Επί του φόρου…

Στο Δημοτικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων, όπως και στα άλλα Νοσοκομεία, είχαμε πολλή δουλειά σε όλους τους τομείς και επειδή το προσωπικό ήταν λιγοστό και για ν' αντιμετωπιστεί αυτή κανονικά προς όφελος των αρρώστων του, όλοι οι υπάλληλοι δουλεύαμε πέρα από το κανονικό ωράριο. Πολλή απασχόληση είχε και η διοικητική υπηρεσία του Ιδρύματος και ιδιαίτερα στο τέλος κάθε μήνα, που έπρεπε να κλείσουμε τα βιβλία λογιστηρίου, διαχείρισης κ.λ.π.  και  να  συγκεντρωθούν  τα  στατιστικά  στοιχεία νοσηλείας ασθενών, υλικών, τροφίμων, χρημάτων κ.λ.π.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι τρεις - τέσσερις διοικητικοί υπάλληλοι να πηγαίνουμε σχεδόν κάθε απόγευμα στα γραφεία μας στο Νοσοκομείο.
Πηγαίνοντας εγώ τα απογεύματα σ' αυτό συνήθιζα να περνάω πρώτα από το γραφείο της προϊσταμένης αδελφής, η οποία διέμενε μόνιμα σε δωμάτιο του Ιδρύματος, και μετά πήγαινα στο γραφείο μου. Αυτό ήταν απαραίτητο για να ξέρω αν είχε δημιουργηθεί κανένα πρόβλημα κατά τη διάρκεια του μεσημεριού και να γνωρίζει η νοσηλευτική υπηρεσία ότι, είμαστε στα γραφεία μας εγώ και οι άλλοι διοικητικοί υπάλληλοι.
Ένα απόγευμα λοιπόν ανέβηκα στον ημιώροφο του κεντρικού κτιρίου, όπου ήταν το γραφείο της προϊσταμένης και βλέποντας την πόρτα κλειστή χτύπησα μια φορά και την άνοιξα. Ανοίγοντάς την βρήκα την απογευματινή αδελφή νοσοκόμα να κάθεται σε μια καρέκλα και να καπνίζει. Ήταν η πρώτη φορά, που την έβλεπα να καπνίζει σε χώρο του Νοσοκομείου, αλλά απ' ότι γνώριζα δεν ήταν και καπνίστρια. Εκείνη σαστισμένη από την εμφάνισή μου πετάχτηκε επάνω σαν ελατήριο, έριξε το αναμμένο τσιγάρο στη μια τσέπη της άσπρης ποδιάς της κι ενώ χτυπούσε με το χέρι της την τσέπη για να σβήσει το τσιγάρο ψέλλισε: «Ούι, μ' έπιασες επί του φόρου κύριε Διευθυντή». Στη συνέχεια θέλησε να δικαιολογηθεί ότι, κάπνιζε, γιατί ήταν κουρασμένη και γιατί ήθελε ν' αδυνατίσει, επειδή άρχισε να παχαίνει.
Εγώ βλέποντάς την αναψοκοκκινισμένη από την ταραχή της και την ντροπή της, τόσο, που το «επαυτοφώρω» το είπε «επί του φόρου» δεν της είπα σχεδόν τίποτα επ' αυτού, αλλά τελείως φυσικά τη ρώτησα για την προϊσταμένη, χωρίς φυσικά να πάρω απάντηση μια κι ήταν ακόμη σαστισμένη.