O λαός στο περιθώριο από αυτούς που εκλέγει!..

Πολλά και παράλογα και παράδοξα συμβαίνουν σε αυτόν τον τόπο! Είναι και αυτό σύμπτωμα πολιτικού και ηθικού ξεπεσμού. Δεν είναι μόνον η οικονομία που βουλιάζει, μαζί της ή μάλλον πριν από αυτήν είχε βουλιάξει το μορφωτικό και γενικώτερα το πολιτιστικό επίπεδο των πολιτών, του καθενός ξεχωριστά. Η όλο και περισσότερο Αμερικανοποίηση της ατομικής ζωής, η βαθμιαία και συστηματική υποβάθμιση των παραδοσιακών αξιών, η προβολή αρνητικών προτύπων και η ανάδειξη του ακολάστου βίου ως του μοναδικού στόχου, για τον οποίον αξίζει κάποιος να αγωνισθεί στην ζωή του για να τον πετύχει, δηλαδή το να αποκτήσει χρήματα, για να τα διαθέτει στις σαρκικές απολαύσεις, έχει καταρρακώσει την Ελληνική κοινωνία.
Θα έλεγε κάποιος ότι σε μια τέτοια κατάσταση, τραγική για το έθνος, όλες οι δυνάμεις θα είχαν συσπειρωθεί, για να αναζητήσουν εκείνες τις πρακτικές λύσεις και εκείνες τις μεθόδους, οι οποίες θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μιαν πραγματική «αναγέννηση», που θα οδηγούσε στην οριστική έξοδο από την κρίση, στην ανάπτυξη- όχι βέβαια μόνον της οικονομίας, στην ευημερίαν και το εὖ ζῆν, που είναι και το «τέλος», ο σκοπός της πολιτικής υπάρξεως. Το εὖ ζῆν, ωστόσο, δεν μπορεί να είναι οι υλικές και σαρκικές απολαύσεις, αλλά προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η ηθική ανέλιξη του ατόμου, που σημαίνει καθημερινή προσπάθεια τελειώσεως. Χωρίς αρετήν είναι αδιανόητο το εὖ ζῆν.
Αντ’ αυτού, αυτό που παρατηρείται στην ελληνική κοινωνία είναι η αμάθεια και ο αμοραλισμός. Και σύμφωνα με τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, τους μεγαλύτερους φιλοσόφους της ανθρωπότητος, η αμάθεια και η καοήθεια είναι το χείριστο κακό και η αιτία πολλών άλλων συνεπακόλουθων κακουχιών. Δεν αρκούνται, όμως, στην διάγνωση, αλλά προτείνουν και την θεραπεία. Αν ο γιατρός διαγνώσει την αιτία του νοσήματος, πράγμα που είναι και αυτό καθ’ αυτό σημαντικόν, αλλά δεν γνωρίζει ποια θεραπευτική αγωγή να χρησιμοποιήσει για την αποκατάσταση της υγείας του νοσούντος, είναι άχρηστος. Δυστυχώς, στην σημερινή Ελλάδα, απουσιάζουν και τα δυο αυτά στοιχεία και όχι μόνον.
Το τραγικό είναι ότι, πρώτον, δεν έχουμε το γνῶθι σαυτόν, δεν γνωρίζουμε και δεν παραδεχόμαστε ότι η κοινωνία «νοσεῖ» και μάλιστα βαθύτατα. Για το μόνο που νοιαζόμαστε όλοι, και δικαιολογημένα, είναι η οικονομική κρίση.  Δεύτερον, συνέπεια του πρώτου, δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε και να διαγνώσουμε τις αιτίες τις «νόσου». Και, τρίτον, εφόσον ούτε το πρώτον ούτε το δεύτερον γνωρίζουμε, είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί το τρίτον, δηλαδή η θεραπεία.
Αναφορικά με την γνώση, το πιο επικίνδυνο από όλα είναι η δοκησισοφία, το να νομίζει κάποιος ότι γνωρίζει κάτι, ενώ στην πραγματικότητα δεν το γνωρίζει. Η δοκησισοφία οδηγεί  στην έπαρση, η οποία βουλώνει τα αυτιά αυτού που χαρακτηρίζεται από αυτήν, ώστε να μην ακούει καμιά άλλη φωνή παρά μόνον την δική του. Συνέπεια, ενεργεί με τρόπον που ως επί το πλείστον πλήττει και τα συμφέροντα τα δικά του, αλλά πρωτίστως των άλλων, ιδιαίτερα αν αυτός κατέχει μια υπεύθυνη θέση.
