Η αξία του Χρόνου

- Της ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΝΤΟΤΗ

Διανύουμε το δεύτερο μήνα του νέου έτους, τον Φεβρουάριο και απορούμε πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός όσοι έχουμε κάμποσες δεκαετίες στην πλάτη μας διερωτόμαστε, πότε πέρασαν τόσα χρόνια.

Κάποιοι δεν τα νιώθουν γιατί βιώνουν το του Αποστόλου Παύλου: «ει ο έξωθεν άνθρωπος παλαιούται, ο της καρδίας άνθρωπος ανανεούται ημέρα τη ημέρα» και είναι «σαν λουλούδια τ’ Απρίλη» μέχρι τα γεράματά τους και μέσα στις «βαρυχειμωνιές» που τους περιβάλλουν...
Πολλές οι ρήσεις για το χρόνο, όπως ο χρόνος είναι χρή-

μα, χρόνου φείδου, όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος και άλλα πολλά βγαλμένα από την πείρα και τη σοφία του λαού.
Αυτό που δε συμφωνώ είναι ότι υπάρχει «κακιά στιγμή και κακιά ώρα», στην οποία κάποιοι αποδίδουν τα δυσάρεστα γεγονότα.
Όμως είναι αλήθεια ότι μία αλλαγή προγράμματος ή η ματαίωση ενός ταξιδιού και η αποτυχία ακόμη ενός στόχου αποδείχτηκαν ευλογία, γι’ αυτό λέμε: Κάθε εμπόδιο για καλό και όχι «ανάθεμα την ώρα...». Όλες οι ώρες είναι ευλογημένες όταν τις αξιοποιούμε σαν πολύτιμα δώρα του Θεού για την παρούσα και τη μέλλουσα ζωή.
Μεγάλη σημασία για την αξιοποίηση του χρόνου έχει η εκμετάλλευση της κάθε στιγμής και αυτό που είπαν: Μην αναβάλλεις για αύριο αυτό που πρέπει να κάνεις σήμερα.
Η αναβολή που κατά τον ποιητή «οδηγεί στην πόλη του ποτέ» στοίχισε τη ζωή σε κάποιον που μια νύχτα διασκέδασης έλαβε έμπιστη επιστολή με την οποία τον ειδοποιούσαν ότι κινδυνεύει η ζωή του από εχθρούς που πλησιάζουν. Αυτός, μεθυσμένος ων, άφησε την επιστολή για την άλλη μέρα με τη φράση:
«Ες αύριον τα σπουδαία». Πρόκειται για τον Θηβαίο επιφανή των ολιγαρχικών Αρχία που τον σκότωσαν οι αντιφρονούντες δημοκρατικοί εκείνη τη νύχτα...
Ο Αρχίας έχασε τη ζώη του με το «ες αύριον τα σπουδαία» κι εμείς χάνουμε υποθέσεις άλλοτε με την αναβολή και το «ούπω καιρός...» και άλλοτε με το «ουκέτι καιρός...». Σχετικά με αυτό ισχύει το: «καιρός παντί πράγματι» και μας αφορά από τη γέννηση μέχρι τα γεράματα.
Πάντως αυτά που χρωματίζουν την κάθε ηλικία χαράζονται ανεξίτηλα στο υποσυνείδητο και με την κατάλληλη αφορμή εμφανίζονται στο προσκήνιο της συνείδησης σαν σε DVD που άλλα θέλουμε να βλέπουμε και να ξαναβλέπουμε και άλλα αν ήταν δυνατόν θα τα διορθώναμε. Όμως ο χρόνος μοιάζει με ποτάμι και πίσω δε γυρνάει, όπως λέει ο σοφός λαός μας ή όπως μάθαμε στα Αρχαία Ελληνικά «τα πάντα ρει...» (Ηράκλειτος).
Ένας πατέρας περιτριγυρισμένος από τα παιδιά του στο τέλος της ζωής του φώναζε εναγωνίως: Φέρτε τον πίσω! Φέρτε τον πίσω! Όταν τα παιδιά του ρώτησαν ποιον να φέρουν πίσω, απάντησε: Τον χρόνο, γιατί δεν έκανα τίποτε για την ψυχή μου, είπε. Αντίθετα με αυτόν τον πατέρα υπάρχουν άλλοι που αξιοποιούν τον χρόνο για την παρούσα και τη μέλλουσα ζωή προς το αιώνιο συμφέρον της ψυχής τους γι’ αυτό φεύγουν ειρηνικά.
T T T
Μια τέτοια μορφή τιμάει η Εκκλησία μας σήμερα, 3 Φεβρουαρίου, ενώ χθες γιόρτασε την Υπαπαντή του Κυρίου. Πρόκειται για τον πρεσβύτη Συμεών που στις 2 Φεβρουαρίου συνάντησε στον Ναό τον Ιωσήφ και την Παναγία με το σαράντα ημερών βρέφος Ιησού. Είναι μία τρυφερή ιστορία που η Εκκλησία τη συνδέει με τη γιορτή της μητέρας και τα παιδιά τη λένε σαν προσευχή:
Σαν σήμερα Χριστέ μου
της Υπαπαντής
στην εκκλησιά σε πήγαν
οι Άγιοι Σου γονείς.

Μωρό παιδάκι ήσουν
σαράντα ημερών,
στην αγκαλιά σε πήρε
ο γέρο-Συμεών.

Κατάλαβε πως είσαι
του κόσμου ο Λυτρωτής,
τώρα ας πεθάνω
είπε ευτυχής.

Ο Θεός πραγματοποίησε αυτή την αγία επιθυμία του Συμεών να ιδεί τον Μεσσία πριν πεθάνει και όταν τον πήρε στην αγκαλιά του είπε το γνωστό: «Νυν απολύεις τον δούλον Σου Δέσποτα εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριον Σου...» και πρόσθεσε «ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών» και είναι σημείον αντιλεγόμενον...
Δεν μας παραξενεύει λοιπόν η διαίρεση των ανθρώπων σε φίλους και εχθρούς του Ιησού, αλλά να μας φυλάει ο Θεός από «πτώσεις» χωρίς «Ανάσταση...».
Για την Παναγία προφήτευσε τη ρομφαία που θα περνούε την καρδιά της από τον σταυρικό θάνατο του παιδιού της. Κανένας πόνος δε συγκρίνεται με αυτόν της Παναγίας και συμμεριζόμαστε τις μητέρες που χάνουν τα παιδιά τους και όσους γεύονται το κατάπικρο ποτήρι αυτού του χωρισμού. Αλλά ποιος δεν το γεύεται; Μας παρηγορεί όμως η προσδοκία της αιώνιας ζωής για την οποία τραγουδούσαμε. Ναι εκεί, ναι εκεί θέλομεν πότε συναντηθεί, ω, πατρίς ουρανία, τρισευδαίμων και τρισποθητή!