Οδηγούν σε αφανισμό τον Κυπριακό Ελληνισμό!..

Το Κυπριακό πρόβλημα βρίσκεται σε πολύ κρίσιμη καμπή. Τα λάθη των προηγούμενων προέδρων της Κυπριακής Δημοκρατίας δημιούργησαν, δυστυχώς, μια παγιωμένη κατάσταση και αντίληψη στην Διεθνή Κοινότητα, ότι δηλαδή το πρόβλημα είναι δικοινοτικό και, επομένως, θα πρέπει οι δυο κοινότητες να διαπραγματευθούν μεταξύ τους, για να βρουν μια λύση αποδεκτή και από τους Ελληνοκυπρίους και από τους Τουρκοκυπρίους. ΟI συνεχείς και σταδιακές υποχωρήσεις της Κυπριακής πολιτικής ηγεσίας οδήγησαν στο Ανανικό εξάμβλωμα, το οποίο σωστά απορρίφθηκε από τον Κυπριακό Ελληνισμό το 2004. Για τα τραγικά λάθη που διέπραξε η τότε Ελληνική κυβέρνηση και ο Κύπριος πρόεδρος Τάσος Παπαδόπουλος, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να μιλήσουμε. Η λύση, την οποία ο Αγγλοσαξωνικός παράγοντας και τα Ηνωμένα Έθνη αγωνίζονται με κάθε τρόπο να επιβάλουν στην Κύπρο, δηλαδή η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, σημαίνει, αφ’ ενός, την αναγνώριση των «πραγματικοτήτων» που επέβαλε η παράνομη Τουρκική εισβολή και κατοχή του 37% του Κυπριακού εδάφους  και, αφ’ ετέρου, την αμνήστευση των συνακόλουθων εγκλημάτων πολέμου, τα οποία διαπράχθηκαν από τις δυνάμεις κατοχής και από τουρκοκυπριακές ένοπλες ομάδες, δηλαδή της εθνοκάθαρσης και του εποικισμού του κατεχομένου εδάφους.
Ο κ. Αναστασιάδης, γνωστός για τις θέσεις του υπέρ του σχεδίου Ανάν, τις οποίες θέσεις ουδέποτε απεκήρυξε, αλλά αντιθέτως, όπως προκύπτει από μυστικά έγγραφα που διέρρευσαν στον τύπο, υποσχέθηκε στους Αμερικανούς και τους Τούρκους ότι θα επανέφερε με άλλον τρόπο τις πρόνοιες του σχεδίου Ανάν, φαίνεται να υλοποιεί αυτές τις υποσχέσεις.
Με άλλες «θέσεις» και «υποσχέσεις» ο νυν πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας υπέκλεψε τις ψήφους των Ελληνοκυπρίων και οδηγεί τον Κυπριακό Ελληνισμό, σε συνεργασία με το κομμουνιστικό κόμμα της Κύπρου, το ΑΚΕΛ, σε βέβαιο αφανισμό. Το συνιστών Τουρκοκυπριακό κράτος θα είναι προτεκτοράτο της Τουρκίας και θα λαμβάνει εντολές από αυτό, με στόχο, όπως έχει διακηρυχθεί επανειλημμένα από Τούρκους πολιτικούς, τον πλήρη έλεγχο κατ’ αρχήν της Κύπρου και στη συνέχεια την κατάκτησή της.
Αν θεωρεί κάποιος ότι αυτά είναι υπερβολικά, δεν έχει παρά να μελετήσει την Τουρκική ιστορία γενικώτερα και την Τουρκική πολιτική στο Κυπριακό ειδικώτερα. Σε αντίθεση με την εκάστοτε Ελληνική πολιτική ηγεσία, η οποία φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται τη μεγάλη γεωστρατηγική θέση της Κύπρου στην Ανατολική Μεσόγειο και το μεγάλο πλεονέκτημα που της παρέχεται με την ύπαρξη του Ελληνισμού και της Κυπριακής Δημοκρατίας, η Τουρκική διπλωματία εργάστηκε και εργάζεται πυρετωδώς για την υλοποίηση των κατακτητικών και ιμπεριαλιστικών της στόχων. Αυτοί οι στόχοι είναι διατυπωμένοι τόσο από τον πρώην πρωθυπουργό, τον κ. Νταβούτογλου στο βιβλίο του, και διακηρύσσονται κάθε μέρα από τον τωρινό πρόεδρο της Τουρκίας, τον κ. Ερντογάν. Προτεραιότητα γι’ αυτούς είναι η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Στόχος διακηρυγμένος της Τουρκίας είναι αρχικά ο έλεγχος όλης της Κύπρου και αργότερα, σταδιακά, η κατάκτησή της. Το όραμά τους είναι μια ισχυρή νέο-οθωμανική αυτοκρατορία, που είτε θα ενσωματώσει κάποιες περιοχές που θεωρεί «παραδοσιακά» δικές της και της αφαιρέθηκαν με τη συνθήκη της Λωζάνης είτε θα ελέγχει και θα κατευθύνει τις πολιτικές άλλων «ημιανεξάρτητων» κρατών παριστάνοντας τον προστάτη.