Δυστυχώς, από αυτήν την νόσο πάσχουν οι κυβερνώντες, οι νυν και οι πρώην. Και όπως λειτουργεί σήμερα η δημοκρατία στη χώρα μας, όπου κυρίαρχο στοιχείο της πολιτικής ζωής είναι ο κομματισμός και η αρχολαγνεία, αν ο ηγέτης πάσχει από αυτήν, την μεταδίδει και στους γύρω του, τους συνεργάτες και τους οπαδούς του. Αν ο ηγέτης παρουσιάζει το μαύρο άσπρο ή το αντίθετο, το ίδιο βλέπουν συνήθως και οι γύρω του. Αδυνατούν ή δεν θέλουν να δουν οτιδήποτε διαφορετικό. Εθίζονται έτσι οι πολίτες και συνωστίζονται γύρω από έναν «προστάτη/σωτήρα», ο οποίος πιστεύουν ότι θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους.
Ωστόσο, όπως χαρακτηριστικά λέει ο Πίνδαρος, «ὁ χρόνος τὴν ἀλήθειαν προϊὼν ἀπογυμνοῖ», την αλήθεια που σκόπιμα και με κάθε τρόπον την κρύβουν και την καλύπτουν με κάθε είδους ψέματα, ο χρόνος την απογυμνώνει και την παρουσιάζει όπως είναι, για να την δουν οι πολίτες που έχουν μάτια. Επειδή υπάρχουν και πολίτες, οι οποίοι, τυφλωμένοι από κομματικό πάθος και μισαλλοδοξία, δεν μπορούν να δουν τίποτα άλλο από αυτό που θέλουν, έχουν πολιτική αχρωματοψία.
Όλα αυτά δικαιολογούν την δυσπραγία,  στην οποία έχει περιπέσει το έθνος μας, το οποίον εκτός από την οικονομική εξαθλίωση των πολιτών, έχει απολέσει και την κυριαρχία του, κυριαρχία η οποία υποτίθεται ότι πηγάζει από τον λαό, ο οποίος ωστόσο έχει τεθεί στο περιθώριο από αυτούς που έχει αναδείξει στην εξουσία.  Φτάσαμε στο «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», αφού όλη η εξουσία είναι συγκεντρωμένη στο πρόσωπο ενός ανδρός, του πρωθυπουργού. Η εξουσιολαγνεία, η ιδιοτέλεια και τα προνόμια που παρέχει η εξουσία σε αυτούς που την έχουν, φιμώνει την ελεύθερη βούληση των βουλευτών του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος, και έτσι η δημοκρατία καταντά να είναι επίφαση δημοκρατίας. Το γεγονός, επίσης, ότι δεν υπάρχει στην ουσία διάκριση των εξουσιών, της εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής, ενισχύει την άποψή μας για το ότι η δημοκρατία έχει μετατραπεί σε «μοναρχίαν».
Υπάρχει θεραπεία; Υπάρχει, αν πρώτα μελετήσουμε ως έθνος και διαγνώσουμε την νοσηρή κατάσταση, στην οποίαν βρισκόμαστε και τις πραγματικές αιτίες που οδήγησαν σε αυτή, και να συμφωνήσουμε όλοι με αυτή την διαπίστωση. Αν αυτό δεν γίνει, είναι αδύνατη οποιαδήποτε θεραπευτική αγωγή. Είναι αυτό εύκολο υπό τις σημερινές συνθήκες; Αντίθετα, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Απαιτείται ένας νέος, όχι  υποχρεωτικά σε ηλικία, ηγέτης με όραμα και φιλοπατρία, που να σέβεται την αλήθεια, και να πράττει αυτά που υπόσχεται. Να γίνει ο ίδιος πρότυπο για τους πολίτες και στην ιδιωτική και στη δημόσια ζωή του. Να κλείσει την Ελλάδα στην ψυχή του και έτσι να πορεύεται και να κυβερνά. Και αν ψάχνει για πρότυπο ο ίδιος, πρότυπο πολιτικού και φιλοπάτριδος ανδρός υπάρχει, ο Ιωάννης Καποδίστριας.  
Ο Κώστας Γαυράς, σε μια συνέντευξή του στην «Ντώυτσε Βέλλε», είπε κάτι το αυτονόητο, αλλά σημαντικό, που το ξεχνάνε όσοι ασκούν εξουσία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο: «Η χρησιμοποίηση της εξουσίας από τον κάθε ένα κάνει τους άλλους ευτυχείς ή δυστυχείς». Και εξουσία ασκούν σχεδόν οι πάντες.  Και επειδή η κυβέρνηση που ασκεί την εξουσία είναι, έστω και κίβδηλα, αριστερή, ο Γαυράς είπε και κάτι άλλο, αναφερόμενος σε ένα Γάλλο φιλόσοφο, ότι  ο αριστερός «ενδιαφέρεται αρχικά για ολόκληρο τον κόσμο, ύστερα ενδιαφέρεται για την πατρίδα του, ύστερα για την οικογένειά του και στο τέλος για τον εαυτό του. Ο εαυτός του είναι τελευταίος». Δυστυχώς, η αριστερά που κυβερνάει την Ελλάδα δεν  έχει μόνον αντιστρέψει την σειρά των προτεραιοτήτων, αλλά δείχνει να μην ενδιαφέρεται ούτε για την πατρίδα ούτε για τον κόσμο, αλλά αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό της.