Πολιτικές που προκαλούν την κοινή λογική...

«Δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουέν έστι γενέσθαι των δεόντων» (Δημοσθένης, ο Αθηναίος, σε έναν Φιλιππικό του, 4ος αι. π.Χ.). Σήμερα, αμφιβάλλει κανείς διαθέτων κοινή λογική, ότι η ρήση αυτή δεν ισχύει στο ακέραιο; Με αυτό το δεδομένο, συμβιβάζονται οι πολιτικές και τα μέτρα που εφαρμόζονται για να βγει η χώρα από την κρίση; Εάν δεχθούμε ότι η ανεργία είναι ο αδιαμφισβήτητος δείκτης της υγείας της οικονομίας, τότε η δική μας με ποσοστό της τάξης του 30% (δηλωμένη, αδήλωτη, μερικής απασχόλης) είναι, σαφώς, βαρειά άρρωστη. Άρα, για την αντιμετώπισή της χρειάζονται χρήματα για παραγωγικές επενδύσεις, τα οποία όμως μόνο από τον ιδιωτικό τομέα μπορούν να προέλθουν. Αυτό, προφανώς, προϋποθέτει πολιτικές και μέτρα προσέλκυσης κεφαλαίων που θα διασφαλίζουν τους επενδυτές ότι δεν θα χάσουν τα λεφτά τους, ότι το κέρδος τους θα είναι ελκυστικό και ότι ένα μέρος αυτού θα μπορούν να το εξάγουν όπου αυτοί θέλουν.
Αντ αυτών λοιπόν τι πράττει η Κυβέρνηση; Κατά πρώτον πολιτικη αβεβαιότητα επί των πραγματικών προθέσεών της που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις αρχές και το πνεύμα της ελεύθερης οικονομίας (οι ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι στην κουλτούρα μας, έφη Δρίτσας, είμαι κουμμουνιστής δηλώνει ο Κατρούγκαλος, κλαίει ο Σπίρτζης για Τραινοσέ κ.ά.), κατά δεύτερον υψηλή φορολογία, εντελώς απωθητική προσέλκυσης επενδύσεων (γιατί να επενδύσουν στην Ελλάδα και όχι αλλού με ευνοϊκότερους όρους;), κατά τρίτον ασταθές φορολογικό σύστημα και, τέλος, μία πολύπλοκη και χρονοβόρα γραφειοκρατία που κάθε άλλο παρά ευνοϊκό κλίμα δημιουργεί για τον αναμενόμενο επενδυτή. Αυτά τα λίγα, απλά, σαφή και κατανοητά για να μην δημιουργούνται αυταπάτες, φρούδες ελπίδες για ανάπτυξη και για να διαπιστωθεί ποιος κοροϊδεύει ποιον.
Όλες οι προσπάθειες της Κυβέρνησης έγκεινται στο να μας πείσει ότι η βασική αιτία της στασιμότητος της εθνικής μας οικονομίας είναι η μη απαγκίστρωσή της από το βάρος του δημοσίου χρέους. Γεγονός, σαφώς αρνητικό, αλλ’ ουχί και αποκλειστικό, δεδομένης της απραξίας και της αδράνειας σε ό,τι αφορά τον τομέα των μεταρρυθμίσεων που οι δανειστές μας συνεχώς μας επισημαίνουν αλλ’ εμείς, ενώ συμφωνούμε και υπογράφουμε σχετικές συμφωνίες, τελικά δεν τις τηρούμε με αποτέλεσμα κάθε τόσο να μας πιάνουν ασυνεπείς και να μην μας έχουν εμπιστοσύνη, μηδενίζοντας, υπαιτιότητί μας, το κεφάλαιο της αξιοπιστίας μας. Ας μην, λοιπόν, κατηγορούμε αυτούς των οποίων χτυπάμε την πόρτα για να μας σώσουν κι ας κοιταχτούμε λίγο στον καθρέπτη. Αυτό σίγουρα θα μας κάνει καλό. Ύστερα, κατά δήλωση του κ. Δραγασάκη, το θέμα του χρέους δεν ήταν θέμα άμεσης ατζέντας αφού ήταν προγραμματισμένο να συζητηθεί το 2018. Άλλο αν με προχθεσινές δηλώσεις του τώρα δηλώνει (ΕΡΤ1) ότι είναι προϋπόθεση για να πάρει εμπρός η οικονομία. Μάλιστα δε με ιδιαίτερη έμφαση επαναλαμβάνεται ότι η Κυβέρνηση θα θέσει στο «τραπέζι» το θέμα του χρέους στον Πρόεδρο των ΗΠΑ κ. Obama για να εισπράξει, τι; Μία ακόμα ρητορική κατανόηση του προβλήματος συνοδευόμενη από γενναιόδωρη συμπάθεια με την διαβεβαίωση ότι θα το μεταφέρει στο Βερολίνο...
Ας κρατάμε «μικρό καλάθι» γιατί αντ’ αυτών καλύτερο θα ήταν να παρέμβει στο ΔΝΤ και να μας κομίζει κάτι το ουσιαστικό. Χορτάσαμε από συμπάθεια και συμπαράσταση από τις ΗΠΑ. Το θετικό είναι ότι οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ έπαυσαν να είναι αντιαμερικανοί.
Αν είχαμε προωθήσει με συνέπεια τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις τότε, η ΕΚΤ μάλλον θα είχε άρει τις αντιρρήσεις της και θα είχαμε μπει στο πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης με παράλληλη κατάργηση των capital controls που αποτελούν θηλιά στο λαιμό των μικροεπιχειρήσεων, ενώ με ελευθερία κινήσεως κεφαλαίων λειτουργούν οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες, στραγγαλίζοντας τις μικρές που δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα. Πώς λοιπόν να μην πολλαπλασιάζονται τα λουκέτα και να μην αυξάνεται η ανεργία; Με τι εισφορές θα επιβιώσουν τα ταμεία; Πώς να μην αναμένονται μειώσεις συντάξεων, μειώσεις κονδυλίων για την υγεία και την παιδεία χωρίς παραγωγή εθνικού πλούτου και θετικό εμπορικό ισοζύγιο;
Αβίαστα λοιπόν προκύπτει ότι υπάρχει ανάγκη χρημάτων και χωρίς αυτά τίποτα από ανωτέρω δέοντα δεν θα γίνει, για να μην ξεχνάμε και τον Δημοσθένη τον Αθηναίο. Επίκαιρος όσο ποτέ άλλοτε. Δυστυχώς, οι εφαρμοζόμενες πολιτικές και τα εφαρμοζόμενα μέτρα κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση με ό,τι δυσμενές αυτό συνεπάγεται για τον τόπο. Πού το πάει η Κυβέρνηση;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΟΥΛΗΣ