Γιατί σιωπά ο κόσμος;

Η ανησυχητική σιωπή των μαζών μπροστά στην προκλητικότητα της θλιβερής πραγματικότητας μοιάζει με τη σιωπή που επικρατεί στο στρατόπεδο όταν ο σαλπιγκτής παιανίζει το σιωπητήριο σάλπισμα, με τη διαφορά ότι, ενώ το τελευταίο αφορά ένα συγκεκριμένο αριθμό ατόμων και μία συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή, το σιωπητήριο των μαζών αφορά ολόκληρο τον ελληνικό λαό, καλύπτει ολόκληρη την επικράτεια από άκρου εις άκρον και προέρχετια από ένα πλήθος σαλπίγγων και σαλπιγκτών. Μεμονωμένες διαμαρτυρίες εκπροσώπων σωματείων, κλαδικών οργανώσεων, οργανισμών, συνδικάτων ιδιωτικών φορέων ή και του δημοσίου περιορίζονται, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, σε κάποια τηλεοπτικά παράθυρα, απουσία, κατά κανόνα, κυβερνητικών υπευθύνων ή, το συνηθέστερον παρουσία ανεύθυνων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι, κατά κανόνα, εκφράζουν προσωπικές απόψεις… και πέραν τούτου ουδέν το ουσιαστικόν.
Εξαίρεση αποτέλεσε η πρόσφατη διαδήλωση των συνταξιούχων, για να εισπράξουν τα δακρυγόνα και την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης… από τον κ. Τόσκα, κάτι που θυμίζει αυτό που έκαμε η φοράδα στο αλώνι… καθώς και τη δήλωση του Μεγάρου Μαξίμου ότι τουλάχιστον αυτό δεν θα επαναληφθεί. Ο ένοικος του Μαξίμου, μάξιμος με μικρό «μ» και οι περί αυτού θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι χάρις στους γεννηθέντες του ’40 και του ’50 η χώρα στάθηκε στα πόδια της, αναπτύχθηκε και εξασφάλισε ανέλπιστη ευημερία στον ελληνικό λαό και φυσικά και σ’ αυτούς που κυβερνούν σήμερα τον τόπο. Χάρις σ’ αυτές τις γενεές η χώρα ανέπτυξε τη γεωργοκτηνοτροφία (επάρκεια σε γεωργικά προϊόντα και εν μέρει σε κτηνοτροφικά), το δευτερογενή τομέα (βιοτεχνίες, μεταποιητική βιομηχανία, βαριά βιομηχανία, ναυπηγεία, διϋλιστήρια, φαρμακοβιομηχανία κ.ά.) καθώς και τον τομέα παροχής υπηρεσιών. Αυτές οι γενεές είχαν δουλειές μόνιμες, πλήρωναν τις εισφορές τους στα κλαδικά ταμεία τους, που η γενεά του ’70 βρήκε γεμάτα, πλήρωναν τους φόρους τους, είχαν ιατρική περίθαλψη και ζούσαν με τη σιγουριά ότι ως απόμαχοι της ενεργού δράσης θα είχαν μία σύνταξη που θα τους επέτρεπε μία αξιοπρεπή ζωή, ενώ με το «Εφ’ Άπαξ» αγόραζαν ένα μικρό διαμέρισμα για την προίκα της κόρης τους.
Δεν μπορούσαν ποτέ να φαντασθούν, ότι οι σημερινοί 50ρηδες όχι μονον θα εξαφάνιζαν τα κόπια τους δεκαετιών, όχι μόνον δεν θα είχαν ανθρώπινη ιατρική περίθαλψη αλλά και το σοβαρότερο, ότι οι κυβερνώντες θα έδιδαν την εντολή στα εγγόνια τους αστυνομικούς να τους ψεκάσουν με χημικά, ωσάν να είχαν απέναντί τους 20χρονους αναρχικούς!!! Το επιχείρημα ότι η σχετική εντολή δόθηκε για να μην θρηνήσουμε θύματα από την πιθανή ανατροπή της κλούβας που έφρασσε, αδικαιολόγητα για την περίσταση, την Ηρώδου του Αττικού, είναι αφ’ εαυτού γελοίο και όσοι το επικαλούνται, απλώς, αυτογελοιοποιούνται ευσυνείδητα χωρίς ίχνος ντροπής. Υπάρχει τσίπα; Το αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη του κ. Τόσκα, χωρίς να έχει την ευαισθησία να τη συνοδεύει με την άμεση υποβολή της παραίτησής του, αποτελεί ωμή πρόκληση και μόνο θυμιδιά προκαλεί. Άλλωστε, όπως η περιρρέουσα κυβερνητική ατμόσφαιρα προοιώνιζε, η παραίτησή του δεν θα γινόταν αποδεκτή και το Μαξίμου θα την εκάλυπτε με την απαγόρευση μη χρήσης χημικών στο μέλλον... Πού η γάτα πού η ζημιά; Όλα μέλι-γάλα με την πίττα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Κρίμα που ούτε και τα πλέον απλά δεν επινοούν.
Γιατί η κλούβα ήταν εκεί; Γιατί ο κ. Πρωθυπουργός αρνήθηκε να δεχθεί μία ολιγομελή αντιπροσωπεία τους; Ποιος λοιπόν προκάλεσε τα γεγονότα; Τόση φοβία και τόσος πανικός στο Μαξίμου από μία διαδήλση ανήμπορων απομάχων; Κι αν μας προέκυπτε κάποιο επεισόδιο με την Τουρκία τι θα έκαναν; Μήπως θα μπαίνουν τρία μέτρα κάτω από τη γης; (το –ς- ανήκει στον κ. Πολάκη). Επιστέγασμα του όλου εμπαιγμού αποτελούν και οι ανεκδοτικές – ανεκδιήγητες δηλώσεις του πρώην Υπουργού Εργασίας κ. Κατρούγκαλου που ευχήθηκε να βλέπει μεγαλύτερες διαδηλώσεις, γιατί αυτό είναι στο DNA της αριστεράς (αν και ο ίδιος δηλώνει κουμμουνιστής, δηλαδή πιο πέρα απ’ αυτήν). Μόνον κ. Κατρούγκαλε κουμμουνιστή (τον τίτλο αυτό σας τον αρνείται το ΚΚΕ) οι συνταξιούχοι δεν διαμαρτύρονται κατά των προηγουμένων «πουλημένων», κατ’ εσάς, κυβερνήσεων αλλά κατά της δικής σας, για πρώτη φορά αριστερά, κυβέρνησης.
Πέραν των συνταξιούχων όμως πώς αντιδρούν τόσοι κλάδοι της δημόσιας ζωής; Γιατί σιωπούν οι άνεργοι, οι μικροεπιχειρηματίες, οι μικρομεσαίοι, οι μηχανικοί, οι δικηγόροι, οι γιατροί, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές όλων των βαθμίδων, οι ακαδημαϊκοί και ο κλήρος, οι δικαιολογημένα κοκκινοδανειολήπτες που κινδυνεύουν με κατασχέσεις και πλειστηριασμούς των σπιτιών τους, αλλά, τέλος, πού είναι το 20% του πληθυσμού που βρίσκεται στα όρια της φτώχειας και ένα μέγα μέρος λόγω πείνας σιτίζεται σε Ιδρύματα των Δήμων και της Εκκλησίας; Πώς θ’ αντιμετώπιζε κ. πρωθυπουργέ η κυβέρνησή σας τη σίτισση εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών εάν η Εκκλησία προέβαινε στη διακοπή της;
Σταματήστε λοιπόν την αναμέτρηση μαζί της και συνειδητοποιείστε ότι μόνοι σας δεν μπορείτε να οδηγήσετε τη χώρα στην έξοδο από την κρίση και μην βαυκαλίζονται πολλοί υπουργοί σας ότι όλα, μέρα με τη μέρα, βελτιώνονται. Η πραγματικότητα δυστυχώς μέρα με τη μέρα τους διαψεύδει και ο λαός δεν τους πιστεύει πια. Χωρίς ιδιωτικές επενδύσεις τα πάντα στοπ. Καταντάει αστείο μαύρου χιούμορ εσείς να διατυμπανίζετε τα οφέλη των ιδιωτικοποιήσεων και οι αρμόδιοι υπουργοί σας να κλαίνε κάθε φορά που πρέπει να συμφωνήσουν.
Ο άνεργος βλέπει τη μετανάστευση. Ο μικροεπιχειρηματίας, το λουκέτο. Ο συνταξιούχος την πείνα. Ο νέος ελευθεροεπαγγελματίας την αδυναμία ν’ ασκήσει το επάγγελμά του. Το νοικοκυριό τον μπαμπούλα της φτώχειας και της πείνας. Οι ασθενείς, γέροι και άτομα με ειδικές ανάγκες ζουν το γολγοθά της ταλαιπωρίας, ενώ οι υγιείς τον εφιάλτη μην τυχόν και αρωστήσουν και πως θ’ αποφύγουν τη λοίμωξη αν βρεθεί ράντζο στο νοσοκομείο. Δυστυχώς όλες οι κοινωνικές ομάδες είναι απογοητευμένες και θεωρούν μάταια κάθε προσπάθεια, αφού το δημόσιο ταμείο κάθε χρόνο αδειάζει όλο και περισσότερο και έχουν καταληφθεί από την αγωνία της έλευσης ακόμη χειρότερων δεινών. Πού κουράγιο για εξεγέρσεις, για διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες... Σοκ και Δέος παντού!
Να λοιπόν γιατί σιωπά ο κόσμος κι ούτε χαμογελά κι ούτε χαίρεται. Υπάρχει ελπίδα; Ο Θεός μόνο το ξέρει κι ο λαός ας αναμένει αμήχανος, αποχαυνωμένος, απονευρωμένος τον ερχομό ενός νέου Μεσσία που θα τον αφυπνίσει από τον λήθαργο στον οποίο τον βύθισαν.