Η τουρκοκυπριακή μειοψηφία του 16% κατόρθωσε σταδιακά να μετονομαστεί σε κοινότητα και, με τα λάθη της Κυπριακής ηγεσίας, να απαιτήσει και να πετύχει την «ισότητα» με την  πλειοψηφία του 82% των Ελληνοκυπρίων. Στη νέα δομή του (συν)ομοσπονδιακού κράτους, το οποίο με τις πρόνοιες που συμφωνήθηκαν, είναι αδύνατο να λειτουργήσει, η μειοψηφία θα έχει περισσότερα προνόμια από την πλειοψηφία. Παρόλο που οι αρχές της δημοκρατίας παραβιάζονται βάναυσα, τα Ηνωμένα Έθνη, τα οποία υποτίθεται ότι έπρεπε  να προασπίζονται αυτές τις αρχές, βυσσοδομούν – κατευθυνόμενα από άλλα κέντρα – για τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την επιβολή της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, ένα μόρφωμα που παρόμοιό του δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Ο σφετερισμός των ελληνοκυπριακών περιουσιών στα κατεχόμενα ουσιαστικά νομιμοποιείται με την καταχρηστική πρόνοια να μην έχει ο ιδιοκτήτης την κυριότητα της περιουσίας του, παρόλο που αυτό το δικαίωμα κατοχυρώθηκε από το Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Η μόνη ελπίδα να διασωθεί ο ελληνισμός της Κύπρου είναι να συνεχίσει να υπάρχει η Κυπριακή Δημοκρατία. Η κατάλυσή της θα είναι το σοβαρώτερο και, κατά την άποψή μας, το τελειωτικό πλήγμα. Επιπλέον, για ποιους Τουρκοκύπριους μιλάμε; Από τις 130.000 έχουν μείνει περί τις 80.000. Οι υπόλοιποι μετανάστευσαν, επειδή δεν μπορούσαν να υπομένουν την καταπίεση που ασκεί η Τουρκία μέσω του κατοχικού στρατού και των εποίκων. Ο πληθυσμός των κατεχομένων έχει αλλοιωθεί, αφού η Τουρκία, παραβιάζοντας τη διεθνή νομιμότητα, μετέφερε στην Κύπρο από τα βάθη της Ανατολίας 300.000 περίπου εποίκους! Ένα διεθνές έγκλημα που δεν καταγγέλθηκε ποτέ ούτε από την Ελλαδική πολιτική ηγεσία ούτε από την Κυπριακή. Αντίθετα, με τις συμφωνίες που συνήψαν και οι προηγούμενοι και ο νυν πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, αν τελικά υπερψηφισθούν από τον Κυπριακό Ελληνισμό, νομιμοποιούν την παραμονή τους, δίνοντας συγχωροχάρτι στην Τουρκία για τα εγκλήματά της.
Οι Κύπριοι πολιτικοί ηγέτες, πλην εξαιρέσεων, δεν επέδειξαν το ίδιο σθένος και θάρρος που επιδεικνύει για πολλά χρόνια ο γνωστός Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος Σενέρ Λεβέντ, ο οποίος αντιτάχθηκε και αντιτάσσεται στην κατοχή και υποστηρίζει τη λύση μιας πραγματικά ενωμένης και δημοκρατικής Κύπρου.
Από την Ελληνική πολιτική ηγεσία, η οποία εκφράζει θεωρητικά τη στήριξή της στην προσπάθεια που καταβάλλει ο κ. Αναστασιάδης και η οποία μάλλον θεωρεί το Κυπριακό πρόβλημα ως ενόχληση, μόνο το ΚΚΕ τοποθετήθηκε σωστά μέσω του Γενικού Γραμματέα κ. Κουτσούμπα, ο οποίος, διαφωνώντας εντελώς με τις απόψεις του κομμουνιστικού κόμματος της Κύπρου, του ΑΚΕΛ, και εκφράζοντας «τις πάγιες θέσεις του ΚΚΕ για δίκαιη και βιώσιμη λύση στο κυπριακό πρόβλημα, για ένα ενιαίο κράτος», διευκρίνισε ότι αυτό «σημαίνει ένα κράτος και όχι δύο κράτη, κοινή πατρίδα Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων, Μαρωνιτών, Αρμενίων και Λατίνων, χωρίς ξένες στρατιωτικές βάσεις, είτε βρετανικές ή άλλες, χωρίς εγγυητές και προστάτες, με μία κυριαρχία, μία ιθαγένεια, μία διεθνή προσωπικότητα, αυτό σημαίνει άλλωστε και ένα κράτος». Τόσο απλά!

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΤΣΟΥΡΗΣ