Ας ακολουθήσουμε το δρόμο που μας δείχνει το αστέρι...

Πόσο παράξενα θα αντιλαλήσει, αυτές τις ημέρες, το τραγούδι των Αγγέλων, το τραγούδι της Γέννησης «Επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία»! Αίματα ποτάμια ποτίζουν τη γη. Και ο κόσμος, λαχταρισμένος κρατάει την ανάσα του μήπως μέσα από το πλήθος που κυκλοφορεί γύρω του ξεφυτρώσει κάποιος καμικάζι και σκορπίσει τον όλεθρο. Κοπάδια αθώων ανθρώπων εγκαταλείπουν τις εστίες τους και τρέχουν σαν κυνηγημένα αγρίμια, γυρεύοντας να βρουν τόπο να γλυτώσουν, να σώσουν τη ζωή τους. Αντίχριστοι έχουν εξαπολύσει κατά του ανθρώπου κάτι άπειρα πιο φοβερό και από τη φωτιά και από το σίδερο και από όλες τις μηχανές της Κόλασης. Έχουν καλλιεργήσει το μίσος, που ξεσηκώνει τις μάζες σε πελώρια κύματα. Το μίσος το αχόρταγο που ροκανίζει τις σάρκες μυριάδων ανθρώπων.
Ο μεγάλος υμνωδός της Ορθοδοξίας Ιωάννης ο Δαμασκηνός μας έστειλε τη διδαχή του πριν από πολλούς αιώνες: «Να ακολουθήσουμε το δρόμο που μας δείχνει το αστέρι», που οδήγησε τους Μάγους και έφθασαν στη φάτνη της Βηθλεέμ. Εκεί θα βρούμε την ψυχική ειρήνη.
Μέσα στις στυγερές αυτές πανδαισίες, που οργανώνουν οι σκοτεινοί μάγειροι του μίσους και που μπροστά τους τα όργια του ρωμαϊκού ξεπεσμού μοιάζουν αθώα παραπατήματα παιδιών, το θείο μήνυμα της Βηθλεέμ ξαναπαίρνει την πρωταρχική του δύναμη και την έννοιά του.  Ποτέ άλλοτε δεν έγινε πιο βαθειά αισθητή στην ανθρωπότητα η αλήθεια, ότι ο Χριστιανισμός όχι μόνον δεν είναι θρησκεία ξεπερασμένη, αλλά δεν έχει καν αρχίσει να γίνεται ζωή, ότι θα χρειαστούν αγώνες μακροί και σειρά ίσως νέων μαρτύρων, που θα αντιτάξουν στο τέρας του μίσους το Νόμο της αγάπης που θα κυβερνάει την ανθρωπότητα.
Μέσα σε μια σπηλιά ντύνεται ο Παντοδύναμος την ανθρώπινη σάρκα, για να θυμίσει στην ανθρωπότητα το αθώο ξεκίνημα των πρωτοπλάστων. Τα άχυρα της τροφής των ζώων παίρνει για πορφύρα του ο Βασιλιάς του Κόσμου. Και τα σουραύλια των τσοπάνηδων είναι η μουσική που διαλαλεί τον ερχομό του. Έρχεται ανάμεσα στους ποιμένες, γιατί ποιμένας είναι κι αυτός, ένας ποιμένας ψυχών που θα αφήσει το κοπάδι για να τρέξει να φέρει στην ολόθερμη αγκαλιά του το «απολωλός πρόβατο».
Οι λαοί, που κάθονται στο σκοτάδι, που παραδέρνουν στο σίφουνα του μίσους, ας αντικρύσουν σήμερα το μέγα φως, που υψώνεται, μεσούρανο, από την ταπεινή σπηλιά. Η θεία αυτή διδαχή που δεν έπαψε ποτέ να είναι επίκαιρη, σήμερα είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά σωτήρια. Πού οδηγούν τα κηρύγματα του μίσους, που έσπειραν στον κόσμο οι κήρυκες του μίσους; Πού οδηγούν η υλοφροσύνη, τα πάθη και οι εγωισμοί; Κανένας δεν μπορεί να είναι βέβαιος για την αύριο. Και αυτοί ακόμα οι δάσκαλοι του μίσους κάθονται πάνω στον κρατήρα του ηφαιστείου, που οι ίδιοι εδημιούργησαν.
