Νέοι… σωτήρες απ’ το παρελθόν!

Τον τελευταίο καιρό, σαν φθινοπωρινά μανιτάρια, ξεφυτρώνουν νέοι σωτήρες, νέοι συνασπισμοί, νέα κόμματα από αποκόμματα με κοινό σλόγκαν τη σωτηρία του τόπου από την καταστροφή, η οποία με δική τους υπαιτιότητα, έχει ήδη επέλθει και βαίνει ολοταχώς επί τα χείρω, χάρις στην ανικανότητα των κυβερνώντων και στην αδυναμία συνεργασίας των κομμάτων που ο ελληνικός λαός με την ψήφο του έστειλε στη Βουλή. Αβίαστα τίθεται το ερώτημα: Πού στηρίζουν τις φιλοδοξίες τους και πώς τολμούν την επανεμφάνισή τους στην πολιτική σκηνή του τόπου;
Η απάντηση φαίνεται απλή: Στην ανησυχητική έλλειψη κριτικής σκέψης της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Ενός λαού που ο πολιτισμός του χάνεται στα βάθη των αιώνων, που έλκει τα γονίδιά του από τους αθάνατους αρχαίους προγόνους του, πρωτεργατών της φιλοσοφίας, των επιστημών, των γραμμάτων και των τεχνών, που γράφει και μιλάει τη γλώσσα της δημιουργίας που οξύνει τον νου και τη σκέψη, που ζει σ’ ένα σπάνιο φυσικό περιβάλλον, μεταξύ των καλυτέρων του κόσμου, χαρακτηριζόμενο από άριστες κλιματικές συνθήκες (κλίμα, γη, ήλιος, θάλασσα, βουνό), ενός λαού που η φύση και ο Θεός τον προίκισαν με όλα τα καλά για να ευτυχεί και να ζει εν ευημερία, χάρις στην επάρκεια των φυσικών του πόρων.
Δυστυχώς, αυτόν τον με τόσα χαρίσματα λαό, η πολιτεία δεν φρόντισε να του εξασφαλίσει σωστούς δασκάλους με συνέπεια την μη ολοκληρωμένη εκπαίδευσή του, την ελλιπή διαπαιδαγώγησή του, την άμβλυνση των εννοιών της πατρίδας, της οικογένειας, των παραδοσιακών ηθών και εθίμων και τέλος την πλημμελή ενημέρωσή του περί της αγωγής του πολίτου ως μέλους μιας οργανωμένης κοινωνίας με κανόνες λειτουργίας, δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Φυσική συνέπεια της εγκληματικής αυτής αδιαφορίας της πολιτείας είναι η μείωση, σε ανησυχητικό επίπεδο, της κριτικής σκέψης του ελληνικού λαού, εις τρόπον ώστε να ισχύει το του Αντισθένους (μαθητού του Σωκράτη): «Τότε τας πόλεις απόλλυσθαι, όταν μη δύνανται διακρίνειν τους φαύλους από τους σπουδαίους». Αν σ’ αυτή την αποδεδειγμένη και αδιαμφισβήτητη αδυναμία προστεθεί και η έλλειψη μνήμης, τότε κανείς δεν πρέπει να απορεί γιατί πολιτικούς που, ενώ ώφειλαν να είχαν εξαφανισθεί από προσώπου γης, αν είχαν ίχνη ευθιξίας, για τη δυστυχία που έφεραν στον τόπο, τους βλέπουμε ξέγνοιαστους και γελαστούς να επανεμφανίζονται στην πολιτική σκηνή της χώρας διεκδικώντας και πάλι την ψήφο του λαού για να τον βγάλουν από την οικονομική κρίση την οποία οι ίδιοι, λόγω φαυλότητας και ανικανότητας, προκάλεσαν.
Χωρίς ντροπή, χωρίς τσίπα, χωρίς ίχνος ευθύνης οι πρωταγωνιστές της μιζέριας είτε γράφουν βιβλία αποσείωντας τις δικές τους ευθύνες, είτε σιωπούν, είτε ιδρύουν νέα κόμματα σωτηρίας… προφανώς για την επαναπόκτηση της βουλευτικής ασυλίας, ώστε να μπουν στο καθεστώς της ατιμωρισίας που οι ίδιοι ευφυιώς εγκαθίδρυσαν ευλογώντας, όπως ο σεβαστός παπάς, πρώτα τα γένια τους…
Αν όμως σ’ αυτόν τον δύσμοιρο τόπο λειτουργούσε το σκαμνί της δικαιοσύνης και πολιτικοί που, με τα λάθη ή τις παραλείψεις τους, προσήγονταν ενώπιόν της, ως υπεύθυνοι για τη χρεωκοπία, τη μιζέρια και τη μακροχρόνια δυστυχία που μαστίζει τον ελληνικό λαό, τότε τα πράγματα θα ήταν σίγουρα πολύ καλύτερα και δεν θα θρηνούσαμε χιλιάδες αυτόχειρες λόγω οικονομικών προβλημάτων. Ποιος θ’ αναζητήσει τους ηθικούς αυτουργούς; Στη Γαλλία, ο Πρόεδρος Σιράκ για ασύγκριτα ελαφρύτερο έγκλημα καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλακή με αναστολή λόγω υγείας και ηλικίας, ενώ στη χώρα μας σπανίως αίρεται ακόμα κι αυτή η βουλευτική ασυλία…
Ταυτόχρονα, με διάφορους απίθανους τίτλους, ιδρύονται νέα κόμματα με παλιά και, συχνά, φθαρμένα υλικά που οι ιδρυτές τους, σχεδόν όλοι, τέως βουλευτές ή αξιωματούχοι των κυβερνήσεων που οδήγησαν τη χώρα, ίσως ανεπιστρεπτί, στην καταστροφή εμφανίζονται ως νέοι σωτήρες και ζητούν την ψήφο του λαού για να τον οδηγήσουν στην έξοδο από την κρίση… Απύθμενο το θράσος, απύθμενη η προκλητικότητα, απύθμενη η έλλειψη αυτογνωσίας και αυτοκριτικής. Με ένα «mea culpa» που το χρησιμοποιούν ως «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» υπερπηδούν κάθε όριο πολιτικής ηθικής και νάτοι πάλι, δροσάτοι και αεράτοι, στο πάλκο της πολιτικής – θεατρικής σκηνής ανεβάζοντας έργα χιλιοπαιγμένα και χιλιοϊδωμένα. Σ’ αυτή τους τη συμπεριφορά υπάρχει κάτι το περίεργο; Η απάντηση είναι: Ασφαλώς όχι, αν ληφθούν υπ’ όψιν η μειωμένη κριτική σκέψη αφ’ ενός και η κοντή μνήμη αφ’ ετέρου του ελληνικού λαού.
Αυτοί είναι οι Έλληνες όπως θα έλεγε και κάποιος τ. πρωθυπουργός κατά το αυτή είναι η Ελλάδα, όπερ εστί μεθερμηνευόμενο, πολίτες που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους φαύλους από τους σπουδαίους. Γι’ αυτό και τα παρόντα δεινά και πιθανόν και άλλα πολύ χειρότερα στο μέλλον. Θεός φυλάξοι την Ελλάδα και τους Έλληνες.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΟΥΛΗΣ