Παλιά και νέα Δεκεμβριανά…

- Για αλλού είχε το πρόγραμμα «Περιπλανήσεις ενός μέτοικου», μετά την «Λαοκρατία» των Γιαννίνων, αυτή τη Δευτέρα. Η πρωτοχρονιάτικη αφίσα του «ΑΓΩΝΙΣΤΗ» της 1-1-1946, οδηγεί αναπόφευκτα στην άλλη, και τότε, «Πρώτη φορά Αριστερά», στον «Τρίτο Γύρο» της ανταρσίας και αναρχίας, που όπως πρόσταζε η αφίσα του «ΑΓΩΝΙΣΤΗ» των Γιαννίνων, θα ξεκινούσε  η «ΛΑΪΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»!  Και ήταν διεγερτική η αφίσα: «Εμπρός για τη Λαϊκή Δημοκρατία». Οι Αριστεροί τα έγραψαν και τότε. Γραμμένα βρέθηκαν κάπου, αν και οι «αγωνιστές» εξαφάνισαν όλα τα φύλλα του «Αγωνιστή» των Ιωαννίνων.
- Έτσι λοιπόν, με τέτοια συνθήματα, και με τέτοιες προετοιμασίες, ξεκίνησε τον Απρίλιο του 1946 ο «Τρίτος Γύρος» από το Λιτόχωρο, ημέρα μάλιστα εκλογών, αλλά ακόμη δεν ξέρουν ούτε οι ίδιοι ποιός έδωσε το σύνθημα!
- Και πάνω στα χωριά, στα ψηλά μαρτυρικά βουνά, εκτυλίχθηκε η μεγαλύτερη τραγωδία της πατρίδας μας,   για τέσσερα χρόνια.
- Μας τα  ξαναθύμισε όλα αυτά  το βιβλίο «ΕΛΕΝΗ» του Νίκου Γκατζογιάννη, που κυκλοφόρησε σε ένθετο, την Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2017, η εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ». Ένα βιβλίο, που περιγράφει μια τραγωδία, η οποία παίχθηκε στα μαρτυρικά χωριά, κάτω από τις ψηλές κορυφές της Μουργκάνας. Κύριο πρόσωπο του βιβλίου είναι μια μάνα, η ΕΛΕΝΗ, μητέρα του συγγραφέα Νίκου Γκατζογιάννη από το χωριό Λιά, η οποία εκτελέστηκε από τα Αριστερά συντρόφια, γιατί γλύτωσε τα παιδιά της από το παιδομάζωμα και τα φυγάδευσε μακριά από τη φωτιά του πόλεμου, τις συγκρούσεις, τις καταστροφές και τα εγκλήματα της τότε Αριστεράς.
- Ένα βιβλίο, που ο συγγραφέας του Νίκος Γκατζογιάννης, έγκριτος δημοσιογράφος μεγάλης εφημερίδας της Νέας Υόρκης, έγραψε ως ρεπορτάζ, με πολύχρονη έρευνα και με επιβεβαίωση των πληροφοριών που αναφέρει με σχολαστική λεπτομέρεια, από περισσότερες από δύο πηγές.
- Το βιβλίο ΕΛΕΝΗ είναι ένα εγκόλπιο δημοσιογραφίας. Και είχε παγκόσμια κυκλοφορία, αλλά ενόχλησε την Ελληνική Αριστερά γι’αυτό και πολεμήθηκε. Η ανάγνωσή του και σήμερα, 34 χρόνια μετά την πρώτη έκδοση το 1983, αποτελεί μια άλλη προσέγγιση εκείνης της τραγικής περιόδου της ιστορίας μας, μετά μάλιστα και την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού»,  την πτώση του τοίχους του Βερολίνου, και το άνοιγμα των αρχείων των χωρών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Αλλά αποτελεί συγχρόνως και μια επίκαιρη εκτίμηση των όσων  συμβαίνουν σήμερα με την ταυτότητα της «Πρώτης φοράς Αριστεράς», αφού η σημερινή Αριστερά, πολλές φορές εμφανίζεται να αναφέρεται με θαυμασμό σε εκείνη την καταστροφική ανταρσία. Το βιβλίο κυκλοφόρησε αρχικά στην Αμερική  γραμμένο στην Αγγλική γλώσσα. Μεταφράστηκε στα Ελληνικά από ένα λόγιο, διακεκριμένο της Αριστεράς, τον Αλέξανδρο Κοτζιά, κάτι που έκανε εντύπωση, γιατί ήταν αταίριαστο με την ιδεολογία, και αποτελούσε μια απεμπόληση, κατά κάποιο τρόπο, των «αρχών και αξιών» της Αριστεράς, αυτό που προβάλλουν σήμερα σαν «Ηθικό πλεονέκτημα». Να δούμε τώρα πως θα μιλήσει για την επανέκδοση της ΕΛΕΝΗΣ. Και τι να πουν, όταν στην παρουσίαση της δεύτερης έκδοσης του βιβλίου στα Γιάννενα, συμμετείχε και ο Αριστερών αντιλήψεων κ. Κάρολος Παπούλιας.
- Γράφει πολλά ο Γκατζογιάννης για την τραγικότητα των γεγονότων, την διακύμανση των συναισθημάτων του όταν συναντήθηκε με τους συντελεστές της δολοφονίας της μάνας του, και την αποκάλυψη λεπτομερειών της πορείας της μητέρας του στον τόπο της εκτέλεσής της. Το αίμα που χύθηκε στο «άπαρτο κάστρο» της Μουργκάνας (έτσι το ονόμαζε η τότε Αριστερά), και στις δύο πλευρές, ήταν πολύ. Μεταξύ των άλλων ο συγγραφέας γράφει και για ένα έγκλημα πρωτοφανές, με την εκτέλεση 12 αξιωματικών και στρατιωτών, μεταξύ των οποίων και ένας γιατρός, του 611 Τ.Π. του Εθνικού Στρατού, τους οποίους πέταξαν δεμένους και με μια σφαίρα στο κεφάλι σε ένα νταμάρι στου Τσαμαντά, με μια εγληματική συνομωσία σιωπής, τέτοια που στις απώλειες του στρατού, εθεωρούντο ως αγνοούμενοι, για να αποκαλυφθεί το έγκλημα μετά 23 χρόνια από μια νεροποντή. Το γράφει και στην ΕΛΕΝΗ.
- Η  ΕΛΕΝΗ πολεμήθηκε πολύ από την Αριστερά, από τη στρατευμένη διανόηση και από την σοσιαλίστρια Μελίνα, η οποία αρνήθηκε να δώσει άδεια να γυριστεί η ιστορία της Ελένης κινηματογραφικό έργο στην Ελλάδα, με την συνηγορία της Αριστερής καλλιτεχνικής κουλτούρας.
- Στην άρνηση αυτή της αριστερής καλλιτεχνικής συντεχνίας, η ταινία γυρίστηκε στην Ισπανία,  και μετά παίχθηκε και σε αίθουσες στην Ελλάδα. Και τότε, οι «θιασώτες» και διαφημιζόμενοι ως οι μοναδικοί εγγυητές της ελεύθερης έκφρασης, με στρατευμένες μαζώξεις, οργανωμένα και εκφοβιστικά, πολιορκούσαν  τις αίθουσες, λοιδορώντας και απειλώντας όσους ήθελαν να παρακολουθήσουν τις προβολές της ταινίας  ΕΛΕΝΗ. Είναι η άλλη πλευρά της ΕΛΕΝΗΣ, που έρχεται και σήμερα να απομυθοποιήσει και την «Πρώτη φορά Αριστερά», και το «ηθικό πλεονέκτημα», και τα συνθήματα για την «Λαϊκή Δημοκρατία», και την παραμυθολογία για την «Αντίσταση».
- Και εδώ στα Γιάννενα, με την τόση «προοδευτική» κουλτούρα, την έρπουσα μαρξιστική διανόηση,  τα μνημόσυνα στο Σταυράκι, και τα πολλά κινήματα για τη γυναίκα και το παιδί, και τα ορφανά και θύματα των πολέμων στην Ανατολή, ας διαβάσουν την Ελένη. Είναι η ιστορία μιας μάνας που θυσιάστηκε για τα παιδιά της.
- Αν έχουν ακόμη την καλλιτεχνική ευαισθησία, αλλά και την περιέργεια, ο Δήμος που διαθέτει το Πνευματικό Κέντρο για πάσης φύσεως καλλιτεχνικές  εκδηλώσεις και δημιουργίες, καλό θα ήταν, σαν δημοκρατική έκφραση  της ελευθερίας του λόγου, και μετά από 70 χρόνια «λήθης» και «λησμονιάς», να φροντίσει να προβληθεί η ταινία «ΕΛΕΝΗ» στο κοινό της πόλης των Γραμμάτων.
- Και όσοι και όσες αντέχουν, ας ακούσουν τα τελευταία λόγια της μάνας Ελένης  που ξεψυχώντας φωνάζει: « ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ»
- Και οι περιπλανήσεις του μέτοικου συνεχίζονται…

ο  μέτοικος