Από τη σπηλιά της Βηθλεέμ, από την ταπεινή φάτνη που διάλεξε για λίκνο του, το θείο βρέφος καλεί την ξεστρατισμένη ανθρωπότητα στο δρόμο του λυτρωμού. Καλεί τον θνητό που έχει πνίξει στα στήθη του κάθε ανθρώπινο αίσθημα, να γυρίσει στο δρόμο της πραότητας και της συμπόνιας, της καλοσύνης και της αγάπης. Αυτό το κήρυγμα του ενανθρωπίσαντος Θεού πρέπει να γίνει το θεμέλιο της σωτηρίας. Η ανάπλαση της ανθρωπότητας είναι ζήτημα εσωτερικής κάθαρσης. Η αμφίβολη σοφία της κοσμικής ηγεσίας έχει χρεωκοπήσει. Το θέαμα του σημερινού κόσμου, που βαδίζει κατευθείαν στο γκρεμό, είναι η δραματική βεβαίωση αυτής της χρεωκοπίας. Δείχνει ξάστερα, ότι, με όλες τις κολοσσαίες προόδους του υλικού πολιτισμού, ο ηθικός μας πολιτισμός είναι τιποτένιος.
Επιβεβαίωση αυτής της αλήθειας μας παρέχουν τα ίδια τα γεγονότα. Διανύοντας, μάλιστα, τον εικοστό πρώτο αιώνα, μένουμε άναυδοι από όσα ζούμε στις ημέρες μας. Το μίσος και η απανθρωπιά, η αγριότητα του ανθρώπου δημιουργούν την αίσθηση ότι ζούμε στο χώρο της κολάσεως. Μεγαλουπόλεις μεταβάλλονται σε σωρούς ερειπίων στην κυριολεξία, χωρίς ίχνος υπερβολής.
Εκατομμύρια αθώων πολιτών στεγάζονται, μακριά από την πατρίδα τους σε πρόχειρα κατασκευάσματα «στέγης». Μόνη ικανοποίηση ότι βρίσκονται στη ζωή! Και το μέλλον άγνωστον!..
Η γέννηση του Λυτρωτή ακόμα δεν πραγματοποιήθηκε μέσα μας. Και το Θείο παράδειγμα μένει μετέωρο, σαν κάτι απρόσιτο και άγονο.
Όμως, ποτέ δεν είναι αργά για την αληθινή μετάνοια. Και έχει σημάνει, από πολύ καιρό η ώρα της. Η σοφία, η διανόηση και όλοι εκείνοι που νομίζουν ότι αποτελούν την πνευματική κουλτούρα, την ανώτερη πνευματική τάξη της κοινωνίας, πρέπει να αντιληφθεί ότι πρέπει να λυγίσει ταπεινωμένη κλίνοντας τα γόνατα μπροστά στον Σωτήρα.
Πρέπει να πιστέψει στο μυστήριο της ενανθρώπισης του Θεού, σαν την πιο απλή καρδιά του πρώτου Χριστιανού. Να βρει το δρόμο προς τη Δαμασκό. Άλλο σύνθημα λυτρωμού δεν υπάρχει από αυτό το σύνθημα που έριξε ο ίδιος ο Θεός ντυμένος την ανθρώπινη σάρκα: Αυταπάρνηση, ταπεινωσύνη, αγάπη. Είναι η θρησκεία των θρησκειών, η μόνη που μπορεί να αντιταχθεί στο μανιασμένο ξέσπασμα του μίσους, που φοβερίζει την ανθρωπότητα με αφανισμό. Μονάχα με μία ηγεσία πραγματικών Χριστιανών μπορεί να ανατείλει φως για τους λαούς, που βρίσκονται σήμερα στον ίσκιο του θανάτου.
Ο Γκαίτε είπε μια μεγάλη αλήθεια: «Η ζωή είναι ξυνό προζύμι». Όποιος την παίρνει για ξεφάντωμα ή είναι πνεύμα ανάπηρο, που δεν μετρήθηκε ποτέ με το θάνατο, τους πόνους, τη στέρηση, την αδικία, τον κατατρεγμό, το χωρισμό από αγαπημένα πρόσωπα, τα ηθικά βάσανα, τα τόσα της δεινά, ώστε να πει σαν τον αρχαίο ποιητή, «το μεγαλύτερο αγαθό θα ήτανε να μην είχε έρθει κανείς στον κόσμο» ή είναι ψυχή χυδαία, που δέχεται το κάθε τι, φθάνει να ζει, να σέρνεται, μακάρι και με την κοιλιά πάνω στη φλούδα της γης.
Ο Χριστός ήρθε να μας δείξει, ότι αυτό το «ξυνό προζύμι» μας δόθηκε, για να πλάσουμε, με τον πόνο και την αγάπη, τον άρτο της αληθινής ζωής, της αιώνιας ζωής.
Όταν, συντρίβοντας το άτομο (με άλλα λόγια το κτήνος) ανακαλύψεις τον άνθρωπο, την γνήσια εικόνα του Θεού, όλα γύρω σου θα πάρουν νόημα και χάρη. Και το δάκρυ σου θα ιριδίσει, σαν το ουράνιο τόξο, με όλα τα χρώματα της θείας ειρήνης. Θα έχεις γίνει πολίτης της Βασιλείας των Ουρανών.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