Τέσσερις (τηλεοπτικοί) γάμοι και μία κηδεία…

Ο υδράργυρος πέφτει. Η αντίστροφη μέτρηση για τα Χριστούγεννα έχει ξεκινήσει. Τα τζάκια άρχισαν να καπνίζουν και ενώ η φωτιά σιγοκαίει και ζεσταίνει, είναι ιδανική περίσταση για την εξιστόρηση ενός παραμυθιού. Όχι πως ζήλεψα τη δόξα του Χανς Κρίστενσεν Άντερσεν. Άλλωστε, ο σπουδαίος Δανός παραμυθάς, αν ζούσε σήμερα, θα παραδεχόταν ότι έρχεται δεύτερος μετά τον αμοραλιστή με το χαμογελαστό πρόσωπο, τον μεγάλο παραμυθά της ΔΕΘ.
«Ήταν κάποτε ένας Μεγάλος Αδελφός. Είχε τέσσερα αδέρφια και ήθελε να τα παντρέψει με τις πιο προικισμένες νύφες. Έβγαλε το ντελάλη στους δρόμους να διαδώσει πώς όποιοι πατεράδες ήθελαν να παντρέψουν τις κόρες τους, θα έπρεπε να πάνε να πλειοδοτήσουν. Αυτοί με το μεγαλύτερο πορτοφόλι θα πάντρευαν τις θυγατέρες τους. Από κεί και πέρα ο Μεγάλος Αδελφός που θελε να βάλει μια τάξη στα πράγματα, δε θα επέτρεπε άλλους γάμους. Έτσι τον είχε ορμηνεύσει ένας μάγος από τη Φλωρεντία. Χωράει το τοπίο μόνο τέσσερις γάμους του είπε.
Έτσι κι έκανε. Μάντρωσε τους πλούσιους πορτοφολάδες και τους έβαλε να τζογάρουν. Μάζεψε μεγάλο κομπόδεμα και βγήκε στους δρόμους καβάλα στα άλογο (και στο καλάμι) να τον επευφημήσουν και να αναγγείλει τους γάμους με «παππά και με κουμπάρο». Λησμόνησε όμως ότι ζούσε στη χώρα που γέννησε την τραγωδία. Κι ενώ όλα τα παρακολουθούσε και τα έλεγχε, ξέχασε τον από μηχανής θεό και τη Θεία Δίκη. Η Θεία Δίκη τιμώρησε για την υπεροψία του το Μεγάλο Αδελφό και έδωσε άδοξο τέλος στο αυταρχικό σχέδιο του, ενώ ο από μηχανής θεός έσωσε την πολυφωνία και την ελευθερία επιλογών της κοινωνίας».
* * *
Οι αρχαίοι Έλληνες έτρεφαν μεγάλη εκτίμηση στη θεά της Δικαιοσύνης και πίστευαν ότι από αυτή σε ένα μεγάλο βαθμό εξαρτιόταν η ισορροπία του κόσμου και η τάξη των πραγμάτων. Θέμις την έλεγαν και ο λόγος της ήταν σεβαστός από θεούς και ανθρώπους. Αντιπροσώπευε το δίκαιο και τιμωρούσε όποιον διέπραττε αδικίες και παρέβαινε τους κανόνες δικαίου. Στην αρχαία ελληνική τραγωδία, ο από μηχανής θεός έκανε μια απρόσμενη παρέμβαση για να προσφέρει λύση σε μία δύσκολη κατάσταση. Κατά την κορύφωση του δράματος, όταν τα προβλήματα και οι συγκρούσεις που βίωναν τα πρόσωπα του έργου οδηγούσαν σε αδιέξοδο, εμφανιζόταν αναπάντεχα στη σκηνή με τη βοήθεια κάποιου μηχανισμού (συνήθως γερανού), με τρόπο δηλαδή που να ξεχωρίζει από τα θνητά πρόσωπα του έργου και παρενέβαινε για να δώσει λύση.
Δεν ξέρω αν πιστεύετε σε παραμύθια, δράκους και μάγισσες. Αν πάντως στο τέλος της ιστορίας επιθυμείτε ένα χαπι εντ, μην περιμένετε τον από μηχανής θεό να σας σώσει. Απλά «μην τρώτε άλλο το παραμύθι που σας πουλάνε» και γίνετε εσείς πρωταγωνιστές των αλλαγών προς το καλύτερο, στη σκλήρη πραγματικότητα που σας «πέταξαν» για να επιβιώσετε…

* Ο Πέτρος Ι. Μπουγιας είναι περιφερειακός συντονιστής Ηπείρου στο Ποτάμι