυτοί που διαφεντεύουν, με την ψήφο μας ασφαλώς, τους βοσκότοπους της εξουσίας και δε θέλουμε  να δούμε  και να αντιμετωπίσουμε  την πραγματικότητα. Αυτή όμως είναι σκληρή και μας εκδικείται. Μας στέλνει, κάθε τόσο, ένα ηχηρό μήνυμα πως «δεν υπάρχουν κορφές δίχως μόχθου ανηφοριές» και πως με τον τρόπο που πορευόμαστε οι βοσκότοποι της εξουσίας που μας πρόσφεραν μέχρι σήμερα και θα εξακολουθούν να μας προσφέρουν, αν δεν αλλάξουμε μυαλά, θα αποδεικνύονται τελικά άνυδροι, ξεροί και άγονοι.